Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Θέλω να πάω στον Παράδεισο μόνο αν είναι γεμάτος ενδοτικές παρθένες...

Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις των Χριστιανών με την πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακές!
Απ' τα πρώτα χρόνια της νέας θρησκείας ήταν κάτι παραπάνω από αγωνιώδης η αναζήτηση των πιστών της για το "πώς είναι ο παράδεισος"...
Ο ίδιος ο Ιησούς υποσχέθηκε στον μεταμεληθέντα ληστή μια θέση στον Παράδεισο. Αν ένας κακούργος τόσο εύκολα -με μια απλή ομολογία πίστης την ύστατη ώρα- κέρδισε μια θέση στον παράδεισο, ε τότε... για τους ντούρους Χριστιανούς προοριζόταν πρώτη θέση πίστα!
Αλλά όμως οι περιστάσεις δεν επέτρεπαν να δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες. Βέβαια, η λέξη "παράδεισος" παρέπεμπε σαφώς στην περιγραφή της Βίβλου και στην ιδανική κατοικία των  πρωτοπλάστων. 
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένας κατάφυτος και ολόδροσος τόπος δεν μπορεί να αποτελεί και τόσο μεγάλο κίνητρο για τους καημένους πιστούς ώστε να απαρνηθούν τις απολαύσεις της επήγιας ζωής...
Ο Παύλος σε μια επιστολή του αναφέρει πως οδηγήθηκε μέχρι τον "τρίτο ουρανό" κι αξιώθηκε να δει τον Παράδεισο όπου, υποτίθεται, άκουσε πράγματα που δεν μπορούσαν να λεχθούν.
Η βλακεία που δέρνει τους Χριστιανούς δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν πόσο μούφα είναι αυτά που γράφει ο Παύλος. Φυσικά και ο ουρανός δεν είναι μία πολυόροφη οικοδομή που παίρνεις το ασανσέρ κι ανεβαίνεις στον τρίτο όροφο. Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση. Αλλά για τους Χριστιανούς αυτά είναι ψιλά γράμματα. 
Η συβιλική διατύπωση του Παύλου εξιτάρει τους Χριστιανούς ακόμα περισσότερο και ενισχύει την περιέργειά τους για τη μορφή του Παραδείσου. Αν ήταν απλός ένας κήπος σαν την Εδέμ, τότε γιατί ο Παύλος έγραψε πως αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να λέχθούν? Άρα κάτι άλλο παίζει, πολύ πιο ιντριγκαδόρικο...
Στη χριστιανική Βίβλο γίνεται συχνά λόγος για "Βασιλεία του Θεού" και "Βασιλεία των Ουρανών". Ο ίδιος ο Ιησούς δεν έδωσε σαφή ορισμό αυτών των εννοιών. Χρησιμοποίησε απλά κάποιες παραβολές απ' τις οποίες δεν βγάζεις άκρη. Μπορεί να είναι και ο Παράδεισος, μπορεί και η ίδια ή Εκκλησία, πολλά μπορεί...
Η λεγόμενη Καινή Διαθήκη αφήνει να εννοηθεί πως οι μαθητές του Ιησού γνώριζαν τι πραγματικά ήταν η Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί ο Ιησούς σε αυτούς μιλούσε πιο ξεκάθαρα και τους αποκάλυπτε τα "μεγάλα μυστικά", όπως ακριβώς έκανε κι ο Πυθαγόρας στον στενό κύκλο των μαθητών του. 
Αλλά παραμένει το ερώτημα: γιατί ούτε οι μαθητές του Ιησού δεν μας αποκάλυψαν τι ακριβώς είναι αυτή η Βασιλεία των Ουρανών? Και γιατί στον πληθυντικό αριθμό? Πόσοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι "ουρανοί"?
Συνοψίζω: οι άνθρωποι φαντάζονται τον Παράδεισο ως τόπο που περιλαμβάνει αυτά που στερούνται. Οι Εβραίοι και οι Άραβες που ζούσαν στις ερήμους ασφαλώς και τον φαντάζονταν ως έναν υπέροχο κήπο με αύθονο νερό. 
Και οι θερμόαιμοι Ανατολίτες, ασφαλώς τον φαντάζονται γεμάτο με παρθένες που ικανοποιούν κάθε ερωτική φαντασίωση των αντρών παραμένοντας αειπάρθενες...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Ο Ιησούς γεννήθηκε ... προ Χριστού!

Την εποχή που εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, δεν υπήρχε ενιαίο σύστημα χρονολόγησης.
Οι Έλληνες χρονολογούσαν τα γεγονότα με βάση την πρώτη Ολυμπιάδα του 776 π.Χ. Οι Ρωμαίοι από κτήσεως Ρώμης (753 π.Χ.). 
Οι Μακεδόνες της Συρίας απ’ την έναρξη της κυριαρχίας των Σελευκιδών (312 π.Χ), κάποιοι προτιμούσαν τον Τρωικό Πόλεμο (1.183 π.Χ.), στην Αίγυπτο απ’ την κυριαρχία του Αυγούστου (30 π.Χ.), ορισμένα μεσαιωνικά βασίλεια της Δύσης απ’ την άνοδο του Διοκλητιανού (284 μ.Χ.) ενώ οι Εβραίοι και οι Βυζαντινοί χρονολογούσαν σταθερά "από κτίσεως κόσμου", που την υπολόγιζαν το 5.492 π.Χ.
Οι πρώτοι Χριστιανοί ούτε καν σκέφτηκαν να δημιουργήσουν το δικό τους χρονολογικό σύστημα με βάση τη γέννηση ή τη θανάτωση του Ιησού. Άλλωστε, ήταν βαθιά πεπεισμένοι πως η έλευση του Ιησού σηματοδοτούσε το τέλος του κόσμου, οπότε και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή τη συντέλεια των αιώνων...
Όμως τα χρόνια, οι δεκαετίες κι οι αιώνες περνούσαν και περνούσαν κι η Δευτέρα Παρουσία δεν έλεγε να ’ρθει.
Οι Χριστιανοί είναι περίεργα όντα. Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τα πιστεύω τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Έκαναν λοιπόν και στο θέμα αυτό την ανάλογη "κωλοτούμπα". Η πρώτη έλευση του Μεσσία, είπαν, δεν έγινε λίγο πριν το τέλος της ιστορίας και του κόσμου. Αλλά στο μέσον της. Οπότε μπορούμε να διακρίνουμε τα γεγονότα σε "πριν" και "μετά" Χριστόν.
Ο πρώτος που εισηγήθηκε τη χρονολόγηση με βάση τη γέννηση του Ιησού ήταν ένας ασήμαντος μοναχός σκυθικής καταγωγής, ονόματι Διονύσιος, που έζησε τον 6ο αιώνα. Αλλά το νέο σύστημα χρονολόγησης άρχισε να επικρατεί μετά το 700 μ.Χ.
Βέβαια, ο καημένος ο Διονύσιος, κι όλοι οι Χριστιανοί, αντιμετώπισαν ένα σημαντικό πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς. Με βάση την χρονολογία που τελικά επελέγη, η γέννηση του Ιησού πρέπει να έγινε το 6 π.Χ.!
Το πρόβλημα οφείλεται σε δύο αιτίες: 
α) Εκτός της χριστιανικής Βίβλου καμία άλλη σύγχρονη του Ιησού ιστορική πηγή δεν αναφέρει τίποτα σχετικό με τη γέννηση ή την ύπαρξή του. 
β) Οι πληροφορίες της χριστιανικής Βίβλου είναι αντιφατικές. Υποτίθεται πως όταν γεννήθηκε ο Ιησούς ζούσε ο Ηρώδης ο Μέγας. Όμως αυτός είχε πεθάνει το 4 π.Χ.! Η απογραφή του Κυρηνίου που περιγράφει ο Λουκάς έγινε το 6 μ.Χ. Και η μεγάλη σύζευξη πλανητών (το "Άστρο της Βηθλεέμ") έγινε γύρω στο 11 μ.Χ.
Άντε τώρα να βρεις άκρη...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

"Βασιλεία των Ουρανών": το μεγαλύτερο ψέμα της ανθρώπινης ιστορίας!

Οι Χριστιανοί ηγέτες του 1ου αιώνα για ν’ αποκτήσουν οπαδούς χρησιμοποιούσαν μια ευφυή προπαγανδιστική μέθοδο. Ήξεραν πολύ καλά πως χωρίς "ισχυρό κίνητρο" κανένας δεν ήταν πρόθυμος να δεχτεί τις ανοησίες τους. Και το "κίνητρο" το ανακάλυψαν στη "Βασιλεία των Ουρανών"!
Οι πάμφτωχοι κι ελεεινοί στους οποίους απευθύνονταν ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν την, ούτως ή άλλως, ανυπόφορη ζωή τους προκειμένου να απολαύσουν "βασιλικές τιμές" σε κάποια άλλη ζωή.
Επειδή όμως ίσχυε και τότε η παροιμία "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι", οι υποψήφιοι χριστιανοί ήθελαν το "αντάλλαγμα" εδώ και τώρα.
Γι’ αυτό και το χριστιανικό ιερατείο έφτιαξε τον μύθο (που τον έβαλε και στο στόμα του Ιησού) πως η Βασιλεία των Ουρανών θα έρθει άμεσα, όσο ακόμα ζούσε εκείνη η πρώτη γενιά Χριστιανών.
Φυσικά ήταν μεγάλη μούφα κι απάτη, κι όσο περνούσε ο καιρός κι η "Βασιλεία" δεν ερχόταν, τόσο αύξανε η αγανάκτηση κι οι πιέσεις των εξαπατημένων...
"Οι πατέρες μας πέθαναν, αλλά όλα παραμένουν ίδια", διαμαρτύρονταν στους Αποστόλους.
"Μην ταράζεστε", τους καθησύχαζε ο Παύλος. "Πλησιάζει η Μέρα κι όσοι ήδη πέθαναν με πίστη στον Χριστό θ’ αναστηθούν πρώτοι"!  
Νά πάλι το τυράκι, κρυμμένο στη φάκα...
Φυσικά, κάποια στιγμή η κοροϊδία δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οπότε οι Χριστιανοί ηγέτες το "γύρισαν", κι απ’ τη "Βασιλεία των Ουρανών" άρχισαν να διεκδικούν τη ... Ρωμαϊκή Βασιλεία. Έβαλαν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας και την μετατροπή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε χριστιανική!
Οπότε, οι κατακαημένοι οπαδοί τους θα απολάμβαναν πάλι "βασιλικές τιμές", τώρα πλέον στην παρούσα ζωή που είναι πιο χειροπιαστές και απολαυστικές!
Η πρώτη απόπειρα άλωσης της εξουσίας έγινε επί Νέρωνα, σε συνεργασία με τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Οι Χριστιανοί έδρασαν ως εκτελεστικός βραχίωνας της συνωμοσίας, πυρπόλησαν τη Ρώμη αλλά το κίνημα κατεστάλη και οι ίδιοι πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. 
Όμως δεν το έβαλαν κάτω. Πάλεψαν για την εξουσία με νύχια και με δόντια ώσπου τελικά δικαιώθηκαν, έστω με 300 χρόνια καθυστέρηση.
Η "Βασιλεία του Θεού" ασφαλώς δεν θα έρθει ποτέ, αλλά από τις αρχές του 4ου αιώνα το χριστιανικό ιερατείο ζει και βασιλεύει και απολαμβάνει τον πλούτο, τις τιμές και τις δόξες της κοσμικής βασιλείας του...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Τι να απέγιναν άραγε οι Χριστιανοί που ξετσουτσούνιασε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία; Σώθηκε η ψυχή τους;

Τον 4ο αιώνα δεν ήταν μόνο ο Αρειανισμός που δίχαζε την Εκκλησία. Υπήρχε μια ακόμα πιο ύπουλη εσωτερική σύγκρουση που, έστω και εξασθενημένη, συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Καθώς ο χριστιανισμός γινόταν επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, υπήρχαν οπαδοί του που δεν ένιωθαν και τόσο ευτυχείς. Δεν τους συγκινούσαν οι δεσποτικοί θώκοι, οι πολιτικές εξουσίες και τα γεμάτα με χρυσά νομίσματα πουγγιά. Επηρεασμένοι απ’ τον νεοπλατωνισμό και νεοπυθαγορισμό, κυρίως στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο, απαρνήθηκαν τα εγκόσμια και κατέφυγαν στις ερήμους και στα δάση. Ήταν οι περιβόητοι ασκητές-αναχωρητές.
Η παρουσία τους υπήρξε ουσιαστικά μια ανοιχτή καταγγελία στο συμβιβασμό και στην εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Μεταξύ σαπιοκοιλιάδων επισκόπων και κοκαλιάρηδων ασκητών υπήρχε πάντοτε μια καχυποψία, ένταση, εχθρότητα και ορισμένες φορές ανοιχτή ρήξη!
Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι επίσκοποι Αλεξάνδρειας αναγκάστηκαν να ζητήσουν την επέμβαση του αυτοκρατορικού στρατού για να καθυποτάξουν τους αναχωρητές της ερήμου. Αυτά τα γράφει η επίσημη Εκκλησιαστική Ιστορία σε υποσημειώσεις με ψιλά γράμματα για να μην τα μαθαίνουν ούτε καν οι θεολόγοι...
Οι ασκητές κι οι ερημίτες είχαν μεγάλο κύρος και επιρροή στον λαουτζίκο. Οι ίδιοι καλλιεργούσαν τον δικό τους μύθο. Ουσιαστικά αυτοανακηρύσσονταν θαυματουργοί, προφήτες, θεραπευτές, προορατικοί, χαρισματούχοι. Πού να φτουρήσουν μπροστά τους οι Επίσκοποι της αστακομακαρονάδας...
Το επίσημο ιερατείο έψαχνε τρόπους να αποδυναμώσει και υποτάξει το ασκητικό κίνημα. Ο καλύτερος τρόπος για να το "ενσωματώσει" ήταν να το εκθειάσει και να το οικειοποιηθεί. Αφενός κολάκευαν και έγλειφαν τους αφελείς ασκητές, αφετέρου τους έχωναν στα στενά περιοριστικά όρια της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας.
Στα πλαίσια αυτά το εκκλησιαστικό κατεστημένο κατασκεύασε δύο ψεύτικες βιογραφίες ασκητών αγίων. Του Αγίου Αντωνίου και της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Τον πρώτο έγραψε ο γνωστός μας ... Μέγας Αθανάσιος, μέγας εκπρόσωπος του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Και τον δεύτερο ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Σωφρόνιος.
Και στους δυο "Βίους", που εγώ θεωρώ φανταστικούς καθώς δεν υπήρξε ποτέ ούτε Αντώνιος ούτε Μαρία Αιγυπτία, εξαίρεται η καθαρότητα και αγιότητα των ασκητών αλλά με έναν αναγκαίο και απαράβατο όρο: η τελική επικοινωνία τους με τον Θεό  γίνεται μόνο με τη μεσολάβηση της επίσημης εκκλησιαστικής ιεραρχίας!
Κι έτσι, χωρίς καν να το αντιληφθούν οι καημένοι οι ασκητές, μπαίνουν κάτω απ’ το ωμοφόριο του τοπικού επισκόπου και μετατρέπονται σε εκκλησιαστικό φολκλόρ!
Υ.Γ.: Στον υποτιθέμενο βίο της Μαρίας της Αιγυπτίας διαβάζουμε πως αρχικά ήταν πόρνη και σ’ ένα προσκυνηματικό ταξίδι προς την Ιερουσαλήμ μπήκε στο πλοίο με τους άλλους ευσεβείς προσκυνητές και μέχρι να φτάσουν στους Αγίους Τόπους τους είχε όλους ξετσουτσουνιάσει! 
Τι να πω... Θαυμάζω την εγκράτεια, ευσέβεια και αρετή των χριστιανών προσκυνητών...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Τι θα έλεγα στον Ιησού αν τον αντάμωνα...

Στην προηγούμενη ανάρτηση γράψαμε πως ο Χριστιανισμός ως θρησκεία μισεί τη ζωή και εκφράζει τον φθόνο των φτωχών έναντι των πλουσίων.
Στην ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Διατυπώνεται ανοιχτά ένα αντι-πλουτοκρατικό μανιφέστο που θα το ζήλευε κι ο φανατικότερος μπολσεβίκος: Κανείς πλούσιος δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού. Είναι ευκολότερο να περάσει μια ολόκληρη καμήλα απ’ την τρύπα μιας βελόνας παρά ένας πλούσιος να δικαιωθεί στη μέλλουσα ζωή. 
Πρόκειται για το κλασικό μίσος κάθε κομπλεξικού φτωχού που θέλει να δει τον πλούσιο να υποφέρει. Κι αφού δεν είναι εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο στην παρούσα ζωή, ο καημένος ο φτωχός φαντασιώνεται καζάνια της κολάσεως που οι πλούσιοι θα καίγονται και θα υποφέρουν αιώνια μετά θάνατον... 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Ένας νεαρός πλούσιος πλησιάζει τον Ιησού και του κάνει μια απλή και ουσιαστική ερώτηση: "Αγαθέ Δάσκαλε τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;".
Η ερώτηση αυτή ήταν συνηθισμένη στην εποχή του Ιησού και βρισκόταν στο μυαλό και στο στόμα κάθε Ιουδαίου. Γιατί όμως ο Ευαγγελιστής σπεύδει να αποδώσει στο νεαρό κακή πρόθεση και ισχυρίζεται προκαταβολικά πως ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού;
Προσωπικά δίνω την εξής απάντηση: Κατ’ αρχήν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τέχνασμα προκειμένου να απαξιωθεί εκ των προτέρων ο νεαρός (ως "πλούσιος" που ήταν δεν υπήρχε περίπτωση να είχε "καλή πρόθεση").
Κατά δεύτερον, αποβλέπει στο να μας αποπροσανατολίσει απ’ την ουσία της απαντήσεως του Ιησού. Γιατί ο Ιησούς, απαντώντας στο νεαρό, κάνει μια σαφή και κατηγορηματική ομολογία: Δεν είμαι Θεός παρά μόνο Διδάσκαλος! ("Γιατί με λες αγαθό; Αφού αγαθός είναι μόνο ο Θεός!). 
Αυτή η ομολογία γκρεμίζει όλο το δογματικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Αλλά, αν σπεύσουμε να πούμε πως ο νεαρός ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού, ε... τότε κι ο Ιησούς του έδωσε μια ειρωνική κι όχι ακριβολογική απάντηση, οπότε διασώζεται το ορθόδοξο δόγμα!
Πολύ μπερδεμένη είναι και η συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Αρχικά ο Ιησούς θεωρεί πως είναι δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου με την πιστή τήρηση του μωσαϊκού νόμου. Εντύπωση προκαλεί πως δεν αναφέρει καν την πίστη και την αγάπη αλλά περιορίζεται στις ηθικού χαρακτήρα εντολές και απαγορεύσεις. Και μάλιστα προτάσσει την αποφυγή της μοιχείας ακόμα κι απ’ την ανθρωποκτονία!
Στο τέλος όμως της περικοπής, ο Ιησούς τα "γυρίζει". Ουσιαστικά λέει πως δεν αρκεί η τήρηση των εντολών και πως ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τη θεία βοήθεια. Δηλαδή ο Θεός απαιτεί απ’ τον άνθρωπο κάτι το αδύνατο! Που γίνεται "δυνατό" μόνο με τη θεία συνδρομή...
Αλλά ας επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου αρχίσαμε. Ο νεαρός καλείται απ’ τον Ιησού να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Με άλλα λόγια τον καλεί να γίνει κι ο ίδιος φτωχός. Να πάλι η εξιδανίκευση της φτώχιας και η ισοπεδωτική απόρριψη του πλούτου.
Εγώ αν ήμουν παρόν στη συζήτηση θα έλεγα του Ιησού: 
"Τι ποιο λογικό για τον κάθε άνθρωπο να μην θέλει να φτωχοποιηθεί; Πού βρίσκεται το παράλογο και το μεμπτό στο να μην θέλει κάποιος να μοιράσει τα υπάρχοντά του; Μήπως ο νεαρός τα είχε κλεμμένα; Κάθε άλλο. Άλλωστε τηρούσε με ακρίβεια το Νόμο. Γιατί αγαπητέ Ιησού δεν ζητάς κι απ’ τους φτωχούς να μοιράσουν τα λίγα έστω υπάρχοντά τους; Αλήθεια, ποια η έννοια του φτωχού; Είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος κι όσο δεν τα καταφέρνει φθονεί όσους τα κατάφεραν. Προσωπικά έχω δει άστεγους να μαχαιρώνονται για ένα παλιοχαρτόκουτο. Όσους φτωχούς γνωρίζω δεν δίνουν ούτε τ’ αγγέλου τους νερό! Γιατί, λοιπόν, τόσο μένος κατά των πλουσίων και τόση εύνοια στους φτωχούς που είναι τίγκα στα κόμπλεξ, στ’ απωθημένα, στην κακία και στο φθόνο;"...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία των κομπλεξικών!

Όπως γράψαμε και παλιότερα, ο αρχέγονος Χριστιανισμός απευθυνόταν στα εκατομμύρια εξαθλιωμένων και συφοριασμένων ανθρώπων που ζούσαν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία τον 1ο αι. μ.Χ.
Σε ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, που ήταν καταδικασμένοι να γεννηθούν και να πεθάνουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χωρίς να απολαύσουν τίποτα στη μίζερη ζωή τους.
Φυσικό ήταν οι άνθρωποι αυτοί να είναι γεμάτοι κόμπλεξ, απωθημένα και νευρώσεις. Κι ο Χριστιανισμός για να τους δελεάσει υιοθέτησε και "αγιοποίησε" όλα τα χαμερπή απωθημένα τους.
Έτσι εξηγείται γιατί ο Χριστιανισμός αναδείχθηκε σε θρησκεία που μισεί τη χαρά της ζωής. Όσο κι αν προσπάθησε στους επόμενους αιώνες να αμβλύνει κάπως τις αρχικές ακρότητές του, δεν μπορεί να κρύψει τις ρίζες του.
Πάρτε για παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής. Παραβολή του "άφρονα πλούσιου" την λέει η Εκκλησία.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη ερμηνευτική προσέγγιση αυτής της παραβολής.
Τα χωράφια ενός πλούσιου ανθρώπου, λέει το Ευαγγέλιο, έδωσαν κάποια χρονιά μεγάλη σοδειά. 
Ωραία. Και πού είναι το κακό; 
Η Εκκλησία δεν προσεύχεται κάθε Κυριακή στο Θεό να μας δώσει "ευφορία των καρπών της γης"; Ε, ο Θεός ευλόγησε τον πλούσιο και του πρόσφερε μεγάλη ευφορία. Αν ήθελε να τον τιμωρήσει θα του έριχνε ξηρασία και θα κατέστρεφε ολοσχερώς την παραγωγή του.
Πάμε παρακάτω: Πώς αντέδρασε ο "πλούσιος"; Με τον πιο λογικό τρόπο. Έφτιαξε νέες αποθήκες για να τοποθετήσει τα παραγόμενα προϊόντα. Τι έπρεπε να κάνει; Να τα πετάξει στις χωματερές; 
Τι έκανε στη συνέχεια ο άνθρωπος αυτός; Νιώθοντας ασφαλής με τον πλούτο της παραγωγής του, χαλάρωσε, ξεαγχώθηκε και είπε να χαρεί τη ζωή του. 
Με ποια λογική οι Χριστιανοί θεωρούν αυτή την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση ως "παράλογη" και "αμαρτωλή"; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να θαφτεί ζωντανός σε κάποιον τάφο, να πάει να ζήσει γυμνός σε μια σπηλιά ή να γίνει στυλίτης; 
Θα μου πείτε, θα έπρεπε να μοιράσει μέρος του περισσεύματος στους φτωχούς. 
Μα η παραβολή δεν λέει πως δίπλα του υπήρχαν πεινασμένοι άνθρωποι και αυτός αδιαφόρησε. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Γιατί, προφανώς, εξίσου μεγάλη παραγωγή θα είχαν και όλα τα γειτονικά χωράφια, άρα και οι φτωχότεροι θα είχαν εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή επιβίωση.
Είναι προφανές πως το "έγκλημα" του "πλούσιου" της παραβολής ήταν η απόφασή του να ζήσει μέσα στις υλικές απολαύσεις. Ενώ ο Χριστιανισμός θέλει τον άνθρωπο να σέρνεται γονατιστός μπροστά στις εικόνες, να φοράει δέρματα ζώων, να αυτομαστιγώνεται, να μην ξέρει πώς είναι το αιδοίο της γυναικός...
Είναι ακριβώς αυτό που έλεγε ο Νίτσε. 
Ο Χριστιανισμός εκφράζει τον πρωτόγονο φθόνο του φτωχού για τον πλούσιο. Του ανέραστου για τον σεξουαλικά χορτασμένο, του αποτυχημένου για τον επιτυχημένο. Αυτού που δεν μπορεί να ηρεμήσει όσο σκέφτεται πως κάπου παραδίπλα υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι. Που θέλει να τους δει να υποφέρουν. Κι αν αυτό δεν συμβεί στην παρούσα ζωή, φαντασιώνεται πως θα βράζουν αιωνίως στα καζάνια μιας μέλλουσας ζωής! 
Ο Χριστιανισμός μετέτρεψε σε "αρετές" όλα τα ανικανοποίητα απωθημένα των κομπλεξικών!
Υ.Γ.: Παραβλέπω τον τρόπο που εκφράζεται ο Θεός στην παραβολή. Η λέξη "άφρων" είναι υβριστική και σημαίνει "ανόητος". Δεν τον είχα για τόσο ανάγωγο τον Θεό των Χριστιανών...

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι Παγανιστές άλωσαν από μέσα τον Χριστιανισμό!

Ο Λιβάνιος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Αντιόχειας, σπουδαίος ρήτορας, σύγχρονος και φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού (4ος αιων.).
Έμεινε πιστός μέχρι τέλους στις θρησκευτικές παραδόσεις των Ελλήνων προσπαθώντας όμως να μην προσβάλλει τους χριστιανούς αυτοκράτορες, και κυρίως τον Θεοδόσιο Α’ .
Στην εποχή του Λιβανίου οι χριστιανοί φασίστες είχαν ξεσαλώσει. Αγωνίζονταν παθιασμένα να εξαλείψουν πλήρως την ελληνική θρησκεία και τον πολιτισμό. Φαιοχίτωνες χριστιανοί με την καθοδήγηση επισκόπων και την σιωπηρή συναίνεση του παλατιού περιφέρονταν στην ύπαιθρο γκρεμίζοντας ναούς, στάδια, ωδεία, ασκληπιεία, αμφιάρεια, μαντεία...
Το 392 μ.Χ. έβαλαν χέρι και κατέστρεψαν τον ωραιότερο ναό που είχε ποτέ χτιστεί ως τότε, το Σεράπειον της Αλεξάνδρειας. Ο επίσκοπος (και "άγιος") Θεόφιλος, με τη βοήθεια του στρατού, εξόντωσε τους υπερασπιστές του ναού και δεν άφησε πέτρα πάνω σε πέτρα.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 415 μ.Χ. αφιονισμένος όχλος τζιχαντιστών-χριστιανών κατακρεούργησαν την φιλόσοφο Υπατία.
Ο Λιβάνιος τα έβλεπε όλ’ αυτά και σπάραζε η ψυχή του. Δεν ήταν αφελής να πιστεύει πως τα τερατουργήματα των χριστιανών γίνονταν χωρίς αυτοκρατορική κάλυψη. Αλλά προσπάθησε να σώσει ό,τι μπορούσε. Στην επιστολή του προς τον Θεοδόσιο του προτείνει να διασώσει τους εθνικούς ναούς και να τους μετατρέψει σε δημόσιες υπηρεσίες. Τελωνεία, εφορείες, οχυρά. Είχαν δαπανηθεί τεράστιοι πόροι για την οικοδόμησή τους και δεν θα έπρεπε να κατεδαφιστούν.
Φυσικά οι εκλίσεις τους αγνοήθηκαν. Οι Χριστιανοί συνέχισαν να σαρώνουν τα πάντα και ήταν θαύμα το πώς γλύτωσε ο Παρθενώνας της Αθήνας...
Γεγονός πάντως είναι πως οι Εθνικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να διαφυλάξουν τα ιερά τους. Ουσιατικά εγκατέλειψαν τον αγώνα αμαχητί. Πριν χάσουν τη θρησκεία τους είχαν χάσει την ψυχή τους. Ελάχιστοι έδειξαν πολεμικήί διάθεση και ακόμα πιο λίγοι προτίμησαν την αξιοπρέπεια της αυτοκτονίας...
Όμως οι Εθνικοί αντιστάθηκαν με έναν άλλον τρόπο: κράτησαν τις παραδόσεις και πρακτικές τους, οι οποίες πέρασαν στη νέα θρησκεία και σήμερα θεωρούνται "χριστιανικές παραδόσεις" ενώ είναι εξώφθαλμα παγανιστικές.
Αλλά με τα θέματα αυτά θα ασχολοηθούμε άλλη φορά...

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Θεοτόκος, Χριστοτόκος ή Θεανθρωποτόκος?

Από τον 1ο αιώνα οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις δύο φύσεις του Ιησού: τη θεία και την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι διάφορες χριστιανικές ομάδες υποστήριζαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις.
Μια ομάδα, οι Εβιωνίτες, έλεγαν πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος, φυσικό τέκνο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που κατά τη στιγμή της Βάπτισης ο Θεός τον έχρισε Μεσσία.
Μια άλλη ομάδα, οι Δοκηταί, υποστήριζαν ακριβώς το αντίθετο. Ο Ιησούς ήταν 100% Θεός και έπαιρνε ανθρώπινη όψη μόνο φαινομενικά και για καθαρά πρακτικούς λόγους για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Αυτές οι απόψεις, με διάφορες παραλλαγές, κυριαρχούν και στους επόμενες αιώνες.
Στις αρχές του 4ου αιώνα ο Άρειος υποστήριξε πως ο Ιησούς ήταν το "τελειότερο κτίσμα" του Θεού, αλλά Θεός δεν ήταν. Τελικά, τον καημενούλη τον Άρειο τον ξεκοίλιασαν οι μπράβοι του Αθανασίου και "καθάρισαν με το νόμο" αποδίδοντας το φονικό σε "θεία τιμωρία"...
Έναν αιώνα αργότερα ο Νεστόριος δίδασκε τους "δυο Χριστούς". 
Τον έναν, 100% άνθρωπο, τον γέννησε η Μαριάμ, την οποία ονόμαζε "Χριστοτόκο" ή "Ανθρωποτόκο". Κατά τον Νεστόριο ο άνθρωπος-Χριστός ήταν τόσο αφοσιωμένος στο Θεό ώστε τράβηξε σα μαγνήτης τον Υιό και Λόγο του Θεού, που μπήκε μέσα του, τον κατοίκησε, κι έτσι προέκυψε ο "Χριστός-Υιός του Θεού". 
Τον Νεστόριο δεν μπόρεσαν να τον ξεκοιλιάσουν οι "Ορθόδοξοι". Απλά τον εξόρισαν σε μια περιοχή του σημερινού Σουδάν...
Κι ερχόμαστε τώρα στους Μονοφυσίτες, που ανήκουν κι οι Αρμένηδες. Αυτοί, αντιδρώντας στη διδασκαλία του Νεστόριου, κι εκφράζοντας την ανατολίτικη θεο-πληξία, υποστήριξαν πως απ’ τα σπλάγχνα της Θεοτόκου ο Ιησούς ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά στη συνέχεια η θεία φύση, ως σαφώς ισχυρότερη, απορρόφησε πλήρως και εξαφάνισε την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι Μονοφυσίτες ονομάζουν τη Μαριάμ "Θεοτόκο".
Η επίσημη ρωμαϊκή Εκκλησία προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Ήθελε να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Πήγε να κόψει το καρπούζι στη μέση, να τους έχει όλους ικανοποιημένους αλλά τα έκανε θάλασσα.
Το επίσημο ρωμαϊκό δόγμα για δύο φύσεις που είναι ενωμένες χωρίς να μπορούν να διασπαστούν, χωρίς να μπουρδουκλώνονται μεταξύ τους και να αλληλοαναιρούνται, χωρίς να συγχέονται και να απορροφά η μία την άλλη, είναι για τα πανηγύρια. 
Άλλωστε, και μόνο το γεγονός πως η ρωμαίικη εκκλησία υιοθετεί το μονοφυσίτικο όρο "Θεοτόκος" αποδεικνύει την τρικυμία στο κρανίο της. Αν ήταν συνεπής με το δόγμα της θα την έλεγε "Θεανθρωποτόκο"!
Προσωπικά πιστεύω πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος. 
Αλλά αν θέλουμε να τον κάνουμε και Θεό, ε... τότε οι Μονοφυσίτες έχουν απόλυτο δίκαιο. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει η θεία φύση με την ανθρώπινη χωρίς να την εκμηδενίσει.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Οι δογματικοί φανατισμοί διέλυσαν το Ρωμαίικο!

Κρίσιμη καμπή της αρμένικης ιστορίας ήταν η λεγόμενη "Δ’ Οικουμενική Σύνοδος" που έγινε το 451 μ.Χ. στη Χαλκιδώνα.
Η Σύνοδος αυτή, όπως και η εικονόφιλη Εβδόμη, ήταν καθαρά αυτοκτονικές. Η απόρριψη του μονοφυσιτισμού και της εικονομαχίας, εκτός από ανόητες θεολογικά επιλογές, ήταν και πολιτικά αυτοκαταστροφικές. Το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος ήρθε σε σύγκρουση με τους δυναμικότερους υπηκόους του. Και έμεινε με τους καλογέρους στο χέρι, που λένε...
Τη Σύνοδο στη Χαλκηδώνα συγκάλεσε ένας ιλλυρικής καταγωγής αυτοκράτορας, ο Μαρκιανός, μια προσωπικότητα πολύ μισητή για τους Αρμένηδες που εκείνη την εποχή πολεμούσαν μόνοι και αβοήθητοι τους Πέρσες στο Αβασαϊρ. Έκαναν έκκληση στον Μαρκιανό για βοήθεια, κι εκείνος ο ελεεινός όχι μόνο αρνήθηκε αλλά ουσιαστικά τους πρόδωσε κάνοντας πλάτες στον Πέρση Βασιλιά Εσδιγκέρ Β’.
Αυτός ο τρισάθλιος Ρωμαίος αυτοκρατορας μάζεψε στη Χαλκιδώνα 636 επισκόπους που καταδίκασαν τον μονοφυσιτισμό.
Οι Αρμένιοι ποτέ δεν δέχθηκαν τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου. Κι όταν ο Σλάβος Ιουστινιανός ("Ουτπράβα" ήταν το κανονικό του όνομα) συγκάλεσε νέα αντιμονοφυσίτικη Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, οι Αρμένιοι αντέδρασαν άμεσα συγκαλώντας δικιά τους Σύνοδο Επισκόπων το 554 μ.Χ. που απέρριψε οριστικά τη δυφυσίτικη θεολογία.
Το 651 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτωρας Κώνστας Β’, ένας απ’ τους πολλούς Αρμένιους εξωμότες που έγιναν κολαούζοι του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, εισέβαλε στην Αρμενία με 100.000 στρατό και υποχρέωσε τους συμπατριώτες του να ομολογήσουν πίστη "στις δύο φύσεις". 
Φυσικά, μόλις ο στρατός απομακρύνθηκε, επέστρεψαν κι οι Αρμένηδες στην παλιά τους πίστη.
Με κάτι τέτοια γκρεμίστηκε το κύρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και καλλιεργήθηκε στις ψυχές των Αρμενίων μια ψυχρότητα, αποστροφή και μίσος για κάθε ρωμέικο.
Ένας πατριάρχης τους, στις αρχές του 7ου αιώνα, συμβούλευε: "Καμιά σχέση με τους Ρωμαίους που προσκύνησαν τη Χαλκιδώνα. Μην πάρετε από τα χέρια τους ούτε βιβλίο ούτε εικόνα ούτε πρόσφορο"...
Επόμενο ήταν όταν εισέβαλε στον Καύκασο ο Τούρκος Σουλτάνος Αρπ Ασλάν να βρει τον δρόμο ορθάνοιχτο. Ο Ρωμαίος αυοκράτορας Ρωμανός βγήκε να τους πολεμήσει στ’ αρμένικα εδάφη, στα Μανάζκερτα (Μάτζικερτ), κοντά στη λίμνη Βαν. 
Ο Ρωμανός ήταν μισός Αρμένης και μισός Βούλγαρος. Γι’ αυτό κι οι Αρμένιοι τον λένε "Ντιουζέν", δηλαδή "Διγενή". 
Όλοι γνωρίζουμε για την κρίσμη μάχη του 1071 μ.Χ., την ήττα των Ρωμαίων του Διογένη, την αιχμαλωσία του, την απελευθέρωσή του με καταβολή λίτρων και την τύφλωσή του απ’ τους πολιτικούς αντιπάλους του στη Βασιλεύουσα.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Το "τρελάδικο" των χριστιανικών αιρέσεων...

Το ’χουμε ξαναπεί: ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν είχε καμία σχέση με τις χριστιανικές αρχές των Ευαγγελίων. Απλά αναζητούσε κάποια γερά θεμέλια για να οικοδομήσει μια "νέα αυτοκρατορία" που πλέον θα στηρίζεται στα ανερχόμενα ανατολίτικα στοιχεία.
Γι’ αυτό επέλεξε τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή και μια θρησκεία ανατολίτικη, με σαφές ανθ-ελληνικό και αντι-ρωμαϊκό προσανατολισμό.
Όμως δεν του βγήκε η συνταγή. Η θρησκεία που επέλεξε, δηλ. ο Χριστιανισμός, ήταν ένα συνονθύλευμα τόσο αντιφατικών δοξασιών και δεισιδαιμονιών που ήταν αδύνατο να αποκτήσει ενιαία έκφραση. 
Ο Κωνσταντίνος έπεσε πάνω στην "αρειανική" σύγκρουση που ταλάνισε τη νέα θρησκεία για πολλές δεκαετίες. Ο ίδιος πίστευε πως η χριστιανική πίστη δεν απαιτούσε πολλές θεολογικές επεξεργασίες. Και θεωρούσε τις αιτίες των αρειανικών ερίδων "ευτελείς" και "ανάξιες λόγου".
Ο αυτοκράτορας πίεσε τις δυο πλευρές να μην θέτουν ζητήματα που αφορούν τη σχέση Πατρός και Υιού, και να αποφεύγουν κάθε σχετική συζήτηση. Φυσικά, οι Χριστιανοί τον έγραψαν κανονικά και συνέχισαν το χαβά τους. 
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος και οι γιοι του ήταν φιλικά προσκείμενοι στον μετριοπαθή αρειανισμό. Γι’ αυτό κι όσοι βάρβαροι λαοί, όπως οι Γότθοι, εκχριστιανίστηκαν εκείνη την περίοδο ακολουθούσαν το αρειανικό δόγμα...
Αλλά ο Κωνσταντίνος είχε ν’ αντιμετωπίσει κι άλλες "αντάρτικες" χριστιανικές οργανώσεις. Στην εποχή του, π.χ., οι Δονατιστές, κάτι σαν "χριστιανοί τζιχαντιστές", κυριολεκτικά σάρωναν στις επαρχίες της Βορείου Αφρικής. Ήταν πολύ φανατικοί και αποτέλεσαν τα "κομάντα" των Χριστιανών στη μάχη τους κατά του Διοκλητιανού.
Οι Δονατιστές πίστευαν πως μετά τη βάπτιση δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να ξαναμαρτήσουν, αρνούνταν να αποδεχτούν όσους την περίοδο των διωγμών κιότεψαν και θυσίασαν στους αυτοκράτορες, και θεωρούσαν πως η εγκυρότητα των μυστηρίων εξαρτάται απ’ την ηθική τελειότητα του κληρικού που τα τελεί.
Αρχικά ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να τους "μεταπείσει", ακολούθησαν εκ μέρους του απειλές, και στη συνέχεια τους δίωξε άγρια, γι’ αυτό κι εκείνοι τον αποκαλούσαν "νέο Διοκλητιανό"!. 
Φυσικά, οι Δονατιστές που ήταν πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους και να "μαρτυρήσουν" παρέμειναν αήττητοι. Ο Κωνσταντίνος τους άφησε στην τύχη τους, κι εκείνοι παρήκμασαν σταδιακά και εξαφανίστηκαν τον 7ο αιώνα...
Ακολούθησε πλήθος δογματικών συγκρούσεων τους επόμενους αιώνες. Όπως λέει κι ο Γρηγόριος Νύσσης όλοι ήταν "αυτοσχέδιοι θεολόγοι". Πήγαινες στον λούστρο να σου βάψει τα παπούτσια κι εκείνος σε μπάφιαζε με την άποψή του περί του τριαδολογικού δόγματος!
Μια κατηγορία μόνος του είναι ο Ωριγένης. Που όσο ζούσε, στις αρχές του 3ου αιώνα, θεωρούνταν ο μεγαλύτερος χριστιανός θεολόγος. 150 χρόνια μετά τον θάνατό του καταδικάστηκε από Οικουμενική Σύνοδο ως αιρετικός. Και σήμερα τα έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές των "Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας". Είναι τρελοί αυτοί οι παπάδες...
Κάποιοι υπολογίζουν τις χριστιανικές αιρέσεις του 4ου αιώνα σε 150! Ίσως αυτό να μην είναι άσχετο με το γεγονός πως στην εποχή του Θεοδοσίου (390 μ.Χ.) ήταν σε ισχύ πάνω από 100 νόμοι "κατά αιρετικών"!
Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή κάτω απ’ τις δογματικές αιρέσεις κρύβονταν χίλιες-δυο πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και εθνικιστικές σκοπιμότητες. 
Όλες οι ανατολικές και αφρικανικές επαρχίες της αυτοκρατορίας επέλεγαν τις δογματικές διαφοροποιήσεις για να αποσπαστούν απ’ το διοικητικό κέντρο και να ανεξαρτητοποιηθούν...

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Δεν ήταν ο Κωνσταντίνος ο πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας!

Ο Κόμμοδος, στον οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας, δεν ήταν κι ο μοναδικός Ρωμαίος ηγεμόνας που ευνόησε τους Χριστιανούς και μάλιστα για το χατίρι μιας γυναίκας.
Ο οίκος των Σεβήρων, που ανέβηκε στην εξουσία μετά το 193 μ.Χ., είχε πολλές φιλοχριστιανικές "αναλαμπές".
Ο Σεπτήμος Σεβήρος γενικά δεν έκανε τα στραβά μάτια στις συνωμοσίες των Χριστιανών. Συχνά τους δίωξε, αλλά, παραδόξως, μέσα στον οίκο του μπαινόβγαιναν πολλοί πιστοί της νέας θρησκείας και μάλιστα με τον ιδιότητα του "ευνοημένου".
Προκαλεί εντύπωση πως ο Σεπτήμος εν γνώση του ανέθεσε την ανατροφή του γιου του Καρακάλα σε μια χριστιανή τροφό, όπως αποκαλύπτει ο Τερτυλλιανός!
Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Καρακάλα, ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος φαίνεται να ενεργεί φανερά υπό την επιρροή της χριστιανής μητέρας του Ιουλίας Μαμαίας.
Από επιστολή του Ωριγένη πληροφορούμαστε πως όταν η Βασιλομήτωρ βρέθηκε κάποτε στην Αντιόχεια, έφερε κοντά της με στρατιωτική συνοδεία τον Ωριγένη για να συζητήσουν "θεολογικά θέματα"...
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Σεβήρος ήταν πολύ θεοσεβούμενο άτομο και ορισμένοι τον θεωρούν "κρυπτοχριστιανό". Στο δωμάτιό του είχε τα αγάλματα του Μωυσή, Ορφέα, Απολλώνιου Τυανέα και Ιησού στα οποία προσευχόταν ανελλιπώς!
Οι Χριστιανοί, οι μεγαλύτεροι ψεύτες της ιστορίας, ισχυρίζονται πως ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας. Ενώ, στην πραγματικότητα, πρώτος ήταν ο αραβικής καταγωγής Φίλιππος (244 μ.Χ. έως 249 μ.Χ.). Ευνόησε σκανδαλωδώς τη νέα θρησκεία και στις μέρες του οι Χριστιανοί κατέκτησαν μερικά απ' τα ανώτερα αξιώματα του στρατού και της διοίκησης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία, μετά την ανεπιτυχή ανατροπή του Νέρωνα το 64 μ.Χ., οι Χριστιανοί έφτασαν τόσο κοντά στην υλοποίηση των σχεδίων τους να καταλάβουν την εξουσία.
Αλλά, ευτυχώς, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος δεν είχε ακόμα "τελειώσει". Συσπειρώθηκε γύρω απ' τον πολέμαρχο Δέκιο, ανέτρεψαν τον Φίλιππο, σκότωσαν τον ίδιο και τον γιο του και εξαπέλυσαν ολιγόμηνο αλλά σκληρότατο διωγμό των Χριστιανών, εξάρθρωσαν όλους τους συνωμοτικούς πυρήνες, εκτέλεσαν τους ηγέτες τους-επισκόπους και δεν άφησαν στην ανώτερη πολιτική και στρατιωτική διοίκηση ούτε ρουθούνι χριστιανικό.
Το πλήγμα του Δέκιου ήταν συντριπτικό. Οι Χριστιανοί έκαναν σχεδόν 50 χρόνια να ξανασηκώσουν κεφάλι (το ξαναεπιχείρησαν επί Διοκλητιανού).
Όμως οι συνθήκες είχαν πλέον αλλάξει. Τα βαρβαρικά φύλλα της αυτοκρατορίας είχαν ουσιαστικά παραμερίσει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Έτσι, η "τρίτη επανάσταση" των Χριστιανών ήταν και η φαρμακερή. Κατέκτησαν την εξουσία και ολοκλήρωσαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό έγκλημα όλων των εποχών: την καταστροφή του λαμπρότερου πολιτισμού της ιστορίας, του ελληνορωμαϊκού.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Ψιλό γαζί μας δουλεύουν οι παπάδες...

Πριν λίγες μέρες ανέβηκε στους κινηματογράφους μια ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο "Πάρτι με λουκάνικα".
Ένα αφελές λουκάνικο πιστεύει πως οι άνθρωποι είναι θεοί και θα το οδηγήσουν στον παράδεισο.
Φαντάζεστε το σοκ που υπέστη το καημένο το λουκανικάκι όταν επιτέλους διαπίστωσε πως οι άνθρωποι απλά θέλαν να το ... κατασπαράξουν!
Δεν ξέρω εσάς τι συνειρμούς προκάλεσε η χιουμοριστική αυτή αλληγορία, αλλά εμένα ήρθε στο νου μου το ληστρικό και εκμεταλλευτικό ιερατείο που πουλάει "παράδεισο" στους αφελείς για να τους αρμέγει, να τους χειραγωγεί, να τους χρησιμοποιεί ως πραιτοριανούς και πολιτική επιρροή...
Κάνω τώρα ένα άλμα αιώνων και μεταφέρομαι πολλούς αιώνες πίσω, στην πόλη Μέμφιδα της αρχαίας Αιγύπτου που λατρευόταν ως θεός ο ταύρος Άπις.
Ο μέχρις ηλιθιότητας αφελής λαός τον έβλεπε απλά σαν ένα ζώο-θεό. Οι πιο μορφωμένοι σαν ενσάρκωση του Θεού και οι σοφοί σαν ένα σύμβολο γονιμότητας και ευημερίας...
Όταν ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης Β’ κατέλαβε την Αίγυπτο, πήγε στη Μέμφιδα και αυτοπροσώπως κατέστρεψε το χρυσό άγαλμα του θεού-ταύρου. Θανάτωσε μάλιστα πολλούς ταύρους που φυλλάσσονταν ως ιερά ζώα και δεν τολμούσε κανείς ούτε να τα αγγίξει. Ο Καμβύσης έσφαξε τους ταύρους, τους τεμάχισε, τους έψησε και μοίρασε στο λαό μεζεδάκια. 
Φυσικά, ο θεός-ταύρος δεν εκδικήθηκε ούτε τιμώρησε τον Καμβύση. Το είδαν αυτό οι ντόπιοι, άρχισαν να ξεθαρρεύουν, γλυκάθηκαν και με το βοδινό κρεατάκι και έκτοτε δεν ξαναλάτρεψε κανένας τον ταύρο!
Εδώ αφήνω τα συμπεράσματα δικά σας...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Για την εξουσία και τη μάσα η Εκκλησία διχάζει το λαό...

Η Εκκλησία είχε πάντα μια μοναδική ικανότητα να διχάζει.
Η γενιά μας έζησε ήδη δύο περιπτώσεις: Τη δεκαετία του ’80 που οι ρασοφόροι παρέσυραν το αφελές "χριστεπώνυνον πλήρωμα" σε υπέρ πάντων αγώνα κατά του "νόμου Τρίτση". Για την υπεράσπιση (ποιου άλλου;) της εκκλησιαστικής περιουσίας. 
Και μία επί Χριστόδουλου που μέχρι κι οι σημαίες της εθνικής επαναστάσεως επιστρατεύτηκαν για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες! Δήθεν κινδύνευε η πίστη μας...
Βέβαια, οι γονείς κι οι παππούδες μας θυμούνται το ιερατείο να ευλογεί τα όπλα του εμφυλίου, να πρωτοστατεί στον αντικομμουνιστικό αγώνα, να στηρίζει τη Χούντα. 
Και στην ιστορία διαβάζουμε για τον αναθεματισμό του Βενιζέλου, του Ρήγα Φεραίου και όλων των πρωτεργατών της επανάστασης του ’21...
Η Εκκλησία, σε τελική ανάλυση, πάντα δίχαζε τις κοινωνίες. Ακόμα και στην εποχή του θριάμβου της, τον 4ο αιώνα (κυρίως τότε!).
Αν διαβάσει κανείς αμερόληπτα τους δογματικούς λόγους που ουσιαστικά διέλυσαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία απ’ τον 4ο ως τον 12ο αιώνα, θα βάλει τα γέλια. Όλες μα όλες οι δογματικές διενέξεις ήταν πέρα για πέρα ακαταλαβίστικες. 
Το λέω εγώ που τις μελέτησα σε απόλυτο βάθος και έπαιρνα πάντα "άριστα 10" στις εξετάσεις της δογματικής! Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα αλλά ήταν όλοι έτοιμοι να σφάξουν και να σφαχτούν γι’ αυτό το "τίποτα"!
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μπορεί να ήταν ένας Χίτλερ της εποχής του, αλλά ανόητος και βλαξ δεν ήταν. Αμέσως αντιλήφθηκε περί τίνος πρόκειται. Γι’ αυτό και όταν ξέσπασε η τρικυμία του Αρειανισμού έστειλε επιστολή σε όλους τους χριστιανούς επισκόπους που τους έλεγε με απλά λόγια: 
"Είστε θεότρελοι που τσακώνεστε για πράγματα που δεν καταλαβαίνετε. Είναι ανάξιο του λειτουργήματός σας να κάνετε τόσο θόρυβο για τόσο ασήμαντα ζητήματα"...
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, το χριστιανικό Επισκοπάτο ήξερε πολύ καλά πως τα δογματικά ζητήματα ήταν ο φερετζές που έκρυβε άλλες κρυφές επιδιώξεις. Πολιτικές, οικονομικές, τοπικιστικές, εξουσιαστικές...
Σιγά μην φαγώνονταν αυτοί οι αχόρταγοι εξουσιομανείς τύραννοι για το "εκπορευτό" του Αγίου Πνεύματος και το "ομοούσιο" ή "ομοιούσιο" του Υιού...

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Αγαπημένος Καίσαρας των Χριστιανών ένα μεγάλο ρεμάλι...

Ο Κόμμοδος, που βασίλεψε στη Ρώμη την περίοδο 180-192 μ.Χ., ήταν πολύ "παράξενο τραίνο".
Ήταν ο πρώτος πορφυρογέννητος καίσαρας, γιος του μεγάλου φιλοσόφου-αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καμιά σχέση ούτε με τη φιλοσοφία ούτε με το ήθος του πατέρα του. 
Δεν του άρεσε το παλάτι ούτε οι φιλίες των αυλικών και των συγκλητικών. Προτιμούσε να κάνει παρέα με τον υπόκοσμο της Ρώμης. Τριγυρνούσε στα καταγώγια και στα καπηλειά, είχε εκπαιδευτεί στην τοξοβολία και στο ακόντιο και συμμετείχε συχνά στις αρένες ως "μονομάχος"!
Όλη η υψηλή κοινωνία της Ρώμης τον σιχαινόταν. Οι μόνοι που τον αγαπούσαν ήταν οι περιθωριακοί και, κρατηθείτε, οι Χριστιανοί.
Το έχουμε ξαναπεί: οι Χριστιανοί έχουν τόσο πολύ αλλοιώσει την ρωμαϊκή ιστορία των τριών πρώτων αιώνων που κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τις μας γίνεται. 
Π.χ. οι πηγές αναφέρουν πως ο Μάρκος Αυρήλιος δίωξε κατά περιόδους τους Χριστιανούς, αλλά, επί των ημερών του, οι Χριστιανοί άλλαξαν την απόλυτα αρνητική στάση τους για το στρατό κι άρχισαν να κατατάσσονται μαζικά στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Κάτι φαινομενικά αντιφατικό...
Επί Κόμμοδου, εντελώς "ανεξήγητα", οι αρχές αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους Χριστιανούς με συμπάθεια και ανοχή. Ολόκληροι οίκοι και οικογένειες πλουσίων και αριστοκρατών μεταστρέφονται στο Χριστιανισμό χωρίς καμία συνέπεια.
Γιατί άραγε ο Κόμμοδος θέλησε να προσεταιριστεί τους Χριστιανούς? 
Ξέρουμε πως μισούσε τους πλούσιους, τους εξόντωνε με κάθε τρόπο και μοίραζε την περιουσία τους στους στρατιώτες και στους φτωχούς για να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους.
Όμως οι μάζες ήταν ακόμα εχθρικά διακείμενες έναντι του Χριστιανισμού. Συχνά ήταν αυτές που διψώντας για "αίμα και θέαμα" ενθάρρυναν τους διωγμούς. Υπήρχαν αυτοκράτορες που για να τα έχουν καλά με τη πλέμπα δεν δίσταζαν να ρίχνουν μερικούς χριστιανούς στα θηρία.
Οι Χριστιανοί θεωρούσαν πως η φιλική συμπεριφορά του καίσαρα οφειλόταν στη χριστιανή Μαρκία, που ο Κόμμοδος την είχε σπιτωμένη σαν παλλακίδα! Αυτή έφερε στην αυλή του και τον χριστιανό πρεσβύτερο Υάκινθο.
Το τέλος του Κόμμοδου δεν ήταν καθόλου αξιοπρεπές. 
Σε μια μεγάλη γιορτή επέλεξε να κάνει την επίσημη εμφάνισή του ως Ηρακλής απ' την καταπακτή των μονομάχων όπου ουσιαστικά διαβίωνε. Η Μαρκία έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα τον θερμοπαρακάλεσε "να μην ατιμάσει την εξουσία των Ρωμαίων"!
Υπερεκτίμησε όμως η χριστιανή "δεσποινίδα" την επιρροή του αιδοίου της πάνω στον Καίσαρα. Ο Κόμμοδος, γεννημένος μονομάχος, εξοργίστηκε μαζί της κι αποφάσισε να θανατώσει τόσο αυτή όσο και τους συνετούς συμβούλου του που συμφωνούσαν μαζί της.
Αλλά πριν προλάβει αυτός, τον πρόλαβαν εκείνοι! 
Η Μαρκία τον πότισε δηλητήριο και, καλού-κακού, ανέθεσε σε έναν νεαρό αθλητή να στραγγαλίσει τον ήδη δηλητηριασμένο Κόμμοδο!
Τώρα, θα μου πείτε: είναι δυνατόν χριστιανοί άνθρωποι να κάνουν τέτοια εγκλήματα? Συμφωνώ μαζί σας. Δεν γίνονταν ούτε γίνονται τέτοια πράγματα...
Μια τελευταία διαπίστωση: Από την εποχή του Κόμμοδου μέχρι και τον Κωνσταντίνο, δηλαδή για 130 περίπου χρόνια, οι εναλλαγές των αυτοκρατόρων στην εξουσία σχεδόν συμπίπτουν χρονικά με τις αλλαγές στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης!
Τι στην ευχή μάς κρύβουν αυτοί οι Χριστιανοί?

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Πόρνη ή ... "Άγιο Πνεύμα"?

Δεν ξέρω τι τρέχει, αλλά οι περισσότεροι ηγέτες θρησκευτικών κινημάτων έχουν μια αδυναμία στις πόρνες.
Στην αρχαιότητα δεν χρειάζεται να τα λέμε. Οι ιερόδουλες έδιναν κι έπαιρναν.
Ο Ιησούς είναι γνωστό πως προτιμούσε να συναναστρέφεται με πόρνες παρά με το παπαδαριό της εποχής του. Δίδασκε, μάλιστα, πως οι πόρνες προπορεύονται στη σωτηρία κι αυτές ανοίγουν τον δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών και για τους υπόλοιπους.
Αναφέραμε ήδη πως ο Μοντάνος, ο χιλιαστής χριστιανός της Φρυγίας, συνοδευόταν από δυο κοπελάρες που επισήμως ήταν "προφήτισσες" αλλά ανεπισήμως μάλλον την ξεφλούδιζαν την αγγουριά...
Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν άλλον ιδιόρρυθμο ηγέτη χριστιανικής ομάδας, τον Σίμωνα, που η επίσημη Εκκλησία καταδίκασε ως αιρετικό και του κόλλησε τη ρετσινιά του "μάγου".
Ο Σίμωνας ήταν απ' τη Σαμάρεια και περίπου συνομήλικος του Ιησού. Σύμφωνα με κάποια παράδοση ήταν κι αυτός μαθητής του Ιωάννη Βαπτιστή. Αλλά δεν ακολούθησε τον Ιησού, προτιμώντας να συγκροτήσει τη δική του θρησκευτική ομάδα.
Ανέπτυξε πλούσια δράση κι απέκτησε πολλούς οπαδούς ακόμα και μεταξύ των Ελληνιστών και των Ρωμαίων. 
Κάποια στιγμή, άγνωστο πώς, διασταυρώθηκε με τους μαθητές του Ιησού, ασπάστηκε το Χριστιανισμό, διεκδίκησε ηγετική θέση, δεν του έκαναν το χατήρι, τα βρόντηξε κι ακολούθησε πάλι το δικό του χωριστό δρόμο αποσπώντας όμως πολλούς πρώην χριστιανούς.
Φαίνεται πως προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην πρώτη χριστιανική εκκλησία, γι' αυτό και οι ηγέτες της τον πολέμησαν λυσσαλέα. Κατασκεύασαν μάλιστα και τη γελοία αναμέτρησή του με τον Πέτρο, μάλλον στη Ρώμη, που έληξε δήθεν με την εκμηδένιση του Σίμωνα.
Δυστυχώς οι Χριστιανοί εξαφάνισαν κάθε ίχνος της διδασκαλίας του Σίμωνα. Που πρέπει να ήταν αξιόλογη και να είχε συνοχή και πειστικότητα. 
Γι' αυτό κι οι "Σιμωνιακοί" συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι την εποχή της δυναστείας του Κωνσταντίνου, που τους εξαφάνισε δια της ... "βιαίας πειθούς"!
Το εντυπωσιακό με τον Σίμωνα ήταν πως τον συνόδευε παντού και πάντα μια πανέμορφη γυναίκα, πρώην ξακουστή πόρνη της Τύρου. Εμφανιζόταν ως "πνεύμα άγιο" και ως "απολωλός πρόβατο", αλλά ήταν απλά η γκόμενα του Σίμωνα!
Η πλάκα είναι πως ο Σίμωνας κήρυττε ότι η συγκεκριμένη πόρνη ήταν μετεμψύχωση της Ωραίας Ελένης της Ιλιάδας. Αυτής που αποθεώθηκε στο τέλος της τραγωδίας "Ορέστης" (για όσους την έχουν διαβάσει).
Σύμφωνα με το σενάριο, η Ελένη κατοικούσε με τον ύψιστο Θεό αλλά οι "δυνάμεις του κόσμου" την απήγαγαν και την εγκατέστησαν δέσμια στο πορνείο της Τύρου. Για την απολύτρωση αυτής, αλλά και όλου του κόσμου, κατέβηκε απ' τους ουρανούς ο Σίμωνας.
Οι οπαδοί του είχαν κατασκευάσει εικόνες του Σίμωνα (ως Δία) και της Ελένης (ως Αφροδίτης) και τις προσκυνούσαν.
Και το ανέκδοτο της ημέρας: οι Χριστιανοί των δύο πρώτων αιώνων κατήγγειλαν τους "Σιμωνιακούς" για ειδωλολάτρες που προσκυνούν εικόνες. 
Πού να φαντάζονταν οι καημένοι πως οι πνευματικοί τους απόγονοι θα ήταν οι μεγαλύτεροι σανιδολάτρες!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Πώς καταλήξαμε στην "Καινή Διαθήκη";

Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν δικά τους "Ιερά Βιβλία". Χρησιμοποιούσαν την Εβραϊκή Βίβλο, η διδασκαλία και τα θαύματα του Ιησού διαδίδονταν προφορικά και όλοι πίστευαν στην άμεση έλευση της Βασιλείας του Θεού.
Όταν από στιγμή σε στιγμή θα γινόταν η "Δευτέρα Παρουσία" ποιος είχε χρόνο και διάθεση να κάτσει να γράψει "Ιερά Βιβλία";
Ο μόνος που κάτι έγραφε ήταν ο Παύλος. Δε μιλάμε φυσικά για Ευαγγέλια κι Αποκαλύψεις, αλλά για σύντομες Επιστολές που έστελνε σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες που είχε ιδρύσει. Οι χριστιανικές αυτές ομάδες τις συγκέντρωναν σε Συλλογές και συχνά τις αντάλλασσαν μεταξύ τους.
Φυσικά έπεφτε και μεγάλη πλαστογραφία. 
Είτε για τον αθώο λόγο πως κάθε κοινότητα ήθελε να κοκορευτεί ότι έχει τις περισσότερες Επιστολές του Παύλου, είτε για να υποστηρίξει τη δική της δογματική άποψη έναντι κάποιας άλλης. Κλασσικά πράγματα δηλαδή. 
Τουλάχιστον οι μισές Επιστολές του Παύλου που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη είναι αποδεδειγμένα πλαστές. Εννοείται πως ο ίδιος ο Παύλος ούτε που φανταζόταν κάθε φορά που έπιανε την πένα να γράψει μια επιστολή πως αυτή θα θεωρούνταν "Ιερό Κείμενο"...
Οι ιστορικές συγκυρίες ευνόησαν τον Παύλο και τους οπαδούς του. Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ πήραν το πάνω χέρι οι "εξ εθνών" Χριστιανοί έναντι των Ιουδαίων. Τώρα οι "παυλιανοί" μπορούσαν να συγκρουστούν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση με τους οπαδούς των Ιουδαίων μαθητών του Ιησού.
Οι Επιστολές του Παύλου βρήκαν μεγάλη απήχηση στους λεγόμενους "Γνωστικούς". Πρώτος ο "γνωστικός" Μαρκίων συγκέντρωσε πολλές Επιστολές του Παύλου και συγκρότησε έναν πρώτο υποτυπώδη κανόνα ιερών γραφών. 
Τα βήματά του ακολούθησε ένας άλλος επιφανής γνωστικός-χριστιανός, ο Βαλεντίνος. Μιλάμε τώρα για μεγάλες προσωπικότητες, που μπροστά τους είναι "νάνοι" κάτι "Μεγάλοι" Αθανάσιοι, Βασίλειοι κ.λπ.
Ο Μαρκίων και ο Βαλεντίνος βρέθηκαν στη Ρώμη, επιδίωξαν την πρωτοκαθεδρία, απέτυχαν, αποκόπηκαν απ’ τον κεντρικό κορμό και έφτιαξαν τις δικές τους "Εκκλησίες".
Θραύση έκανε στη Φρυγία κι ένας άλλος μεγάλος διδάσκαλος του Χριστιανισμού, ο Μοντάνος, κάτι σαν τους σημερινούς Πεντηκοστιανούς με δόσεις Ιεχωβιτισμού. 
Συνοδευόταν και από δύο προφήτισσες, κάτι σαν τις Πυθίες του Απόλλωνα, αλλά δεν ξέρουμε αν ερχόταν σε υστερική κατάσταση απ’ τη μαστούρα ή την αγαμία...
Για να μην μακρυγορούμε, καθώς τα χρόνια περνούσαν, η Δευτέρα Παρουσία δεν έλεγε να έρθει, συνεχώς ξεφύτρωναν νέες "εκδοχές" του Χριστιανισμού, το ηγετικό ιερατείο αποφάσισε να καθορίσει τελεσίδικα ποια θα είναι τα "ιερά βιβλία" της νέας θρησκείας.
Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου εύκολη και κράτησε πολλές δεκαετίες. Δεν έλλειψαν ούτε οι συγκρούσεις ούτε το άγριο παρασκήνιο. Αλλά αποτελεί μια σκοτεινή σελίδα της χριστιανικής ιστορίας και κάθε σχετική πηγή έχει εξαφανιστεί.
Πολύ λογικό. Οι Χριστιανοί έπρεπε να πεισθούν και να πείσουν πως η Καινή Διαθήκη που έχουμε σήμερα στα χέρια μας ήταν γνωστή και σεβαστή απ’ τα αποστολικά κι όλας χρόνια. Τεράστιο ψέμα...