Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΖ’ (Περί πίστεως...)

Για τα θαύματα έχουμε ξαναμιλήσει:
α) Δεν οδηγεί το θαύμα στην πίστη, αλλά η πίστη στο θαύμα.
β) Ο Θεός κάνει το θαύμα όχι όταν προκαλείται αλλά όταν παρακαλείται.
Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ζητάνε αποδείξεις και θαύματα για να πιστέψουν.
Ακόμα κι αν βρεθούν μπροστά σε κάποιο θαύμα, οφείλουν να το προσπεράσουν σιωπηλά και αθόρυβα...
Αν κάτι το δεις με τα μάτια σου, το αγγίξεις με τα χέρια σου, τότε δεν υπάρχουν περιθώρια πίστης.
Γίνεται, πλέον, εξωτερικός καταναγκασμός.
Χάνεται η διάσταση της εσωτερικής και ελεύθερης συγκατάθεσης.
Η πίστη είναι η μεγάλη δοκιμασία, το αναμμένο καμίνι που μας ρίχνει ο Θεός.
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στην εποχή μας να πιστέψεις στο Ευαγγέλιο...

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Αθηναίοι Άγιοι Α‘ (Όσιος Κλήμης του Σαγματά - 26 Ιανουαρίου)

Πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια από τότε που ανεβήκαμε με το φίλο μου τον Σπύρο το Σαγμάτιο Όρος της Βοιωτίας.
Κι εκεί, σε μια αετοφωλιά, βρήκαμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Κλήμης.
Ήταν Ιούλης μήνας και βλέπαμε σαν από αεροπλάνο τον κάμπο της Θήβας. Έμοιαζε μ’ ένα πολύχρωμο σεντόνι γεμάτο μπαλώματα...
Τότε δεν ήξερα τι εστί Κλήμης, κι όλη η φάση πέρασε στο ντούκου!
Δεν είν’ ωραίο ν’ αγνοείς την ιστορία του τόπου σου.
Μόνο η ιστορική γνώση σε κάνει να αισθάνεσαι προέκταση των παλιότερων και υπόλογος των επόμενων...
Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πώς έζησε αυτός ο Άγιος, γέννημα-θρέμμα της Αθήνας μας.
Γιατί η Αθήνα έβγαλε πολλούς αγίους, που εκπροσωπούν κάθε εποχή, επάγγελμα, τάση. Και μας αποδεικνύουν πως δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο φαίνεται η εφαρμογή του Ευαγγελίου...
Ο Κλήμης, λοιπόν, έζησε στα μέρη μας πριν 900 περίπου χρόνια. Στα τριάντα του έγινε μοναχός κοντά στον Όσιο Μελέτιο του Κιθαιρώνα. Γρήγορα ξεχώρισε για την αρετή και την ταπεινότητά του, και για ν’ αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων απομονώθηκε σε μια απροσπέλαστη σπηλιά στην κορυφή του Σαγματά.
«Σιγά τ’ αυγά», θα μου πείτε.
Το ξέρω, τέτοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές.
Υπάρχει, όμως, κάτι στη ζωή του Αγίου που εμένα, τουλάχιστον, δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω.
Κι αναφέρομαι στη ζωή του πριν γίνει μοναχός. Που απ’ τα δώδεκα χρόνια του τριγύριζε μόνο σε εκκλησίες και παρακολουθούσε ή συμμετείχε ως αναγνώστης σε Θείες Ακολουθίες! Χωρίς να βαριέται ή να ρουτινιάζει...
Ε, αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα!
Εγώ έπρεπε να φτάσω στα 43 για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη γλύκα είναι να ζεις έξω απ’ τα μέτρα της κοσμικότητας και των μοντέρνων συνηθειών...
Ενώ ο Κλήμης τόχε πάρει χαμπάρι απ’ τα 12!
Και μη νομίσετε πως εκείνη την εποχή δεν είχε κι η Αθήνα τη νυχτερινή της ζωή και τους ανάλογους πειρασμούς.
Και τότε, όπως και σήμερα, το κακό βοούσε και η ξετσιπωσιά περίσσευε!
Μπορεί τα εξώβυζα να μην έβγαζαν μάτι και το βρακί να μην είχε φτάσει στο αφαλό, αλλά τα ερεθιστικά θεάματα δεν έλλειπαν.
Και μην ξεχνάτε πως τότε οι άντρες, λόγω του φυσικότερου τρόπου ζωής ήταν πιο ντούροι κι αιματωμένοι...
Τέλος πάντων, ο νεαρός Κλήμης προτίμησε την πνευματική ασφάλεια του Ναού, και δεν ξόδεψε τον χρόνο και την ικμάδα της νεότητάς του στις κραιπάλες!

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΣΤ’ (Ο Ζακχαίος)

Ο Ιησούς είχε μόλις θεραπεύσει έναν τυφλό, και μπαίνει στην Ιεριχώ.
Χαμός γίνεται. Όλοι τρέχουν να τον δουν. Άλλοι από περιέργεια, άλλοι από ανάγκη. Πάντα υπήρχε πολύ βασανισμένος κόσμος...
Ένας όμως ξεχωρίζει. Είναι απόκοντος σαν κι εμένα, κι όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να δει το πρόσωπο Εκείνου. Κι αποφασίζει να σκαρφαλώσει σε μια μουριά.
Δεν είναι όποιος-όποιος. Είναι ο γνωστός σε όλη την πόλη Ζακχαίος, ο αρχιτελώνης.
Οι πάντες τον ξέρουν, κι όλοι έχουν να που έναν κακό λόγο γι’ αυτόν. Οι τελώνες, βλέπετε, είχαν πολύ κακή φήμη (και δικαίως) εκείνη την εποχή.
Οι συμπολίτες του σα βλέπουν το Ζακχαίος κρεμασμένο σα μαϊμού πάνω στο δέντρο, δεν ήθελαν και πολύ να τον πάρουν στο ψιλό.
Αλλά εκείνον δεν τον νοιάζει πια τι λέει ο κόσμος...
Σε λίγα λεπτά ακούει απ’ το στόμα του Ιησού το «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα και τρέχε σπίτι σου, γιατί εκεί θα τη βγάλω απόψε».
Ο όχλος, που πάντα κρίνει επιφανειακά και κακοπροαίρετα, σκανδαλίζεται.
«Αυτός η είναι ο Μεσσίας, που πηγαίνει στο σπίτι του πιο αμαρτωλού ανθρώπου της πόλης;».
«Πφφφφ... για κόψτε ένα Μεσσία ρε σεις;».
Άλλοι το παίρνουν κι αλλιώς: «Ε, πού θα πήγαινε; Στο σπίτι κανενός φτωχού; Στου Ζακχαίου θα βρει τα τραπέζια γεμάτα κοψίδια, τις αναπαυτικές πολυθρόνες, τα πουπουλένια κρεβάτια!».
Αλλά ο Ιησούς τους έχει γραμμένους κανονικά! Σιγά μην τον νοιάξει τι λέει ο κόσμος...
Ας δούμε, όμως, λίγο το Ζακχαίο.
Ο κόσμος τον έβλεπε να κολυμπά στα πλούτια του και τον θεωρούσε ευτυχισμένο.
Αλλά εκείνος δεν αισθάνεται καλά. Κάτι τρώει το μέσα του σα σαράκι.
Βλέπει γύρω του τα ντουβάρια, τα ακριβά έπιπλα, τους μεγάλους κήπους και τις αποθήκες τίγκα στα τρόφιμα, αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί!
Γιατί άραγε;
Γιατί είναι ξένα!
Τα έκανε με αδικίες. Γδέρνοντας τους φτωχούς, ξεγυμνώνοντας τα ορφανά, κλέβοντας τις χήρες.
Είναι πνευματικός νόμος: ό,τι απέκτησες με αδικίες είναι ξένο! Και το ξένο θα το χάσεις οπωσδήποτε! Είτε θα το επιστρέψεις μόνος σου (όπως έκανε ο Ζακχαίος) είτε θα στο πάρει με το ζόρι ο Θεός!
Τα ξένα πράγματα βοούν, ζητούν τον αφέντη τους, είναι αδύνατο να τα κρατήσεις!
Κλείδωσέ τα όσο θες. Είναι φωτιά και σε καίνε. Θα σου φύγουν και θα πάρουν κι εσένα μαζί τους...
Προφήτης δεν είμαι, αλλά καθίστε και θα δείτε ποια θα είναι η τύχη αυτών που έγδαραν τον κοσμάκη στο χρηματιστήριο πριν 12 χρόνια, κι όσων κατέκλεψαν το δημόσιο και κόβουν σήμερα τις συνταξούλες της γιαγιάς και του παππού μας...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΕ’ (Η θεραπεία των δέκα λεπρών)

Τι μας λέει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Πως ο Χριστός θεράπευσε δέκα λεπρούς.
Κι απ’ αυτούς μόνο ο ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει!
Τι απέγιναν οι άλλοι;
Έτρεξαν να γευτούν, να χαρούν, να ζήσουν όσα μέχρι τότε στερήθηκαν.
Σκόρπισαν μέσα στα πράγματα του κόσμου, στην προσπάθεια να γλεντήσουν την υγειά τους, κι έχασαν τον εαυτό τους...
Συνηθισμένη ιστορία.
Σαν βρεθούμε σε ανάγκη παρακαλούμε, τρέχουμε στο Θεό και στις εκκλησιές, ανάβουμε κεράκια, κάνουμε τάματα και μετάνοιες.
Κι όταν περάσει το κακό, τ’ αφήνουμε όλα, ξεχνάμε τα πάντα...
Μοιάζουμε με τον οδηγό του ανέκδοτου.
Που έψαχνε μια ώρα στο Παγκράτι να παρκάρι, δεν εύρισκε και στο τέλος αποφάσισε να προσευχηθεί:
«Θεέ μου, κάνε να βρω μια θεσούλα μόλις στρίψω δεξιά, και θα κάνω τα πάντα για σένα. Θ’ αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε μέρα εκκλησία, σε παρακαλώ...».
Κόβει, που λέτε, δεξιά και ... τσαφ... να μια θεσάρα όλη δικιά του.
Κοιτάζει τότε ο Ελληνάρας στον ουρανό και λέει:
«Θεέ, άκυρον, βρήκα...».

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Κίρκεγκορ και Χριστιανισμός (Α’)

Για τον Κίρκεγκορ ο Χριστιανισμός ήταν κάτι τόσο συγκλονιστικό και συνάμα τόσο παράλογο, που τα απαιτούσε όλα ή τίποτα!
Κατά τη γνώμη του ήταν αδύνατο να πιστεύει κανείς «λίγο» ή «μέχρι ένα ορισμένο σημείο».
Διότι ή αναστήθηκε ο Χριστός ή δεν αναστήθηκε.
Κι αν αναστήθηκε στ’ αλήθεια εκ νεκρών, τότε έχουμε μπροστά μας ένα τόσο συγκλονιστικό γεγονός που πρέπει να χαράξει βαθιά κι ανεξίτηλα όλη μας τη ζωή...