Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Η εκκλησιά μας οφείλει:

- να ανοίγεται στην κοινωνία με λόγο εκκλησιαστικό (που ενώνει) κι όχι πολιτικό (που διχάζει).
- να είναι διαλλακτική και ανεκτική. Η αδιαλλαξία και η μισαλοδοξία εκτρέφουν τον φανατισμό, τον ρατσισμό και τα μίση.
- να συμφιλιώνει σε κάθε βήμα της τη θρησκεία με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
- να αποφεύγει μεγαλομανείς συμπεριφορές, να δίνει πρώτη το παράδειγμα της σεμνότητας.
- να αποφεύγει τη δημαγωγία, τις αφοριστικές αποστροφές, την κινδυνολογία, τη ρήξη με τις δημοκρατικά εκλεγμένες πολιτικές εξουσίες και με το μεγάλο μέρος του λαού που ακολουθεί το πνεύμα του διαφωτισμού.
- να μην ταυτίζει τον χριστιανισμό με το ελληνικό έθνος και λαό, και να αποφεύγει τις εθνικιστικές εξάρσεις.
Να μην ξεχνά ποτέ πως ο ρόλος της είναι:
- πνευματικός-σωτηριολογικός. Προετοιμάζει τους πιστούς για τη μέλλουσα ζωή μέσα από την ευσέβεια, την αρετή, την πίστη και την αγάπη.
- κοινωνικός και πρωτίστως φιλανθρωπικός.
- ενωτικός. Όχι μόνο έναντι των μελών της αλλά και κάθε συνανθρώπου μας, οποιουδήποτε θρησκεύματος ή εθνικότητας. Να ακολουθεί το "τριαδικό δόγμα": επιείκεια, ανεκτικότητα, καταλλαγή.
- συλλογικός. Οι αποφάσεις της να λαμβάνονται όχι μόνο με τη συμμετοχή των επισκόπων αλλά και του λαού.
- αξιοκρατικός. Τα στελέχη της να επιλέγονται με αδιάβλητα και αντικειμενικά κριτήρια.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Δ)

Όλοι σας θα 'χετε σίγουρα ακούσει κάποιους ιερείς, αρχιερείς, ηγουμένους και μοναχούς να φωνασκούν αριστερά και δεξιά ότι στα δόγματα της πίστεως δεν χωράει κανένας συμβιβασμός και να προβάλλουν το σύνθημα «Ορθοδοξία ή Θάνατος»... Ως πρότυπά τους δε εμφανίζουν τους «μεγάλους Πατέρες και Αγίους της Εκκλησίας»! Έχουν άραγε δίκιο; Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά:
1) Ο Μέγας Βασίλειος, Άγιος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας μας και ανήκων στη λεγόμενη ομάδα των «Καππαδόκων Πατέρων», δεν φαίνεται να ήταν και τόσο απόλυτος περί τα δογματικά... Έτσι, ακόμη και μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, απέφευγε να αποκαλεί τον Υιό «ομοούσιο» του Πατέρα προκειμένου να μην προκαλέσει τους μετριοπαθείς Αρειανόφιλους και να διατηρήσει μαζί τους κάποιες γέφυρες επικοινωνίας! Ανάλογη τακτική ακολούθησε και ως προς το Άγιο Πνεύμα: προτιμούσε να το αποκαλεί «ομότιμο» αντί «ομοούσιο» τω πατρί. Για το λόγο αυτό κατηγορήθηκε από μερικούς ως κρυπτοπνευματομάχος! Μέγας, συνεπώς, διπλωμάτης ο Βασίλειος...
2) Ανάλογη τακτική επέδειξε και ο «μεγάλος ηγέτης της Ορθοδοξίας» Αθανάσιος. Ετούτος δεν έδινε (και μάλλον καλά έκανε) πολύ σημασία στις λέξεις και στους όρους (Παναγιώτη Χρήστου «Εκκλησιαστική Γραμματολογία», τομ. Α’, σελ. 167, εκδ. Κυρομάνος). Γι’ αυτό, κατά καιρούς, αναφερόμενος στον Υιό χρησιμοποιούσε την προσφιλή στους Αρειανούς ορολογία «όμοιος κατ’ ουσίαν», «όμοιος κατά πάντα» και, γενικώς, απέφευγε τον επίσημο και ορθόδοξο όρο «ομοούσιος»!
3) Και κλείνω με έναν ακόμη Καππαδόκη πατέρα, τον Γρηγόριο Νύσσης, Αυτός, πάλι, είχε μεγάλο κώλυμα με την παρθενία! Στο έργο του «Περί Παρθενίας» ισχυρίζεται πως «η παρθενία είναι η οδός δια της οποίας η θεότης κατέρχεται εκ νέου εις την γην και ο άνθρωπος ανέρχεται εις τα ουράνια. Όπως ο Χριστός κατήλθε σαρκικώς δια της παρθένου Μαρίας έτσι κατέρχεται και πνευματικώς εις την παρθένον ψυχήν...». Μάλιστα! Η πλάκα, βέβαια, είναι πως ο ίδιος παντρεύτηκε αλλά αργότερα το μετάνιωσε που δεν παρέμεινε στον «παρθενικόν βίον»....
Σημειωτέον ότι ο Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου απ’ τον οποίο και χειροτονήθηκε επίσκοπος Νύσσης! Αλλά και ο Γρηγόριος Θεολόγος (ο τρίτος Καππαδόκης) ήταν ο στενότερος φίλος του Μ. Βασιλείου απ’ τον οποίο, επίσης, χειροτονήθηκε επίσκοπος Σασίμων. Αν αυτό δεν λέγεται οικογενειοκρατία και παρεοκρατία τότε πώς λέγεται; Άσε που ο Γρηγόριος, αν και θεωρείται μέγας θεολόγος, δεν συνέταξε ούτε ένα συστηματικό θεολογικό έργο....

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Αισχύλος, ο Έλληνας προφήτης!

Ο Προμηθέας, καταδικασμένος από το Δία και δεμένος με αλυσίδες στον Καύκασο, βασανίζεται από τον γύπα που του τρώει το συκώτι.
Ο γύπας αυτός γεννήθηκε από ένα τέρας που ήταν το μισό γυναίκα και το μισό φίδι...
Συζητώντας με την Παρθένο Ιώ, που τον επισκέπτεται, ο Προμηθέας προφητεύει ότι θα ελευθερωθεί από έναν δικό της απόγονο που θα γεννηθεί υπερφυσικά, όταν ο Δίας την αγγίξει μόνο με το χέρι του!
Στο τέλος της τραγωδίας ο Ερμής λέει στον Προμηθέα πως το φριχτό του μαρτύριο θα τελειώσει όταν φανερωθεί κάποιος Θεός που θα θελήσει να τον διαδεχθεί στους πόνους του και να κατέβει, αντί γι' αυτόν, στον ανήλιαγο Άδη...
Από τους λίγους στίχους που σώζονται από την τραγωδία "Προμηθέας Λυόμενος", πληροφορούμαστε πως τελικά ο Προμηθέας λυτρώνεται και παρουσιάζεται στον ουρανό συμφιλιωμένος με τον Δία διά της μεσιτείας του ελευθερωτού του, υιού του Δία...