Καλό Πάσχα!

 

Εξάρχεια-Αγιονόρος: ένα τσιγάρο δρόμος...

 

Ο «Μπάμπης ο Φλου» δεν ζει πλέον στα Εξάρχεια. Σπίτι του, είναι ένα κελί και σύντροφοί του λίγοι μοναχοί στην Αθωνική Πολιτεία, κοντά στην περιοχή Καψάλα.

Τα τελευταία 30 χρόνια ο πασίγνωστος και …. πολυτραγουδισμένος «Μπάμπης ο Φλου» έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια και μονάζει στο Άγιο Όρος. Ο Μοναχός του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Χαράλαμπος, συγκινείται ακόμα όταν αναφέρεται στο φίλο του Παύλο Σιδηρόπουλο και στα όσα έζησαν εκείνη την εποχή…

Δείτε το βίντεο με τον Μοναχό Προκόπιο ή  τον άλλοτε «Μπάμπη τον Φλου»:

 

Άρχισε κι η "Σαρακοστή" των Μουσουλμάνων....

 

Στις 12 Απρίλη άρχισε το Ραμαζάνι. Ο ιερός μήνας τον Μουσουλμάνων. Και τελειώνει στις 12 Μαϊου. Είναι κάτι αντίστοιχο με τη χριστιανική Σαρακοστή. Γιορτάζεται η παράδοση του Κορανίου ως οδηγός των ανθρώπων. Ραμαντάν στα αράπικα και Ραμαζάν στα τούρκικα σημαίνει "παράδοση". Κάτι σαν την χριστιανική Αποκάλυψη.

Το Ραμαζάνι είναι περίοδος εξιλασμού και πλήρους υποταγής στο θέλημα του Αλλάχ. Γι’ αυτό οι πιστοί μουσουλμάνοι, κατά τη διάρκεια της ημέρας, απέχουν από τα πάντα. Απ’ την ανατολή ως τη δύση του ήλιου δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν και φυσικά δεν κάνουν σεξ. Ταυτόχρονα πρέπει να αποφεύγουν τη συκοφαντία, την πλεονεξία, τη ζηλφθονία, το ψέμα και γενικά όλα τα αμαρτήματα που ουσιαστικά είναι τα ίδια με εκείνα των χριστιανών.

Μετά τη δύση του ήλιου επιτρέπονται μεν τα πάντα, αλλά όχι υπερβολές. Οι πιστοί δικαιούνται ένα γεύμα, ενώ πολλοί αγρυπνούν ως την ανατολή προσευχόμενοι. Το Ραμαζάνι τελειώνει με τριήμερη γιορτή που ονομάζεται "διακοπή της νηστείας" που στα τούρκικα λέγεται Μπαϊράμ.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/788?fbclid=IwAR1L3acqNjbSsnyk4QMmZN9PGv_j0qx0r642MGK5Ag4B9cF2MeSsn2plf-E

© SanSimera.gr

Το Ραμαζάνι είναι ο ένατος μήνας του ισλαμικού έτους, κατά τον οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, «παραδόθηκε το Κοράνι ως οδηγός των ανθρώπων» («Ραμαντάν» στα αραβικά, «Ραμαζάν» στα τουρκικά). Ο μήνας αυτός είναι ιερός για τους Μουσουλμάνους, καθώς επιβάλλεται να τηρούνται ορισμένοι κανόνες, που έχουν χαρακτήρα εξιλασμού και υπακοή στις εντολές του Θεού (Αλάχ). Το 2021 το Ραμαζάνι αρχίζει στις 12 Απριλίου και τελειώνει στις 12 Μαίου. Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη χριστιανική Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Ο μήνας του Ραμαζανιού είναι το διάστημα, κατά το οποίο οι Μουσουλμάνοι απέχουν από τα... πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Από το πρωί έως τη δύση του ηλίου, δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν και δεν κάνουν σεξ, ώστε να πετύχουν πλήρη σωματική και πνευματική κάθαρση. Δεν φθάνει μόνο η απόλυτη νηστεία κατά τη διάρκεια της ημέρας για να εκτελέσει ο πιστός το καθήκον του απέναντι στον Θεό. Θα πρέπει να μην υποπέσει και σε ορισμένα αμαρτήματα, όπως το ψέμα, η συκοφαντία, η ζηλοφθονία, η πλεονεξία και η ψευδομαρτυρία.

Το Ραμαζάνι είναι περίοδος αναγέννησης κι ένα από τα πέντε κύρια καθήκοντα του καλού μουσουλμάνου. Μετά τη Δύση επιτρέπονται τα πάντα, αφού οι πιστοί προσευχηθούν και καθίσουν στο τραπέζι για το δείπνο, που ονομάζεται «ιφτάρ». Στη συνέχεια επισκέπτονται φίλους και γνωστούς, ενώ πολλοί μουσουλμάνοι ξαγρυπνούν προσευχόμενοι έως την επόμενη αυγή. Από τα μεσάνυχτα ως την ανατολή του ηλίου προβλέπεται ένα γεύμα, το «σαχούρ», για να αντιμετωπίσουν οι πιστοί την παρατεταμένη νηστεία της ημέρας.

Το Ραμαζάνι τελειώνει με τριήμερη γιορτή χαράς, η οποία ονομάζεται «ιντ αλ-φιτρ» («διακοπή της νηστείας», «Σεκέρ Μπαϊράμ» στα τουρκικά) ή «ιντ αλ-σαρχίρ» («μικρή γιορτή»).

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/788?fbclid=IwAR1L3acqNjbSsnyk4QMmZN9PGv_j0qx0r642MGK5Ag4B9cF2MeSsn2plf-E

© SanSimera.gr

Το Ραμαζάνι είναι ο ένατος μήνας του ισλαμικού έτους, κατά τον οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, «παραδόθηκε το Κοράνι ως οδηγός των ανθρώπων» («Ραμαντάν» στα αραβικά, «Ραμαζάν» στα τουρκικά). Ο μήνας αυτός είναι ιερός για τους Μουσουλμάνους, καθώς επιβάλλεται να τηρούνται ορισμένοι κανόνες, που έχουν χαρακτήρα εξιλασμού και υπακοή στις εντολές του Θεού (Αλάχ). Το 2021 το Ραμαζάνι αρχίζει στις 12 Απριλίου και τελειώνει στις 12 Μαίου. Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη χριστιανική Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Ο μήνας του Ραμαζανιού είναι το διάστημα, κατά το οποίο οι Μουσουλμάνοι απέχουν από τα... πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Από το πρωί έως τη δύση του ηλίου, δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν και δεν κάνουν σεξ, ώστε να πετύχουν πλήρη σωματική και πνευματική κάθαρση. Δεν φθάνει μόνο η απόλυτη νηστεία κατά τη διάρκεια της ημέρας για να εκτελέσει ο πιστός το καθήκον του απέναντι στον Θεό. Θα πρέπει να μην υποπέσει και σε ορισμένα αμαρτήματα, όπως το ψέμα, η συκοφαντία, η ζηλοφθονία, η πλεονεξία και η ψευδομαρτυρία.

Το Ραμαζάνι είναι περίοδος αναγέννησης κι ένα από τα πέντε κύρια καθήκοντα του καλού μουσουλμάνου. Μετά τη Δύση επιτρέπονται τα πάντα, αφού οι πιστοί προσευχηθούν και καθίσουν στο τραπέζι για το δείπνο, που ονομάζεται «ιφτάρ». Στη συνέχεια επισκέπτονται φίλους και γνωστούς, ενώ πολλοί μουσουλμάνοι ξαγρυπνούν προσευχόμενοι έως την επόμενη αυγή. Από τα μεσάνυχτα ως την ανατολή του ηλίου προβλέπεται ένα γεύμα, το «σαχούρ», για να αντιμετωπίσουν οι πιστοί την παρατεταμένη νηστεία της ημέρας.

Το Ραμαζάνι τελειώνει με τριήμερη γιορτή χαράς, η οποία ονομάζεται «ιντ αλ-φιτρ» («διακοπή της νηστείας», «Σεκέρ Μπαϊράμ» στα τουρκικά) ή «ιντ αλ-σαρχίρ» («μικρή γιορτή»).

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/788?fbclid=IwAR1L3acqNjbSsnyk4QMmZN9PGv_j0qx0r642MGK5Ag4B9cF2MeSsn2plf-E

© SanSimera.gr

Το "κακό" δυναμιτίζει τα θεμέλια του μονοθεϊσμού!

 

Όπως έχουμε ξαναπεί, η παρουσία του "κακού" στον κόσμο είναι μια διαρκής αμφισβήτηση του μονοθεϊσμού. Στον πολυθεϊσμό τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο ένας θεός, π.χ. η Άρτεμις, στέλνει ευνοϊκό άνεμο και το καράβι σου βγαίνει απ' το λιμάνι. Ένα μίλι παρακάτω ο οργισμένος Ποσειδώνας προκαλεί τρικυμία και σε πνίγει. Δεν υπάρχει αντίφαση.

Το ίδιο συμβαίνει και στον διθεϊσμό. Το "κακό" προέρχεται απ' τον "θεό του κακού", που πολεμάει και υπονομεύει τα έργα του "καλού θεού". Στον μονοθεϊσμό όμως, που υπάρχει μόνο ένας, παντοδύναμος και πανάγαθος θεός, πώς είναι δυνατόν να κυριαρχεί το κακό πάνω στη γη?

Αυτά τα ερωτήματα απασχολούσαν πολύ τους πρώτους χριστιανούς. Και ειδικά μετά τον εκχριστιανισμό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η συνέχιση και ο πολλαπλασιασμός του κακού προκαλούσε κατάθλιψη στους οπαδούς της νέας θρησκείας.

Η λεηλασία της Ρώμης το 410 μ.Χ. απ' τους βαρβάρους ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Πώς γίνεται λίγες μόνο δεκαετίες μετά τον θρίαμβο του χριστιανισμού να δέχεται η "αιώνια πόλη" ένα τέτοιο πλήγμα. Έναν τόσο μεγάλο εξευτελισμό?

Την εποχή εκείνη έζησε και ο λεγόμενος "ιερός Αυγουστίνος". Κι άρχισε έναν έντονο διάλογο με όσους κλονίστηκε η πίστη τους. Τη σχετική συζήτηση τη συνοψίζω παρακάτω με δικά μου λόγια.

- Αυγουστίνος: Η Ρώμη λεηλατήθηκε γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί ειδωλολάτρες αλλά και αιρετικοί στην πόλη.

- Αντιρρησίας: Καλά οι άπιστοι κι οι αποστάτες, αλλά γιατί να υποφέρουν και οι χριστιανοί κάτοικοι?

- Αυγ.: Ο Θεός γνωρίζει και προστατεύει τους δικούς του ανθρώπους.

- Αντ.: Μα και πολλοί χριστιανοί θανατώθηκαν και έχασαν την περιουσία τους.

- Αυγ.: Ναι, αλλά αυτά δεν τους προκάλεσαν απελπισία και πόνο.

- Αντ.: Κι όμως, γνωρίζουμε πολλούς χριστιανούς που ήλθαν σε απόγνωση!

Αυγ.: Ε τότε αυτοί δεν είναι πραγματικοί χριστιανοί. Μόνο ένας ατελής χριστιανός δίνει μεγαλύτερη αξία στα υλικά αγαθά, ακόμα και στην επίγεια ζωή του, αντί για τα πνευματικά και την αιώνια-μέλλουσα ζωή.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Η πανδημία αλλάζει τη θρησκευτικότητα των ανθρώπων!

 

Όπως έχουμε ξαναπεί, μετά την πανδημία η θρησκευτικότητα, τουλάχιστον των χριστιανών, θα έχει αλλάξει ριζικά. Το χτύπημα στη θρησκευτική πίστη λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. 

Για ελάτε στη θέση ενός πιστού. Να του λένε, αλλά και να βλέπει, πως ο Θεός του δεν μπορεί να τον προστατέψει ούτε μέσα στον ίδιο τον ναό του. Κι ακόμα χειρότερα: οι ιερές τελετές να γίνονται αιτία πολλαπλασιασμού των κρουσμάτων και των θανάτων. Δηλαδή η χριστιανική θρησκεία όχι μόνο δεν αποτελεί τη λύση του προβλήματος αλλά είναι μέρος αυτού!

Ιστορικά δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Απλά τώρα οι άνθρωποι διαθέτουν περισσότερη γνώση και πληροφόρηση ώστε να μπορούν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα.

Ένα παρόμοιο γεγονός συνέβη το 1755 και οι ιστορικοί της χριστιανικής θρησκείας μάλλον δεν το έχουν αξιολογήσει σωστά. Αναφέρομαι στον μεγάλο σεισμό της Λισσαβώνας που συνοδεύετηκε και με μεγάλο τσουνάμι. Συνέβη την ημέρα της εορτής των Αγίων Πάντων και υπήρξαν πάνω από 30.000 νεκροί. Το ένα τρίτο από αυτούς καταπλακώθηκε μέσα στις γκρεμισμένες εκκλησιές!

Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός ασφαλώς και δεν πέρασε απαρατήρητο στην εποχή του. Πολλοί έχασαν την πίστη τους και αρκετοί άρχισαν να αμφιβάλλουν γι' αυτή. 

Το όλο κλίμα έβαλε αέρα στα πανιά του Διαφωτισμού και σίγουρα έπαιξε ρόλο στην περαιτέρω επικράτηση των ιδεών του. Που, σημειωτέον, ήταν περισσότερο αντικληρικαλικές και λιγότερο άθεες. Το ιερατείο φυσικά κατηγορούσε τον Διαφωτισμό ως "άθεο", αφού, ως γνωστόν, οι κάθε είδους ιερείς ταυτίζουν τον εαυτό τους με τη θρησκεία και τον Θεό!

Κάπως έτσι ξανάρθαν τότε στην επιφάνεια παλιότερες ξεχασμένες θεωρίες του Επίκουρου. Ο οποίος δεν αρνούνταν την ύπαρξη του Θεού, αλλά τον τοποθετούσε τόσο μακριά απ' τους ανθρώπους, που ουσιαστικά τον έβγαζε απ' το παιχνίδι της καθημερινής ζωής. Ο Επίκουρος, και πολλοί Διαφωτιστές, πίστευαν πως ο Θεός δεν ασχολείται καθόλου με τα ανθρώπινα, δεν επεμβαίνει στις ζωές μας και στην ιστορία...

Είναι γνωστός, άλλωστε, ο παρακάτω επικούρειος συλλογισμός:

Αν ο Θεός θέλει αλλά δεν μπορεί να καταργήσει το κακό στον κόσμο, τότε δεν είναι παντοδύναμος.

Αν μπορεί αλλά δεν θέλει, τότε είναι άδικος και κακός.

Αν ούτε μπορεί ούτε θέλει, είναι και αδύναμος και κακός!