Ωχ! Τι είν’ τούτο πάλι;Τι είν’ αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε Θεέ;
Πώς σου ’ρθε να μας ζητήσεις ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας;
Γίνονται τέτοια πράματα;
Μπορώ, τώρα, εγώ, ν’ αγαπήσω αυτόν που με συκοφάντησε, μου πήρε τη δουλειά, μου ’κλεισε το σπίτι, μου σκότωσε τον πατέρα;
Μεθυσμένος ήσουν όταν το πες;
Πάντως, σίγουρα, δεν θα ’σουν στα συγκαλά σου!
Τέτοια φτάνουμε να λέμε όταν ανοίγουμε συζητήσεις πάνω στο Λόγο του Θεού!
Γιατί μόνο ο διάολος παίρνει τα λόγια του Θεού και τα ψιλοκοσκινίζει!
Όπως έκανε και με τους πρωτόπλαστους, μέχρι να τους ξεκάνει...
Εγώ ένα ξέρω:
Όταν μιλάει ο Θεός, ο άνθρωπος το βουλώνει!
Κάνει βαθιά υπόκλιση στο φιλοθεάμον κοινό, κι αποσύρεται ταπεινά σε μια ακρούλα της σκηνής!
Κι από κει, παρακολουθεί άναυδος το Μεγάλο Μυστήριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου