Ισορροπίες...

 

 Η μεγάλη υπερβατικότητα κάνει τον Θεό ανύπαρκτο.

Ενώ η μεγάλη οικειότητα των κάνει είδωλο...

Προϋποθέσεις για ένα "πνευματικό ταξίδι"...

 

Ορισμένοι άνθρωποι επιλέγουν κάποιες ημερομηνίες-ορόσημα (π.χ. πρωτοχρονιά, αρχή μεγάλης τεσσαρακοστής κ.λπ.) προκειμένου να ξεκινήσουν μια πιο έντονη προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Μπορεί να το ονομάσουν "πνευματική πορεία", "εσωτερικό ταξίδι" ή και όπως αλλιώς τους αναπαύει).

Τις περισσότερες φορές οι προσπάθειες αυτές αποτυγχάνουν. Οι μικροπρέπειες και τα μικροπροβλήματα του καθημερινού βίου δημιουργούν συνήθως ένα αδιαπέραστο τοίχος όπου προσκρούουν και διαλύονται και οι καλύτερες προθέσεις μας.

Όμως εξίσου ισχυρό εμπόδιο γι' αυτό το φιλόδοξο ταξίδι είναι και οι προκαταλήψεις και τα απωθημένα που έχουν σωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μας.

Νομίζω πως πριν ξεκινήσεις μια τέτοια φιλόδοξη προσπάθεια θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσεις τις εκκρεμότητες με το παρελθόν σου. Δεν μπορείς να προχωρήσεις αν σε κρατάνε πίσω διάφορες αναστολές, τύψεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μνησικακίες, δυσαρέσκειες, θυμοί και απογοητεύσεις.

Το "ταξίδι" είναι αρκετά δύσκολο από μόνο του. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν κουβαλάς τέτοια φορτία....

Χριστιανισμός και Αρχαία Μυστήρια (Θ')

 

Τα σημαντικότερα Μυστήρια του Αρχαίου Κόσμου, μετά τα Ελευσίνια, ήταν τα Καβείρια της Σαμοθράκης. Κι εδώ συναντούμε το γνωστό μοτίβο: το δράμα του θανάτου και της ανάστασης κάποιου θεού ή ημίθεου και η προέκτασή του στον κόσμο των μυουμένων.

Η διαδικασία μύησης ήταν και στα Καβείρια αυστηρή, όπως και στον αρχέγονο χριστιανισμό. Υπήρχε ειδικός εξομολογητής, ο Κόης, που μέσω της εξομολογήσεως εκτιμούσε την ηθική ποιότητα των υποψηφίων και αποφάσιζε για την αποδοχή ή την απόρριψή τους.

Διασώζεται μια κωμική εξομολόγηση ενός Λάκωνα υποψήφιου μύστη. Ο Κόης τον ρωτάει:

- Τι ασεβέστερο έπραξες στη ζωή σου;

- Το γνωρίζουν οι Θεοί.

- Πρέπει να το πεις ο ίδιος υποχρεωτικά.

- Σε ποιον να το πω, σε σένα ή στον Θεό;

- Στον Θεό!

- Εσύ, λοιπόν, φύγε!

Στα Καβείρια γίνονταν δεκτοί οι πάντες, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και ηλικίας, ακόμα και γυναίκες και δούλοι. Σε αυτό μοιάζουν με τον Χριστιανισμό. 

Ένα άλλο κοινό σημείο είναι το "ιερό φως". Κατά την έναρξη των Μυστηρίων έσβηναν όλα τα φώτα στη Σαμοθράκη και στελνόταν ειδικό πλοίο στη Δήλο που έφερνε καινούργιο φως από την ιερή εστία του Απόλλωνα. Οι κάτοικοι το υποδεχόταν με λαμπάδες και το μετέδιδαν ο ένας στον άλλον, όπως συμβαίνει με το χριστιανικό "Άγιο Φως" τη νύχτα του Πάσχα.

Γενικά, σκοπός όλων των Αρχαίων Μυστηρίων ήταν να καθαριστούν οι άνθρωποι από τα αμαρτήματα και τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει και να εξασφαλίσουν μια καλύτερη τύχη στην άλλη ζωή. Γίνονταν κάτοχοι του μυστικού της πνευματικής αναγέννησης και αθανασίας. 

Πλέον, μετά τον θάνατο, δεν θα πήγαιναν στον Άδη αλλά θα βρίσκονταν στον ιδανικό κόσμο των ηρώων και ημίθεων της ελληνικής παράδοσης. Κάτι αντίστοιχο με την χριστιανική ευχή "Μετά των Αγίων κατάταξον Κύριε την ψυχή του κεκοιμημένου δούλου σου...".

Η "θεοποίηση" του Κωνσταντίνου....

Όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Κωνσταντίνος είχε μεν ασπαστεί τον Χριστιανισμό, αλλά έναν λάθος Χριστιανισμό. Πολύ διαφορετικό από αυτόν των Ευαγγελίων, και παρόμοιο με τις θρησκείες που ο ίδιος είχε ως τότε εξοικειωθεί, δηλαδή τον Μιθραϊσμό και την Ηλιολατρεία.

Ο Κωνσταντίνος κατά πάσα πιθανότητα βαφτίστηκε λίγο πριν τον θάνατό του. Η επιλογή αυτή ήταν συνηθισμένη στην εποχή του. Τότε ήταν κυρίαρχη η άποψη πως με το βάπτισμα ξαναγενιέσαι, δηλαδή επιστρέφεις στην αναμάρτητη κατάσταση του νεογέννητου και μάλιστα χωρίς να βαρύνεσαι και με το προπατωρικό! 

Το έκαναν πολλοί χριστιανοί, ιδιωτελώς σκεφτόμενοι, ώσπου κάποια στιγμή το καταδίκασε και το απαγόρευσε η ίδια η Εκκλησία.

Ο Κωνσταντίνος, αν και είχε γίνει χριστιανός, δεν ήταν διατεθειμένος να απορρίψει τα στοιχεία του παρελθόντος που τον βόλευαν και τον συνέφεραν. Έτσι, παρέμεινε ως τέλος "μεγάλος αρχιερέας" της ειδωλολατρικής λατρείας. Και ταυτόχρονα είχε προεξοφλήσει τη μετά θάνατον θεοποίησή του, όπως συνέβαινε με όλους τους Ρωμαίους αυτοκράτορες.

Έτσι, φρόντισε να κατασκευάσει έναν μεγαλοπρεπή ανδριάντα του, που τον παρουσίαζε ως Θεό-Ήλιο, τον οποίο και τοποθέτησε σε μια ψηλή στήλη στο κέντρο της Νέας Ρώμης. Ο ανδριάντας αυτός υπήρχε τουλάχιστον μέχρι το 400 μ.Χ. 

Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονταν οι χριστιανοί που περνούσαν από το συγκεκριμένο σημείο και έβλεπαν τις σχετικής εκδηλώσεις θρησκευτικής λατρείας... 

Αλλά και οι μεταγενέστεροι χριστιανοί αυτοκράτορες ανέφεραν σταθερά στα έδικτά του τον Κωνσταντίνο ως "θεοποιημένο". Τα παράλογα και αντιφατικά της ιστορίας...