Αν υπάρχει Θεός, αυτός δημιούργησε και το Κακό!

 

Ένα απ' τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χριστιανική απολογητική είναι η παρουσία του Κακού στον Κόσμο. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να απεκδυθεί ο χριστιανικός Θεός κάθε ευθύνης για την ύπαρξη του Κακού, και να το φορτωθούν κάποιοι άλλοι, τα "εύκολα θύματα" της χριστιανικής διδασκαλίας, δηλαδή ο άνθρωπος και ο διάβολος.

Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους χριστιανούς απολογητές. Οι οποίοι κατέφυγαν, όπως πάντα κάνουν στα δύσκολα, σε ... σοφιστείες. Ξεχνώντας τη Θεία Εντολή πως ο λόγος μας πρέπει να είναι ευθύς, ξεκάθαρος κι όχι στρεψόδικος, ένα απλό "ναι" ή "όχι".

Ένα πρώτο ερώτημα ήταν αν ο Θεός μπορεί να κάνει το Κακό. Η απάντηση που έδωσαν ήταν πως ο Θεός ως παντοδύναμος μπορεί να θέλει και να κάνει τα πάντα. Όμως η δύναμή του δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια της θελήσεώς του. Δεν μπορεί δηλαδή ο Θεός να θέλει το Κακό, άρα δεν μπορεί και να το κάνει. 

Δεν αποτελεί αναίρεση της παντοδυναμίας του αλλά ένα είδος αυτοπεριορισμού. Βέβαια ο Θεός δημιούργησε την Κόλαση. Ή μήπως όχι. Και η Κόλαση είναι κάτι το Κακό. Ή μήπως όχι; Άρα, να που ο Θεός έκανε ήδη ένα μεγάλο κακό, το μεγαλύτερο ίσως!

Ένα κλασικό επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό συνδέεται με την κακή χρήση της ελευθερίας του ανθρώπου. Εδώ έχουμε με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Και η ευθύνη του Κακού ρίχνεται στον άνθρωπο, και εμμέσως πλην σαφώς ταυτίζεται η ελευθερία με το Κακό! 

Γιατί κακά τα ψέματα. Όσο εγώ είμαι ο Πάπας ή ο Βούδας, άλλη τόση σχέση έχει και ο χριστιανισμός με την ελευθερία. Αν μας ήθελαν πραγματικά ελεύθερους δεν θα έσπευδαν να μας βαφτίσουν στους έντεκα μήνες της ζωής μας. Δεν θα μας απειλούσουν πως αν δεν κάνουμε ό,τι μας λένε "ο Θεός θα ρίξει φωτιά να μας κάψει", δεν θα μας κατατρομοκρατούσαν με τα αιώνια καζάνια της κόλασης, δεν θα προσπαθούσαν να μας χειραγωγήσουν σπέρνοντας φοβίες, ενοχές, ανασφάλειες...

Ένα ακόμα διανουμίστικο επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό δεν υπάρχει. Άρα αφού δεν υπάρχει, δεν ευθύνεται κανένας για την ύπαρξή του. Είναι "μη ον". Ανύπαρκτο οντολογικά. Ανυπόστατο. Δεν ανήκει στη φύση του ανθρώπου. Απλά έρχεται, σαν τη σκόνη, και επικάθεται στην ανθρώπινη φύση. Κακό είναι απλά η απουσία του Καλού. Όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός!

Μα καλά, αντιλαμβάνονται τι λένε; Πόσο αντιφατικά είναι όλα αυτά που μας αραδιάζουν; Δεν μπορεί να λες απ' τη μια πως ο διάβολος είναι η προσωποποίηση του κακού κι απ' την άλλη πως Κακό δεν υπάρχει. Δηλαδή ο διάβολος είναι προσωποποίηση του ανύπαρκτου; Και πώς ο άνθρωπος επιλέγει ελεύθερα το Κακό, δηλαδή πάλι κάτι ανύπαρκτο; Και γιατί χρησιμοποιούν το επιχείρημα του σκότους; Σύμφωνα με τη χριστιανική βίβλο ο Θεός δεν δημιούργησε το φως και το σκότος και μάλιστα ονόμασε το σκότος νύχτα;

Ουφ... κουράστηκα. Θα τα ξαναπούμε.