Ο Κορωνοϊός "σκοτώνει" τις παραδοσιακές θρησκείες...

Ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές. Όχι λόγω πανδημίας. Γιατί επιδημίες και καταστροφικούς πολέμους η ανθρωπότητα έζησε και θα ζήσει πολλές ακόμα. Συνηθισμένα πράγματα.

Αλλού είναι το πρωτοφανές. Ο νέος παράγοντας που μπαίνει στην εξίσωση. Οι άνθρωποι, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, αντιμετωπίζουν μια παγκόσμια επιδημία αποκλειστικά με επιστημονικά κριτήρια! 

Δεν τρέχουν σε εκκλησίες, δεν ξεπατώνονται στις μετάνοιες και στις νηστείες, δεν παρασύρονται από σούργελα κληρικούς, δεν ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα, δεν μετέχουν σε λητανίες και ιερές τελετές, δεν κάνουν τάματα, γενικά γυρίζουν την πλάτη τους σε κάθε τι που ως τώρα θεωρούνταν "ιερό".

Κι όλα αυτά γίνονται χωρίς ν' ανοίξει μύτη. Λες κι η ανθρωπότητα ήταν έτοιμη από καιρό. Το προσκήνυμα στη Μέκκα απαγορεύτηκε, οι μαζικές προσευχές της Παρασκευής απαγορεύτηκαν στο Ιράν, στο Ελλαδιστάν ουσιαστικά έκλεισαν οι ναοί και το ιερότερο μυστήριο της θείας ευχαριστείας απαγορεύτηκε χωρίς ν' ακουστεί κιχ.

Μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη των ανθρώπων. Και κυρίως των πιστών. Βλέπουν, ακούν, σκέφτονται (έστω και λίγο) και καταλαβαίνουν. Μπορεί να μην το ομολογούν δημόσια, να μην το λένε ούτε καν στον εαυτό τους. Αλλά αυτά τα πράγματα δρουν υπόγεια, χτυπάνε κατευθείαν στο ασυνείδητο. Και δεν θ' αργήσουν να βγουν και στο συνειδητό. Θα το δούμε, θα το ζήσουμε κι αυτό...

Στην κάπως καθυστερημένη Ελλάδα το ξήλωμα του πουλόβερ της Εκκλησίας άρχισε περίπου πριν 50 χρόνια. Στην αρχή διστακτικά, ατσούμπαλα, άγαρμπα. πρωτοστατούσε η Αριστερά με τη χοντροκομμένη προπαγάνδα της. Η Εκκλησία την αντιμετώπισε σχετικά εύκολα, αλλά όχι χωρίς απώλειες. 

Το επόμενο μεγάλο "μπαμ" έγινε στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο πολιτικός γάμος, το συναινετικό και αυτόματο διαζύγιο, η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η αποποινικοποίηση της μοιχείας, η ισότητα των δύο φύλων ... όλ' αυτά ήταν κλοτσιές στο μαλακό υπογάστριο της Εκκλησίας. Ακολούθησε ορυμαγδός... σύμφωνα συμβίωσης, κατοχύρωση δικαιωμάτων ομοφιλοφύλων, αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα. 

Η Εκκλησία άρχισε να βρίσκεται στα σχοινιά του ριγκ. Έδωσε κάποιες σκληρές μάχες. Κέρδισε εκείνη του 1987 εναντίον του Τρίτση, τα κατάφερε κάπως καλούτσικα με τις ταυτότητες, αλλά πλέον ... δεν τραβάει.

Ήρθε κι ο κορωνοϊός ν' αποδείξει πως ο Βασιλειάς είναι γυμνός. Πως η πίστη της Εκκλησίας είναι παραμυθάκι του Άντερσεν. Καμιά θρησκεία δεν μπορεί να φτουρίσει αν δεν εγγυάται την άνωθεν ασφάλεια και προστασία των μελών της. Και τώρα τι βλέπουμε? Η Εκκλησία να είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του.

Ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους μετατρέπεται σε κόλαση και εφιάλτη. Η λειτουργία των ναών γίνεται πηγή κινδύνου. Και η συμμετοχή στο μέγα μυστήριο, διαβατήριο για τον άλλο κόσμο! Η Εκκλησία, τελικά, βλάπτει την υγεία. Όχι μόνο την ψυχολογική, όπως ξέραμε ως τώρα, αλλά και τη σωματική. Κι αυτό το βλέπουν και τα πιστά μέλη της. 

Οι συνέπειες δεν θ' αργήσουν να φανούν...

Τι είναι η θρησκεία-απόδραση?

Είναι γνωστό σε όλους το φαινόμενο άτομα μιας κάποιας ηλικίας, π.χ. άνω των πενήντα, να στρέφονται προς τη θρησκεία. Οι Χριστιανοί σπεύδουν να το αποδώσουν στην "ωριμότητα" της ηλικίας αυτής, αλλά δεν ισχύει. 

Η θρησκεία είναι ένας απ' τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι προσπαθούν να αποδράσουν απ' τη λεγόμενη "κρίση μέσης ηλικίας". Και για να το πω πιο ωμά, είναι ο κλασσικός τρόπος να παλέψεις την προοπτική του γήρατος και του θανάτου, αλλά και της συνειδητοποίησης πως απέτυχες ως άνθρωπος...

Βέβαια, μια τέτοια θρησκεία-απόδραση έχει κάποια βασικά γνωρίσματα. Κατ' αρχήν είναι μια θρησκεία "νομική", γεμάτη επιταγές και απαγορεύσεις, που διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο. 

Είναι μια θρησκεία μαγική. Που κυριαρχεί η πεποίθηση πως όλα όσα συμβαίνουν, συμβαίνουν ανεξήγητα και παύουν να συμβαίνουν με συγκεκριμένες ιεροτελεστίες και τελετουργίες. Π.χ. ανάβοντας το καντήλι ή ένα κεράκι, κάνοντας νηστείες, μετάνοιες και προσευχές, πηγαίνοντας στις ακολουθίες ή σε προσκυνήματα κ.λπ.

Όλ' αυτά απαλλάσσουν τον άνθρωπο απ' την ευθύνη της κακοδαιμονίας του κι απ' τη δύσκολη προσπάθεια ν' αλλάξει τον τρόπο ζωής που τη δημιούργησε.

Ο Θεός μιας τέτοιας θρησκείας εξαγοράζεται, εξευμενίζεται με δωροδοκίες και είναι πρόθυμος να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που διαθέτει το κατάλληλο "μέσο", π.χ. έναν "χαρισματικό" πνευματικό ή κάνει μια μεγάλη δωρεά στην Εκκλησία "υπέρ της ψυχής του"...

Ρώμη και Χριστιανισμός: αλήθειες και ψέματα (Ι΄ - Πώς τα πρώην θύματα γίνονται θύτες!)

Κατά τη γνώμη μας οι διώξεις των χριστιανών στους πρώτους αιώνες είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η πολιτική και η θρησκεία ταυτιζόταν. Π.χ. όποιος δεν υποτασσόταν στη ρωμαϊκή κυριαρχία το εξέφραζε με θρησκευτικό τρόπο. Αρνούνταν τους θεούς της Ρώμης, δεν θυσίαζε στους "δαίμονες" των αυτοκρατόρων, δεν συμμετείχε στις δημόσιες τελετές που είχαν αποκλειστικά θρησκευτικό χαρακτήρα κ.λπ.

Έτσι, ο χαρακτηρισμός "άθεος" την εποχή εκείνη ουσιαστικά ταυτιζόταν με τον αναρχικό-επαναστάτη. Όποιος δεν σεβόταν την κρατούσα μεταφυσική τάξη, απέρριπτε και την κοσμική τάξη, δηλαδή το καθεστώς...

Αλλά δεν είχε θρησκευτικό φερετζέ μόνο η πολιτική απείθεια. Θρησκευτικό χαρακτήρα έπαιρνε και η καταστολή της. Η στάση των χριστιανών θεωρήθηκε πως διασάλευε την αρμονική σχέση θεών και ανθρώπων. Κάτι που μετά βεβαιότητας θα προκαλούσε τη θεϊκή οργή, η οποία θα έπεφτε στις κεφαλές δικαίων και αδίκων.

Οι χριστιανοί με τη στάση τους έθεταν σε κίνδυνο όχι μόνο τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ρωμαίων αλλά δυναμίτιζε τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας και αυτοκρατορίας. 

"Άθεοι" βέβαια θεωρούνταν και οι Ιουδαίοι, αλλά η θρησκεία τους γινόταν σεβαστή καθώς ήταν πανάρχαιη, παλαιότερη ακόμα και της ίδιας της Ρώμης. Επιπλέον, στην εβραϊκή Βίβλο, ιερό βιβλίο και των χριστιανών ως "Παλαιά Διαθήκη", διαβάζουμε πως ο προφήτης Ελισαιέ δίνει προφανώς την συγκατάθεσή του στον Ναιμάν που ζητά να λάβει χάρη αν προσκυνήσει τον βασιλιά της Συρίας στο ναό του Ρεμάν (Βασιλειών Δ', ε, 18-19)! Όμως οι χριστιανοί αρνούνταν, έστω και προσχηματικά, να θυσιάσουν στους παραδοσιακούς θεούς για να σώσουν τη ζωή τους...

Όλα αυτά στοχοποιούσαν τους χριστιανούς. Σε κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή, επιδημία ή εχθρική επιδρομή ο όχλος έσπευδε να λιντζάρει τους χριστιανούς ή απαιτούσε απ' τους τοπικούς επάρχους να τους ρίξουν στα λιοντάρια. Γιατί θεωρούνταν υπεύθυνοι κάθε "θεομηνίας". Πώς να μην οργίζονταν μαζί τους οι Θεοί που έσωσαν τη Ρώμη απ' τον Αννίβα?

Όμως την ίδια λογική ακολούθησαν και οι Χριστιανοί μόλις κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. Θεωρούσαν τους εθνικούς, και κυρίως τους αιρετικούς, ως αιτίες κάθε συμφοράς και καταστροφής. 

Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος εξαπολύει σκληρότατο διωγμό (ανάλογο του Διοκλητιανού) εναντίον των "αιρετικών" Δονατιστών. Με το επιχείρημα πως ο Θεός του εμπιστεύτηκε ολόκληρη την αυτοκρατορία κι αν δεν εξαφανίσει κάθε αίρεση θα θεωρηθεί (ο Κωνσταντίνος) προσωπικά υπεύθυνος με συνέπεια να υποστεί τόσο αυτός προσωπικά όσο και ολόκληρο το κράτος τη θεία τιμωρία. Με απλά λόγια τους έλεγε "εξ αιτίας σας κινδυνεύω να τιμωρηθώ απ' τον Θεό, άρα είστε εχθροί του αυτοκράτορα, οπότε... φίδι κολοβό που σας έφαγε"!

Σώζεται ακόμα και ένα διάταγμα του 438 μ.Χ. εναντίον των Ιουδαίων, Σαμαριτών, εθνικών και αιρετικών που κατηγορούνται ως υπεύθυνοι για την κακή σοδειά, τους πρόσφατους παγετώνες και την ξηρασία...

"Ορθοδοξία" στα λόγια...

Σήμερα στον Ορθόδοξο κόσμο έχει ο καθένας τη δική του "θεολογία"! Κι έτσι έχουμε φαινόμενα όπως τα παρακάτω: αντιμετωπίζουμε τις ενοχές μας στο πρότυπο του ρωμαιοκαθολικού μεσαίωνα, υποστηρίζουμε την ατομικότητά μας προτεσταντικά, φανατιζόμαστε ισλαμικά, αιθανόμαστε περιούσιοι εβραϊκά κ.λπ.

Σε όλ’ αυτά αν προσθέσουμε και την κλασική υποκρισία και τον ναρκισσισμό μας, το γλυκό έρχεται και δένει!

Τη μακρόσυρτη και αντιαισθητική λατρεία τη βαφτίζουμε "βυζαντινή μεγαλοπρέπεια", τη δεσποτοκρατία "επισκοποκεντρική εκκλησία", την αυτιστική και αυτάρεσκη περιχαράκωση "καθ’ ημάς Ανατολή", τη φθονερή επιθετικότητα "ζήλο", τη συναισθηματική ψυχρότητα "σοβαρότητα"...

Τελικά δεν είν’ ο γιαλός στραβός...