Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Μας λένε την αλήθεια τα Συναξάρια;

Τον Φεβρουάριο, αλλά σε διαφορετικές μέρες, η ανατολική και η δυτική Εκκλησία εορτάζουν τον Άγιο Φλαβιανό, πατριάρχη Κωνσαντινουπόλεως.
Στα συναξάρια τους όμως οι δυο Εκκλησίες δίνουν δύο εντελώς διαφορετικές εκδοχές του τέλους του.
Σύμφωνα με την Ανατολική Εκκλησία ο Φλαβιανός συμμετείχε στη λεγόμενη "ληστρική" Σύνοδο της Εφέσου το 449 όπου "όχλος με επικεφαλής άγριους μοναχούς και υπό την ηγεσία ενός ρασοφόρου τέρατος, του αρχιμανδρίτη Βαρσουμά, εισέβαλαν στη Σύνοδο και κακοποίησαν βαριά τον Φλαβιανό ο οποίος μετά τρεις ημέρες πέθανε από τις πληγές που του προκάλεσαν οι φονείς".
Στην Ανατολή κυκλοφορούν και διάφορες άλλες παραλλαγές της εκδοχής, όπως ότι η "κακοποίηση" του Πατριάρχη έγινε εντός του Ιερού Βήματος κλπ
Στο συναξάρι της Δυτικής Εκκλησίας, που προσωπικά το θεωρώ μακράν πιο έγκυρο, υπάρχει μια άλλη εκδοχή, που είναι και ιστορικά πιο τεκμηριωμένη:
Ο πατριάρχης Φλαβιανός συγκρούστηκε με τον ευνούχο Χρυσάφιο, αξιωματούχο του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Νέου.
Ο ευνούχος, θέλοντας να ξεφορτωθεί τον Πατριάρχη, εκμεταλλεύτηκε τις δογματικές συγκρούσεις τις εποχής (χριστολογικές αιρέσεις) και πέτυχε να εμπλέξει σε αυτές τον Φλαβιανό, με αποτέλεσμα να τον συλλάβει, βασανίσει και εξορίσει. 
Στο δρόμο για την εξορία ο Πατριάρχης πέθανε.
Άντε τώρα βγάλτε άκρη εσείς με τα συναξάρια και τους παπάδες...

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Αθηναίοι Άγιοι Γ‘ - Αγία Δαρεία, 19 Μαρτίου (Μεγάλη σοφία η αγαμία!)

Ο Χρύσανθος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα, κι ήταν γιος διάσημου Συγκλητικού και φανατικού ειδωλολάτρη.
Ο Χρύσανθος, όμως, προτίμησε να γίνει Χριστιανός. Τον τράβηξε η προσωπικότητα ενός επισκόπου που, λόγω των διωγμών, ζούσε σε σπηλιές στα γύρω βουνά!
Συμπέρασμα πρώτο: εκείνη την εποχή οι δεσποτάδες ζούσαν σε σπηλιές και τρύπες, κι όμως προσέλκυαν τους εκλεκτότερους.
Οι δικοί μας ζουν σε μέγαρα και σουλατσάρουν με κουρσάρες και ξεχριστιανίζουν τον κόσμο...

Πάμε παρακάτω.
Αφήνιασε, που λέτε, ο πατέρας του Χρύσανθου κι έψαχνε τρόπους να φέρει το γιόκα του στον «ίσιο δρόμο».
Ε, τι πιο λογικό, το μυαλό του πήγε αμέσως στον «τριπλόκαμον όφιν» (το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της γυναίκας).
Σκέφτηκε να βρει μια ειδωλολάτρισσα, με προσωπικότητα και γοητεία, να τον τυλίξει κανονικά, να πει ο άνθρωπος τον Δεσπότη Παναγιώτη...
Εκείνη την εποχή ωραίες γυναίκες υπήρχαν παντού. Αλλά το συνδυασμό κουκλάρας και καλλιεργημένης, μόνο στην Αθήνα τον έβρισκες!
Έστειλε, λοιπόν, ανθρώπους του στην Αθήνα ο πατέρας του Χρύσανθου, κι αυτοί βρήκαν τη Δαρεία, μανεκέν και αριστούχα της Φιλοσοφικής.

Ε, τα πάντρεψε τα παιδιά ο άνθρωπος
και περίμενε να δει αποτελέσματα...
Για να μην τα πολυλογώ, όχι μόνο ο Χρύσανθος δεν αλλαξοπίστησε, αλλά και η Δαρεία έγινε Χριστιανή. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το ζεύγος συμφώνησε να ζήσουν μαζί τηρώντας αγαμία!

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Άγιοι της Αθήνας Β’ ― Άγιος Μαρτινιανός, 13 Φεβρουαρίου

Ο Μαρτινιανός καταγόταν απ’ την Παλαιστίνη και 18 χρονών έγινε αναχωρητής.
Η φήμη του διαδόθηκε παντού, ώσπου κάποιοι, για να τον δοκιμάσουν, ανέθεσαν σ’ ένα αδιάντροπο γύναιο (μεταμορφωμένο σατανά) να τον διαφθείρει.

Φόρεσε, που λέτε, ο τριπλόκαμος όφις ρούχα κουρελιασμένα, κι ένα απόγευμα με παλιόκαιρο χτύπησε την πόρτα του κελιού του:
«Ελέησόν με δούλε του Θεού», φώναζε, «χάθηκα σ’ αυτό τον ερημότοπο και μην επιτρέψεις να με φάγουν τα άγρια θηρία».
Αυτά είπε το «θηρίο το ανήμερο» στον Άγιο, κι εκείνος αναγκάστηκε να της ανοίξει, να της παραχωρήσει το κελάκι του, κι αυτός μπήκε στη διπλανή αποθηκούλα να προσευχηθεί.

Έλα όμως που ο ανθρωπόμορφος δαίμονας του έσκαβε βόθρο, έραβε δόλο, ύφαινε δίχτυ, έστηνε παγίδα...
Κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα πετάει από πάνω της τα παλιόρουχα, μένει με το στριγκάκι και τα σχετικά, βάφει μάτια, χείλη, ρόγες, τα πάντα όλα, κι αρχίζει να τσιρίζει.
Τρέχει ο Άγιος να τη σώσει και του πετάχθηκαν τα μάτια!
Κι αρχίζει το γύναιο τις φαύλες θωπείες και τα πρόστυχα ερωτόλογα («ορέγομαι να απολαύσω το κάλλος σου» και τα ρέστα), φουντώνει ο ερημίτης, αλλά βρίσκει το σθένος να της πει «περίμενε δυο λεπτάκια κι έρχομαι».

Ο Μαρτινιανός, απομακρυνόμενος απ’ το γύναιο, έκανε κάτι απίστευτο:
Πήγε παραδίπλα, άναψε φωτιά και πήδηξε μέσα.
Η ώρα περνούσε, είδε το γύναιο πως ο Άγιος αργούσε, και πήγε να δει τι απόγινε.
Και βλέποντάς τον μέσα στη φωτιά, πήγε να της σαλέψει, είδε κι απόειδε να τον σώσει, μετάνοιωσε πικρά και κλείστηκε σε μοναστήρι.

Πέρασαν πέντε-έξι μήνες, συνήλθε ο Άγιος απ’ τα εγκαύματα και μετακόμισε σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου, για να γλυτώσει οριστικά απ’ τις γυναίκες.Εκεί, λοιπόν, που ο Άγιος είχε βρει την ηρεμία του στο μεσοπέλαγο βράχο, γίνεται ένα ναυάγιο και πνίγονται όλοι εκτός μιας κοπελίτσας που μισόγυμνη βγαίνει ακριβώς κάτω απ’ τη σπηλιά του!
Τι να κάνει κι ο Άγιος, της δίνει λίγο νερό και φαΐ, και για να μην ξανατσιτσιριχτεί, βουτάει μέσα στη θαλασσοταραχή και κολυμπάει μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα!

Εκεί, αρχίζει πάλι την περιπλάνηση, ψάχνοντας ένα κατάλληλο ερημητήριο. Κάποτε πέρασε κι απ’ την Αθήνα, και σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες εγκαταστάθηκε δίπλα σ’ ένα ποταμάκι...
Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Ο Άγιος αρρώστησε όσο ζούσε στην Αθήνα, πέθανε και θάφτηκε εκεί που σήμερα βρίσκεται ο ναός της Καπνικαρέας.
Αυτή ήταν η ζωή του Μαρτινιανού του αήττητου...

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Απ’ το "Χάρε Κρίσνα" στο "Ελέησόν με"...


Η Μεσόγειος Θάλασσα ήταν κάποτε ενιαίος πολιστικά και οικονομικά χώρος.
Οι λαοί της αντάλλασσαν τα πάντα: εμπορεύματα, γνώσεις, θεούς...
Όταν οι Έλληνες του Αλέξανδρου έφτασαν μέχρι της μακρινές Ινδίες κυριολεκτικά σοκαρίστηκαν.
Με έκπληξη ανακάλυψαν πως οι Πέρσες, οι Αφγανοί, οι Κινέζοι, κι όλοι γενικά οι Ανατολίτες, γνώριζαν και πίστευαν τα ίδια πάνω-κάτω μ’ αυτούς.
Όσα έλεγαν στην Αθήνα ο Σωκράτης κι ο Πλάτωνας, τα έλεγε στην Κίνα ο Κομφούκιος.
Κι όσα δίδασκαν οι Σοφιστές, τα έλεγε ο Λάο Τσε κι οι οπαδοί του.
Όποιος μελετάει τις θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου θα διαπιστώσει πως ο Χριστιανισμός δεν έφερε τίποτα καινούργιο.
Στην ανάσταση των νεκρών πίστευαν κι οι Φαρισαίοι, ενώ την αγάπη ακόμα και των εχθρών δίδασκαν και οι Βουδιστές.
Ο "θείος έρωτας" των Χριστιανών είναι εξέλιξη του "πλατωνικού έρωτα", και το τριαδολογικό δόγμα είναι αντιγραφή της ινδουιστικής τριαδολογικής θεότητας "Βράχμαν-Βισνού-Σίβα".
Ο πρώτος αναστημένος Θεός ήταν ο Όσιρις, ο Δίας γεννήθηκε κι αυτός σε σπηλιά και ήταν ο πρώτος πατροκτόνος Θεός!
Γιατί κι ο Ιησούς "πατροκτονία" έκανε, ανατρέποντας ουσιαστικά το Νόμο του Θεού-Πατέρα Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης.
Κι οι ομοιότητες του μύθου του Διόνυσου Ζαγρέα με τον Ιησού παραείναι εντυπωσιακές για να τις θεωρήσουμε "σύμπτωση"...
Αλλά μια κι αναφερθήκαμε προηγουμένως στον Ινδουισμό, διαβάζω τις συμβουλές που έδωσε ο Σρι Κρίσνα, ο "υπέρτατος Κύριος", στο μαθητή του Αρτζούνα:
"Απασχόλησε το νου και τη σκέψη σου συνεχώς με Μένα. Και γίνε πιστός Μου. Προσκύνησέ με και λάτρεψέ με. Έτσι, απορροφημένος τέλεια από Εμένα, θα έλθεις κοντά Μου"!
Δεν σας θυμίζουν πολύ τα χριστιανικά Ευαγγέλια;
Σύμφωνα με τους Ινδουιστές, ο ευκολότερος τρόπος να συντονίσουμε το νου μας με την Υπέρτατη Δύναμη είναι η ρυθμική επανάληψη κάποιων στερεότυπων "ιερών λέξεων" ή συλλαβών, των λεγόμενων "μάντρας" (προσευχών).
Έτσι, οι Ινδουιστές έχουν  το "Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα χάρε χάρε", οι Βουδιστές το "Ομ Μάνι Πάντμε Χουμ", οι Δυτικοί Χριστιανοί το "Άβε Μαρία Γκράτσια Πλένα", κι οι Ανατολικοί το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με"...