Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Χριστιανισμός προέκυψε μέσα από παλαιότερες παγανιστικές αντιλήψεις, και ουσιαστικά αποτελεί οργανική συνέχεια και εξέλιξή τους. Υπάρχει όμως μια χτυπητή εξαίρεση: η στάση της νέας θρησκείας έναντι του σεξ.
Είναι γνωστό πως οι παγανιστικές θρησκείες έδιναν μεγάλη σημασία στις σεξουαλικές τελετές, κυρίως ως μέσο μύησης στη λατρεία των θεοτήτων τους. Ο χριστιανισμός, αντίθετα, είτε αγνόησε το σεξ είτε το καταδίκασε.
Βέβαια, δεν υπάρχει καμία μαρτυρία που να δείχνει πως ο Ιησούς κράτησε μια τόσο ακραία στάση. Ούτε και οι πρώτοι Χριστιανοί εξ εθνών είχαν τέτοια κολλήματα. Άλλωστε απεικόνιζαν τον Ιησού σαν τον Απόλλωνα, τον Ορφέα ή τον Ερμή, δηλαδή ως νέο αγένειο και σαφώς ερωτεύσιμο. Μόνο ο Παύλος πάλεψε να επιβάλλει τη δική του ασεξουαλική ιδιοσυγκρασία ως γενικό κανόνα των πιστών.
Προσωπικά δυσκολεύομαι να ερμηνεύσω πειστικά την αντι-σεξουαλική στάση των Χριστιανών. Ίσως να ήταν ένα δάνειο της ιουδαϊκής θρησκείας, ίσως και των νεοπλατωνικών και νεοπυθαγόρειων κοινοτήτων που ήταν σε ακμή τους πρώτους αιώνες στις περιοχές της Αιγύπτου και της Συρίας.
Αντισεξουαλική στροφή είχαν ήδη κάνει και άλλες θρησκείες, όπως η Αιγυπτιακή, ο Βουδισμός κ.λπ. Μπορεί να ήταν και η εκδήλωση μιας αντίδρασης στις υπερβολές των άλλων θρησκειών, ίσως και στην παρακμή της κυρίαρχης ρωμαϊκής αριστοκρατίας.
Οι Εβραίοι τήρησαν αρνητική στάση έναντι του σεξ απ’ την εποχή του Ιωσία και των Προφητών. Προηγουμένως η θρησκεία τους είχε δεχθεί έντονες επιδράσεις απ’ τους Χαναναίους και τους άλλους γειτονικούς ναούς, με συνέπεια να εμφανίζεται το φαινόμενο της "ιεροδουλίας" και στον ίδιο το Ναό.
Σεξουαλικά σύμβολα συναντάμε και στον Χριστιανισμό, όπως τα τρία δάχτυλα της ευλογίας, το κρίνο, ακόμα και το σχήμα του σταυρού, με τη μορφή Ταφ, που απ’ τα πανάρχαια χρόνια συμβόλιζαν τα αντρικά γεννητικά όργανα. Μια επίσκεψη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης μάς πείθει πως σταυροί κρεμόντουσαν απ’ το λαιμό των θρησκευτικών εδωλίων των προϊστορικών κατοίκων του περιαιγαιακού χώρου...
Ο Χριστιανισμός, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα, μετέτρεψε το σεξ σε μεγάλο ταμπού. Μπορεί να ήταν ένας τρόπος για τη χειραγώγηση των πιστών απ’ το ιερατείο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, όποιος ελέγχει τη σεξουαλικότητά μας, ελέγχει και την προσωπικότητά μας.
Ίσως να ήταν κι ένας τρόπος περιορισμού της αχαλίνωτης ελευθεριότητας. Μπορεί, για να είμαστε και πιο επιεικείς, να ήταν μια απλή προσπάθεια περιορισμού των ενστίκτων, ώστε η ανθρωπότητα να εστιάσει περισσότερο σε άλλους τομείς, πιο πνευματικούς.
Όπως και να έχει το πράγμα, σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Ο άνθρωπος δεν κυριαρχείται πλέον απ’ τα πρωτόγονα ένστικτα. Κι αν έχω καταλάβει καλά, το πρόβλημα δεν είναι πλέον η υπερσεξουαλικότητα, αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Όλ’ αυτά, συν τα νέα επιστημονικά και ψυχολογικά δεδομένα, πρέπει άμεσα να τα λάβει υπόψιν της η Εκκλησία και να αναθεωρήσει τάχιστα τις απόψεις της περί σεξ...
