Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

Κι όμως, υπήρξε "Κήπος της Εδέμ"!

Το γεγονός πως οι θρησκείες και οι μύθοι τους είναι προϊόντα της ανθρώπινης δημιουργικής φαντασίας, δεν σημαίνει πως πρέπει και να απαξιώσουμε πλήρως το θρησκευτικό φαινόμενο. Άλλωστε οι περισσότεροι μύθοι έχουν κάποιον ιστορικό πυρήνα που καλούμαστε ν’ ανακαλύψουμε.
Όλοι πλέον συμφωνούμε πως το λεγόμενο "προπατορικό αμάρτημα" είναι ένα απλό παραμυθάκι. Δεν υπήρξε ποτέ Κήπος της Εδέμ, καταραμένος όφις, μήλο, Εύα και Αδάμ, όσο κι αν αυτό γκρεμίζει το χριστολογικό δόγμα της Εκκλησίας και ολόκληρη την πίστη της. 
Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά πρέπει επιτέλους να το αποδεχθούμε και να το ομολογήσουμε...
Όμως αυτό το παραμυθάκι δεν είναι τελείως φανταστικό. 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σε όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδόσεις συναντάμε την πεποίθηση πως στο πολύ μακρινό παρελθόν υπήρξε μια ιδανική κοινωνία, ένας "χρυσός αιώνας" που όμως κάτι έγινε (μια "αμαρτία") και όλα ανατράπηκαν προς το χειρότερο ("πτώση")!
Κατά την προσωπική μου άποψη αυτές οι παραδόσεις διασώζουν μια μεγάλη αλήθεια. 
Στα προϊστορικά χρόνια οι ανθρώπινες κοινωνίες-αγέλες λειτουργούσαν όπως οι κυψέλες κι οι μυρμηγκοφωλιές. Σίγουρα δεν υπήρχαν οι ανέσεις και η ευημερία, αλλά επικρατούσε απόλυτη ομοψυχία και αρμονία. 
Πάνω απ’ όλα ήταν η φυλή και η ανάγκη επιβίωσής της, οπότε η ζωή του κάθε μέλους είχε μηδαμινή αξία. Δεν υπήρχαν προσωπικά "θέλω", ατομικές φιλοδοξίες, δικαιώματα και διεκδικήσεις.
Κάποια στιγμή το σκηνικό αυτό ανατράπηκε. Καθώς μεγάλωσε ο εγκέφαλος του ανθρώπου και πλέον ήταν ικανός να κάνει πολυπλοκότερες σκέψεις, κάπου άρχισε να μπαίνει στη μέση το "εγώ", το "συμφέρον", η "ατομικότητα". Αυτό που οι ανθρωπολόγοι ονομάζουν "αυτοσυνειδησία". 
Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται και το φαινόμενο της ιδιοκτησίας. Και πλέον ανατρέπονται όλα. Οι ισορροπίες καταρρέουν, οι ανταγωνισμοί κι οι ενδοφυλετικές συγκρούσεις κάνουν την εμφάνισή της. Και αρχίζουν τα μεγάλα δεινά για τις ως τότε ομονοούσες και ενωμένες ανθρώπινες αγέλες.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που οι θρησκείες θεωρούν μεγαλύτερη αμαρτία τον εγωισμό, το ίδιον θέλημα, τον πλούτο, τον ατομισμό....
Κι αν το καλοσκεφτούμε, τι ζητούν οι θρησκείες; 
Μα να επιστρέψουμε πάλι στον "Κήπο της Εδέμ", στον "αρχέγονο παράδεισο", στον "χρυσό αιώνα" του μακρινού παρελθόντος. Που όλοι θα είμαστε ίσοι και ίδιοι, θα τα έχουμε όλα κοινά, θα θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον...
Όμως αυτό δεν γίνεται πλέον. 
Γι’ αυτό και οι θρησκείες χάνουν οριστικά την επικαιρότητα και την επιρροή τους. Ο ρομαντισμός τους μάς είναι συμπαθής, αλλά όταν μπαίνει επιτακτικά το δίλημμα, απαντούμε στα ιερατεία... "όχι, δεν θα πάρουμε, πίσω δεν γυρίζουμε"!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Τελικά, υπάρχει Θεός?

Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε πως το ερώτημα αν υπάρχει Θεός είναι άτοπο. Με ποια λογική δεν ρωτάμε, π.χ., αν υπάρχουν θεοί? Πώς ξεκινάμε με δεδομένο ότι αν υπάρχει Θεός, αυτός είναι ένας?
Πέρα απ' αυτό, αν υποθέσουμε πως ο Θεός υπάρχει και είναι ένας, πρέπει να διαπιστώσουμε ποιας θρησκείας είναι ο αληθινός θεός. Γιατί αν πιστεύουμε σε λάθος θεό, ποιο το όφελος?
Ακριβέστερη θεωρώ μια ερώτηση πιο συγκεκριμένη. Π.χ. "υπάρχει ο Θεός όπως τον πιστεύουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί?". Σ' ένα τέτοιο ερώτημα μπορείς ευκολότερα ν' απαντήσεις...
Κατά τη γνώμη μου οι θεοί όλων των θρησκειών είναι ανύπαρκτοι. Αποτελούν προϊόντα της δημιουργικής φαντασία των ανθρώπων και ειδικά των ιερατείων. 
Οι επικεφαλής κάθε θρησκείας έχουν πολλούς λόγους να κατασκευάζουν θεούς στα μέτρα τους.
Αλλά και οι απλοϊκοί άνθρωποι έχουν απόλυτη ανάγκη την ύπαρξη έστω και ενός Θεού που θα τους παρηγορεί, προστατεύει, γιατρεύει, θα τους υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν και τι όχι, και θα τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στην άλλη ζωή..
Βέβαια, η χριστιανική θρησκεία το έχει "τερματίσει" το ζήτημα Θεός. Τον έχουν τόσο υπεραναλύσει, που απορώ πως κι οι ίδιοι δεν σοκάρονται με τόσες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που γνωρίζουν για το θεϊκό μυστήριο. 
Αλλά όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, έτσι και η πολύτομη χριστιανική δογματική μπάζει από παντού. Να πω ένα πολύ απλό παράδειγμα:
Λένε πως ο Θεός είναι δικαιοσύνη και γι' αυτό τιμωρεί. Αλλά είναι και αγάπη, και γι' αυτό συγχωρεί! 
Αλλά με ποια ακριβώς σειρά εκδηλώνονται αυτές οι ιδιότητες του Θεού? Αν προηγείται η δικαιοσύνη-τιμωρία τότε δεν έχει κανένα νόημα η εκ των υστέρων συγχώρεση. Αν προηγείται η αγάπη-συγχώρεση, τότε προς τι η τιμωρία? Χάος...
Βέβαια, παραμένει ανοιχτό το ερώτημα αν υπάρχει κάποια Ανώτερη Δύναμη. Που, φυσικά, μας είναι τελείως άγνωστη και δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς και τα δόγματα των θρησκειών.
Η ψυχρή λογική λέει πως δεν υπάρχει ούτε κάποια ανώτερη δύναμη. Αλλά η λογική αποδεδειγμένα κάνει τεράστια λάθη. Μήπως λογική δε φαινόταν η περιστροφή του ήλιου γύρω από τη γη? Κι όλοι δεν θεωρούμε πως το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού είναι λογικά γαλάζιο. Αλλά η επιστήμη έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο!
Εμπειρικά ο καθένας μας θα μπορούσε να αναφέρει πολλά γεγονότα της προσωπικής του ζωής που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας Ανώτερης Δύναμης. Αλλά υπάρχουν και άλλα τόσα γεγονότα που συνηγορούν στο αντίθετο.
Οπότε σοφότερο είναι να μην πολυασχολούμαστε με τέτοια ζητήματα. Ας φροντίζει ο καθένας μας να βελτιώσει τον εαυτό του, να τον κάνει πιο λειτουργικό κοινωνικά, να ζήσει πιο γεμάτα και ποιοτικά, περισσότερο συλλογικά και λιγότερο ανταγωνιστικά-εγωκεντρικά. 
Οι μεταφυσικές αναζητήσεις περισσότερη σύγχυση προκαλούν παρά ανακούφιση...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Η θυσία του Ιησού κατάλοιπο των αρχαίων ανθρωποθυσιών!

Είδαμε ήδη πως η ιστορία των θρησκειών είναι μια ιστορία ψευδαισθήσεων. 
Όλα είναι σχήματα που κατασκευάζει το ανθρώπινο μυαλό, που τείνει μονίμως να αποδίδει τα πάντα με ανθρώπινες μορφές.
Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν διαχώριζε τον εαυτό του απ’ τον εξωτερικό κόσμο. 
Τότε ήταν απόλυτα φυσικό να επιλέξει ένα μεγαλόσωμο ζώο του περιβάλλοντός του και να του αποδώσει τιμές ως "ευεργέτη της φυλής", "πανάρχαιο πρόγονο" ή "τοτέμ"!
Όταν άρχισε να καλλιεργεί τη γη και βλέποντας, π.χ., τα σιτηρά να αναγεννιούνται κάθε χρόνο και να σώζουν τους ανθρώποις απ’ την πείνα, ήταν φυσικό να πιστέψει πως υπάρχει κάποιο "πνεύμα των σιτηρών" που κάνει κάθε χρόνο αυτή τη δουλειά. Την ίδια στιγμή, τρώγοντας το σιτάρι ή το ζώο-τοτέμ, ήταν φυσικό να αισθάνεται ενοχή, πως προκαλεί την δίκαιη οργή των πνευμάτων που ζουν σε αυτά, οπότε για να εξιλεωθεί έπρεπε να προσφέρει μια αντίστοιχη θυσία για να κατευνάσει τις ευεργετικές (αλλά και καταστροφικές) δυνάμεις της φύσης. Έτσι καταλήγουμε στο φαινόμενο των τελετουργικών ανθρωποθυσιών.
Ακόμα και στην Εβραϊκή Βίβλο ("Παλαιά Διαθήκη" των Χριστιανών) βλέπουμε κατάλοιπα αυτής της πρωτόγονης αντίληψης. 
Ο Θεός-Ιεχωβά αυτοαποκαλείται "ζηλότυπος" που απαιτούσε τη θυσία των πρωτοτόκων. Που σταδιακά αντικαθίστανται με την προσφορά κάποιου υποκατάστατου, π.χ. ζωοθυσία, προσφορά καρπών κ.λπ.
Το φαινόμενο των ανθρωποθυσιών στον μεσογειακό χώρο είχε ουσιαστικά εξαλειφθεί πριν τους ρωμαϊκούς χρόνους. 
Αλλά στη Νότια Αμερική περιγράφονται από Ευρωπαίους φρικτές ανθρωποθυσίες τον 16ο αιώνα (κυρίως μικρών παιδιών και αιχμαλώτων πολέμου) απ’ τους Αζτέκους κ.λπ.
Η έννοια του αμαρτήματος και της θυσίας πέρασε και στον Χριστιανισμό, ασφαλώς με μια πιο φιλοσοφημένη και φιλάνθρωπη μορφή. 
Πλέον το "αμάρτημα" δεν έχει να κάνει με την προσβολή των "πνευμάτων της φύσης" αλλά με την "παρακοή στο θέλημα του Θεού". Και η θυσία αναφέρεται περισσότερο στην καταστολή των φυσικών ορμών και ενστίκτων μας. 
Όμως το "πρωτόγονο πνεύμα" επιβιώνει και στον Χριστιανισμό, αφού για τον εξιλασμό των ανθρώπινων αμαρτημάτων έπρεπε να θυσιαστεί και να πεθάνει πραγματικά κι όχι συμβολικά ο ίδιος ο μονογενής Υιός του Θεού!

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Εύλογη απορία...

Για πιο λόγο ο Θεός απαιτεί
να τον "πιστεύουμε"?

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Σκέψεις πάνω στην "Αποκάλυψη"... (Γ‘)

9) Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, πριν τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού θα έλθουν δύο προφήτες-μάρτυρες. Κατά την Εκκλησία αυτοί θα είναι ο Μωυσής και ο Ηλίας, ενώ κατ' άλλους ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αλλά η διδασκαλία αυτή δεν επιβεβαιώνει έμμεσα την "κρυμμένη πίστη" του Χριστιανισμού στη μετενσάρκωση? Υπάρχουν αρκετές ακόμα αναφορές στα Ευαγγέλια που υπονοείται εμμέσως πλην σαφώς αυτή η ανατολικής προέλευσης πίστη...
10) Κατά την επιστημονικότερη άποψη, ο "Αντίχριστος" της Αποκάλυψης είναι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας του 1ου μ.Χ. αιώνα, ο Νέρωνας. Άλλωστε ο αριθμός 666 αντιστοιχεί στις λέξεις "Νέρων Καίσαρ", στην εβραϊκή γλώσσα. Ο Νέρων αναγκάστηκε ν' αυτοκτονήσει όταν ο επαρχιακός στρατός με επικεφαλής τον Γάλβα στασίασε και εισέβαλε στη Ρώμη. Ο Νέρων όμως ήταν τόσο αγαπητός στο λαό της Ρώμης αλλά και της επαρχίας που για χρόνια επικρατούσε η φήμη πως θ' αναστηθεί και θα επιστρέψει ως "Μεσσίας" για να εκδικηθεί και τιμωρήσει τους εχθρούς του, δηλαδή την ανίερη συμμαχία συγκλητικών-χριστιανών. Αυτή τη λαϊκή δοξασία φαίνεται πως αποδέχεται και η Αποκάλυψη, γι' αυτό και γράφει πως μια απ' τις κεφαλές του θηρίου κόπηκε αλλά θεραπεύτηκε θαυματουργικώς και όλος ο κόσμος εξεπλάγη...
11) Είναι γνωστό πως οι Χριστιανοί υπήρξαν πρωταθλητές της πλαστογραφίας. Ακόμα κι αυτά τα ιερά τους βιβλία, Ευαγγέλια και Επιστολές, δεν δίστασαν μέχρι τον 4ο αιώνα να τα υποβάλλουν σε άγρια "κοπτορραπτική", ανάλογα με τα συμφέροντα της κάθε αντιμαχόμενης παράταξης. Γι' αυτό κι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, στο τέλος του βιβλίου, γράφει κάτι συγκλονιστικό. Έχοντας ζήσει τους χριστιανούς "από μέσα" τόσα χρόνια, δηλώνει βέβαιος πως μόλις το βιβλίο του πέσει στα χέρια των ομοπίστων του θ' αρχίσουν να το παραχαράσσουν ανελέητα. 
Μιλάμε τώρα για αδίστακτους ανθρώπους. Νομίζω πως μόνο οι Χριστιανοί έχουν τόσο πολύ "χακερώσει" τα ιερά τους βιβλία. Οπότε ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, χρησιμοποιεί το έσχατο όπλο του για να διαφυλάξει την ακεραιότητα του έργου του: την απειλή! Τους λέει, με απλά λόγια, πως όποιος τολμήσει να αφαιρέσει ή να προσθέσει κάτι στο βιβλίο του, ο Θεός θα του αφαιρέσει χαρές ή θα του προσθέσει συμφορές!
Αλλά σιγά μην μάσησαν οι θεομπαίχτες...