Το Ντάρμα και η Παραβολή των Ταλάντων...

Δε νομίζω πως υπάρχει χριστιανός που να μην ξέρει σε γενικές γραμμές την Παραβολή των Ταλάντων. 

Αυτή που μας λέει, με λίγα λόγια, πως ο Θεός προίκισε κάθε άνθρωπο με κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα, τα οποία όμως οφείλει να τα χρησιμοποιήσει για το γενικότερο συμφέρον κι όχι μόνο για τον εαυτούλη του.

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως και αυτή η Παραβολή του Ιησού είναι απλή εκδοχή-αναπαραγωγή μιας ευρύτερα διαδεδομένης στην Ανατολή σχετικής διδασκαλίας.

Η σανσκριτική λέξη "ντάρμα" σημαίνει "σκοπός της ζωής", αλλά και την αντίστοιχη "διδασκαλία". 

Σύμφωνα με το Νόμο του Ντάρμα ο καθένας μας έχει κάποια μοναδικά χαρίσματα και ταλέντα τα οποία καλείται στην παρούσα ζωή να τα ανακαλύψει, να τα καλλιεργήσει και να τα αξιοποιήσει για το κοινωνικό σύνολο κι όχι εγωκεντρικά. Μόνο τότε επιτελεί τον προορισμό του στη γη...

Σύμφωνα με το Νόμο του Ντάρμα, η σωστή ερώτηση είναι "Τι μπορώ να δώσω" κι όχι "Τι μπορώ να πάρω". 

Την ίδια διδασκαλία αναπαρήγαγαν ο Σωκράτης, ο Χριστιανισμός κι άλλες γνωστές θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα...

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΚΔ') - Αιρέσεις του Ισλάμ

Χαριζίτες: Είναι ένα παράδοξο μείγμα πουριτανικής αυστηρότητας και φιλελεύθερου πνεύματος. Αποκλειστικός διαιτητής των ανθρωπίνων πραγμάτων είναι ο Θεός. Ακόμα και ένας νέγρος δικαιούται να εκλεγεί ηγέτης της μουσουλμανικής αδελφότητας, αρκεί να έχει τα αναγκαία προσόντα. Ηθικώς είναι αυστηρότατοι. Δεν είναι αρκετή η προ της προσευχής νίψη του σώματος. Η καθαρότητα καταστρέφεται απ’ το ψεύδος, τη διαβολή και την κακολογία. Άπιστος θεωρείται και όποιος αρνείται να πολεμήσει άδικους κυβερνήτες. Μεγαλύτερη απήχηση είχε η αίρεση στους Βέρβερους της Β. Αφρικής.

Ουαχαμπίτες: Θεωρούνται παραφυάδα των Χαριζιτών, αλλά απομακρύνθηκαν απ’ τις φιλελεύθερες θέσεις εκείνων. Έχουν στον έλεγχό τους τη Σαουδική Αραβία και τους εκεί ιερούς τόπους του Ισλάμ. Είναι εχθροί κάθε νεωτερισμού, ζουν βίο αυστηρό και λιτό, η ενδυμασία τους είναι απέριττη, αποφεύγουν τη μουσική, το κάπνισμα, ακόμα και το σκάκι. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως "μόνους γνήσιους μουσουλμάνους" και πρωτοστατούν στο σύγχρονο τζιχάντ.

Μουταζίλα: Είναι μια κίνηση περισσότερο φιλοσοφική. Θεωρούνται "νεωτεριστές". Δεν δέχονταν τον απόλυτο προορισμό (κισμέτ) ούτε την αιωνιότητα του Κορανίου. Γενικά απέρριπταν την παράδοση και τα αυστηρά δόγματα.

Μουρζίτες: Το όνομά τους σημαίνει "αναβάλλοντες". γιατί αποφεύγουν οποιαδήποτε κρίση εις βάρος των συνανθρώπων τους, αλλά την αναβάλλουν για την έσχατη ημέρα. Είναι επιεικείς προς κάθε κατεύθυνση, αρνούνται να μετέχουν σε πολέμους. Το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα είναι ο πολυθεϊσμός. όλα τα υπόλοιπα επαφίενται στην ευσπλαχνία του Θεού.

Αχμαντίγια: Είναι η νεώτερη μουσουλμανική αίρεση με αφετηρία το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν. Εκεί περί το 1890 ο ιδρυτής της Αχμάντ υποστήριξε πως είναι ο Μεσσίας και αργότερα πως είναι μετενσάρκωση του Βισνού. Θεωρούν πως ο Ιησούς πέθανε όπως και οι άλλοι προφήτες και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς. Η περίοδος του Ιερού Πολέμου έχει παρέλθει, ο Άδης δεν είναι αιώνιος και η αποστασία δεν τιμωρείται με θάνατο. Αναπτύσσει πολύ έντονη ιεραποστολική δράση σε όλο τον κόσμο.

Η αλήθεια για τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών (Ε' - Υπάρχουν αποδείξεις πως οι Χριστιανοί ήταν πολιτικοί συνωμότες?)

Σε προηγούμενη ανάρτηση γράψαμε πως οι Χριστιανοί διώχθηκαν από ορισμένους Ρωμαίους αυτοκράτορες για "εσχάτη προδοσία" και ως μέλη "μυστικής εταιρείας" που επεδίωκε τη διάλυση του κράτους.

Γεννάται όμως το εύλογο ερώτημα: μήπως το παραπάνω συμπέρασμα είναι αυθαίρετο? Από πού προκύπτει πως ο Χριστιανισμός ήταν περισσότερο μια αντιρωμαϊκή συνωμοτική οργάνωση παρά θρησκευτικό κίνημα?

Καταρχήν η Αυτοκρατορική Αστυνομία σίγουρα θα διέθετε τότε επαρκείς αποδείξεις που δυστυχώς δεν σώζονται σήμερα αφού κάποιοι φρόντισαν να τις εξαφανίσουν! (Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ποιους υπονοώ).

Ο Θεός όμως αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Και στην προκειμένη περίπτωση "κλέφτης" είναι οι Χριστιανοί και "νοικοκύρης" η αλήθεια. 

Οι πραγματικές προθέσεις των Χριστιανών ευτυχώς διασώζονται αυτούσιες και ανόθευτες μέσα σε ένα απ' τα Ιερά τους Βιβλία: την Αποκάλυψη! Κι ευτυχώς που οι Χριστιανοί συμπεριέλαβαν το συγκεκριμένο βιβλίο στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης γιατί αλλιώς θα είχαν χαθεί οι πολύτιμες πληροφορίες που μας παρέχει...

Τι μας λέει με λίγα λόγια η Αποκάλυψη?

Περιγράφει έναν Πόλεμο μέχρις εσχάτων. Το αίμα ρέει ποτάμι. Απ' τη μια οι Χριστιανοί με ηγέτη τους τον Ιησού. Κι απ' την άλλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με ηγέτης της τον Αντίχριστο-Νέρωνα (το 666 είναι το άθροισμα των γραμμάτων της φράσης "Νέρων Καίσαρ" στα εβραϊκά).

Οι Χριστιανοί καταφέρνουν να συντρίψουν τους Ρωμαίους και εγκαθιδρύουν τη δική τους Βασιλεία. Η Ρώμη ("πόρνη Βαβυλώνα") πυρπολείται κι από πάνω άγγελος Κυρίου ρίχνει μια τεράστια μυλόπετρα για να μην μείνει τίποτα όρθιο. Τη θέση της Ρώμης παίρνει η πρωτεύουσα του Χριστιανικού Βασιλείου, η "Νέα Ιερουσαλήμ"...

Βέβαια, η μάχη που περιγράφει η Αποκάλυψη είναι φανταστική. Δεν έγινε ποτέ. Αλλά απ' την όλη διήγηση αποκαλύπτονται ξεκάθαρα το μίσος των Χριστιανών για τη Ρώμη και το πάθος τους για την καταστροφή της.

Και όλως τυχαίως ξεσπάει επί Νέρωνος (64 μ.Χ.) η μεγάλη πυρκαγιά που καταστρέφει το 1/3 της Ρώμης. Μετά από πολύμηνες ανακρίσεις η Αυτοκρατορική Αστυνομία συντάσσει πόρισμα που χαρακτηρίζει την πυρκαγιά όχι τυχαίο γεγονός αλλά συνωμοτική-τρομοκρατική ενέργεια για την ανατροπή του Νέρωνα. 

Ως ηθικούς αυτουργούς κατονομάζει συγκεκριμένους αριστοκράτες-συγκλητικούς (μεταξύ των οποίων και τον Σενέκα, δάσκαλο του Νέρωνα) και ως εκτελεστικό βραχίωνα την ομάδα των Χρστιανών που ακολουθούσε τυφλά τον Παύλο!

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΚΓ') - Η πρώτη διάσπαση...

Το Ισλάμ μπορεί να μην παρουσιάζει την πολυδιάσπαση του χριστιανικού κόσμου, αλλά, παρά τη δογματική μονολιθικότητα και απλοϊκότητα, γνώρισε κι αυτό σημαντικά σχίσματα, έριδες και συγκρούσεις.

Οι θεολογικές έριδες στο Ισλάμ εντοπίζονται κυρίως σε τρεις τομείς:

α) Οι "θείες δυνάμεις" είναι αφηρημένες και θεωρητικές ή πραγματικές;

β) Το Κοράνι είναι "αιώνιο" ή όχι. Εκτός του αιώνιου Θεού υπάρχει και κάτι άλλο αιώνιο;

γ) Υπάρχει ή όχι "απόλυτος προορισμός"; Υφίσταται ελευθερία βούλησης του ανθρώπου ή τα πάντα εξαρτώνται απ’ τον Θεό;

Όπως και στον χριστιανικό κόσμο, έτσι και στο Ισλάμ οι πολιτικές έριδες έπαιρναν συχνά τον μανδύα της θεολογικής διαφωνίας. Ειδικά στο Ισλάμ, που δεν γίνεται διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικές αντιθέσεις έλαβαν σχεδόν αμέσως θρησκευτική διάσταση. 

Δεν πέρασαν ούτε 30 χρόνια απ’ το θάνατο του Προφήτη και ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι που διέσπασαν τη μουσουλμανική κοινότητα.

Το 632 μ.Χ. διάδοχος του Μωάμεθ (δηλαδή "χαλίφης" - πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης) αναδείχθηκε ο φίλος του Αμπού Μπακρ. Αυτόν διαδέχθηκε μετά δύο έτη ο Ομάρ, τον οποίο δολοφόνησε και πήρε τη θέση του ο Οθμάν (644 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από ένδοξη οικογένεια της Μέκκα η οποία αρχικά είχε αντιταχθεί με σφοδρότητα στον Μωάμεθ. Αυτό προκάλεσε μέγα σκάνδαλο, ειδικά στους πιστούς της Μεδίνα, που οδήγησε στη δολοφονία του το 656 μ.Χ. και την άνοδο στο θρόνο του χαλίφη του Αλί, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλί ήταν ο πρώτος εξ αίματος συγγενής-διάδοχος του Μωάμεθ. Οι τρεις πρώτοι ήταν εξ αγχιστείας. Στην εποχή του Αλί έγινε το πρώτο μεγάλο σχίσμα στο Ισλάμ, για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα. 

Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν ακολούθησαν τον Αλί και συγκρότησαν την πλειοψηφούσα τάση, τους Σουνίτες. Οι οπαδοί του Αλί συγκρότησαν το δικό τους "κόμμα" και ονομάστηκαν Σιίτες (Σι-ατ-Αλί=παράταξη του Αλί).

Θα συνεχίσουμε παραθέτοντας τις γνωστότερες αιρέσεις του Ισλάμ όσο πιο συνοπτικά μπορούμε...

Γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο στον εχθρό μας;

Αντιμετωπίζοντας καθημερινά "δύσκολους" ανθρώπους είναι επόμενο ν’ αναρωτιόμαστε αν η ευγένεια και η υπομονή ωφελούν πάντα.

Η χριστιανική εκκλησία μάς έχει κάνει πλύση εγκεφάλου ν’ αγαπάμε εκείνους που μας αδικούν και να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο όταν δεχόμαστε ένα ράπισμα. Είναι όμως αυτό κοινωνικά λειτουργικό; Αποδίδει καρπούς, ή μήπως κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα;

Πολλές "θρησκευτικές αξίες" διαμορφώθηκαν πολλούς αιώνες πριν και συνήθως αποδεικνύονται στην εποχή μας συναισθηματικά βασανιστικές και πνευματικά ανθυγιεινές. Η γνώση δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Κάθε ιστορική περίοδος έχει τα χαρακτηριστικά της. 

Σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για κολάσεις, παραδείσους, "ταγκαλάκια", θειάφια. Έτσι, καθίσταται αναγκαία και μια συνολική αναθεώρηση της χριστιανικής ηθικής υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων της επιστήμης και ιδιαίτερα της Ψυχολογίας.

Αυτός που θα μας έχει ήδη δώσει μια σφαλιάρα, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, δεν είναι σίγουρα ένα άτομο ώριμο και ισορροπημένο. Συνεπώς, αν στρέψουμε και το άλλο μας μάγουλο, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να φιλοτιμηθεί, να συνειδητοποιήσει το λάθος του, να υποστεί εσωτερική συντριβή και αναγέννηση.

Αυτός που μας σφαλιάρισε είναι ήδη ένας κακομαθημένος νταής, ένας άνθρωπος ανώριμος, προβληματικός, ίσως και διαταραγμένος. Θα ερμηνεύσει τη δικιά μας ευγένεια-υποχωρητικότητα ως αδυναμία. Θα θεωρήσει πως δικαιώθηκε η επιθετική-βάναυση συμπεριφορά του, άρα θα πρέπει να τη συνεχίσει τόσο εις βάρος μας όσο και εις βάρος πολλών συνανθρώπων μας. 

Συνεπώς, η στάση που προτείνει ο Χριστιανισμός είναι λάθος. Βλάπτει τόσο το θύμα όσο και τον θύτη. Και διαιωνίζει την επιθετικότητα και τη βία εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

Προσωπικά δεν προτείνω την ωμή αντι-βία και εκδίκηση. Που ως συναισθήματα και αντιδράσεις είναι νευρωτικές. 

Αλλά ο κάθε είδους νταής πρέπει να υφίσταται κάποιες αρνητικές συνέπειες ώστε να ξανασκεφτεί πολλές φορές αν θα επαναλάβει την αντικοινωνική του συμπεριφορά.

Δεν υπάρχει αγάπη δίχως όρους και όρια. Ούτε είναι μέτρο αγάπης η ακραία ανεκτικότητα. Δεν πρέπει να ανταμοίβουμε ούτε και έμμεσα τις αρνητικές συμπεριφορές. 

Η αγάπη μας δεν μπορεί να είναι δεδομένη για όλους ανεξαίρετα. Δεν αξίζουν όλοι την αγάπη μας. Πρέπει να μοχθήσουν για να την εξασφαλίσουν. Η αγάπη αν γίνει ένα "πληθωριστικό νόμισμα", που σκορπίζεται ανεξέλεγκτα προς τον καθένα, χάνει την αξία της και δημιουργεί στρατιές κακομαθημένων, νευρωτικών και εγωκεντρικών εκμεταλλευτών της!

Οι ηθικές αρχές του Ευαγγελίου χρειάζονται διόρθωση. "Αγάπη" και "συγχωρητικότητα" σημαίνει πως δεν κρατάω θυμό, δεν θέλω να εκδικηθώ αλλά ταυτόχρονα δεν ξεχνώ και αντιδρώ λελογισμένα στην κακία ώστε να μην πολλαπλασιάζεται...