Καλή Χρονιά!

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

Γιόχαν φον Γκαίτε

 

"Αν ο Θεός με ήθελε αλλιώς,

θα με είχε πλάσει διαφορετικό!"

Η σεξουαλική καταπίεση δημιουργεί υποτεγμένες κοινωνίες!

 

Η γυναίκα έχει απ' τη φύση της κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που στα προεπιστημονικά χρόνια προκαλούσαν μεγάλη εντύπωση. Το γεγονός πως είχε μακριά μαλλιά, πως κάθε μήνα μάταινε χωρίς να πεθαίνει, η εγκυμοσύνη, ο τοκετός, οι έντονοι οργασμοί, η διαίσθηση κ.λπ. την καθιστούσαν πλάσμα παράξενο, υπερβατικό, σπουδαιότερο.

Οι άντρες, που είχαν ασφαλώς μεγαλύτερη μυική δύναμη, κάτι που εκείνες τις εποχές μετρούσε πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα, άρχισαν να διακατέχονται από αίσθημα κατωτερότητας έναντι των γυναικών. Κι όπως διδάσκει η ψυχολογία, η κατωτερότητα συχνά μετασχηματίζεται σε σύμπλεγμα ανωτερότητας. Κάπως έτσι αφυπνίστηκε ο αντρικός εγωισμός και πήρε μπροστά η "βιομηχανία" υποβάθμισης της γυναίκας και η δημιουργία των πατριαρχικών κοινωνιών.

Εκείνα τα παλιά χρόνια δεν υπήρχαν φυσικά νόμοι και νομοθετικά διατάγματα. Σχεδόν τα πάντα περνούσαν μέσα από το φίλτρο της θρησκείας. Κι έτσι αρχίζει σταδιακά η ταύτιση της γυναίκας με το κακό και την αμαρτία.

Ο ιερός Αυγουστίνος ήταν απόλυτος: κάθε γυναίκα, μάνα, κόρη, αδελφή ή σύζυγος, είναι πρωτίστως μια Εύα. Δηλαδή η φωνή και το δόκανο του διαβόλου! Ο δυτικός αυτός άγιος πάντα αναρωτιόταν γιατί ο Θεός έφτιαξε το θηλυκό φύλο. Στο κάτω της γραφής, αν ο Αδάμ χρειαζόταν μια συντροφιά κι έναν συνομιλητή, θα μπορούσε να φτιάξει έναν ακόμα άντρα. Φτιάχνοντας ο Θεός τη γυναίκα τι κατάφερε; Απλά συμπαρέσυρε τον Αδάμ στην καταστροφή. Και επιπλέον, με το να γεννάει παιδιά, συνέχιζε να μεταδίδει το αρχικό αμάρτημα σαν μολυσματική ασθένεια.

Με τη λογική αυτή, είναι αναπόφευκτο να φτάσουμε κάποια στιγμή και στη δαιμονοποίηση του σώματος και της σεξουαλικής πράξης. Ο Παύλος το λέει ξεκάθαρα. Το ιδανικό θα ήταν οι άντρες να μην συνευρίσκονται με γυναίκες. Μόνο κατά παραχώρηση, και για τους ασθενέστερους στον χαρακτήρα, επιτρέπεται η σεξουαλική επαφή αλλά αποκλειστικά στα πλαίσια του γάμου. 

Ο μέγας αυτός απόστολος δεν φαίνεται να προβληματίζεται για τα περαιτέρω. Π.χ., αν όλοι ακολουθούσαν τη συμβουλή του θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος. Άραγε να του έθεσε ποτέ κάποιος και το εξής απλό ερώτημα: αν ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τα ένστικτα, γιατί μετά απαγορεύει ορισμένα από αυτά; Πλάκα μας κάνει ή μήπως είναι σαδιστής;

Με όλα αυτά συνδέεται και η ουσιαστική απολυτοποίηση του παρθενικού υμένα. Και η αναγωγή της παρθενίας σε ύψιστη αρετή. Κι έτσι αναπαράγονταν, την παλιά κυρίως εποχή, γενιές ολόκληρες γεμάτες κόμπλεξ και σεξουαλική καταπίεση. Προφανώς αυτό να είχε κάποια σχέση και με τη διαπίστωση πως οι σεξουαλικά καταπιεσμένοι άνθρωποι παραμελούν συνήθως τον εαυτό τους, υποτάσσονται, χειραγωγούνται και μετατρέπονται σε αντικείμενα εκμετάλλευσης ευκολότερα.

Ο "ιερός μαζοχισμός"...

 

Προσεγγίζοντας κανείς εμπειρικά τις διάφορες θρησκείες δεν μπορεί να μην διαπιστώσει πως κυριαρχεί το φαινόμενο του "ιερού μαζοχισμού". Ή, μάλλον, για να ακριβολογούμε, ένας ιδιότυπος συνδυασμός: Απ' την μια έχουμε τον μαζοχισμό των πιστών, που ασφαλώς αντλούν κάποιας μορφής ηδονή εξουθενώνοντας την προσωπικότητα και το σώμα τους. Και, αφετέρου, έχουμε τον "πανούργο σαδισμό" των ιερατείων. 

Κι επειδή οι πιστοί γουστάρουν πόνο και το ιερατείο τον προσφέρει απλόχερα, έφτιαξαν κι έναν θεό που άνετα θα τον χαρακτηρίζαμε "αρχιβασανιστή". Αυτός βασανίζει τους πάντες, ακόμα και τους εκπροσώπους του στη γη...

Τελικά, ίσως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως στην ανθρώπινη φύση υπάρχει και ένα πανίσχυρο ένστικτο αυτοκαταστροφής, που αντιμάχεται το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Ας το διαβάσουν κάποιοι... αυστηροί "ορθόδοξοι γεροντάδες"!

 

Βρέθηκα κάποτε για λίγες μέρες σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Δεν έχει σημασία πού και πότε. 

Τη δεύτερη μέρα της παραμονής μου με πλησιάζει ένας βουδιστής καλόγερος κρατώντας μια μαγκούρα από μπαμπού. Και μου λέει: "Θα σε ρωτήσω τι είναι αυτό που κρατώ. Αν μου πεις πως είναι μαγκούρα θα σε χτυπήσω δυνατά. Αν μου πεις πως δεν είναι μαγκούρα θα σε ξαναχτυπήσω. Κι αν δεν πεις τίποτα, πάλι θα σε χτυπήσω".

Κάπου σάστισα. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, χρααααπππ, τρώω μια δυνατή. Πόνεσε πολύ αλλά το μπαμπού δεν σου κάνει ζημιά.

"Σκέψου το απόψε", μου λέει, "κι αύριο θα έρθω να σε ξαναρωτήσω".

Η αλήθεια είναι πως η στάση του καλόγερου με προβλημάτισε πολύ. Σίγουρα κάτι ήθελε να με διδάξει, αλλά τι; Όλη τη νύχτα έμεινα άγρυπνος, προσπαθώντας να βρω τη λύση του μυστηρίου. Άλλωστε δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναφάω πρωινιάτικα μια γερή μαγκουριά.

Μήπως έπρεπε να του πως πως δεν είναι σωστό να με βάζει σε μια κατάσταση που ό,τι και να κάνω χάνω; Μπα. Δεν θα του άρεσε η απάντηση και θα μου τη σβούριζε. Λίγο πριν τα ξημερώματα νόμισα πως βρήκα τη λύση.

Ήταν προφανές πως ο καλόγερος δεν περίμενε να του πω κάτι. Αλλά να κάνω κάτι. Να αφήσω τις θεωρητικούρες και την πολυλογία και να αναλάβω δράση. Χμμμμ. Άρχιζα να ετοιμάζω το σχέδιο.

Σε λίγη ώρα, να σου ο καλόγερος με τη μαγκούρα να μου κάνει την ίδια ερώτηση. Αλλά τώρα δεν με αιφνιδίασε. Ήμουν προετοιμασμένος. Με μια γρήγορη κίνηση του αρπάζω τη μαγκούρα και την πετάω μακριά. 

Δεν του είπα τίποτα, αλλά η κίνησή μου από μόνη της έλεγε πολλά. Π.χ. του έλεγε πως δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να μου υποβάλει ερωτήματα-παγίδες, δεν του επιτρέπω να μου επιβάλλει μια σχέση που βασίζεται στη βία, πως δεν είμαι κανένα γαϊδούρι να με δέρνει και πως είμαι ενήλικος και δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω μαθητής και υποτακτικός κανενός.

Ο καλόγερος έδειξε πολύ ικανοποιημένος. Με κοίταξε γεμάτος συμπάθεια και απλά μου είπε: "Τώρα είσαι έτοιμος να φύγεις απ' το μοναστήρι"!

Να γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας!

 

Κάποια καλοκαιρινή μέρα δυο φίλοι επισκέφτηκαν μια μονή που ήταν χωμένη βαθειά στο δάσος.

Εκεί, παρέα με έναν σεβάσμιο γέροντα, διάβαζαν μεταξύ άλλων και κάποιους βίους αγίων που είχαν το χάρισμα να μην τους ενοχλούν ούτε τα άγρια θηρία. Ξεχάστηκαν όμως κι άρχισε να βραδιάζει. Οπότε πήραν γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής διασχίζοντας το πυκνό δάσος.

Κάποια στιγμή καθώς περπατούσαν ακούστηκε ένα βαρύ γαύγισμα από τη διπλανή πλαγιά. Λίγο-λίγο το γαύγισμα γινόταν πιο έντονο, που σήμαινε πως το αγριόσκυλο τους πλησίαζε. 

Ο ένας απ' τους φίλους, επηρεασμένος απ' το κλίμα του μοναστηριού, πρότεινε να αντιμετωπίσουν το άγριο ζώο με προσευχή. Συμφώνησαν να λένε σιωπηρά τη νοερά προσευχή καθώς επιτάχυναν το βάδισμα. Όμως σε λίγη ώρα ο σκύλος φάνηκε ακριβώς πίσω τους σε απόσταση μόνο 20 μέτρων και έδειχνε σαφή διάθεση να τους επιτεθεί. Ήταν όντως γιγαντόσωμος και φαινόταν αποφασιστικός.

Οι δυο φίλοι κοιτάχτηκαν, σταμάτησαν να λένε την προσευχή κι άρχισαν να μαζεύουν πέτρες και να τις πετάν προς τον σκύλο. Το ζώο πράγματι αιφνιδιάστηκε απ' την αντίδρασή τους και ματαίωσε την επίθεση.

Οι φίλοι ξέφυγαν μεν από τον κίνδυνο, αλλά άρχισαν να έχουν συνειδησιακό πρόβλημα. 

Είχαν φανεί ολιγόπιστοι, εγκατέλειψαν την προσευχή όταν τα πράγματα έγιναν πολύ ζόρικα και, επιπλέον, χρησιμοποίησαν βία ενάντια στο ζώο, κάτι που ποτέ δεν θα έκανε π.χ. ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Βέβαια, οι δυο φίλοι δεν είχαν άδικα θητεύσει τόσα χρόνια στον εκκλησιαστικό χώρο. Όπως συνέβη σε μια προηγούμενη ιστορία μας, έτσι και τώρα βρήκαν τη "σωστή" απάντηση. Αυτή που τους έβγαζε από το πνευματικό αδιέξοδο. Κατέληξαν λοιπόν στα εξής συμπεράσματα:

- Ο Θεός έκανε πολύ καλά που δεν εισάκουσε την προσευχή τους γιατί ήταν αρκετά αμαρτωλοί και πνευματικά οκνηροί.

- Ευτυχώς που η προσευχή τους δεν έγινε δεκτή γιατί ποιος ξέρει σε τι πειρασμούς οίησης και υπερηφάνειας θα έπεφταν.

- Εν πάση περιπτώσει, όταν ο Θεός σου δίνει τον τρόπο να αντιμετωπίσεις έναν κίνδυνο με άλλον τρόπο (π.χ. πετώντας πέτρες), αν εσύ δεν χρησιμοποίησες το όπλο της προσευχής δεν είναι κάτι επιλήψιμο...

Η Αγία Γραφή έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα!

 

Κάποτε, σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι είχε γίνει καλόγερος ένας πρώην φοβερός και τρομερός αρχιληστής. Ο άνθρωπος αυτός είχε δείξει ειλικρινή μεταμέλεια, αλλά ο ηγούμενος επειδή δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί πλήρως, του έβαλε κανόνα: Θα είχε πάντα δίπλα του έναν πιο έμπειρο μοναχό και δεν θα έκανε τίποτα αν προηγουμένως δεν έπαιρνε την ευλογία-άδειά του.

Λίγο πριν μπει ο βαρύς χειμώνας, ο ηγούμενος έστειλε τον πρώην αρχιληστή με τη συνοδεία ενός γεροντότερου να πάνε με το γαϊδουράκι στο βουνό και να μαζέψουν ξύλα. 

Όλη τη μέρα υλοτομούσαν οι δυο μοναχοί αλλά το βράδυ καθώς επέστρεφαν έπεσαν σε ενέδρα ληστών που ήθελαν να τους πάρουν το φορτίο. 

Ο πρώην αρχιληστής στρέφεται στον συνοδό του και του λέει:  "Βρες γρήγορα τι λένε οι Γραφές να κάνουμε". Ο συνοδός του όμως ήταν απόλυτος. "Ο νόμος του Χριστού λέει υπομονή και αγάπη στους εχθρούς μας. Αν κάποιος μας χαστουκίσει εμείς πρέπει να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο!".

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι ληστές όχι μόνο τους πήραν το φορτίο και το ζωντανό αλλά έκαναν και τα καλογέρια τουλούμι στο ξύλο!

Όταν έφτασαν στο μοναστήρι ο ηγούμενος λυπήθηκε αλλά δεν μίλησε καθόλου. Απλά τους έδωσε ένα άλλο γαϊδαράκο και την άλλη μέρα τους έστειλε πάλι για ξύλα. Συνέβη όμως το ίδιο πράγμα. Οι δυο μοναχοί ξανάπεσαν θύματα των ίδιων ληστών και επέστρεψαν πάλι δαρμένοι και με άδεια χέρια.

Ο ηγούμενος την επόμενη μέρα τους έδωσε το τελευταίο γαϊδουράκι της μονής και τους ξανάστειλε στο βουνό. Το βράδυ οι δυο μοναχοί βρέθηκαν πάλι ενώπιον των ληστών. Ο πρώην αρχιληστής ξαναρωτάει τον συνοδό του: 

"Τι λένε οι Γραφές να κάνουμε;". 

"Απολύτως τίποτα, μόνο αγάπη και υπομονή". 

"Για θυμήσου καλύτερα. Δεν υπάρχουν άλλες Γραφές να λένε κάτι άλλο;".

"Υπάρχει και στην Παλαιά Διαθήκη ο νόμος του Μωυσή που λέει οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος".

"Και δεν το έλεγες τόσες μέρες άνθρωπέ μου; Αυτός μάλιστα, είναι καλός νόμος".

Οπότε ο πρώην αρχιληστής αρχίζει στις κλωτσιές και στις ουνιές του κλέφτες και τους έκανε αγνώριστους. Τους ανάγκασε μάλιστα να φέρουν και ό,τι τους είχαν κλέψει ως τότε και να μην τολμήσουν να ξαναπηράξουν μοναχό.

Όταν γύρισαν στη Μονή και εξιστόρησαν στον ηγούμενο τα καθέκαστα, εκείνος έκανε τον σταυρό του και δοξολόγησε τον Χριστό.

Οπότε ο πρώην αρχιληστής δεν άντεξε και το είπε:

"Μη δοξάζεις τον Χριστό άγιε ηγούμενε. Τον Μωυσή δόξαζε. Με το Νόμο του Μωυσή τα φέραμε πίσω όλα τα κλεμμένα. Αν συνεχίζαμε να πηγαίνουμε με τον Νόμο του Χριστού θα γυρνάγαμε πάλι δαρμένοι  κι αδειανοί!"

Πώς να βαφτίζεις το άσπρο μάυρο!

 

Θα σας μεταφέρω την ιστορία όπως ακριβώς μου την διηγήθηκε ένας Ρώσος ιερομόναχος. Συνέβη λίγο πριν το 1980, δεν θυμόταν ακριβώς τη χρονολογία.

Ένας φίλος του, ας τον πούμε Ιβάν, μόλις πρόσφατα είχε χειροτονηθεί ιερέας, και ξημερώματα Κυριακής μπήκε με πολύ ενθουσιασμό σε κάποια απ' τα μετόχια της Μονής προκειμένου να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Ξαφνικά βλέπει μέσα στην εκκλησία τρεις μεθυσμένους αλήτες. Ο ένας μάλιστα είχε το θράσος ν' ανάψει τσιγάρο απ' το καντηλάκι του ιερού. Θόλωσε το μάτι του Ιβάν, είχε και μια μοναδική σωματική διάπλαση, οπότε αρπάζει τον βέβηλο, τον μεταφέρει σηκωτό έξω απ' τον ναό και τον πετάει στον αέρα κάμποσα μέτρα μακριά.

Το σώμα του αλήτη διέγραψε μια εντυπωσιακή εναέρια τροχιά μέχρι να σκάσει στο έδαφος σαν σακί. Ακούστηκε ένας ανατριχιαστικός γδούπος και ο καημένος έμεινε κάτω ακίνητος.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Ιβάν ήρθε στα συγκαλά του, συνειδητοποίησε τι έκανε και τον έπιασε απελπισία. Σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες όποιος χειροδικούσε σε άνθρωπο έχανε το δικαίωμα να τελεί Θείες Λειτουργίες.

Ο Ιβάν σαν τρελός έτρεξε στο κελί του ηγούμενου, έβαλε μετάνοια και γεμάτος δάκρυα του εξομολογήθηκε όσα είχαν συμβεί.

Ο έμπειρος και κωλοπετσωμένος ηγούμενος δεν ταράχτηκε καθόλου.

"Γιατί αγχώνεσαι τέκνο μου; Εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη. Το χτύπημα δεν ήταν δικό σου αλλά του Αγγέλου!".

Οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Περί εξορκισμών....

  

Αυτό που οι Έλληνες ονομάζουμε "εξορκισμό", οι Ρώσοι το λένε "καθαρμό". Είναι μια τελετή με την οποία απομακρύνονται οι δαίμονες που υποτίθεται πως έχουν εισχωρήσει στην ψυχή του ανθρώπου. 

Έχω παρευρεθεί πολλές φορές σε τέτοιες τελετές. Ακούς απελπισμένες και απόκοσμες κραυγές. Βλέπεις ανθρώπους να κακαρίζουν, να τσιρίζουν, να βελάζουν, να μουγκρίζουν. Και να βλασφημούν σαν λιμενεργάτες.

Κατά τη γνώμη μου οι περισσότερες περιπτώσεις είναι απάτη. Συχνά αφορούν υστερικές γυναίκες ή ψυχικά ασθενείς. Αλλά όχι σπάνια κάποιοι "χαρισματικοί γέροντες" στήνουν επίτηδες ένα τέτοιο σκηνικό για να υποβάλλουν τους πιστούς και να τους πείσουν για την "πνευματικότητά τους"!

Δηλαδή παίζουν κανονικό θέατρο. Βάζουν κάποιο έμπιστο άτομο να παριστάνει το δαιμονισμένο, με όλα τα σχετικά... κραυγές, ουρλιαχτά, χτυπήματα στο έδαφος. Αλλά κατόπιν της παρέμβασης του "θεόπνευστου γέροντα" ο δαιμονισμένος γίνεται αρνάκι και κάθεται ήσυχα κάτω από το πετραχήλι του...

Γνώρισα έναν τέτοιον Ρώσο εξορκιστή. Με φιλοξένησε για ένα βράδυ στο κελί του. Μου έκανε εντύπωση πως κοιμόταν με το εξώρασο. Βρήκα το θάρρος και τον ρώτησα. Και η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. "Μπορεί να γίνει απόψε η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Είναι πρέπον ο Κύριος να συναντήσει έναν ιερέα του με τα εσώρουχα;".

Ο συγκεκριμένος ιερέας με πληροφόρησε πως πριν τη σοβιετική εποχή όταν οι γιατροί ήθελαν να διακρίνουν αν μια ασθένεια ήταν ψυχοπάθεια ή δαιμονισμός, έδιναν στον ασθενή να πιει ένα ποτήρι με αγιασμό της εκκλησίας. Αν δεν το έπινε ήταν δαιμονισμένος!

Μου έδειξε και τα αποκόμματα κάποιων εφημερίδων της δεκαετίας του '90 που έδειχναν ένα δεκάχρονο παιδί που όπου βρισκόταν τα πάντα γύρω του έπιαναν φωτιά χωρίς φυσικό αίτιο. Ψυγεία, καρέκλες, κρεβάτια, ντουλάπες, τα πάντα! Είχαν ασχοληθεί με την περίπτωσή του ακόμα και οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες. 

Κατά τη γνώμη του ιερέα το φαινόμενο οφειλόταν στο γεγονός πως το παιδί δεν είχε βαπτιστεί με τον τυπικά άρτιο της εκκλησίας...

Πόσο ανάγκη έχουμε τον Σατανά;

 

Οι παλιότερες γενιές είχαν πραγματικό πρόβλημα με τον Διάβολο. Από μικρά παιδιά η Εκκλησία και η Κοινωνία έστηνε μπροστά στα μάτια των παιδιών την τρομερή και απειλητική μορφή και δύναμη του Δαίμονα. Ο Σατανάς δεν ήταν φάντασμα. 'Ήταν υπαρκτή και συγκεκριμένη οντότητα, με υπερεξουσίες που του παραχώρησε ο ίδιος ο Θεός. Ήταν ο εχθρός του ανθρώπου. Αυτός που προσπαθούσε να τον αποσπάσει απ' τον θεό, ο συκοφάντης, ο αντίπαλος, ο απατεώνας, ο κατήγορος κι ο πειραστής.

Ο Διάβολος προορίζεται για τον ρόλο του εισαγγελέα στο Θείο Δικαστήριο. Αυτός καταγράφει και υπενθυμίζει στον Θεό-Δικαστή κάθε ανθρώπινο παράπτωμα και αμαρτία. Και φυσικά είναι ο ίδιος που στήνει αμέτρητες παγίδες προκειμένου ο άνθρωπος να πέσει στην αμαρτία. Φαύλος κύκλος...

Η προσωποποίηση του Κακού στο πρόσωπο του Διαβόλου κάπου είναι βολική. Ο άνθρωπος αποενοχοποιείται. Το Κακό δεν πηγάζει από μέσα του αλλά από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.  Έπαιρνε τη θέση του θύματος. Πώς να τα βάλει με μια τόσο υπέρτερη δύναμη; 

Αλλά έχει και τα κακά της. Γεμίζει τρόμο και απελπισία τους ανθρώπους. Απόλυτη ανασφάλεια και αγωνία. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην πέσουμε στα δίχτυα του Σατανά. 

Το έχουμε ξαναπεί. Η Εκκλησία δεν μπορούσε να διαχειριστεί την έντονη παρουσία του Κακού στον κόσμο. Η διδασκαλία της για έναν Καλό Θεό που έφτιαξε τα πάντα τέλεια δεν μπορούσε εύκολα να σταθεί. Στην προσπάθειά της να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο έπεσε, όπως ήταν φυσικό, σε αντιφάσεις. 

Κατασκεύασε την εικόνα του Διαβόλου, βάζοντας έτσι απ' την πίσω πόρτα τον διθεϊσμό: την ύπαρξη του Καλού και Κακού Θεού. Ο Καλός Θεός έπλασε τον κόσμο για να τον παραχωρήσει στον Εωσφόρο; Και άφησε το τελειότερο δημιούργημά του έρμαιο στα νύχια και στις παγίδες του Διαβόλου; 

Όμως στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε πως οι κακές σκέψεις και πράξεις μας προέρχονται από μέσα μας. Άρα δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικών και πειρασμικών επιδράσεων. 

Σε αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσει μια σύγχρονη χριστιανική Εκκλησία. Να σταματήσει να δημιουργεί αφελή και τρομαγμένα ανθρωπάκια. Να υποδείξει έναν εσωτερικό κόσμο ευγενέστερο. Να αναλάβει πρωτοβουλίες εξυψωτικές κι όχι οπισθοδρομικές...

Βρε μπας κι ο ίδιος ο Θεός έφτιαξε το Κακό;

 

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, ας αναφερθούμε και λίγο στον έτερο "ένοχο" του Κακού, δηλαδή τον Εωσφόρο (ο άλλος "ένοχος" είναι ο άνθρωπος, αυτό ποτέ δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε η θρησκεία μας!).

Σύμφωνα με τη βιβλική περιγραφή ο Εωσφόρος θέλησε να ανέβει στο επίπεδο του Θεού. Κι αυτό, εντελώς αυθαίρετα κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίστηκε "Κακό"! Για μια στιγμή, δεν κατάλαβα; Ο γέροντας Παΐσιος δεν μας δίδασκε να κάνουμε "δεξιούς λογισμούς"; Δηλαδή να σκεφτόμαστε πάντοτε καλοπροαίρετα και να υιοθετούμε την καλή εκδοχή των πραγμάτων;

Γιατί ο Θεός δεν έκανε "δεξιό λογισμό" στην περίπτωση του Εωσφόρου; Θα μπορούσε, π.χ., να θεωρήσει την πράξη του "Αγαθή"! Ως ένδειξη της υπερβολικής του αγάπης προς τον Πλάστη, εξ ου και η επιθυμία του να "θεωθεί". Να μεταλάβει έστω και δοκιμαστικά τη θεότητα. Να την κρίνει ως μια απλή περιέργεια με γνωστικά κίνητρα, βρε αδελφέ. 

Ο Θεός όμως τη χαρακτήρισε Κακή Πράξη! Πώς γίνεται αυτό αφού ως τότε ο Θεός δεν είχε καμία θεωρητική και πρακτική εμπειρία του Κακού; Μήπως, λοιπόν, ο Θεός έθεσε την απαρχή της ιδέας του Κακού;

Μια ανάλογη απορία αφορά και την Κόλαση; Με βάση ποιο πρότυπο ο Θεός τη δημιούργησε για να κλείσει εκεί μέσα τον Αρχιδιάβολο; Οι διάφορες φρικιαστικές περιγραφές αποδεικνύουν μια τέλεια εμπειρία του πράγματος. 

Αλήθεια, είχε μέσα του ο Θεός τόσο σαδισμό και τον έκρυβε. Και ήρθε η πτώση του Εωσφόρου και τον έβγαλε όλον στην επιφάνεια;

Αν υπάρχει Θεός, αυτός δημιούργησε και το Κακό!

 

Ένα απ' τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χριστιανική απολογητική είναι η παρουσία του Κακού στον Κόσμο. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να απεκδυθεί ο χριστιανικός Θεός κάθε ευθύνης για την ύπαρξη του Κακού, και να το φορτωθούν κάποιοι άλλοι, τα "εύκολα θύματα" της χριστιανικής διδασκαλίας, δηλαδή ο άνθρωπος και ο διάβολος.

Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους χριστιανούς απολογητές. Οι οποίοι κατέφυγαν, όπως πάντα κάνουν στα δύσκολα, σε ... σοφιστείες. Ξεχνώντας τη Θεία Εντολή πως ο λόγος μας πρέπει να είναι ευθύς, ξεκάθαρος κι όχι στρεψόδικος, ένα απλό "ναι" ή "όχι".

Ένα πρώτο ερώτημα ήταν αν ο Θεός μπορεί να κάνει το Κακό. Η απάντηση που έδωσαν ήταν πως ο Θεός ως παντοδύναμος μπορεί να θέλει και να κάνει τα πάντα. Όμως η δύναμή του δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια της θελήσεώς του. Δεν μπορεί δηλαδή ο Θεός να θέλει το Κακό, άρα δεν μπορεί και να το κάνει. 

Δεν αποτελεί αναίρεση της παντοδυναμίας του αλλά ένα είδος αυτοπεριορισμού. Βέβαια ο Θεός δημιούργησε την Κόλαση. Ή μήπως όχι. Και η Κόλαση είναι κάτι το Κακό. Ή μήπως όχι; Άρα, να που ο Θεός έκανε ήδη ένα μεγάλο κακό, το μεγαλύτερο ίσως!

Ένα κλασικό επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό συνδέεται με την κακή χρήση της ελευθερίας του ανθρώπου. Εδώ έχουμε με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Και η ευθύνη του Κακού ρίχνεται στον άνθρωπο, και εμμέσως πλην σαφώς ταυτίζεται η ελευθερία με το Κακό! 

Γιατί κακά τα ψέματα. Όσο εγώ είμαι ο Πάπας ή ο Βούδας, άλλη τόση σχέση έχει και ο χριστιανισμός με την ελευθερία. Αν μας ήθελαν πραγματικά ελεύθερους δεν θα έσπευδαν να μας βαφτίσουν στους έντεκα μήνες της ζωής μας. Δεν θα μας απειλούσουν πως αν δεν κάνουμε ό,τι μας λένε "ο Θεός θα ρίξει φωτιά να μας κάψει", δεν θα μας κατατρομοκρατούσαν με τα αιώνια καζάνια της κόλασης, δεν θα προσπαθούσαν να μας χειραγωγήσουν σπέρνοντας φοβίες, ενοχές, ανασφάλειες...

Ένα ακόμα διανουμίστικο επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό δεν υπάρχει. Άρα αφού δεν υπάρχει, δεν ευθύνεται κανένας για την ύπαρξή του. Είναι "μη ον". Ανύπαρκτο οντολογικά. Ανυπόστατο. Δεν ανήκει στη φύση του ανθρώπου. Απλά έρχεται, σαν τη σκόνη, και επικάθεται στην ανθρώπινη φύση. Κακό είναι απλά η απουσία του Καλού. Όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός!

Μα καλά, αντιλαμβάνονται τι λένε; Πόσο αντιφατικά είναι όλα αυτά που μας αραδιάζουν; Δεν μπορεί να λες απ' τη μια πως ο διάβολος είναι η προσωποποίηση του κακού κι απ' την άλλη πως Κακό δεν υπάρχει. Δηλαδή ο διάβολος είναι προσωποποίηση του ανύπαρκτου; Και πώς ο άνθρωπος επιλέγει ελεύθερα το Κακό, δηλαδή πάλι κάτι ανύπαρκτο; Και γιατί χρησιμοποιούν το επιχείρημα του σκότους; Σύμφωνα με τη χριστιανική βίβλο ο Θεός δεν δημιούργησε το φως και το σκότος και μάλιστα ονόμασε το σκότος νύχτα;

Ουφ... κουράστηκα. Θα τα ξαναπούμε.

Πώς η Εκκλησία και η ηθική της διδασκαλία σε στέλνουν στο τρελάδικο! (Γ') Του Γιάννη Νικολουδάκη

 

Ας μας απαντήσουν, εντέλει, οι "ιθύνοντες": Ποιες είναι οι προδιαγραφές συναντήσεως του Θεού; Οι εξομολογήσεις σε πνευματικούς και η λεγόμενη "πνευματική" ζωή που δεν είναι παρά ένα εσαεί "αλυσόδεμα" στο άρμα κάποιων απαρχαιωμένων κανόνων; Αξίζει να πληρώσει κανείς ένα τόσο βαρύ τίμημα; Να απαρνηθεί τις χαρές της ζωής; Να φορτωθεί με δεκάδες ενοχές και ιδεοληψίες ιερέων;

Είναι ένα από τα κόλπα της Εκκλησίας αυτά! "Έρχου και ίδε" και στη συνέχεια, αν σου αρέσει, σε "κρατάμε" με ενοχές, με κανόνες, με νηστείες, με απειλές για αιώνια κόλαση και τελώνια και δε συμμαζεύεται...

Ο Ντόκινς στο βιβλίο του γράφει ότι ο φόβος μιας αιώνιας κολάσεως βρίσκει έδαφος ακόμα και στα μυαλά λογικών ανθρώπων! Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι η κόλαση είναι ένα δυνατό χαρτί στα χέρια της Εκκλησίας... Ίσως από τα δυνατότερα, μετά από το φόβο του θανάτου! Έχω διαφωνήσει δεκάδες φορές με θεολόγους, όσον αφορά την αιωνιότητα της κολάσεως. Και όλες οι απαντήσεις συνοψίζονται στο παρακάτω νόημα: "τι να κάνουμε αφού είναι έτσι;" ή "αφού έτσι λένε οι Γραφές". 

Θεωρώ ότι αρκετοί από αυτούς, στο βάθος, καταλαβαίνουν την απανθρωπιά αυτού του δόγματος αλλά αντιδρούν έτσι επειδή είναι αλυσοδεμένοι από το φόβο τους! Φοβούνται! "Κι αν είναι έτσι, μία στο εκατομμύριο να μην έχουμε μια πισινή;". Από μια πλευρά τους καταλαβαίνω! Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που δουλεύει εδώ! Πώς θα τα έχουμε καλά με έναν τέτοιο Θεό; Που από τη μια είναι Αγάπη κι από την άλλη αφήνει να υπάρχει αιώνιος πόνος; "Ποιος ξέρει τι Θεός είναι αυτός...", ίσως σκέφτονται! Οπότε καλού κακού, ποτέ δεν ξέρεις...
Μια ερώτηση: γιατί στα Θρησκευτικά του σχολείου δεν διδάσκονται αυτές οι απεχθείς και τρομοκρατικές θεωρίες για τα τελώνια που με επιμέλεια κρατάνε και διαιωνίζουν οι θεολόγοι, στα μυαλά των πιστών; Γιατί διστάζουν να διδάξουν στους μαθητές ότι η ατμόσφαιρα της γης κατακλύζεται από χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, "δρακουλίνια" που θέλουν το κακό μας και μας βάζουν σε πειρασμούς, εφόσον σε ασκητικά κείμενα αυτό προβάλλει ως κάτι πολύ σημαντικό; Μήπως, διότι δεν θα έκανε καλό στο εκκλησιαστικό marketing; 

Ξέρετε τι εννοώ... Στην "έξωθεν καλή μαρτυρία", στην καλή εικόνα της Εκκλησίας προς τα έξω... Διότι έτσι γίνεται και με τους διαφημιστές· σου προβάλλουν και υπερθεματίζουν ό,τι καλό υπάρχει στο προϊόν που πουλάνε, αποσιωπώντας και υποβαθμίζοντας τα αρνητικά. Έως ότου το πάρεις και ανακαλύψεις τη "γλύκα"!

Μακάβρια και..... χριστιανικά!

Πώς η Εκκλησία και η ηθική της διδασκαλία σε στέλνουν στο τρελάδικο! (Β') Του Γιάννη Νικολουδάκη

 

Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή, όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόσει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα! Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. 

Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως -η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία!- λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!
Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....
Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!
Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά μπορεί ν' αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη.... 

Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών...
Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας....
Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!
Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και στο αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτω....

Αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αφού εκεί που τελειώνει η λογική, "αρχίζει" η Εκκλησία;

Ακόμα και στην περίπτωση που έχει τύχει να "ξεμείνει" κάποιος, ο οποίος έχει διατηρήσει τα λογικά του και την ανεξάρτητη κριτική του σκέψη εκεί μέσα, προσπαθεί να τους επισημάνει τα λάθη και τις ακρότητές τους, κινδυνεύει να στιγματιστεί ως «νεοορθόδοξος», «μεταπατερικός», «νεονικολαΐτης» και δε συμμαζεύεται… 

Αν αυτό δεν πετύχει, λαμβάνουν δράση οι διάφοροι εκκλησιαστικοί «ντέτεκτιβς», -αποτελούμενοι συνήθως από πιστούς καταπιεσμένους, προηγουμένως, από τους πνευματικούς τους και το λοιπό παπαδαριό, εφοδιασμένους με μπόλικα απωθημένα από τους παροπλισμούς και τις απαγορεύσεις που αυτοί τους έχουν επιβάλλει- να «ξεσκεπάσουν» την όποια τυχόν «ηθική» (διάβασε: σεξουαλική) παρεκτροπή του ατόμου εκείνου που τόλμησε(!) να τους βάλει σε σκέψεις και να αμφισβητήσει τις «επίσημες» ντιρεκτίβες του «κόμματος»...

Η λέξη "αλλαγή" είναι δαιμονοποιημένη από αρκετούς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο.
Τους το λες και σου κοπανάνε ότι η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι ο Χριστός δεν αλλάζει και είναι "ο ίδιος και παρατεινόμενος εις τους αιώνας".
Ειδικά αυτές οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν σπήλαια φανατικών και αντιδραστικών, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτού του "πολέμου" απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα αλλαγής!
Γι' αυτό συνηθίζω και λέω πως αν η Εκκλησία ήθελε να αλλάξει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα κοιτούσε να απομονώσει τέτοιες φωνές, ακόμα και να διαχωρίσει τη θέση της από τις εν λόγω ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ... Αλλά δεν το κάνει, είτε από φόβο μήπως χάσει οπαδούς, είτε διότι οι οργανωσιακοί και η νοοτροπία τους έχουν διεισδύσει στον εκκλησιαστικό χώρο, διαβρώνοντάς τον. Παίζονται συμφέροντα. 

Φανταστείτε ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν μέχρι και εκπαιδευτήρια! "Απόστολος Παύλος", "Ελληνική Παιδεία", "Θεομήτωρ" είναι μερικά από αυτά... Θυμηθείτε επίσης ιεράρχες όπως Χριστόδουλος, Αμβρόσιος, Καλλίνικος (και οι τρεις μέλη της "Χρυσοπηγής"), Μεσογαίας Νικόλαος (ο αδερφός του Αστέριος είναι στην παραεκκλησιαστική οργάνωση του "Σωτήρος") και πολλοί άλλοι. 

Χτυπητό παράδειγμα ιεράρχη οργανωσιακότατου στη νοοτροπία, ο οποίος μετέφερε το θεοκρατικό κράτος της πάλαι ποτέ Καλβινιστικής Γενεύης σε ακριτική πόλη της Ελλάδος, αποτελεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καντιώτης! Ζωντανό παράδειγμα του πόσο η τυπολατρία, σε συνδυασμό με λογής-λογής ψυχολογικές αγκυλώσεις και νοσηρή θρησκευτικότητα, καταντά άρρωστο κάποιον! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξωτερικά, κάργα, την επιγραφή του "ορθοδοξότατου", αλλά δεν ήταν παρά ένας καλβινιστής, πουριτανός!
Όχι στο γράμμα του δόγματος, αλλά στο πνεύμα...
Το εκνευριστικό σε αυτόν τον τύπο και τους οπαδούς του ήταν ότι θεωρούσαν εαυτούς ότι νομιμοποιούνταν να ελέγχουν και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα! Ασκούσαν το λεγόμενο "ελεγκτικό κήρυγμα", όπως προσφιλώς το ονόμαζαν... Πνευματικό τέκνο αυτού ήταν και ο Σωτηρόπουλος, ο Νικόλαος, ο οποίος διακατεχόταν από την ίδια νοοτροπία μ' εκείνον.
Έλεγχος παντού, καυτηριασμός των κακώς (νομιζομένων) εχόντων, εμμονή στην αμαρτία -ιδίως τη σαρκική- και στην αιώνια κόλαση.....
Επειδή έχω δει κάποια πράγματα από μέσα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ευαγγελικό "πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί" ερμηνεύεται... φαντάζεστε πώς! Μαντέψτε πόσοι είναι οι "κλητοί" και πόσοι οι "εκλεκτοί" τελικά και πού ανήκουν!
Η νοοτροπία ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία είναι δύσκολο να σβήσει, διότι είναι συνυφασμένη και με μπόλικο εθνικισμό μέσα!
Προφητείες για την (Μ)Πόλη, το ξανθό γένος και δε συμμαζεύεται δίνουν και παίρνουν έως σήμερα...

Πώς η Εκκλησία και η ηθική της διδασκαλία σε στέλνουν στο τρελάδικο! (Α') Του Γιάννη Νικολουδάκη

 

Τα όσα εκθέτω στο παρακάτω κείμενο αποτελούν αμετακίνητες θέσεις, εδώ και μια δεκαετία και βάλε· απόψεις, στις οποίες έφτασα έχοντας βίωμα προσωπικό από την εκκλησιαστική ή -όπως προσφιλώς αποκαλείται- "πνευματική" ζωή...

Από τις ειδεχθέστερες και πλέον "αποκρουστικές" διδασκαλίες της Χριστιανικής Εκκλησίας -όλων των ομολογιών- είναι εκείνες οι οποίες σχετίζονται με την προγαμιαία εγκράτεια-αποχή ή "αγνότητα", όπως τους αρέσει να την αποκαλούν! Δεν ξέρω ποια είναι η μεγαλύτερη διαστροφή: να διδάσκεις ότι το σώμα, η ύλη είναι και αυτή δημιούργημα του Θεού -οπότε θα πρέπει να την τιμάμε- και την ίδια στιγμή -πρακτικά- να αποστρέφεσαι τις ορμές που "συνιστά" ένα τέτοιο σώμα; 

Ή, σαν τους μανιχαϊστές, πως το σώμα είναι δημιούργημα του "κακού" θεού;;; Νομίζω το πρώτο! 

Η χριστιανική διδασκαλία στο κομμάτι αυτό μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκδήλωση σαδομαζοχιστικών φαινομένων! (Ο "Μαρκήσιος ντε Σαντ" αποτελεί "ακραία έκφανση" της χριστιανικής κοινωνίας). 

Και πράγματι, η διαστροφή γεννιέται εκεί όπου καταπιέζεται και -δίνεται η εντύπωση πως- απουσιάζει το φυσιολογικό. Κάθε μορφή σεξουαλικής έκφρασης καταδικάζεται με τα πλέον μελανά χρώματα από τη χριστιανική εκκλησία· όλες οι μορφές πριν το γάμο και μετά το γάμο οποιεσδήποτε δεν αποσκοπούν στην τεκνογονία... Η επίσημη θέση όλων των εκκλησιών, όλων των δογμάτων, είναι αυτή! Ανεξάρτητα με το αν κατά καιρούς και στην πράξη, μεμονωμένοι ιερείς βρίσκουν διάφορα "παραθυράκια", προκειμένου να "παρακάμπτουν" την παράνοια... 

Ωστόσο τι μας λέει αυτό, περισσότερο, παρά το ότι -εμμέσως έστω- "αναγνωρίζουν" την απανθρωπιά του υποκριτικού συστήματος, το οποίο έχουν διαλέξει να υπηρετούν για χ-ψ λόγους;;; Η σκληρή πορνογραφία είναι γέννημα της χριστιανικής, "γεννητοκεντρικής" ηθικής... Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη καταπίεση, τόσο πιο "σκληρή" γίνεται και η πορνογραφία! Η Φύση "τιμωρεί" εκείνους οι οποίοι διαθέτουν την ανοησία να της πηγαίνουν κόντρα... Όχι με μεταφυσικές τιμωρίες, αλλά γευόμενος τα "επίχειρα" της βλακείας τους!! Εάν, σύμπας, ο δυτικός κόσμος, στη μεγάλη του πλειοψηφία -αλλά και όσες χριστιανικές χώρες- δεν είχε διαποτιστεί από το δηλητήριο του χριστιανισμού, οι σχέσεις, ο έρωτας, το σεξ θα βιώνονταν διαφορετικά... Λιγότερες νευρώσεις, αναστολές, περισσότερη χαρά και αθωότητα! Αντίθετα από τους "καρπούς" της χριστιανικής "ηθικής" που τους "σπουδάζουμε" στα σκάνδαλα του κλήρου με τις παιδεραστίες, τους βιασμούς ανηλίκων, τα όργια στα μοναστήρια και γενικά ό,τι πιο σκοτεινό.....

Η αποστροφή σε Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ....

Αποστροφή σε οτιδήποτε σε χαρακτηρίζει ως ΑΝΘΡΩΠΟ...

Οι νεκρόφιλοι "πνευματικοί" οι οποίοι μεταγγίζουν το "δηλητήριο" της δικής τους ανικανότητας, δεν θα έπρεπε καν να ονομάζονται έτσι, μα θα 'πρεπε να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα ή έστω σε φρενοκομείο!!! Διότι, όταν διδάσκεις σε ένα παιδί, πως το "χ" είναι "κακό", εντέλει, εκείνο "μαθαίνει" να χρησιμοποιεί το "χ" με κακό σκοπό!! Κι αν δεν γίνει αυτό θα του μείνουν οι αφόρητες ενοχές.....

Φρονώ πως θα έπρεπε να "συρθούν" στα δικαστήρια όσοι δηλητηριάζουν τα παιδικά και εφηβικά μυαλά με τέτοιες εγκληματικές απόψεις... Και όμως κάτι τέτοιο δεν βλέπω να γίνεται, ούτε και πρόκειται να γίνει! Τουλάχιστον στα καθ' ημάς, η  Ορθόδοξος Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Πρώτη και καλύτερη απόρροια αυτού, να μην ασκείται ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ.
Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!
Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" , για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους, στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;

Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Ε')

 

- Είναι δυνατόν η Μαριάμ να μην ενημέρωσε καθόλου τον Ιωσήφ για τον "ευαγγελισμό" της και την "άσπορη σύλληψη"; Γιατί ρίσκαρε τόσο πολύ την αξιοπρέπειά της; Γιατί περίμενε, όταν πλέον η εγκυμοσύνη της έγινε ορατή, να παρέμβει ο άγγελος και να αποκαλύψει το "μυστήριο" στον Ιωσήφ κατ' όναρ;

- Η Εκκλησία επιμένει πως τα σφαγιασθέντα νήπια από τον Ηρώδη είναι 14.000. Με βάση την έκταση και το πληθυσμό της τότε Βηθλεέμ τα νήπια έως δύο ετών δεν μπορούσε να είναι πάνω από 30 συνολικά. Εννοείται πως αν είχε όντως λάβει μια τόσο μεγάλη σφαγή νηπίων, δεν θα περνούσε απαρατήρητη από την ιστοριογραφία της εποχής. Γιατί το γεγονός δεν μαρτυρείται από καμία άλλη πηγή;

- Ποιο νόημα είχε η δοκιμασία του Ιησού στην έρημο δια των ... πειρασμών; Υπήρχε περίπτωση να ενδώσει; Μας προξενεί εντύπωση το πείσμα του Θεού να υποβάλλει συνεχώς σε δοκιμασίες τα δημιουργήματα των χεριών του, ακόμα και τον ίδιο του τον Υιό!

- Η Εκκλησία θεωρεί ιδανικό τον παρθενικό και άγαμο βίο. Το ίδιο υπερτονίζει και ο Παύλος. Αν το εφάρμοζαν όλοι οι πιστοί δεν θα έμενε κανένας Χριστιανός. Και στη γη θα κυριαρχούσαν οι πιστοί των άλλων θρησκειών. Αυτός είναι ο στόχος τους;

Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Δ')

 

- Αν ο Ιησούς ήταν απαλλαγμένος απ' το προπατορικό αμάρτημα, όπως διδάσκει η Εκκλησία, τότε σίγουρα δεν ήταν τέλειος άνθρωπος. Άλλωστε ο ίδιος δεν ομολογούσε την αμαρτωλότητά του ως άνθρωπος λέγοντας πως... "ουδείς αγαθός ει μη ο Θεός";

- Οι αναστάσεις νεκρών, πόσο μάλλον η αυτοανάσταση, θα έπρεπε ως γεγονός να συγκλονίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και να αναφέρεται κατά κόρον από τους ιστορικούς. Όμως στην περίπτωση του Ιησού αναφέρονται μόνο από τα χριστιανικά βιβλία, που φυσικά ελάχιστη σχέση έχουν με την ιστορικότητα.

- Αφού ο Ιησούς επέλεξε να εμφανιστεί δημόσια μετά την ανάστασή του, θα έπρεπε να το κάνει ενώπιον όλων των ανθρώπων προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης. Κι όχι να παρουσιάζεται μόνο στον κλειστό κύκλο των μαθητών του και μάλιστα "εν ετέρα μορφή" που λένε και τα ευαγγέλια.

- Οι μυροφόρες υποτίθεται πως πήγαν αξημέρωτα στον τάφο του Ιησού για να αλείψουν το σώμα του με αρώματα. Γνώριζαν όμως καλά πως ο τάφος ήταν σφραγισμένος με τεράστια και ασήκωτη πέτρα. Κι όμως ξεκίνησαν χωρίς να έχουν σχεδιάσει τον τρόπο μετακίνησης αυτού του λίθου. Κάπου δεν κολλάει...

Το χριστιανικό υπόβαθρο της έννοιας της "συλλογικής ενοχής" (του Γιάννη Νικολουδάκη)

 

 

Ο 20ός αιώνας έγινε μάρτυρας φρικαλεοτήτων που αποτελούν ντροπή στην ιστορία του πολιτισμού. Εκατομμύρια νεκροί, στρατιώτες και άμαχοι. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος για το οργανωμένο σχέδιο γενοκτονίας των Εβραίων... Σχεδόν 6.000.000 αθώοι πολίτες βρήκαν τραγικό θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. 

Πώς όμως φτάσαμε μέχρι εκεί; Τι ήταν αυτό που ώθησε τους θύτες, οι οποίοι αρκετοί ήταν και μορφωμένοι και οικογενειάρχες, να προχωρήσουν στην υλοποίηση αυτού του παρανοϊκού σχεδίου;

Ανατρέχοντας στα χρόνια πριν την άνοδο του Χίτλερ βλέπουμε μια Γερμανία ρημαγμένη οικονομικά, από τις κυρώσεις που της επέβαλαν οι νικητές του Α' Παγκοσμίου. Το ναζιστικό κόμμα άκμασε μέσα σε τέτοιες ζοφερές συνθήκες. Ο Χίτλερ επέδειξε στο πλήθος, που διψούσε για "λύτρωση", τον "εχθρό": τον "Εβραίο"! 

Δεν θα ήταν υπερβολή η εκτίμηση ότι ο "Εβραίος" στο ναζιστικό περιβάλλον είχε την "έννοια" ενός πνευματικού "ξενιστή", ο οποίος κατοικούσε στους κατά τα άλλα συμπαθείς Εβραίους γειτόνους "μας"!!! Ωστόσο το πράγμα έλαβε τρομακτικές διαστάσεις όταν η προπαγάνδα του ναζιστικού κόμματος έλαβε δράση, θεωρώντας όλους συλλήβδην τους Εβραίους ΕΝΟΧΟΥΣ, απλά για το ότι γεννήθηκαν Εβραίοι... 

Ερχόμαστε στην έννοια της "συλλογικής ενοχής"! Πού την έχουμε συναντήσει ξανά, άραγε; Μας θυμίζει κάτι; Συστηματικά και οργανωμένα, η ιδέα αυτή έγινε οικεία, μαζικά  με την χριστιανική θρησκεία και την επίσημη εκδοχή της περί προπατορικού αμαρτήματος! 

Η έννοια της "βεντέτας" απέκτησε "Ουράνιο Επικυρωτή". Όλη η ανθρώπινη φυλή, σε όλους τους αιώνες που πέρασαν, ήρθαν και θα έρθουν, καθίσταται με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο "υπόλογη" για το αμάρτημα του προπάτορά της! Στις πιο "light" εκδοχές: "απλά υφίσταται τις συνέπειες", το αποτέλεσμα ωστόσο δεν αλλάζει!

Πρώτη φορά στην ιστορία των ιδεών συναντούμε τόσο συστηματικά κι οργανωμένα την τιμωρία των απογόνων για το σφάλμα των προγόνων... Ακόμα χειρότερα δε, την "ευλογία" της και τη «θεϊκή» επικύρωση, κατ' ουσίαν! Πέραν του αμαρτήματος των προπατόρων, το ίδιο πνεύμα και διάθεση καταλογισμού σφαλμάτων σε μαζικό επίπεδο συναντούμε στη Βίβλο και στην περίπτωση των συγχρόνων του Νώε και σε εκείνη των Σοδόμων και Γομόρων και στην περίπτωση των πρωτοτόκων των Αιγυπτίων, των ιερέων του Βάαλ (σφαγιάστηκαν από τον προφήτη Ηλία) κι εσχάτως στον εβραϊκό λαό με τη διαδεδομένη "κατάρα του αίματος": "το αίμα του επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας"!! 

Και ρωτώ: ποιος σταματάει τον άνθρωπο εκείνο -απλό πολίτη ή ηγεμόνα- να πράξει με τον τρόπο αυτό ή το πνεύμα, το οποίο υπαγορεύει η Αγία Γραφή ("ο Θεός", σύμφωνα με τους οπαδούς της κατά γράμμα ερμηνείας της); Και τελικά πόσο κοντά είμαστε σε μια ενδεχόμενη καλλιέργεια "γενοκτονικής" διάθεσης- πνεύματος, αποδεχόμενοι μία τέτοια "ηθική";

Εάν υποθέσουμε πως τα όσα εξιστορεί η Βίβλος είναι πραγματικά, αν όντως πάρουμε τοις μετρητοίς πως ο άνθρωπος πλάστηκε κατά την εικόνα του Θεού, τότε αν μη τι άλλο ο Θεός ομοιάζει -στον χαρακτήρα- μ' ένα "αρχέτυπο" του Αδόλφου Χίτλερ! Η γενοκτονική διάθεση και οι ενέργειες του εν λόγω "Θεού" είναι κάτι παραπάνω από ... εμφανείς! 

Για τον λόγο αυτό, ήδη από τα πρώτα χρόνια εμφάνισης της χριστιανικής θρησκείας, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι υποστήριζαν ότι η Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται σ' έναν "Κακό Θεό, τον θεό της ύλης... Με το αμφισβητούμενο αξίωμα της ελεύθερης βούλησης και την παρανόηση της έννοιας της υπευθυνότητας, η χριστιανική θεολογία «κοπανάει» στα κεφάλια των ανθρώπων, διακηρύσσει, το ΑΙΩΝΙΑ ΣΦΑΛΜΑ τους που είναι «άνθρωποι»... Που ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Που ζουν και απολαμβάνουν τις χαρές της καθημερινής ζωής… Ο «καλός» Θεός-Κύριος ποτέ δεν έχει λάθος! Ο «καλός Θεός» ποτέ δεν φταίει!! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ κι ας μην ξέρεις το γιατί...

Ποια η διαφορά λοιπόν με το ανάλογο αξίωμα του Χίτλερ απέναντι στους Εβραίους; (Φταις επειδή είσαι Εβραίος - Φταις επειδή είσαι άνθρωπος). Η μόνη επιλογή, η μόνη "γιατρειά" είναι η υποταγή και η εξόντωση -και στις δυο περιπτώσεις-. 

Ο ναζισμός βέβαια εξολόθρευε τα θύματά του σε επίπεδο «φυσικής παρουσίας», ωστόσο και στον χριστιανισμό, σε μεγάλη κλίμακα και για αιώνες, συνέβαινε το ίδιο (Ιερά Εξέταση). Κι επειδή πλέον ο χριστιανισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ίδιες τακτικές, η "εξόντωση" έχει μετατοπιστεί σε "πνευματικό" επίπεδο! Έννοιες όπως «Αιώνια Κόλαση», ρητά της Καινής Διαθήκης, όπως: «… να φοβηθείτε όποιον μπορεί να καταστρέψει ψυχή και σώμα στην κόλαση» (Κατά Ματθαίον 10:28), τι άλλο μπορεί να υποδηλώνουν, πέραν μιας τέτοιας διάθεσης;

Δράττομαι της ευκαιρίας, βάσει των προηγούμενων, να σκεφτώ τα παρακάτω:

Μήπως για εκείνους που πιστεύουν σε "ουτοπίες" ή πρεσβεύουν συστήματα που ευαγγελίζονται ένα οποιοδήποτε είδος "τελεολογίας", υφίσταται η πιθανότητα να φτάσουν σε εγκληματικές συμπεριφορές πιο εύκολα, προκειμένου περί της "στήριξης" αυτού του "οράματος"; 

Αφετηρία του προβληματισμού μου στάθηκε ένα βιβλίο που διαβάζω: "Άουσβιτς, οι Ναζί και η Τελική Λύση", όπου στις πρώτες σελίδες αναφέρεται πως ο συγγραφέας ρώτησε τον πρώην υπασπιστή του Γκέμπελς (Von Oven), ποια ήταν η εμπειρία του από το Γ' Ράιχ· κι εκείνος του απάντησε το εξής: "Παράδεισος"!!!

 

Για κάποιον λόγο, αμέσως μετά, έκανα τον παρακάτω συνειρμό:

Χίτλερ = Τριαδικός Θεός

Παράδεισος = ευημερία για τους "εκλεκτούς", τους "καθαρούς" Γερμανούς και τους υπάκουους εντός του Ράιχ

Κόλαση = Άουσβιτς, μέρος εξολόθρευσης αντιφρονούντων και μη επιθυμητών!!!!

 

Επομένως, οι λεγόμενοι "αμετανόητοι αμαρτωλοί" θα "ενσαρκώνουν", στην ευαγγελιζόμενη χριστιανική Ουτοπία, τον ίδιο "ρόλο" που επιτελούσαν οι Εβραίοι την εποχή του Ναζισμού; Αλήθεια, έχουν σκεφτεί οι πιστοί, έχουν κάνει τον κόπο να "ξεχειλώσουν", να φτάσουν τον μύθο τους στην "έσχατη συνέπειά" του για να διαπιστώσουν πόσο απεχθής είναι;

Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Γ')

 

- Στη Δημιουργία διαβάζουμε πως πρώτα χωρίστηκε η μέρα με τη νύχτα και έγινε η φυτική βλάστηση και μετά ο ήλιος και τα λοιπά αστέρια. Δηλαδή το φως και τα φυτά είναι ανεξάρτητα από την ύπαρξη ηλίου;

- Ο άνθρωπος ήταν το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Αλλά βλέπουμε πως ο οισοφάγος, δηλαδή ο δρόμος της τροφής προς το στομάχι, είναι κολλητός με τον λάρυγγα, απ' όπου εισέρχεται ο αέρας στους πνεύμονες. Με αποτέλεσμα να πνιγόμαστε συχνά στην κατάποση. Ο Σοφοκλής, π.χ., πνίγηκε καταπίνοντας μια ρόγα από σταφύλι. Άρα, αυτή την ανατομική λεπτομέρεια δεν τη λες και τόσο "σοφή"!

- Η Εύα δημιουργήθηκε ως βοηθός του Αδάμ. Κι όμως αυτή τον παρέσυρε στην καταστροφή. Ένα ακόμα "λάθος" του Θεού; 

- Διαβάζουμε στη Βίβλο πως ο Θεός απαγόρευε στους Ιουδαίους να λατρεύουν άλλους θεούς. Μάλιστα αυτοχαρακτηρίζεται "ζηλότυπος και εκδικητικός". Όταν ένας άνθρωπος είναι ζηλιάρης, φθονερός και εκδικητικός τον θεωρούμε "κακό". Όταν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά έχει ένας Θεός, πώς μπορούμε και τον εκθειάζουμε;

Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Β')

 

- Γιατί λέμε πως το "κακό" μπήκε στη Δημιουργία από την ανθρώπινη ανυπακοή-προπατορικό αμάρτημα, όταν η ίδια η Βίβλος ομολογεί πως προϋπήρχε; Γιατί τι άλλο δηλώνει η ύπαρξη του "δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού";

- Υποτίθεται πως ο Θεός τα δημιούργησε όλα "καλά λίαν". Αλλά σχεδόν αμέσως παραδέχεται το πρώτο του σφάλμα. Βλέπει τον Αδάμ μόνο να μαραζώνει και σκέφτεται... "ου καλόν είναι τον άνθρωπον είναι μόνον"! Και φτιάχνει και την Εύα. Γράψε λάθος δηλαδή...

- Η πρώτη απαγόρευση που έθεσε ο Θεός στον άνθρωπο ήταν σκέτη παγίδα. Δεν θα έπρεπε να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό. Αλλά υπάρχει κάτι που το ξέρουμε εμπειρικά όλοι και χωρίς να έχουμε σπουδάσει ψυχολογία. Θες να προκαλέσεις, προτρέψεις και ενθαρρύνεις κάποιον να κάνει κάτι; Απαγόρευσέ του το! Αλλά τι; Ο Θεός δεν χαμπάριζε από παιδαγωγικά;

- Σύμφωνα με τη Βίβλο όλα τα είδη εξακολουθούν να υπάρχουν με τη μορφή της αρχικής δημιουργίας τους. Δεν ακολούθησε καμία εξέλιξη! Όμως ο Θεός έδωσε τις εντολές του στον άνθρωπο πολύ μετά από τη Δημιουργία (μέσω Μωυσή). Και πολύ αργότερα έστειλε τον Ιησού να τις διορθώσει και συμπληρώσει. Γιατί; Μήπως περίμενε να ωριμάσει εξελικτικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Μήπως η Εξέλιξη μπαίνει στη Βίβλο απ' την πίσω πόρτα;

Εμπειρίες "πνευματικού ταξιδιού" (του Γιάννη Νικολουδάκη)

 

Κάθε άνθρωπος ως διαφορετική και μοναδική προσωπικότητα ακολουθεί μια «ιδιαίτερη» πορεία στο πνευματικό ταξίδι του. Πρόκειται για μια πραγματικότητα την οποία «ψηλάφισα» τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι δύσκολο σε αυτή την περίπτωση να τεθούν κανόνες· υπάρχει ένας, ωστόσο, βασικός, ο οποίος συνοψίζεται στην παρακάτω φράση: «να είσαι αυθεντικός»! Η αυθεντικότητα προϋποθέτει την ελευθερία, κυρίως δε την ειλικρίνεια. Προηγείται όμως όλων, η αυτογνωσία! Το «Γνώθι Σαυτόν» που έλεγαν οι αρχαίοι...

Φρονώ πως όλες οι αρετές «αρχίζουν και τελειώνουν» στη συγκεκριμένη· δεν χρειάζεται πέραν αυτής κανενός είδους «ηθικός κώδικας». 

Γνωρίζουμε τον εαυτό μας… Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία κρατάει μια ζωή. Και γιατί συνδέω την αυτογνωσία με το πνευματικό ταξίδι; Πέραν του ότι αποτελεί μέρος του «ταξιδιού» αυτού, μόνο έτσι θα γνωρίσουμε εκείνο το οποίο είναι καλό και ωφέλιμο για εμάς! Εκείνο που μας συμφέρει πραγματικά και όχι σύμφωνα με τις παρορμήσεις και τα πάθη «της στιγμής».. Αλήθεια, γνωρίζουμε τι θέλουμε;; Είμαστε κύριοι του εαυτού μας;;

Πέρασα από τον εκκλησιαστικό χώρο, μελέτησα διάφορες θρησκείες, φιλοσοφίες, ιδεολογίες…. και κατάλαβα, εντέλει, πως το «πρόβλημα» δεν βρίσκεται εκεί! Ή για να το θέσω καλύτερα: δεν περιορίζεται στις εν λόγω· αφορά μία συγκεκριμένη «στάση ζωής». Τον δογματισμό, την περιχαράκωση του νου στο «εμείς» και το «εσείς»! Αλλά γιατί βάζω κι εγώ «ταμπέλες»; 

Όπως ανέφερα μόλις πριν λίγο, το «γνώθι σαυτόν» έχει τη μεγαλύτερη σημασία· μπορεί κάποιος ή πολλοί να τη βρίσκουν να είναι δογματικοί, να τους εκφράζει!!! Ας διευκρινίσω, επομένως, πως μιλώ για τον εαυτό μου εδώ! Δεν τον μπορώ τον δογματισμό.. Όχι, διότι έχω κάνα βίτσιο να μη θέλω να ηρεμήσω –κι η πνευματική ηρεμία, τα "πνευματικά καταφύγια", οι θρησκείες κι οτιδήποτε προσιδιάζει σ’ ένα κλειστό σύστημα, αυτήν εξυπηρετούν- αλλά απλά γιατί «δεν μου κάνει»! Είναι η ιδιοσυγκρασία μου τέτοια· και να «ηρεμήσω» π.χ. για 2 μήνες, πάλι θα «ψάχνομαι» μετά το πέρας αυτών των μηνών… 

Το μυαλό «στεγνώνει» όταν δεν ανανεώνει τις «παραστάσεις» του.. Εκτιμώ –και γι’ αυτό το λόγο έχω μελετήσει- τις πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις των διαφόρων πολιτισμών, όπως και τα φιλοσοφικά κινήματα των διανοητών που έχουν περάσει από το «προσκήνιο», αλλά δεν μπορώ να περιοριστώ σε κανέναν από αυτούς… 

Δεν γνωρίζω εάν στο μέλλον θα «αγκυροβολήσω» κάπου· από την άλλη στην παρούσα φάση δεν είμαι σε καμιά περίπτωση μηδενιστής! Κι ο μηδενισμός, υπό τις αυστηρές του προϋποθέσεις, δόγμα είναι!

Αφήνω ανοιχτές όλες τις «πόρτες», όλα τα ενδεχόμενα· ο κόσμος του πνεύματος για μένα είναι ο κόσμος της ελευθερίας και ελευθερία σημαίνει η συνύπαρξη όλων των «αληθειών» που διατυπώθηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης παρουσίας επάνω στη γη! Όλα ισχύουν και τίποτα… Ή για να το θέσω διαφορετικά: εμείς διαμορφώνουμε την (δική μας) πραγματικότητα!

Ο δάσκαλος, από την άλλη, καλείται να δώσει στους μαθητές του τη δυνατότητα να «πετάνε» με τα δικά τους «φτερά» και όχι να δημιουργεί οπαδούς ή κινήματα που ομνύουν στο όνομά του. Αυτή είναι η έννοια του «καθοδηγητή»...

Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Α' - Ξεκινάει τον "χορό" ο Γιάννης Νικολουδάκης)

 

"Είσαι πολύ μικρός για να καταλάβεις και συνεπώς να κρίνεις τις βουλές του Θεού", είναι το προσφιλές εκείνο επιχείρημα θεολόγων και ιερωμένων όταν, εύλογα, διατυπώνουμε τις απορίες μας, σχετικά με τα "αδιέξοδα" του χριστιανικού δόγματος... Αδιέξοδα σε κοσμολογικό, αλλά και υπαρξιακό επίπεδο!
Καταρχάς, ξεχνούν κάτι βασικό: και οι ίδιοι (θεολόγοι, ιεροκήρυκες) χρησιμοποιούν το μυαλό τους (αυτοί άραγε είναι σε "απευθείας σύνδεση" με τον Δημιουργό;) προκειμένου να διατυπώσουν τα "επιχειρήματα" που διατυπώνουν! Εκτός αν νομίζουν ότι είναι ήδη "άγιοι" ή στη "σωστή πλευρά της ιστορίας" (προσφιλής φρασεολογία, τελευταία...), οπότε συνεπώς η γνώμη της αποκτάει επιπλέον βαρύτητα! Μπορεί να είναι κι έτσι...
"Εμείς", ωστόσο, θα αποπειραθούμε ως "κακοπροαίρετοι" άνθρωποι και με "αριστερό" λογισμό, να θέσουμε τα δικά μας ερωτήματα, επί τάπητος... Ή, για την ακρίβεια, τις απόψεις, οι οποίες γεννούν τα "αντίστοιχα" ερωτήματα!
Σχετικά με τον ίδιο τον Ιησού...
Θεωρώ πως τα διαθέσιμα στοιχεία δεν είναι αρκετά για να μας δώσουν την πλήρη εικόνα. Ακόμα και τα "Απόκρυφα" μιλούν με "γρίφους"! Τώρα για τον Θεό... ή είναι "παιχνιδιάρης" σε υπερβολικό βαθμό για τα ανθρώπινα δεδομένα ή είναι αγαθός, αλλά αδύναμος ή είναι παντοδύναμος αλλά απίστευτα Σατανικός ή "ή" "ή"................. πολλά "ή" μπορεί να διατυπώσει κανείς!!! Το ζήτημα είναι πως εδώ και μια χιλιετία -τουλάχιστον- το χριστιανικό δόγμα είναι νεκρό και δεν προσφέρει καμία απολύτως ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ απάντηση (θεολογική "πρόταση") σε αυτά τα ζητήματα, παρά μόνο σε εκείνους και εκείνες που είναι προδιατεθειμένοι/νες ΕΞΑΡΧΗΣ να "εξαπατηθούν"!!!! Ακόμα και θεολόγοι πλέον υποστηρίζουν μια πιο "φιλελεύθερη" εκδοχή, αναγνωρίζοντας ΕΜΜΕΣΩΣ το αδιέξοδο του δογματισμού! Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι... Ακόμα και σήμερα!!!

Όσον αφορά την ύπαρξη του κακού, έχει διατυπωθεί το εξής, σε ελεύθερη μετάφραση: 

"Το Κακό είναι μια ηθική οντότητα και όχι δημιουργηθείσα, αιώνια και όχι φθαρτή· υπήρχε πριν από τον κόσμο· απάρτιζε το τερατώδες, το απαίσιο ον, το οποίο επρόκειτο επίσης να δημιουργήσει έναν τόσο φρικτό κόσμο. Ως εκ τούτου θα υφίσταται και μετά τα πλάσματα του κόσμου αυτού που ονομάζονται "άνθρωποι".
(Μαρκήσιος ντε Σαντ)

Η αντίληψη αυτή -για έναν "Πάγκακο" Δημιουργό, ανεξαρτήτως της υπερβολής με την οποία είναι διατυπωμένη, είναι μια "εναλλακτική", την οποία "αντιμετωπίζει" ο "οποιοσδήποτε" μελετητής της φυσικής και ανθρώπινης ιστορίας, που δεν κλείνει τα μάτια του! Ή, εν πάση περιπτώσει, που δεν έχει τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο... Δεν αρέσει αυτή η άποψη φυσικά στους "πολλούς", διότι όχι μόνο "ξεβολεύονται", αλλά και φαντάζει μηδενιστικό όλο αυτό· προκειμένου περί των αξιών με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί.... Τι να κάνουμε όμως;
Η "συνύπαρξη" και η "αντίδραση" είναι στενά συνδεδεμένες και, με μαθηματική ακρίβεια, η δεύτερη ακολουθεί την πρώτη! Λέγοντας "συνύπαρξη" εννοώ εκείνη των ανθρώπων - μεταξύ τους. Όσο περισσότεροι μαζεμένοι σ' ένα μέρος, τόσο "χειρότερα" τα πράγματα... Η "αντίδραση"/"σύγκρουση" είναι θέμα χρόνου! Σοφά κάποιοι έθεσαν το θέμα του υπερπληθυσμού! Αυτός ο πλανήτης δεν μας χωράει όλους...
Και ρωτώ τώρα εγώ: είναι σοφός και αγαθός ο "δημιουργός" που ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ (εάν προέβλεψε, ακόμα χειρότερα!) ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Παντοδύναμος και Πανάγαθος, θυμάστε; "Αυξάνεστε και πληθύνεστε" δεν είπε; Ε... φάτε μάτια, ψάρια!! Μεγάλη "σοφία" αυτή η εντολή.... Φαίνεται πως το Μπαγκλαντές -χώρα μικρή με τεράστιο πληθυσμό- ανήκει στους "μετά Χριστόν, πλην εκτός Εκκλησίας, χριστιανούς", διότι αποδεικνύονται "χριστιανικότεροι" στον οικογενειακό προγραμματισμό από τους χριστιανούς εκείνους που παίρνουν προφυλάξεις, από ένα σημείο και μετά!