Κυριακή των Βαΐων. Χιλιάδες λαού τον υποδέχονται στην Ιερουσαλήμ. "Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ"! Δείχνουν αφοσιωμένοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για κείνον. Κανείς δεν θα τολμήσει να τον πειράξει...
Σε λίγες μέρες συλλαμβάνεται. Ο λαός απαθής, δεν αντιδρά. Μέσα σε λίγες ώρες οι διαθέσεις του ανατρέπονται. "Σταύρωσον αυτόν"! Πόσο, άραγε, απέχει το "ωσαννά" από το "σταυρωθήτω"; Τέσσερις, το πολύ πέντε μέρες...
Ο λαός το πήρε σαν παιχνίδι. Φώναζε πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το γιατί...
Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορείς να παίζεις μαζί τους. Κι αν το κάνεις, υφίστασαι τις συνέπειες, και μετά ψάχνεις το γιατί...
Κυριακή των Μυροφόρων. Τρεις μέρες μετά τη σταύρωση. Οι μαθητές του τρομαγμένοι, κλειδαμπαρώθηκαν σαν κλέφτες σε κάποιο σπίτι. Παράθυρα καρφωμένα, αμπάρες τραβηγμένες.
Κάποιες γυναίκες, τα χαράματα, κρατώντας αρώματα ξεκινούν για τον τάφο. Δεν υπολογίζουν τους κινδύνους. Οι στρατιώτες μπορεί να τις συλλάβουν, να τις κακοποιήσουν, να τις φυλακίσουν...
Αλλά κι ο βράχος που σφάλισε τον τάφο είναι τεράστιος. Ποιος θα τον μετακινήσει; Τίποτα απ' αυτά δεν τις απασχολεί... είναι γυναίκες!
Οι άντρες είναι σοβαροί και δεν κάνουν απερισκεψίες. Έχουν μυαλό, μελετούν τα πράγματα, δεν τους αρέσουν οι επιπολαιότητες ούτε ενεργούν παρορμητικά σαν τις γυναίκες.
Ξέρετε, όμως, κάτι; Οι ηρωικές αποφάσεις χρειάζονται πλούσια καρδιά. Τόσα χρόνια δοκιμάζουμε το αντρικό μυαλό και τη λογική. Και φθάσαμε σε αδιέξοδο, σε μια ανόητη και άνοστη ζωή.
Η ζωή δεν γεμίζει χωρίς καρδιά. Αυτή ορμάει μπροστά και το σώμα ακολουθάει.
Αυτό έκαναν κι οι Μυροφόρες, αυτές οι φτωχές κι ανήμπορες γυναίκες. Και ανταμείφθηκαν.. Έγιναν οι απόστολοι των Αποστόλων!