Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Επίλογος Χριστουγέννων («Βηθλεεμίτες»!)


Ο Οκταβιανός Αύγουστος έδωσε εντολή να απογραφούν όλοι οι κάτοικοι της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο καθένας στον τόπο της γέννησής του.
Κίνησε κι ο Ιωσήφ (που σήμερα τον εορτάζει η Εκκλησία μας) με τη Μαρία να πάνε στη Βηθλεέμ.
Το κοριτσάκι ήταν σε προχωρημένη κατάσταση, με την κοιλιά στο στόμα που λένε, αλλά κανείς δεν τους άνοιγε το σπίτι του να τους φιλοξενήσει για μια βραδιά.
Αν οι τσέπες του Ιωσήφ ήταν γεμάτες χρυσάφι όλοι θα σκοτώνονταν να τον εξυπηρετήσουν...
Δυστυχώς, όμως, οι μάγοι με τα δώρα τους ήρθαν αργότερα κι ο καημένος ο μαραγκός δεν είχε μία.
Ευτυχώς, την παρτίδα την έσωσαν τα γαϊδούρια και τα γελάδια της σπηλιάς!
Το φαντάζεστε να γεννιόταν σήμερα ο Χριστός στην Αθήνα που δεν έχουμε όνους και βοοειδή;
Γιατί τα δίποδα, είμαστε σαν τους Βηθλεεμίτες κι ακόμα χειρότεροι...
Κάπου η Παλαιά Διαθήκη γράφει πως ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή να του χτίσει ένα θυσιαστήριο, αλλά με πέτρες όχι πελεκημένες!
Το εδάφιο αυτό προβλημάτισε πολλούς ερμηνευτές.
Κατά την άποψή μας η εξήγηση είναι πολλή απλή: ο Θεός θέλει τους τόπους λατρείας του απλούς, απέριτους και φυσικούς.
Όχι εξεζητημένα αρχιτεκτονήματα, φαραωνικά κτίρια, τίγκα στο χρυσάφι και στη χλιδή...

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Με κόλασε (πάλι) Χριστουγεννιάτικα ο «τριπλόκαμος όφις»!

Εντάξει, το καταλαβαίνω, οι γυναίκες στις εκκλησίες είναι περισσότερες απ’ τους άντρες, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει και να καταλαμβάνουν το πέταλο των αντρών! Σόρυ, μπερδεύτηκα απ’ το ποδόσφαιρο, το κλίτος των αντρών ήθελα να πω!
Πας το πρωί στην εκκλησία γεμάτος κατάνυξη και ιερό ζήλο, πιάνεις το στασιδάκι σου, πας να κάνεις μια μετάνοια και πέφτεις στις αγαλμάτινες γάμπες της κυρίας με το διχτυωτό!
Θα μου πεις και τι να κάνουν οι καημένες οι κυρίες.
Όσες έρχονται καθυστερημένα, να κάτσουν όρθιες στο αριστερό μέρος που τους ανήκει. Όπως στη Ρωσία.
Πέρυσι τα Χριστούγεννα κάποιος φίλος μου είχε πάει στη Μόσχα. Εκεί οι εκκλησίες δεν έχουν καθόλου καθίσματα και η χριστουγεννιάτικη ακολουθία ξεκινάει στις 12 τα μεσάνυχτα και τελειώνει στις 9 το πρωί! Ο καημενούλης έλιωσε σαν το κεράκι απ’ την ορθοστασία!
Δεν ξέρω, αλλ’ αυτό το κακό με τους «τριπλόκαμους όφεις» που έρχονται στην εκκλησία ντυμένες λες και μόλις βγήκαν από σεξ-σοπ, πρέπει να αντιμετωπιστεί ριζικά.
Πριν 1600 χρόνια, ο Άγιος Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος Κων/πολης, είχε βάλει πλέγμα στο γυναικωνίτη της Αγια-Σοφιάς γιατί ένας νεαρός διάκονος είχε κοιτάξει από μεγάλη απόσταση (τότε οι άνθρωποι είχαν καλύτερη όραση) μια ωραιότατη κυρία και σκανδαλίστηκε...
Υ.Γ. 1: Σαν σήμερα, Χριστούγεννα, πριν πολλά χρόνια, είχα εκκλησιαστεί στο ναό που λειτουργούσε ένας κολλητός μου ιερέας, βράχος ηθικής και ογκόλιθος πίστεως. Τον περιμένα στο τέλος να ξεντυθεί κλπ και φύγαμε μαζί. Δεν είχαμε κάνει ούτε 100 μέτρα και μας προφταίνει μια μεσόκοπη κυρία φωνάζοντας «πάτερ, ελάτε γρήγορα πίσω στο ναό, έγινε μεγάλο θαύμα, ο ... και...»!
Ο δικός μου την κοίταξε με συμπάθεια και της είπε: «κυρία μου, σήμερα έγινε το πιο μεγάλο θαύμα της ιστορίας, ο Θεός γεννήθηκε ως άνθρωπος, κι εσύ μου μιλάς για τόσο ασήμαντα πράγματα;»!
Και συνεχίσαμε το δρόμο μας ατάραχοι...
Υ.Γ.2: Αν ήμουν ιερέας μετά τον ύμνο των Χριστουγέννων θα έβαζα σήμερα το τραγούδι του Τερζή «στα υπόγεια είν’ η θέα»!
Πράγματι, ο Θεός αναπαύεται στα απλά και ταπεινά πράγματα!
Για να γεννηθεί ο Υιός του η ανθρωπότητα του πρόσφερε τη γαστέρα μιας φτωχής, άσημης, αμόρφωτης και ορφανής κοπελίτσας, ενώ η φύση του πρόσφερε μια σκοτεινή και παγωμένη σπηλιά...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Το Άστρο της Βηθλεέμ...

Ακόμα δεν μπόρεσα να εξηγήσω για ποιο λόγο μπήκε στα Ευαγγέλια ο μύθος του Άστρου της Βηθλεέμ. Το πράγμα «μπάζει» από παντού:
- Η σύνδεση της γέννησης του Χριστού με κάποιο αστρικό φαινόμενο, ουσιαστικά δικαιώνει την αστρολογία και, κατ’ επέκταση, τη μαντεία και τη μαγεία.
- Είναι αδιανόητο η γέννηση του Χριστού να συνδέεται με τη σφαγή χιλιάδων αθώων νηπίων απ’ τον Ηρώδη.
- Παραμένει ανερμήνευτο πώς η υποτιθέμενη αυτή γενοκτονία (γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η γενική σφαγή χιλιάδων νηπίων) δεν διασώθηκε από κανέναν ιστορικό, ούτε καν απ’ την εβραϊκή παράδοση.
Παρ’ όλα αυτά, στο άστρο της Βηθλεέμ διακρίνω έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό:
Σύμφωνα μα τα Ευαγγέλια, οι τρεις μάγοι ακολουθούν τον δρόμο που τους δείχνει το αστέρι. Αλλά καθώς μπαίνουν στην Ιουδαία το αστέρι εξαφανίζεται. Κι οι μάγοι χάνονται, μένουν μετέωροι, απελπίζονται.
Έτσι συμβαίνει και με μας.
Στην αρχή της πνευματικής μας προσπάθειες τα σημάδια της παρουσίας του Θεού είναι έντονα. Μας δείχνουν σταθερά το δρόμο.
Έρχεται όμως κι η ώρα που πρέπει ν’ απογαλακτισθούμε. Να αποδείξουμε την πνευματική μας ωριμότητα. Και τότε το «αστέρι» χάνεται απ’ τον ορίζοντά μας. Ο Θεός μοιάζει να κρύβεται. Κι εμείς, χωρίς πυξίδα, βολοδέρνουμε στα άγρια κύματα της αμφιβολίας και της δυσπιστίας...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα!

Το ξέρω, είναι χιλιοειπωμένο αλλά εγώ θα το επαναλαμβάνω μέχρι να το εμπεδώσουμε:
Πού γεννήθηκε ο Χριστός;
Μήπως στο πολυτελές ΙΑΣΩ;
Μήπως στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των ανακτόρων, που γεννιόντουσαν οι άλλοτε πορφυρογέννητοι βασιλείς μας;
Όχι βέβαια!
Γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο, χωρίς θέρμανση, νερό, μαίες και γιατρούς.
Και ποιος τον φρόντιζε σαν πατέρας του;
Μήπως κανένας Βασιλιάς, μεγιστάνας, στρατηγός, υπουργός, μεγαλέμπορος;
Όχι βέβαια!
Ένας κακομοίρης μαραγκός.
Και η μάνα του ποια ήταν;
Μήπως κανένα υψηλόβαθμο στέλεχος επιχειρήσεων ή καμιά σουφρατζέτα φεμινίστρια;
Όχι βέβαια!
Μια ορφανή, πάμφτωχη και άσημη κοπελίτσα ήταν. Σεμνή κι υπάκουη («γένοιτο κατά το ρήμα σου!).
Πάμε παρακάτω...
Πολλοί από μας ζητάμε απ’ το Θεό διάφορα κουφά: να μας δώσει πλούτο, αξιώματα, καλές δουλειές, γαμπρούς και νύφες με κομπόδεμα...
Κι αγανακτούμε που δεν βρίσκουμε ανταπόκριση.
Κατ’ αρχήν, ας δούμε τη ζωή του ίδιου του Χριστού και της οικογενείας του: του Ιωσήφ, της Μαρίας, του ετεροθαλή αδελφού του Ιακώβου. Και καπάκι ας μελετήσουμε τη ζωή των περισσότερων αγίων της Εκκλησίας μας.
Τι βλέπουμε; Ότι οι άνθρωποι αυτοί έζησαν μέσα στη φτώχεια, στην ορφάνια, στον κατατρεγμό, στην εξορία. Και οι περισσότεροι είχαν πολύ σκληρό τέλος.
Μ’ άλλα λόγια, δεν είδαν άσπρη μέρα στη ζωή τους!
Πώς, λοιπόν, εμείς έχουμε το θράσος να ζητάμε πλούτια και δόξες και πολυτέλειες;
Κι εδώ μπαίνει ο μεγάλος πειρασμός:
Όσοι πιστεύουν στο Θεό είναι καταδικασμένοι να χάσουν την παρούσα ζωή;
Θα περάσουν απ’ τον κόσμο τούτο χωρίς να γευτούν τις χαρές του;
Κατ’ αρχήν, θέλω να σας καθησυχάσω: κανείς από μας δεν πρόκειται να ζήσει τόσα βάσανα όσα οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουμε τις πνευματικές προϋποθέσεις για να τα αντέξουμε.
Απλά, θα τους έχουμε ως πρότυπα υπομονής και εγκαρτέρησης.
Απ’ την άλλη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάνα-δυό πραγματάκια: εκτός από ανάξιοι των ευεργεσιών του Θεού, είμαστε και ανίκανοι διαχειριστές τους!
Υπάρχει περίπτωση κάποιος από μας να αποκτήσει πλούτη και αξιώματα, και να τα χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό;
Ο Θεός ξέρει και τι είμαστε και μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε!
Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στη σοφία του και σ’ όσα εκείνος μας επιτρέψει να απολαύσουμε.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΔ’ (Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου)

Μεγάλο τραπέζι ετοίμασε για χάρη μας ο Θεός!
Και μας καλεί να δειπνήσουμε μαζί του.
Η πρόσκληση δεν είν’ ομαδική. Όχι «καλούνται οι κλάσεις...», ή «να προσέλθουν όλοι οι υποψήφιοι...».
Τον καθένα μας τον καλεί προσωπικά!
Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν ούτε μαζικά προσκλητήρια ούτε συλλογικές ευθύνες.
Δεν είμαστε πρόβατα αλλά πρόσωπα.
Ατομική η πρόσκληση, ατομική η απόφαση κι ατομική η ευθύνη...
Πάμε τώρα παρακάτω...
Πιάνουμε στα χέρια μας τις ατομικές και τιμητικές προσκλήσεις, κι αντί να ενθουσιαστούμε αρχίζουμε τα σούξου-μούξου!
Εγώ, λέει ο ένας, αγόρασα καινούργιο σπίτι και θέλω να το χαρώ!
Εγώ, λέει ο άλλος, πήρα καινούργιο αμάξι και θα πάω μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα να το στρώσω!
Κι εγώ, λέει ο τρίτος, έπιασα καινούργια γκόμενα κι είμαστε πάνω στα μέλια! Απ’ το κρεβάτι σηκωνόμαστε μόνο για τουαλέτα...
Ε, πώς να μην τα πάρει στο κρανίο κι ο Θεός;
Και καλεί στη θέση μας όλους τους αμαρτωλούς!
Που τρέχουν μ’ ευγνωμοσύνη στο παλάτι του.
Κι επειδή έμεινε ακόμη χώρος στην τραπεζαρία, καλεί και τους εγκληματίες!
Αυτοί, στην αρχή διστάζουν από συστολή, αλλά Εκείνος με τη βία τους καθίζει στο τραπέζι του!
Κι εμείς οι Χριστιανοί μένουμε στην απέξω. Να «στρώνουμε» τ’ αμάξια μας και τις γκόμενες...
Υ.Γ.: Είναι παρατηρημένο πως εκεί που προσεύχεσαι, νιώθεις καμιά φορά μια ανεξήγητη κατάνυξη. Μια ευφορία κι εσωτερική γαλήνη.
Το συζήτησα μ’ ένα κολλητό μου καλογέρι.
Εκείνος γέλασε και μου ’δωσε την κατάλληλη απάντηση:
«Αυτό που νιώθουμε είναι ένα σοκολατάκι που μας το δίνει ο Θεός για να καταλάβουμε τι μεγάλο ζαχαροπλαστείο μας περιμένει κει πάνω»...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Τι τραβάμε κι εμείς οι καημένοι οι Θεολόγοι! (Ευτυχώς μας σώζει ο Άγιος Κόπρις)

Δεν είν’ να βρεθείς σε παρέα και να πεις πως είσαι θεολόγος.
Στην πέφτουν όλοι και σε αλαλιάζουν στις ερωτήσεις!
Πώς το ένα, γιατί το άλλο... ησυχία δεν βρίσκεις.
Σε προηγούμενο ποστάκι η Χριστίνα (η μπλόγκερ Butterfly) ρωτούσε γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα κι από δίψα.
Και χθες το απόγευμα, σ’ ένα καφέ, κάποιος άλλος με ρωτούσε πώς γίνεται ο Θεός έναν να τον κάνει πλούσιο για να τον δοκιμάσει, και κάποιον άλλον να τον κάνει φτωχό, πάλι για να τον δοκιμάσει. Και τι τη θέλει τη δοκιμασία ο Θεός, αφού ως παντογνώστης ξέρει το αποτέλεσμα;
Την επίσημη αντιπροσωπεία του Θεού στη γη να είχαμε, τόσες ερωτήσεις δεν θα μας έκαναν.
Και το ωραίο είναι πως περιμένουν και απάντηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δικής τους λογικής.
Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά. Ούτε σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις, ούτε δα κι η ανθρώπινη λογική εμπνέει καμία ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Ας απαντήσει πρώτα στο ερώτημα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό, και μετά το ξανασυζητάμε...
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει κι ο καημένος ο Άγιος Κόπρις (που η μάνα του τον γέννησε μέσα στις κοπριές) και μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση.
Κάποτε, σε μια μεγάλη σύναξη ασκητών, συζητιόταν ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Ο κάθε γέροντας είχε και τη δική του άποψη.
Όταν ήρθε κι η σειρά του Κόπρη να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν απ’ τα χείλη του.
Εκείνος έκανε ν’ ανοίξει το στόμα του, κάτι να πει, αλλά πριν προλάβει να βγάλει λέξη, άρχισε να χαστουκίζει τον εαυτό του.
«Αλλοίμονό σου Κόπρη, αλλοίμονό σου Κόπρη», έλεγε.
Οι άλλοι γέροντες παραξενεύτηκαν, και τον ρωτούσαν γιατί χτυπιέται.
Κι εκείνος τους απάντησε:
«Εγώ παραμέλησα εκείνα που ο Θεός μού παρήγγειλε να κάνω, και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα που δεν μου ζήτησε»...

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΓ’ (Εμείς είμαστε τρισχειρότεροι!)

Ο νέος της ευαγγελικής περικοπής, για χάρη του πλούτου του έστρεψε τα νώτα του στον Κύριο.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας τον προβάλλει σαν αρνητικό παράδειγμα.
Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, ο νέος αυτός είναι τρεις φορές καλύτερος από μας!
Πρώτον, τηρούσε στο ακέραιο τον ηθικό νόμο της Παλαιάς Διαθήκης! Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα αυτό. Ενώ εμείς...
Δεύτερον, είχε πνευματικά ενδιαφέροντα, κι ένιωθε μέσα του πως η τήρηση του Νόμου δεν αρκεί για να γίνει τέλειος. Γι’ αυτό έψαχνε να βρει τι λείπει απ’ τη ζωή του.
Ποιος από μας έχει τέτοιες ανησυχίες και προβληματισμούς;
Τρίτον, ο νέος είχε μόνο ένα πράγμα (τον πλούτο) που κρατούσε αιχμάλωτη την ψυχή του. Εμείς έχουμε ψάξει ποτέ πόσα και ποια πάθη μας κρατούν μακριά απ’ το Χριστό;

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΒ’ (Άφρονες πλούσιοι)

Αλήθεια, τι κάνει τον άνθρωπο άπληστο;
Να επιζητά περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονται;
Το Ευαγγέλιο της Κυριακής μάς δίνει την πρώτη εκδοχή:
Κίνητρο της απληστίας είναι η επιθυμία των απολαύσεων.
Να γεμίσουμε τις αποθήκες μας με αγαθά και να πούμε «μεγάλε, τώρα φάε, πιες και διασκέδασε»!
Φυσικά, την ίδια φράση θα έλεγαν, αν μπορούσαν να μιλήσουν, και τα γουρούνια, αν γεμίζαμε το χοιροστάσιό τους με αποφάγια...
Η δεύτερη εκδοχή είναι πιο «ανθρώπινη»: αφορά τους ανθρώπους που δεν έλκονται αποκλειστικά απ’ τις υλικές απολαύσεις, αλλά νιώθουν ανασφαλείς, κι αυτό μπορεί να τους κάνει άπληστους.
Δεν τους νοιάζει τι θα γίνουν τα υπάρχοντά τους όταν πεθάνουν.
Αλλά τρομοκρατούνται και μόνο με την ιδέα πως μπορεί να βρεθούν κάποια στιγμή της ζωής τους χωρίς τα αναγκαία αγαθά...
Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι αξιοκατάκριτοι.
Γιατί ολιγοπιστούν και δεν εμπιστεύονται την Πρόνοια του Θεού...
Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή: αυτών που απλώς ηδονίζονται στη θέα του σωρευμένου πλούτου!
Είναι αυτοί που ο λαός μας τους λέει «γερο-Λαδάδες».
Πρόκειται για αρρωστημένες καταστάσεις, που ο πλούτος θεοποιείται.
Είναι, κατά τη γνώμη μας, η χειρότερη μορφή απληστίας, γιατί αποτελεί ειδωλολατρεία..

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Ι’ (Ο καλός Σαμαρείτης)

Τι μας λέει, με λίγα λόγια, το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Πρώτον: πρέπει να είμαστε φιλάνθρωποι.
Δεύτερον: στις αγαθοεργίες μας να μην υπολογίζουμε κινδύνους, κόπους, θυσίες, έξοδα και χάσιμο χρόνου.
Τρίτον: όταν εκπληρώνουμε το καθήκον μας προς τον πλησίον, να μην περιμένουμε καμία ανταπόδοση, ανταμοιβή, έπαινο ή κέρδος.
Και κλείνουμε με μια φράση του εορτάζοντος σήμερα αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος: «όσο έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς, είμαι υποχρεωμένος να δώσω».

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Τα Μετέωρα με τα μάτια μιας Βορειοευρωπαίας καλονής...

Οι ψηλοί και λείοι βράχοι μοιάζουν με γιγάντιους χαυλιόδοντες μπηγμένους στη γη. Ή με τεράστιους σταλαγμίτες. Ή πέτρινους φαλούς με τα μοναστήρια στις κορυφές τους σε θέση βαλάνου...
Απ' τα ριζά των βράχων μέχρι τις απάτητες κορφές τους βρίσκονται αναρίθμητες σπηλιές και τρύπες. Σ' αυτές κούρνιαζαν κάποτε σμήνη ερημιτών! Έφθειραν τους βράχους με τα γόνατά τους. Οι γκρεμοί αντηχούσαν απ' τα βογγητά τους, καθώς συχνά χτυπούσαν τα στήθη τους με μεγάλες πέτρες. Πολλοί φορούσαν αλυσίδες και σιδερένιες ζώνες γύρω απ' τα λιπόσαρκα κορμιά τους.
Στην πραγματικότητα δεν πρόσφεραν τίποτα στην ανθρωπότητα. Κι όμως, υπήρχε κάτι μεγαλειώδες στην απολυτότητα και σταθερότητα της πίστης τους...
Όταν συνοδεύεσαι από γυναίκα, και μάλιστα με βορειοευρωπαϊκή κουλτούρα, αξίζει τον κόπο να αφουγκραστείς τις εντυπώσεις της, να δεις το χώρο με τα μάτια ενός ανθρώπου αμέτοχου της παράδοσης της "καθ' ημάς ανατολής"...
Η κυρία βρίσκει όλους τους Έλληνες αγίους φριχτά άσχημους! Και τους καλόγερους ακόμη πιο άσχημους, βρόμικους και ηλικιωμένους...
Οι παλιοί ασκητές των Μετεώρων, όπως τους βλέπει με έκπληξη στα λευκώματα, της μοιάζουν με αρουραίους και ποντίκια, που τρώνε ρίζες και ζουν σε τρύπες!
Δεν μπορεί να καταλάβει με ποιο σκεπτικό έπειθαν τον εαυτό τους πως ζώντας μ' αυτό τον άχρηστο τρόπο, θ' αγίαζαν...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Θ’ (Γιατί ο φτωχός Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση;)

Αλήθεια, γιατί πήγε στον Παράδεισο ο Λάζαρος;
Μήπως γιατί ήταν φτωχός;
Μα η φτώχεια, από μόνη της, δεν είναι αρετή! Αντιθέτως, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, πολλές φορές οι φτωχοί γίνονται συμπλεγματικοί, σκληρόκαρδοι, και γεμίζουν μίσος, φθόνο, χαιρεκακία...
Μήπως γιατί έκανε καλές πράξεις;
Όμως το Ευαγγέλιο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Απλώς μας πληροφορεί πως ζούσε εξαθλιωμένα, γεμάτος πληγές, έξω από την πόρτα του Πλούσιου, ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα.
Για ποιον, λοιπόν, λόγο πήγε στον Παράδεισο ο φτωχός Λάζαρος;
Κατά τη γνώμη μας, για δυο λόγους:
Ο πρώτος έχει να κάνει με το όνομά του: «Λάζαρος» στα εβραϊκά σημαίνει «βοηθός μου ο Θεός».
Ο Ιησούς σίγουρα δεν επέλεξε τυχαία το όνομα αυτό για τον φτωχό Λάζαρο. Μάλλον ήθελε να μας δείξει πόσο σημαντικό είναι για τη ζωή και τη σωτηρία μας η απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Λάζαρος, παρόλο που ζούσε τρισάθλια, δεν έβγαλε ούτε έναν γογγυσμό κατά του Θεού. Ούτε εκδήλωσε παράπονο, ζήλια ή φθόνο για τον πλούσιο!
Απ’ την άλλη, ούτε κι ο Πλούσιος φαίνεται να έκανε κάτι κακό στη ζωή του, που θα «δικαιολογούσε» την αιώνια τιμωρία του.
Ούτε έκλεψε, ούτε αδίκησε, ούτε σκότωσε...
Ενδεχομένως να τηρούσε πιστά το Νόμο του Μωυσή, και να θεωρούσε βέβαιη τη σωτηρία της ψυχής του. Μπορεί να αντιμετώπιζε τον επίγειο πλούτο του ως «εύνοια και ευλογία του Θεού», όπως κάνουν και οι προτεστάντες της Αμερικής...
Πήγε όμως στην Κόλαση!
Γιατί δεν αντιλήφθηκε πως η τήρηση του Νόμου έχει νόημα μόνο αν μαλακώνει τη σκληροκαρδία μας, αν μας βοηθά να κατανοούμε την κατάσταση των άλλων, να γινόμαστε πιο ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, πιο γενναιόδωροι μαζί τους, και καλύτεροι διαχειριστές του πλούτου μας...

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Η’ (Οι «ειλικρινείς γάιδαροι»)

Ολόκληρο σύνταγμα πονηρών πνευμάτων («λεγεών») καταδυνάστευε το δαιμονισμένο του Ευαγγελίου.
Κι ο Ιησούς τον ελευθέρωσε, δίνοντας εντολή στους δαίμονες να μπουν στους χοίρους που έβοσκαν εκεί γύρω. Έτσι τιμωρήθηκαν και οι ιδιοκτήτες τους, που παραβίαζαν το Νόμο.
Και οι μεν χοίροι γκρεμοτσακίστηκαν, ο δε πρώην δαιμονισμένος καθόταν στα πόδια του Ιησού «ιματισμένος και σωφρονών»!
Και, επιπλέον, αυτός, το φόβητρο όλων, μετατρέπεται σε ιεραπόστολο και ευεργέτη της κοινωνίας! Από τη μέρα εκείνη γύριζε όλη τη Πεντάπολη κηρύττοντας τα χαρμόσυνα νέα...
Η τέλεια απόδειξη της μεταμορφωτικής δύναμης του Ιησού στη ζωή μας.
Οι συμπατριώτες του, όμως, οι Γαδαρηνοί, ναι μεν θαύμασαν το παράδοξο γεγονός, αλλά έβαλαν πάνω απ’ όλα τα συμφεροντάκια τους.
Καλός ο Ιησούς, αλλά ήταν η αιτία να χάσουν τόσους χοίρους!
Αν μπαστικωθεί στα μέρη τους, γύρευε πόσες ζημιές ακόμα θα τους έκανε...
Αυτοί προτιμούσαν να ζουν χωρίς Θεό, στην παρανομία τους.
Γι’ αυτό και ζήτησαν ευγενικά απ’
τον Ιησού να απομακρυνθεί.
Τελικά, οι Γαδαρηνοί αποδείχθηκαν ειλικρινείς!
Γάιδαροι μεν, αλλά ειλικρινείς γάιδαροι!
Ενώ εμείς οι Χριστιανοί είμαστε σκέτοι γάιδαροι!
Θέλουμε και τις παρανομίες μας να συνεχίζουμε, και το Χριστό να έχουμε δήθεν «κορώνα στη ζωή μας».
Τελικά, ένα έχω διαπιστώσει:
Οι σημερινοί χριστιανοί, και ιδίως οι Έλληνες χριστιανοί, κληρονομήσαμε ό,τι χειρότερο διέθετε η εβραϊκή και η ελληνορωμαϊκή παράδοση!
Απ’ τους Εβραίους πήραμε την υποκρισία και την τυπολατρεία (κι αυτές μόνο όταν μας συμφέρουν).
Κι απ’ τους Ελληνορωμαίους πήραμε το ανακάτεμα των πάντων. Αυτό που η φιλοσοφία και η θεολογία ονομάζει «συγκρητισμό».
Στη ζωή των Ελλήνων χριστιανών «όλοι οι καλοί χωράνε»!
Μαζί ο Χριστός με το μαμμωνά, την ειδωλολατρεία, τους αστρολόγους, τους μάγους, τους μάντεις, τις δυσιδαιμονίες, την μετεμψύχωση, τη μοιρολατρεία, το διονυσιασμό...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

"Μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα"

Ανοίγω τα παλιά μου χειρόγραφα...
Ποιήματα, διηγήματα, απομνημονεύματα...
Οι ήρωές μου είναι άνθρωποι αιχμάλωτοι στα πάθη και στις ορμές. Που στοχάζονται πάνω στον Πόνο και στη Συμφιλίωση. Κάποιοι απ' αυτούς αναζητούν τη λύση των προβλημάτων τους στο χώρο του ορθόδοξου μυστικισμού...
Ο Θεός αγαπά να κρύβεται. Και φανερώνεται απρόσμενα εκεί που δεν τον περιμένεις!
Σ' έναν τεκέ, σε ένα μπορδέλο, στις φαβέλες, στη φυλακή, στα χαρακώματα...
Ο δυτικός πολιτισμός και τα ιδεολογικά του ρεύματα είναι διεκδικητικά, ωφελιμιστικά.
Εκπαιδεύουν τον άνθρωπο να ζητά κι όχι να προσφέρει, να παίρνει κι όχι να δίνει. Είναι μια ελευθερία υποκριτική.
Βαυκαλιζόμαστε πως κάποιοι άλλοι φταίνε για την κακοδαιμονία του κόσμου και τη δική μας. Είμαστε συνεχώς προσανατολισμένοι στην παρατήρηση της κακίας των άλλων...
Ο ορθόδοξος μυστικισμός μάς μαθαίνει να μην επιθυμούμε. Η σάρκα που αναριγάει από αμαρτία, θλίψη και πόνο συναντάει το σφιχταγκάλιασμα της αγάπης. Μιας αγάπης χωρίς ερωτηματικά και απαιτήσεις. Κι ο "μόσχος" της αγάπης είναι πολύς. Κανείς δεν φεύγει πεινασμένος.
Ο σταυρωμένος ληστής είχε βάψει τα χέρια του με πολύ αίμα! Αλλά σε πολλές ρωσικές αγιογραφίες βλέπουμε στον παράδεισο τον ληστή κι όχι τον Πέτρο να στέκει στην υποδοχή!
Ο Κομφούκιος έλεγε πως και το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα απλό βήμα!
Ο Θεός δεν μαθαίνεται σε λέξεις και θεωρίες. Είναι πορεία, είναι εμπειρία! Πρέπει να υπερνικήσουμε την πνευματική μας τεμπελιά. Όσο καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά!
Πρέπει ν' ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα δροσερός αέρας. Να βγούμε έξω για να μας λούσει το φως του ήλιου...
Η ανθρώπινη σοφία δεν έχει καμία απολύτως αξία στο δρόμο αυτό. Οι γνώσεις, ο πλούτος, η κοινωνική αξία δεν ωφελούν. Είναι βαρίδια...
Για να γίνεις σοφός πρέπει πρώτα να γίνεις "μωρός"! Να γίνεις "φτωχός" για να "πλουτίσεις", "ασθενής" για να δυναμώσεις...
Διαβάζω σε κάποιο χειρόγραφό μου για έναν ναυτικό που βρέθηκε στην Κούβα. Εκεί γνώρισε έναν ιερέα της Σαντερία. Είναι μια αφρο-κουβανική θρησκεία που συνδυάζει τις θεότητες των μαύρων σκλάβων της Αφρικής με τα εξωτερικά λατρευτικά στοιχεία του καθολικισμού.
Ο ιερέας προθυμοποιείται να του πει τα "τσαμαλόνγκος". Είναι κάτι τάπες σαν ζάρια. Τα ρίχνεις σε ένα χαλάκι και ο ιερέας σου "διαβάζει" τι λένε.
Και για τον ναυτικό μας τα "τσαμαλόνγκος" είπαν: "είσαι μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα"!

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Καντ ο Προτεστάντης!

Οι ορθολογιστές, όπως ο Ντεκάρτ, προσπάθησαν ν’ αποδείξουν πως ο Θεός υπάρχει απλά και μόνο επειδή εμείς έχουμε μέσα μας την ιδέα ενός τέλειου όντος.
Άλλοι, όπως ο Αριστοτέλης κι ο Θωμάς Ακινάτης, υποστήριζαν πως ο Θεός υπάρχει επειδή ο κόσμος έχει κατ’ ανάγκην μια αρχή κι ένα τέλος.
Ο Καντ, αντίθετα, δίδασκε πως ούτε η λογική ούτε οι εμπειρίες προσφέρουν σίγουρη απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού. Μόνο η πίστη δίνει απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα...
Και συμπλήρωνε: «είναι ηθικά αναγκαίο να δεχτούμε την ύπαρξη του Θεού»!

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Ζ’ (Αγαπάμε τους εχθρούς μας;)

Ωχ! Τι είν’ τούτο πάλι;
Τι είν’ αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε Θεέ;
Πώς σου ’ρθε να μας ζητήσεις ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας;
Γίνονται τέτοια πράματα;
Μπορώ, τώρα, εγώ, ν’ αγαπήσω αυτόν που με συκοφάντησε, μου πήρε τη δουλειά, μου ’κλεισε το σπίτι, μου σκότωσε τον πατέρα;
Μεθυσμένος ήσουν όταν το πες;
Πάντως, σίγουρα, δεν θα ’σουν στα συγκαλά σου!
Τέτοια φτάνουμε να λέμε όταν ανοίγουμε συζητήσεις πάνω στο Λόγο του Θεού!
Γιατί μόνο ο διάολος παίρνει τα λόγια του Θεού και τα ψιλοκοσκινίζει!
Όπως έκανε και με τους πρωτόπλαστους, μέχρι να τους ξεκάνει...
Εγώ ένα ξέρω:
Όταν μιλάει ο Θεός, ο άνθρωπος το βουλώνει!
Κάνει βαθιά υπόκλιση στο φιλοθεάμον κοινό, κι αποσύρεται ταπεινά σε μια ακρούλα της σκηνής!
Κι από κει, παρακολουθεί άναυδος το Μεγάλο Μυστήριο...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΣΤ’ (Επιτυχία κι αποτυχία)

Εκείνη τη νύχτα οι ψαράδες στη Γεννησαρέτ δεν είχαν πιάσει ούτε σαρδέλα!
Απόλυτη αποτυχία.
Τούτοι, όμως, δεν γογγύζουν! Ούτε ανεβοκατεβάζουν καντήλια! Ούτε πιάνουν τους καφενέδες, ούτε το ρίχνουν στα ζάρια ή στα χαρτιά, «για να πάνε κάτω τα μαράζια»...
Αγαπημένοι κι αδελφωμένοι κάθονται στην ακροθαλασσιά κι υπομονετικά ξεμπλέκουν και καθαρίζουν τα διχτάκια τους.
Κι εμφανίζεται ξαφνικά ο Χριστός.
Και χωρίς πολλά-πολλά, τους διακόπτει απ’ τη δουλειά τους, και τους ζητάει να ξαναρίξουν το ψαροκάικο στο νερό. Ήθελε να το μετατρέψει σε πλωτό άμβωνα για να διδάξει στα πλήθη που είχαν μαζευτεί στην παραλία.
Κι οι ψαράδες, παρά την κούραση, την αϋπνία και τη στενοχώρια τους, χωρίς να βγάλουν «κιχ», κάνουν αμέσως υπακοή!
Για πες σε κάποιον, σήμερα, ν’ αφήσει το χουζούρι του την Κυριακή το πρωί, και να πάει στην εκκλησία. Αυτομάτως έγινες ο μεγαλύτερος εχθρός του!
Αλλά κι αυτός ο Χριστός, ρε παιδί μου, όλο σε μπελάδες τους βάζει!
Δεν φτάνει που τόσες ώρες τους χασομέρησα, να τος πάλι π’ αρχίζει τα «τρελά του»!
«Φορτώστε τα δίχτυα και βγέστε στ’ ανοιχτά να ψαρέψετε», τους λέει.
Μιλάμε για θεότρελα πράγματα τώρα.
Εδώ όλη νύχτα δεν έπιασαν λέπι, κι αυτός τους λέει να ψαρέψουν το καταμεσήμερο...
Κι όμως! Εκείνοι έκαναν πάλι υπακοή! Κι ας σήμαινε γι’ αυτούς νέα ταλαιπωρία, νέα αποτυχία, και ξανά-μανά ξεμπλέξιμο και καθαρισμό των διχτυών...
Έλα, όμως, που για μια ακόμη φορά ανατρέπεται η κοσμική λογική. Και τα δίχτυα τους γέμισαν ψάρια, και τα καράβια κόντεψαν να βουλιάξουν απ’ το βάρος!
Αν ήμασταν εμείς στη θέση τους θα τρέχαμε να τα πουλήσουμε στην αγορά, να παντελονιάσουμε τα φράγκα και να τα φάμε στις πουτάνες!
Και, φυσικά, θα κάναμε το Χριστό «οικότροφο»! Σιγά μην αφήναμε να χαθεί τέτοιο «γούρι»! Αλλά με έναν όρο: να μην μας πολυπρίζει με τα κηρύγματα...
Ο Πέτρος, όμως, δεν ήταν ένας από μας , τα «παλιογούρουνα»!
«Κύριε», του λέει, «κατέβα σε παρακαλώ απ’ το καράβι μου! Εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν μου αξίζει τέτοια τιμή»!
Μέσα σε λίγες ώρες, οι μετέπειτα Απόστολοι, πέρασαν απ’ την απόλυτη απελπισία στην απόλυτη ευτυχία.
Παρέμειναν, όμως, το ίδιο πιστοί, υπάκουοι και ταπεινοί!
Κι όπως είπε ο Χριστός, στον δούλο που θα αποδειχθεί τίμιος και πιστός στα λίγα, θα του δώσω πολύ περισσότερα.
Κι όποιος αποδειχθεί άφρων κι αχάριστος στα πολλά, θα του τα πάρω όλα...

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Ε’ (Από γουρούνια άνθρωποι!)

Έκανε κι ο Χριστός τις «προγραμματικές» του δηλώσεις!
Αλλά δεν υποσχέθηκε αυξήσεις μισθών και συντάξεων.
Ούτε καλοπέραση, χλιδή και δημόσια αξιώματα...
Αλλά τα ακριβώς αντίθετα!
«Σταυρό θα σηκώσετε», μας είπε! Γεμάτη θλίψη και ταλαιπωρίες θα είναι η παρούσα ζωή σας.
Και δεν θα σας φτάνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος.
Ως Χριστιανοί θ’ αντιμετωπίζετε και τη χλεύη του κόσμου, την ειρωνεία του, ίσως και να σας διώξουν, να σας φυλακίσουν, να σας θανατώσουν...
Αλλά, ας σταθούμε για λίγο στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας: χρέη, έξοδα, ανεργία, ανασφάλεια...
Κανονικά θα έπρεπε ν’ απελπιζόμαστε.
Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και τα Καλά Νέα!
Ίσως αξίζει το ρίσκο να δούμε πίσω απ’ όλ’ αυτά την Πρόνοια του Θεού!
Ας σκεφτούμε για λίγο την ως τώρα ζωή μας.
Είχαμε ειδωλοποιήσει τα υλικά αγαθά!
Κατεβάσαμε απ’ τους τοίχους των σπιτιών μας την εικόνα του Χριστού κι ανεβάσαμε τα βίντεο γουόλ!
Είχαμε γίνει ειδωλολάτρες: το μυαλό μας ήταν κολλημένο στα μοδάτα ρούχα, στα λουσάτα αξεσουάρ, στα ακριβά και θηριώδη αυτοκίνητα, στις χλιδάτες διακοπές.
Θεός μας ήταν το γεμάτο πορτοφόλι, οι «χρυσές» πιστωτικές κάρτες.
Όλα τα στηρίζαμε στη δήθεν καπατσοσύνη μας, στις πολιτκές μας διασυνδέσεις, στα μεγάλα «κονέ»...
Είχαμε γίνει παλιοσίδερα γεμάτα σκουριά!
Και τι κάνει ο σιδηρουργός σ’ αυτή την περίπτωση;
Βάζει το σίδηρο στη φωτιά και το κοπανάει με το σφυρί μέχρι να φύγουν οι σκουριές...
Ας σκεφτούμε, όμως, μερικά πραγματάκια:
Πότε ο Άσωτος επέστρεψε στον πατέρα του; Όταν σκυλοπείνασε!
Πότε ο ληστής μετανόησε; Όταν ανέβηκε στο σταυρό!
Αντί, λοιπόν, το σαββατόβραδο να ψάχνουμε στους «οδηγούς πόλης» για να βρούμε καμιά χλιδάτη ταβέρνα να σαχλαμπουκιάσουμε, ας αναζητήσουμε στην πόλη μας κάποιο ταπεινό εκκλησάκι, που ο παπάς του να φοράει τριμμένο ρασάκι, κι ας πιάσουμε μια σκοτεινή γωνίτσα να κάνουμε καμιά προσευχή...
Κι ας μην ανησυχούμε για τα υπόλοιπα!
Γιατί ο Θεός μας έδωσε μια υπόσχεση:
«Προσπαθήστε εσείς να γίνετε από γουρούνια άνθρωποι, και μη σας νοιάζει για τα υπόλοιπα! Εγώ θα μεριμνήσω για την κάλυψη των βασικών σας αναγκών!
Δες τε τα πουλάκια. Δεν δουλεύουν, αλλά βρίσκουν τροφή!
Κοιτάξτε και τα λουλούδια του κάμπου. Δεν έχουν πιστωτικές κάρτες, αλλά τα ρουχάκια που τους έδωσα είναι τα πιο όμορφα του κόσμου!
Κι όταν φροντίζω για τα πουλιά του ουρανού και τα λουλούδια του κάμπου, θα άφηνα ποτέ εσάς, τα παιδιά μου, να πεθάνετε από την πείνα ή το κρύο; Τόσο ανόητοι είστε;»....

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Σοφία Σολωμόντος

Κάπου στην Παλαιά Διαθήκη (νομίζω στο βιβλίο «Σοφία Σολομώντος») υπάρχει η εξής φράση:
«Μ’ εκείνα που ο καθένας αμαρτάνει, μ’ αυτά και τιμωρείται»!
Φαντάζομαι θέλει να πει πως οι ίδιες οι ηδονές που απολαμβάνει ο άνθρωπος, αυτές γίνονται τα δεσμά του, το μαρτύριό του και το σύνδρομό του...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Δ’ (Καλά, αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν σα μεγιστάνες;)

Ωραίο το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής!
Μιλάει για ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει διαχρονικά την Εκκλησία μας.
Για τους ποιμένες (δεσποτάδες, παπάδες, γεροντάδες) που φωνάζουν και κόβονται δήθεν για τα ιερά και τα όσια, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι εγωισμοί, τα μικροσυμφεροντάκια τους και το πώς θα αποκτήσουν οπαδούς!
Γι’ αυτούς που έκαναν επάγγελμα την ευσέβεια, και φουσκώνουν από περηφάνια βλέποντας το κοπάδι των προσωπικών οπαδών τους να τους ζητωκραυγάζει σε πλατείες, ακόμη και μέσα σε ναούς...
Ο πρώην αρχιεπίσκοπός μας καυχιόταν πως «έχει στη χούφτα τρία εκατομμύρια Έλληνες».
Και προσπαθούσε να τους παζαρέψει στους σκοτεινούς διαδρόμους της πολιτικής διαπλοκής.
Δεν καυχιόταν για το σταυρό, αλλά για την κοσμική του δύναμη και ακτινοβολία...
Ο Παύλος ήταν άλλης πάστας άνθρωπος.
Δεν έφερε πάνω του ούτε χρυσοποίκιλτα άμφια, ούτε ολόχρυσους σταυρούς, ούτε ατζέντες με τα προσωπικά τηλέφωνα πρωθυπουργών και υπουργών.
Στο σώμα του είχε μόνο τα σημάδια της πίστης του στον Χριστό. Τις πληγές των ραβδισμών και τις συνέπειες των κακοπαθειών που υπέμενε για χάρη Εκείνου...

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Γ’ (Πλούσιοι και Φτωχοί)

Ο πλούσιος νέος της ευαγγελικού αναγνώσματος μοιάζει με πολλούς σημερινούς Χριστιανούς.
Που ανοήτως καυχόμαστε πως τηρούμε τις εντολές του Θεού.
Λέμε, π.χ., «δεν έκλεψα», αλλά ξεχνάμε πόσες φορές οικειοποιηθήκαμε τον ξένο κόπο.
Ακόμα κι αν βρεις στο δρόμο χρήματα και τα τσεπώσεις, κλοπή είναι.
Αν εκμεταλλευθείς την ανάγκη του μετανάστη, ή δανείσεις με τόκο, ή φοροδιαφύγεις, κλέφτης είσαι.
Λέμε πως «δεν μοιχεύουμε»! Αλλά δεν λέμε πόσες φορές επιθυμήσαμε τη γυναίκα του γείτονα, ακόμα και του φίλου μας...
Και το αποκορύφωμα: λέμε πως «αγαπάμε τον πλησίον μας», κι ας μην δίνουμε ούτε τ’ αγγέλου μας νερό!
Άλλο, όμως, είναι το κύριο θέμα της ευαγγελικής περικοπής.
Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «πιο εύκολα περνάει μια καμήλα απ’ το κεφάλι μιας βελόνας, παρά ο πλούσιος στον Παράδεισο»!
Σκληρή φράση και κοφτερή. Αλλά έτσι είναι ο Λόγος του Θεού! Κόβει προς κάθε κατεύθυνση: πάνω και κάτω, αριστερά και δεξιά!
Τώρα, κάποιοι θα πουν: «Και τι μας κόφτει εμάς! Δεν είμαστε πλούσιοι»!
Μας κόφτει και μας παρακόφτει.
Γιατί ο Θεός δεν αναφέρεται τόσο στους πλούσιους όσο στον πλούτο!
Ο πλούτος είναι μεγάλο κρίμα! Και για τον πλούσιο, που κάνει τα πάντα για να μην τον χάσει, και για το φτωχό, που κάνει τα πάντα για να τον αποκτήσει!
Στα μάτια του Θεού, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Πλούσιοι και φτωχοί, υπηρετούν τον μαμμωνά!
Κι ως γνωστόν, δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτόχρονα δύο κυρίους...

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Β’ (Θεία Δικαιοσύνη και ... Ιεροκατηγορία)

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μιλάει για την ευσπλαχνία του Θεού.
Που μοιάζει με τον Βασιλιά, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες διαγράφει το τεράστιο χρέος του δούλου του.
Το γεγονός προκαλεί ιερή αγανάκτηση στους «θεούσους»!
«Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη!», ισχυρίζονται. «Δεν μπορεί να μπαίνουμε στο ίδιο τσουβάλι εμείς οι συνετοί, που βγάλαμε όλη τη ζωή μας χωρίς κανένα χρέος, μ’ αυτόν τον γλεντοκόπο, που σπατάλησε τα ξένα λεφτά, και λίγο πριν τιμωρηθεί έδειξε μετάνοια και το ’ριξε στο παρακαλετό, κι ο Βασιλιάς μας του τα χάρισε όλα».
Όσοι αγανακτούν, απλά αγνοούν πως ο Χριστιανισμός είναι αναρχικός! Αντιστροφή της κοσμικής λογικής.
«Ο τελευταίος θα γίνει πρώτος», λέει ο Χριστός!
Ο πατέρας σφάζει το εκλεκτό μοσχάρι όχι στη γιορτή του υπάκουου γιού, αλλά του άσωτου!
Σε μια άλλη παραβολή, ο Χριστός λέει πως κι ο εργάτης που δούλεψε τα τελευταία πέντε λεπτά της βάρδιας, θα πληρωθεί το ίδιο μ’ εκείνον που δούλεψε όλα το οχτάωρο!
Και θυμάστε ποιος μπήκε πρώτος στον Παράδεισο; Ο λήσταρχος που σταυρώθηκε δίπλα στο Χριστό!
Ο Θεός, λοιπόν, είναι πάνω απ’ όλα σπλαγχνικός και συγχωρητικός.
Αλλά δεν παύει να είναι και δίκαιος.
Μόλις ο ευεργετηθείς δούλος βγαίνει απ’ το Παλάτι, συναντάει έναν άλλο δούλο, που του χρωστούσε ένα ευτελές ποσό.
Και τον πιάνει απ’ το λαιμό, και τον στέλνει φυλακή, γιατί δεν είχε να τον ξοφλήσει. Ούτε καν πέρασε απ’ το μυαλό του να δείξει την ίδια μεγαλοθυμία που πριν λίγο είχε εισπράξει απ’ το Βασιλιά.
Ε, τότε, τα πήρε στο κρανίο κι ο Βασιλιάς! Και τον άκαρδο δούλο, τον έστειλε συστημένο στο κολαστήριο...
Κι ερχόμαστε στο Αποστολικό ανάγνωσμα.
Το να σε κατηγορούν οι εχθροί σου, το χωνεύεις.
Αλλά όταν σε κατηγορούν οι δικοί μου, είναι μεγάλη πίκρα.
Και τον Απόστολο Παύλο, τον κατηγορούν οι ίδιοι οι Χριστιανοί της Κορίνθου.
Αυτοί που βαπτίσθηκαν απ’ τα χέρια του.
Και του λένε πως δεν είναι κανονικός Απόστολος, γιατί δεν υπήρξε μαθητής του Ιησού και ποτέ δεν τον αντάμωσε στη ζωή του!
Κι ο Παύλος τους απαντάει κατάλληλα.
Εμείς θα εστιάσουμε σε δύο μόνο σημεία:
α) Λένε αρκετοί κληρικοί πως «είναι μεγάλο αμάρτημα να κατηγορούμε τους ιερείς»! Και πώς όσοι από μας τους λαϊκούς το κάνουμε, θα μας τιμωρήσει ο Θεός.
Ο Παύλος, όμως, τους διαψεύδει!
Στις εναντίον του κατηγορίες, δεν λέει «θα σας κάψει ο Θεός, παλιοϋβριστές!»!
Αλλά τους απαντάει με συγκροτημένη επιχειρηματολογία...
β) Πολλοί κληρικοί επικαλούνται τα λόγια του Παύλου για να αποδείξουν πως πρέπει εμείς οι λαϊκοί να τους συντηρούμε οικονομικά, καλύπτοντας τις υλικές τους ανάγκες.
Ο Παύλος, πράγματι, λέει πως οι μαθητές πρέπει να τρέφουν τους διδασκάλους τους. Όμως:
α) Εννοεί την κάλυψη των βασικών και στοιχειωδών υλικών τους αναγκών, δηλαδή τροφή, ενδυμασία, στέγη. Όχι τα γνωστά «τυχερά», που σε ορισμένες «καλές ενορίες» είναι τριπλάσια του μισθού τους!
β) Ο Παύλος αναφέρεται στους Αποστόλους
εκείνης της εποχής, που στερούνταν τα πάντα, αφιέρωναν όλο το χρόνο τους στην ιεραποστολή, και έθεταν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους!
Όχι σε γραφειοκράτες ιερείς, που ξέρουν μόνο να χτυπάν την καμπάνα, και να περιμένουν στα γραφεία τους τους πιστούς για να διαπραγματευτούν τα των... μνημοσύνων, γάμων και βαπτίσεων.

γ) Ο ίδιος ο Παύλος ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη! Και λέει: όσοι έχουν κληθεί απ’ το Θεό να τον υπηρετούν, δεν πρέπει να δέχονται καμία υλική ενίσχυση απ’ τους πιστούς! Αλλά να βγάζουν τα προς το ζειν από την ίδια την εργασία τους.
Γι’ αυτό και ο Παύλος ποτέ δεν εγκατέλειψε το επάγγελμα του σκηνοποιού...

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Ήταν άθεοι οι Διαφωτιστές;

Δεν χωράει αμφιβολία πως υπήρξαν αρκετοί Διαφωτιστές συνεπείς υλιστές και άθεοι.
Οι περισσότεροι, όμως, θεωρούσαν παράλογη την ιδέα ενός κόσμου χωρίς Θεό!
Έβρισκαν πως ο κόσμος ήταν οργανωμένος και φτιαγμένος με πολύ λογικό τρόπο και δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως κάτι τέτοιο ήταν τυχαίο...
Το ίδιο λογική θεωρούσαν και την αθανασία της ψυχής!
Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού αγωνίστηκαν για την επιβολή αυτού που αποκαλούσαν «ανθρωπιστικό χριστιανισμό».
Ήθελαν να ελευθερώσουν το χριστιανισμό απ’ το βάρος των παράλογων δογμάτων και προλήψεων!
Αρκετοί απ’ αυτούς ήταν και οπαδοί του Ντεϊσμού.
Θεωρούσαν πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο πριν πολύ καιρό. Στη συνέχεια, όμως, αποκαλύπτεται στον άνθρωπο μέσω αποκλειστικά της φύσης και των νόμων της κι όχι με άλλους υπερφυσικούς τρόπους.
Δεχόταν, δηλαδή, έναν Θεό περισσότερο «φιλοσοφικό» παρά «προσωπικό».
Στο σημείο αυτό προσέγγιζαν τον Αριστοτέλη αλλά και πολλούς αιρετικούς των πρώτων αιώνων...

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Α’ (Απιστία και Εκκοσμίκευση)


Απόψε ξεκινάμε μια νέα προσπάθεια: κάθε Σάββατο βράδυ να γράφουμε μερικές σκέψεις για τα αναγνώσματα της Κυριακής.
Όχι τίποτα σοβαρό... Ό,τι μας πρωτοέρχεται στο μυαλό καθώς διαβάζουμε το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν...
Το αυριανό Ευαγγέλιο περιγράφει τη θεραπεία του σεληνιαζόμενου-δαιμονιζόμενου νέου.
Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με το αν ο Διάβολος είναι συγκεκριμένο πρόσωπο ή αποτελεί την προσωποποίηση του κακού.
Και πολλοί θεωρούν πως οι δαιμονιζόμενοι του Ευαγγελίου ήταν απλά ψυχασθενείς...
Όμως δεν θα μας απασχολήσουν αυτά, προς το παρόν.
Θα περιοριστούμε στην κατσάδα που έριξε ο Χριστός στους μαθητές του.
Γιατί δεν μπόρεσαν μόνοι τους να αποβάλλουν το δαιμόνιο απ’ το δυστυχισμένο παιδί.
Τι έφταιξε αλήθεια;
«Η απιστία σας!», απαντά ο ίδιος ο Χριστός.
Πράγματι, αυτό ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα της Εκκλησίας.
Ούτε τα υψηλόβαθμα στελέχη της δεν έχουν πίστη.
Τότε ήταν οι Μαθητές του Κυρίου, τώρα είναι οι Πατριάρχες μας, οι μητροπολίτες μας, οι ιερείς μας, και φυσικά όλοι εμείς....
Αν ερχόταν σήμερα ο Χριστός, θα έβρισκε Θεολογικές Σχολές, ιεραποστολικές οργανώσεις, χριστιανικό πολιτισμό, εκκλησιαστικά αξιώματα, αλλά πίστη δεν θα έβρισκε!
Κι ερχόμαστε τώρα στο Αποστολικό ανάγνωσμα.
Ο Παύλος απευθύνεται στους Χριστιανούς της Κορίνθου και τους καλεί να τον μιμηθούν.
Αυτόν, που για χάρη του Χριστού έγινε το ρεντίκολο του κόσμου, κατάντησε περιπλανώμενος τσιγγάνος, πεινασμένος, διψασμένος, γυμνός, απ’ όλους λοιδορούμενος και χλευαζόμενος.
Καλά, πώς του ήρθε και τα λέει όλ’ αυτά ο Παύλος;
Κάνω μια απλή υπόθεση: είχε πληροφορηθεί πως οι Χριστιανοί της Κορίνθου το ΄χαν ρίξει στην εκκοσμίκευση!
Φιλοδοξούσαν να φτιάξουν μια Εκκλησία με υλική άνεση, κοσμική και πολιτική δύναμη, για την οποία να επαίρονται και υπερηφανεύονται.
Φανταστείτε τι θα έγραφε για τη σημερινή Εκκλησία μας, αν ζούσε ο Παύλος...

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Χιούμ Β’ (Γίνονται θαύματα;)

Ο Χιούμ δεν αρνήθηκε κατηγορηματικά τη δυνατότητα των θαυμάτων.
Ο ίδιος, βέβαια, δεν πίστευε στα θαύματα. Αναγνώριζε, όμως, την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σ’ αυτά που ονομάζουμε «υπερφυσικά φαινόμενα».
Είναι αξιοσημείωτο πως όλα τα γνωστά θαύματα έγιναν είτε πολύ μακριά από μας είτε πολύ καιρό πριν από μας.
Ο Χιούμ δεν μπορούσε να πιστέψει στα θαύματα επειδή απλούστατα δεν είχε ζήσει κανένα, δεν είχε αντιληφθεί κανένα με τις αισθήσεις του...
Αλλά ούτε και το αντίθετο είχε συμβεί: δηλαδή δεν είχε αντιληφθεί με τις αισθήσεις του ότι δεν γίνονται θαύματα!
Αλλά ούτε και τους φυσικούς νόμους αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Όταν αφήσουμε μια πέτρα ελεύθερη, είτε πέσει στο έδαφος είτε όχι, εμείς μόνο την πέτρα θα βλέπουμε!
Αλλά η δύναμη της βαρύτητας υπάρχει, έστω κι αν η ίδια δεν είναι ορατή...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Ντέιβιντ Χιούμ Α’ («Όλα είναι πιθανά!»)

Ο Χιούμ δεν απέκλειε ούτε την αθανασία της ψυχής ούτε την ύπαρξη του Θεού.
Απέρριπτε, όμως, κάθε προσπάθεια αποδείξεώς τους!
Θεωρούσε ορθολογιστική βλακεία το να προσπαθεί ο άνθρωπος με τη λογική του ν’ αποδείξει την ορθότητα της θρησκευτικής του πίστης.
Ο Χιούμ δεν ήταν χριστιανός, αλλά ούτε και άθεος! Ήταν αυτό που λέμε αγνωστικιστής.
Όταν ήταν ετοιμοθάνατος, κάποιος φίλος τον επισκέφτηκε και τον ρώτησε αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή.
Κι ο φιλόσοφός μας του απάντησε πως όλα είναι πιθανά: ακόμη κι ένα κομμάτι κάρβουνο που το βάζεις στη φωτιά μπορεί να μην καεί...

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Ή Θεοί ή σκουλήκια...

Αν πάψουν οι άνθρωποι να πιστεύουν
πως κάποια μέρα
θα γίνουν Θεοί,
τότε, σίγουρα,
θα γίνουν σκουλήκια!

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Μαχάτμα Γκάντι:

"Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο
τόσο πεινασμένοι
που ο Θεός
δεν μπορεί να εμφανιστεί μπροστά τους
παρά με τη μορφή ψωμιού!"

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ο αποσυνάγωγος φιλόσοφος!

Λίγοι φιλόσοφοι της νεώτερης ιστορίας κυνηγήθηκαν τόσο πολύ για τις ιδέες τους όσο ο Σπινόζα (1632-1677).
Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας του Άμστερνταμ αλλά οι ομόθρησκοί του τον απέρριψαν και η οικογένειά του τον απαρνήθηκε λόγω των "αιρετικών" του αντιλήψεων.
Τρία ήταν κυρίως τα σημεία της διδασκαλίας του που προκάλεσαν την οργή του θρησκευτικού κατεστημένου:
α) Ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός επιβιώνουν μόνο σε απολιθωμένα δόγματα και κενές τελετουργίες.
β) Ο Θεός δεν είναι κάποιος που δημιούργησε τον Κόσμο, αλλά είναι ο ίδιος ο Κόσμος.
γ) Η Βίβλος δεν είναι θεόπνευστη ούτε υπαγορευμένη απ' το Θεό. Γι' αυτό και οι σημαντικές της αντιφάσεις.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Πώς ο Ντεκάρτ απέδειξε την ύπαρξη του Θεού!


Ο Ντεκάρτ πίστευε πως όλοι έχουμε εκ γενετής ριζωμένη στο μυαλό μας την ιδέα του τέλειου όντος!
Η ιδέα αυτή δεν γεννιέται απ' το δικό μας μυαλό. Η ιδέα του τέλειου όντος δεν μπορεί να γεννηθεί στο μυαλό ενός ατελούς όντος.
Η ιδέα αυτή δεν μπορεί να προέρχεται παρά μόνο απ' το ίδιο το τέλειο ον, μ' άλλα λόγια απ' τον Θεού!
Και η ιδέα αυτή είναι τόσο στέρεη όσο και το γεγονός πως αυτός που σκέφτεται υπάρχει...

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Ήταν ο Αισχύλος ο «Έλληνας προφήτης Ησαϊας»;


Στον "Προμηθέα δεσμώτη" ο καθηλωμένος Προμηθέας φτύνει τον απεσταλμένο του Δία Ερμή λέγοντάς του "είμαι εχθρός των Θεών"!
Τότε ο Ερμής κάνει την εξής προφητεία: "δεν θα απαλλαγείς από τα βάσανα εκτός κι αν θελήσει κάποιος απ' τους Θεούς να πάρει τα βάσανά σου πάνω του και να πάει στο σκοτεινό Άδη"!
Κάποιοι θεωρούν τη φράση αυτή ως πρόρρηση της καθόδου του Χριστού στον Άδη...
Σε άλλο σημείο της τραγωδίας, εμφανίζεται η παρθένος Ιώ και ερωτά τον Προμηθέα ποιος θα τον λύσει και, μάλιστα, χωρίς το θέλημα του Δία.
Κι ο Προμηθέας προφητεύει πως κάποιος απόγονος δικός της (της παρθένου Ιούς) μετά από 13 γενεές θα τον απαλλάξει!
Η αισχύλεια τραγωδία γράφτηκε περίπου το 460 π.Χ. Μεσολάβησαν ακριβώς 13 γενιές μέχρι τη γέννηση του Χριστού...