Διαβάζω αυτό το διάστημα ένα βιβλίο του π. Φλωρόφσκυ, με τίτλο:
"Δημιουργία και Απολύτρωση".
Στο θέμα των εσχάτων δεν μπορώ παρά να
παρατηρήσω πως όλες αυτές οι απόψεις και τα -όσο να' ναι- "εμπνευσμένα"
λόγια του παραμένουν για μένα στο επίπεδο της λεκτικής πιρουέτας!
Επαναλαμβάνω, δεν αμφισβητώ, ούτε είμαι σε θέση να κρίνω τις προθέσεις
του· άλλωστε έχω ακούσει πως αυτός είναι από τους "καλούς"... Αλλά αυτή η
εμμονή και η με κάθε τρόπο επιστράτευση και της τελευταίας ρανίδας
λογικού συλλογισμού για την δικαιολόγηση της κόλασης καταντάει αηδία, με
το συμπάθιο! Ενίοτε κουραστική και φαιδρή!
Βασίζεται λέει στην πίστη
των χριστιανών πως όποιος κυλήσει μία φορά στο "κακό" (όπως το
αντιλαμβάνονται) δεν μπορεί να ανανήψει, τον έχει διαφθείρει
ολοκληρωτικά!
Και πού είναι ο Θεός σε όλα αυτά; Δεν καταλαβαίνουν, οι
χριστιανοί, πως με το να προσδίδουν τέτοια ιλιγγιώδη δύναμη στο κακό το
καθιστούν εντέλει "γοητευτικό" οι ίδιοι; Όταν θεωρείς πως κάτι θα σε
καταστρέψει ολοκληρωτικά, εντάσσοντάς το στη σφαίρα του "απαγορευμένου"
(ταμπού), υποσυνείδητα η επιθυμία "εξατμίζεται" με την απαγόρευση ή
προστίθεται περισσότερο "αλατοπίπερο" στην ιστορία, κοινώς "ρίχνεται
λάδι στη φωτιά"; Νομίζω πως όποιος έχει ασχοληθεί με ψυχολογία ξέρει ήδη
την απάντηση!
Η απαγόρευση αυξάνει τη γοητεία του "μη επιτρεπτού", στην
περίπτωση της θρησκείας δε αυτό λειτουργεί ουκ ολίγες φορές κατ' αυτόν
τον τρόπο -οι θεολόγοι φυσικά έχουν και γι’ αυτό απάντηση· πεπτωκυΐα φύση
την ονομάζουν!-, επομένως ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η πτώση, το να
ενδώσεις δηλαδή στην "απαγορευμένη επιθυμία"! Μετά την "πτώση" έρχεται η
ενοχή, οι τύψεις· και μετά τις τύψεις έρχεται η μετάνοια.
Αλλά η
μετάνοια δεν μπορεί να είναι πλήρης χωρίς την εξαγόρευσή της σε
πνευματικό-ιερέα· να πώς λειτουργεί ο μηχανισμός! Πώς
αντιμετωπίζονται, από την άλλη μεριά, ερωτήματα του τύπου: "γιατί δεν
έφτιαξε έναν κόσμο με άλλες δυνατότητες;" κτλ.. κτλ..; Με τον "αρχαίο
νόμο της ανθρώπινης ελευθερίας"..... "Καλά καλά"!!! (λέω εγώ)...
Με δυο
λόγια ο Θεός φτιάχνει έναν κόσμο που προγνωρίζει την
"αποτυχία" του όλου εγχειρήματος -η οποία δικαιολογείται με την αέναη
νίκη της κολάσεως και του κακού από τη μια μεριά- και αυτό αποκαλείται
"ελευθερία";;; Σοβαρά;; Γιατί εμένα μου μοιάζει σαν ένα "παιχνίδι"
εξαρχής καταδικασμένο να αποτύχει;; Γιατί, παρά τα αναγνώσματα του
Φλωρόφσκυ και άλλων "μεγάλων" θεολόγων, εγώ το μόνο που εξακολουθώ να
αποκομίζω απ' όλα αυτά είναι, πως αυτός ο Θεός -αν υπάρχει- είναι ένας
τεράστιος εννοιολογικά και "υπερμεγέθης" Σαδιστής, καμουφλαρισμένος κάτω
από τη "μάσκα" του "καλού μπαμπά"; Α.. και να μην ξεχάσω πως για μένα
είναι και τελείως Άχρηστος από τη στιγμή που δεν μπορεί να πείσει -όχι με
τη βία, αλλά με τη λογική- την πλειονότητα των ανθρώπων να ακολουθήσουν
το δρόμο του! Και τώρα, επειδή δεν μπόρεσε να με πείσει, θα πάω κόλαση;; Ή,
όπως το λένε οι "ψαγμένοι" Ρωμανίδηδες κ.ά., θα "καταδικαστώ" σε μια
"αιώνια αναισθησία" απέναντι στα "θεϊκά αγαθά" κατά και μετά την
Ανάσταση; Δεν είμαστε καλά!!!
Μου αρέσει, πάντως, μπορεί να διδαχτεί
πολλά κανείς από την παρούσα χρήση των φιλοσοφικών εννοιών. Προκειμένου
να δέσει στο "άρμα" του άλλους ανθρώπους βεβαίως, βεβαίως! Διότι,
εφόσον τον Θεό δεν τον βλέπεις και υπό την προϋπόθεση ότι πείθεσαι
εντέλει από αυτά, που μοιάζουν όντως γοητευτικά, με ποιον θα
συναγελαστείς; Με τους "εκπροσώπους" του επί γης· με τους παπάδες
δηλαδή!!! Να πώς θα ξεπληρώσεις την "τράπεζα"!!!
Γιατί η θεολογία περί
απολυτρώσεως, αυτό είναι στην ουσία! Ξεπλήρωμα! Ο Χριστός θυσιάστηκε για
σένα άρα οφείλεις να θυσιάσεις κι εσύ τη ζωή σου, με όποιο κόστος κι αν
συνεπάγεται αυτό! Για το τι σημαίνει προσωπική "θυσία", ο καθένας που
έχει περάσει από τους εκκλησιαστικούς χώρους έχει πάρει ήδη μια γεύση
από αυτό!! Υπακοή και στα πιο παράλογα, ευνουχισμός της ζωής, ύμνος στη
θανάτωση των αισθήσεων, εξύμνηση της νηστείας και καλλιέργειας
"αφύσικων" αρετών...
Κι όλα αυτά, γιατί; Γιατί έγινε μια θυσία, κάπου,
κάποτε... Λοιπόν, πρώτα απ' όλα όταν μια θυσία είναι καλοπροαίρετη δεν
ζητάς μετά αντάλλαγμα από πάνω!! Ούτε κι αναγνώριση. Απλά μαθήματα
savoir vivre.
Δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον σαδομαζοχισμό των
χριστιανών!! Κι ούτε πρόκειται, διότι μάλλον δεν έχω "πνευματικά
αισθητήρια".. Σαν "κοσμικός", βέβαια, κρίνοντας μου φαίνεται πολύ
κακόβουλο όλο αυτό... Να το δόλωμα, να τι γίνεται κι όταν τσιμπήσεις!*
*Τα
παραπάνω αποτελούν απλά το πώς έχω εγώ αντιληφθεί τα συγκεκριμένα
πράγματα! Μπορεί τώρα ο δικός σου εγκέφαλος να τα "διαβάζει"
διαφορετικά, άλλωστε ο καθένας είναι διαφορετικός!! Για μένα όλο το
παραπάνω -που περιγράφω- συνιστά ένα "θεατρικό", μια "κοροϊδία", έναν
"εμπαιγμό" με τον πόνο μας, προπαντώς· τον υπαρξιακό πόνο του θνητού
ανθρώπου, κάθε θνητού... Που μέσω του φυσιολογικότατου αυτού φόβου τον
εξαπατούν οι λογής-λογής "ψυχοσώστες", προκειμένου να ικανοποιήσουν το
βίτσιο τους για κυριαρχία..
