Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Θέλω να πάω στον Παράδεισο μόνο αν είναι γεμάτος ενδοτικές παρθένες...

Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις των Χριστιανών με την πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακές!
Απ' τα πρώτα χρόνια της νέας θρησκείας ήταν κάτι παραπάνω από αγωνιώδης η αναζήτηση των πιστών της για το "πώς είναι ο παράδεισος"...
Ο ίδιος ο Ιησούς υποσχέθηκε στον μεταμεληθέντα ληστή μια θέση στον Παράδεισο. Αν ένας κακούργος τόσο εύκολα -με μια απλή ομολογία πίστης την ύστατη ώρα- κέρδισε μια θέση στον παράδεισο, ε τότε... για τους ντούρους Χριστιανούς προοριζόταν πρώτη θέση πίστα!
Αλλά όμως οι περιστάσεις δεν επέτρεπαν να δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες. Βέβαια, η λέξη "παράδεισος" παρέπεμπε σαφώς στην περιγραφή της Βίβλου και στην ιδανική κατοικία των  πρωτοπλάστων. 
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένας κατάφυτος και ολόδροσος τόπος δεν μπορεί να αποτελεί και τόσο μεγάλο κίνητρο για τους καημένους πιστούς ώστε να απαρνηθούν τις απολαύσεις της επήγιας ζωής...
Ο Παύλος σε μια επιστολή του αναφέρει πως οδηγήθηκε μέχρι τον "τρίτο ουρανό" κι αξιώθηκε να δει τον Παράδεισο όπου, υποτίθεται, άκουσε πράγματα που δεν μπορούσαν να λεχθούν.
Η βλακεία που δέρνει τους Χριστιανούς δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν πόσο μούφα είναι αυτά που γράφει ο Παύλος. Φυσικά και ο ουρανός δεν είναι μία πολυόροφη οικοδομή που παίρνεις το ασανσέρ κι ανεβαίνεις στον τρίτο όροφο. Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση. Αλλά για τους Χριστιανούς αυτά είναι ψιλά γράμματα. 
Η συβιλική διατύπωση του Παύλου εξιτάρει τους Χριστιανούς ακόμα περισσότερο και ενισχύει την περιέργειά τους για τη μορφή του Παραδείσου. Αν ήταν απλός ένας κήπος σαν την Εδέμ, τότε γιατί ο Παύλος έγραψε πως αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να λέχθούν? Άρα κάτι άλλο παίζει, πολύ πιο ιντριγκαδόρικο...
Στη χριστιανική Βίβλο γίνεται συχνά λόγος για "Βασιλεία του Θεού" και "Βασιλεία των Ουρανών". Ο ίδιος ο Ιησούς δεν έδωσε σαφή ορισμό αυτών των εννοιών. Χρησιμοποίησε απλά κάποιες παραβολές απ' τις οποίες δεν βγάζεις άκρη. Μπορεί να είναι και ο Παράδεισος, μπορεί και η ίδια ή Εκκλησία, πολλά μπορεί...
Η λεγόμενη Καινή Διαθήκη αφήνει να εννοηθεί πως οι μαθητές του Ιησού γνώριζαν τι πραγματικά ήταν η Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί ο Ιησούς σε αυτούς μιλούσε πιο ξεκάθαρα και τους αποκάλυπτε τα "μεγάλα μυστικά", όπως ακριβώς έκανε κι ο Πυθαγόρας στον στενό κύκλο των μαθητών του. 
Αλλά παραμένει το ερώτημα: γιατί ούτε οι μαθητές του Ιησού δεν μας αποκάλυψαν τι ακριβώς είναι αυτή η Βασιλεία των Ουρανών? Και γιατί στον πληθυντικό αριθμό? Πόσοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι "ουρανοί"?
Συνοψίζω: οι άνθρωποι φαντάζονται τον Παράδεισο ως τόπο που περιλαμβάνει αυτά που στερούνται. Οι Εβραίοι και οι Άραβες που ζούσαν στις ερήμους ασφαλώς και τον φαντάζονταν ως έναν υπέροχο κήπο με αύθονο νερό. 
Και οι θερμόαιμοι Ανατολίτες, ασφαλώς τον φαντάζονται γεμάτο με παρθένες που ικανοποιούν κάθε ερωτική φαντασίωση των αντρών παραμένοντας αειπάρθενες...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Ο Ιησούς γεννήθηκε ... προ Χριστού!

Την εποχή που εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, δεν υπήρχε ενιαίο σύστημα χρονολόγησης.
Οι Έλληνες χρονολογούσαν τα γεγονότα με βάση την πρώτη Ολυμπιάδα του 776 π.Χ. Οι Ρωμαίοι από κτήσεως Ρώμης (753 π.Χ.). 
Οι Μακεδόνες της Συρίας απ’ την έναρξη της κυριαρχίας των Σελευκιδών (312 π.Χ), κάποιοι προτιμούσαν τον Τρωικό Πόλεμο (1.183 π.Χ.), στην Αίγυπτο απ’ την κυριαρχία του Αυγούστου (30 π.Χ.), ορισμένα μεσαιωνικά βασίλεια της Δύσης απ’ την άνοδο του Διοκλητιανού (284 μ.Χ.) ενώ οι Εβραίοι και οι Βυζαντινοί χρονολογούσαν σταθερά "από κτίσεως κόσμου", που την υπολόγιζαν το 5.492 π.Χ.
Οι πρώτοι Χριστιανοί ούτε καν σκέφτηκαν να δημιουργήσουν το δικό τους χρονολογικό σύστημα με βάση τη γέννηση ή τη θανάτωση του Ιησού. Άλλωστε, ήταν βαθιά πεπεισμένοι πως η έλευση του Ιησού σηματοδοτούσε το τέλος του κόσμου, οπότε και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή τη συντέλεια των αιώνων...
Όμως τα χρόνια, οι δεκαετίες κι οι αιώνες περνούσαν και περνούσαν κι η Δευτέρα Παρουσία δεν έλεγε να ’ρθει.
Οι Χριστιανοί είναι περίεργα όντα. Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τα πιστεύω τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Έκαναν λοιπόν και στο θέμα αυτό την ανάλογη "κωλοτούμπα". Η πρώτη έλευση του Μεσσία, είπαν, δεν έγινε λίγο πριν το τέλος της ιστορίας και του κόσμου. Αλλά στο μέσον της. Οπότε μπορούμε να διακρίνουμε τα γεγονότα σε "πριν" και "μετά" Χριστόν.
Ο πρώτος που εισηγήθηκε τη χρονολόγηση με βάση τη γέννηση του Ιησού ήταν ένας ασήμαντος μοναχός σκυθικής καταγωγής, ονόματι Διονύσιος, που έζησε τον 6ο αιώνα. Αλλά το νέο σύστημα χρονολόγησης άρχισε να επικρατεί μετά το 700 μ.Χ.
Βέβαια, ο καημένος ο Διονύσιος, κι όλοι οι Χριστιανοί, αντιμετώπισαν ένα σημαντικό πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς. Με βάση την χρονολογία που τελικά επελέγη, η γέννηση του Ιησού πρέπει να έγινε το 6 π.Χ.!
Το πρόβλημα οφείλεται σε δύο αιτίες: 
α) Εκτός της χριστιανικής Βίβλου καμία άλλη σύγχρονη του Ιησού ιστορική πηγή δεν αναφέρει τίποτα σχετικό με τη γέννηση ή την ύπαρξή του. 
β) Οι πληροφορίες της χριστιανικής Βίβλου είναι αντιφατικές. Υποτίθεται πως όταν γεννήθηκε ο Ιησούς ζούσε ο Ηρώδης ο Μέγας. Όμως αυτός είχε πεθάνει το 4 π.Χ.! Η απογραφή του Κυρηνίου που περιγράφει ο Λουκάς έγινε το 6 μ.Χ. Και η μεγάλη σύζευξη πλανητών (το "Άστρο της Βηθλεέμ") έγινε γύρω στο 11 μ.Χ.
Άντε τώρα να βρεις άκρη...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

"Βασιλεία των Ουρανών": το μεγαλύτερο ψέμα της ανθρώπινης ιστορίας!

Οι Χριστιανοί ηγέτες του 1ου αιώνα για ν’ αποκτήσουν οπαδούς χρησιμοποιούσαν μια ευφυή προπαγανδιστική μέθοδο. Ήξεραν πολύ καλά πως χωρίς "ισχυρό κίνητρο" κανένας δεν ήταν πρόθυμος να δεχτεί τις ανοησίες τους. Και το "κίνητρο" το ανακάλυψαν στη "Βασιλεία των Ουρανών"!
Οι πάμφτωχοι κι ελεεινοί στους οποίους απευθύνονταν ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν την, ούτως ή άλλως, ανυπόφορη ζωή τους προκειμένου να απολαύσουν "βασιλικές τιμές" σε κάποια άλλη ζωή.
Επειδή όμως ίσχυε και τότε η παροιμία "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι", οι υποψήφιοι χριστιανοί ήθελαν το "αντάλλαγμα" εδώ και τώρα.
Γι’ αυτό και το χριστιανικό ιερατείο έφτιαξε τον μύθο (που τον έβαλε και στο στόμα του Ιησού) πως η Βασιλεία των Ουρανών θα έρθει άμεσα, όσο ακόμα ζούσε εκείνη η πρώτη γενιά Χριστιανών.
Φυσικά ήταν μεγάλη μούφα κι απάτη, κι όσο περνούσε ο καιρός κι η "Βασιλεία" δεν ερχόταν, τόσο αύξανε η αγανάκτηση κι οι πιέσεις των εξαπατημένων...
"Οι πατέρες μας πέθαναν, αλλά όλα παραμένουν ίδια", διαμαρτύρονταν στους Αποστόλους.
"Μην ταράζεστε", τους καθησύχαζε ο Παύλος. "Πλησιάζει η Μέρα κι όσοι ήδη πέθαναν με πίστη στον Χριστό θ’ αναστηθούν πρώτοι"!  
Νά πάλι το τυράκι, κρυμμένο στη φάκα...
Φυσικά, κάποια στιγμή η κοροϊδία δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οπότε οι Χριστιανοί ηγέτες το "γύρισαν", κι απ’ τη "Βασιλεία των Ουρανών" άρχισαν να διεκδικούν τη ... Ρωμαϊκή Βασιλεία. Έβαλαν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας και την μετατροπή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε χριστιανική!
Οπότε, οι κατακαημένοι οπαδοί τους θα απολάμβαναν πάλι "βασιλικές τιμές", τώρα πλέον στην παρούσα ζωή που είναι πιο χειροπιαστές και απολαυστικές!
Η πρώτη απόπειρα άλωσης της εξουσίας έγινε επί Νέρωνα, σε συνεργασία με τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Οι Χριστιανοί έδρασαν ως εκτελεστικός βραχίωνας της συνωμοσίας, πυρπόλησαν τη Ρώμη αλλά το κίνημα κατεστάλη και οι ίδιοι πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. 
Όμως δεν το έβαλαν κάτω. Πάλεψαν για την εξουσία με νύχια και με δόντια ώσπου τελικά δικαιώθηκαν, έστω με 300 χρόνια καθυστέρηση.
Η "Βασιλεία του Θεού" ασφαλώς δεν θα έρθει ποτέ, αλλά από τις αρχές του 4ου αιώνα το χριστιανικό ιερατείο ζει και βασιλεύει και απολαμβάνει τον πλούτο, τις τιμές και τις δόξες της κοσμικής βασιλείας του...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Τι να απέγιναν άραγε οι Χριστιανοί που ξετσουτσούνιασε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία; Σώθηκε η ψυχή τους;

Τον 4ο αιώνα δεν ήταν μόνο ο Αρειανισμός που δίχαζε την Εκκλησία. Υπήρχε μια ακόμα πιο ύπουλη εσωτερική σύγκρουση που, έστω και εξασθενημένη, συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Καθώς ο χριστιανισμός γινόταν επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, υπήρχαν οπαδοί του που δεν ένιωθαν και τόσο ευτυχείς. Δεν τους συγκινούσαν οι δεσποτικοί θώκοι, οι πολιτικές εξουσίες και τα γεμάτα με χρυσά νομίσματα πουγγιά. Επηρεασμένοι απ’ τον νεοπλατωνισμό και νεοπυθαγορισμό, κυρίως στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο, απαρνήθηκαν τα εγκόσμια και κατέφυγαν στις ερήμους και στα δάση. Ήταν οι περιβόητοι ασκητές-αναχωρητές.
Η παρουσία τους υπήρξε ουσιαστικά μια ανοιχτή καταγγελία στο συμβιβασμό και στην εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Μεταξύ σαπιοκοιλιάδων επισκόπων και κοκαλιάρηδων ασκητών υπήρχε πάντοτε μια καχυποψία, ένταση, εχθρότητα και ορισμένες φορές ανοιχτή ρήξη!
Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι επίσκοποι Αλεξάνδρειας αναγκάστηκαν να ζητήσουν την επέμβαση του αυτοκρατορικού στρατού για να καθυποτάξουν τους αναχωρητές της ερήμου. Αυτά τα γράφει η επίσημη Εκκλησιαστική Ιστορία σε υποσημειώσεις με ψιλά γράμματα για να μην τα μαθαίνουν ούτε καν οι θεολόγοι...
Οι ασκητές κι οι ερημίτες είχαν μεγάλο κύρος και επιρροή στον λαουτζίκο. Οι ίδιοι καλλιεργούσαν τον δικό τους μύθο. Ουσιαστικά αυτοανακηρύσσονταν θαυματουργοί, προφήτες, θεραπευτές, προορατικοί, χαρισματούχοι. Πού να φτουρήσουν μπροστά τους οι Επίσκοποι της αστακομακαρονάδας...
Το επίσημο ιερατείο έψαχνε τρόπους να αποδυναμώσει και υποτάξει το ασκητικό κίνημα. Ο καλύτερος τρόπος για να το "ενσωματώσει" ήταν να το εκθειάσει και να το οικειοποιηθεί. Αφενός κολάκευαν και έγλειφαν τους αφελείς ασκητές, αφετέρου τους έχωναν στα στενά περιοριστικά όρια της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας.
Στα πλαίσια αυτά το εκκλησιαστικό κατεστημένο κατασκεύασε δύο ψεύτικες βιογραφίες ασκητών αγίων. Του Αγίου Αντωνίου και της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Τον πρώτο έγραψε ο γνωστός μας ... Μέγας Αθανάσιος, μέγας εκπρόσωπος του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Και τον δεύτερο ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Σωφρόνιος.
Και στους δυο "Βίους", που εγώ θεωρώ φανταστικούς καθώς δεν υπήρξε ποτέ ούτε Αντώνιος ούτε Μαρία Αιγυπτία, εξαίρεται η καθαρότητα και αγιότητα των ασκητών αλλά με έναν αναγκαίο και απαράβατο όρο: η τελική επικοινωνία τους με τον Θεό  γίνεται μόνο με τη μεσολάβηση της επίσημης εκκλησιαστικής ιεραρχίας!
Κι έτσι, χωρίς καν να το αντιληφθούν οι καημένοι οι ασκητές, μπαίνουν κάτω απ’ το ωμοφόριο του τοπικού επισκόπου και μετατρέπονται σε εκκλησιαστικό φολκλόρ!
Υ.Γ.: Στον υποτιθέμενο βίο της Μαρίας της Αιγυπτίας διαβάζουμε πως αρχικά ήταν πόρνη και σ’ ένα προσκυνηματικό ταξίδι προς την Ιερουσαλήμ μπήκε στο πλοίο με τους άλλους ευσεβείς προσκυνητές και μέχρι να φτάσουν στους Αγίους Τόπους τους είχε όλους ξετσουτσουνιάσει! 
Τι να πω... Θαυμάζω την εγκράτεια, ευσέβεια και αρετή των χριστιανών προσκυνητών...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Τι θα έλεγα στον Ιησού αν τον αντάμωνα...

Στην προηγούμενη ανάρτηση γράψαμε πως ο Χριστιανισμός ως θρησκεία μισεί τη ζωή και εκφράζει τον φθόνο των φτωχών έναντι των πλουσίων.
Στην ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Διατυπώνεται ανοιχτά ένα αντι-πλουτοκρατικό μανιφέστο που θα το ζήλευε κι ο φανατικότερος μπολσεβίκος: Κανείς πλούσιος δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού. Είναι ευκολότερο να περάσει μια ολόκληρη καμήλα απ’ την τρύπα μιας βελόνας παρά ένας πλούσιος να δικαιωθεί στη μέλλουσα ζωή. 
Πρόκειται για το κλασικό μίσος κάθε κομπλεξικού φτωχού που θέλει να δει τον πλούσιο να υποφέρει. Κι αφού δεν είναι εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο στην παρούσα ζωή, ο καημένος ο φτωχός φαντασιώνεται καζάνια της κολάσεως που οι πλούσιοι θα καίγονται και θα υποφέρουν αιώνια μετά θάνατον... 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Ένας νεαρός πλούσιος πλησιάζει τον Ιησού και του κάνει μια απλή και ουσιαστική ερώτηση: "Αγαθέ Δάσκαλε τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;".
Η ερώτηση αυτή ήταν συνηθισμένη στην εποχή του Ιησού και βρισκόταν στο μυαλό και στο στόμα κάθε Ιουδαίου. Γιατί όμως ο Ευαγγελιστής σπεύδει να αποδώσει στο νεαρό κακή πρόθεση και ισχυρίζεται προκαταβολικά πως ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού;
Προσωπικά δίνω την εξής απάντηση: Κατ’ αρχήν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τέχνασμα προκειμένου να απαξιωθεί εκ των προτέρων ο νεαρός (ως "πλούσιος" που ήταν δεν υπήρχε περίπτωση να είχε "καλή πρόθεση").
Κατά δεύτερον, αποβλέπει στο να μας αποπροσανατολίσει απ’ την ουσία της απαντήσεως του Ιησού. Γιατί ο Ιησούς, απαντώντας στο νεαρό, κάνει μια σαφή και κατηγορηματική ομολογία: Δεν είμαι Θεός παρά μόνο Διδάσκαλος! ("Γιατί με λες αγαθό; Αφού αγαθός είναι μόνο ο Θεός!). 
Αυτή η ομολογία γκρεμίζει όλο το δογματικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Αλλά, αν σπεύσουμε να πούμε πως ο νεαρός ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού, ε... τότε κι ο Ιησούς του έδωσε μια ειρωνική κι όχι ακριβολογική απάντηση, οπότε διασώζεται το ορθόδοξο δόγμα!
Πολύ μπερδεμένη είναι και η συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Αρχικά ο Ιησούς θεωρεί πως είναι δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου με την πιστή τήρηση του μωσαϊκού νόμου. Εντύπωση προκαλεί πως δεν αναφέρει καν την πίστη και την αγάπη αλλά περιορίζεται στις ηθικού χαρακτήρα εντολές και απαγορεύσεις. Και μάλιστα προτάσσει την αποφυγή της μοιχείας ακόμα κι απ’ την ανθρωποκτονία!
Στο τέλος όμως της περικοπής, ο Ιησούς τα "γυρίζει". Ουσιαστικά λέει πως δεν αρκεί η τήρηση των εντολών και πως ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τη θεία βοήθεια. Δηλαδή ο Θεός απαιτεί απ’ τον άνθρωπο κάτι το αδύνατο! Που γίνεται "δυνατό" μόνο με τη θεία συνδρομή...
Αλλά ας επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου αρχίσαμε. Ο νεαρός καλείται απ’ τον Ιησού να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Με άλλα λόγια τον καλεί να γίνει κι ο ίδιος φτωχός. Να πάλι η εξιδανίκευση της φτώχιας και η ισοπεδωτική απόρριψη του πλούτου.
Εγώ αν ήμουν παρόν στη συζήτηση θα έλεγα του Ιησού: 
"Τι ποιο λογικό για τον κάθε άνθρωπο να μην θέλει να φτωχοποιηθεί; Πού βρίσκεται το παράλογο και το μεμπτό στο να μην θέλει κάποιος να μοιράσει τα υπάρχοντά του; Μήπως ο νεαρός τα είχε κλεμμένα; Κάθε άλλο. Άλλωστε τηρούσε με ακρίβεια το Νόμο. Γιατί αγαπητέ Ιησού δεν ζητάς κι απ’ τους φτωχούς να μοιράσουν τα λίγα έστω υπάρχοντά τους; Αλήθεια, ποια η έννοια του φτωχού; Είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος κι όσο δεν τα καταφέρνει φθονεί όσους τα κατάφεραν. Προσωπικά έχω δει άστεγους να μαχαιρώνονται για ένα παλιοχαρτόκουτο. Όσους φτωχούς γνωρίζω δεν δίνουν ούτε τ’ αγγέλου τους νερό! Γιατί, λοιπόν, τόσο μένος κατά των πλουσίων και τόση εύνοια στους φτωχούς που είναι τίγκα στα κόμπλεξ, στ’ απωθημένα, στην κακία και στο φθόνο;"...