Ο γνήσιος Χριστιανισμός πιστεύει στη μετενσάρκωση!

Ο αρχαίγονος Χριστιανισμός πίστευε στη μετενσάρκωση. Όπως και οι Εβραίοι, οι Ινδοί, οι Αιγύπτιοι, οι Θιβετιανοί κ.λπ. 

Αλλά τον 4ο αιώνα οι ηγέτες της εκκλησίας έκριναν σκόπιμο να απομακρυνθούν από αυτή θέση. Ίσως γιατί ήθελαν να σπρώξουν τους ανθρώπους να βελτιωθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, στα πλαίσια μίας και μόνο ζωής, και να μην αφήνουν αυτές τις καταστάσεις να διαιωνίζονται...

Αυτή όμως η επιλογή είχε και τις αρνητικές της συνέπειες. Για να ασκήσει περισσότερη πίεση η Εκκλησία στους πίστους της να τηρούν τις εντολές και υποδείξεις της κατασκεύασε ένα σορό φριχτά πράγματα που απέβλεπαν στην κατατρομοκράτησή τους. Κολάσεις, αιώνιες τιμωρίες, σατανάδες κ.λπ. Κι έτσι απομακρύνθηκε πολύ απ' το αρχικό πνεύμα της θρησκείας...

Υπάρχουν αρκετά εδάφια στην Αγία Γραφή που εμμέσως ή αμέσως αναφέρονται στη μετενσάρκωση. Άλλωστε θα ήταν παράλογο εκ μέρους του Θεού να απαιτήσει απ' τους ανθρώπους να τελειοποιηθούν σε μία και μόνο ζωή. Κάτι τέτοιο θα έδειχνε άγνοια της ανθρώπινης αδυναμίας....

Διαβάζοντας τα Ευαγγέλια βλέπουμε πως κάποια στιγμή ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές του τι λένε οι άνθρωποι γι' αυτόν. Κι εκείνοι απάντησαν πως οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεωρούν μετενσάρκωση του Ηλία, του Ιερεμία, του Ιωάννη Βαπτιστή ή κάποιου Προφήτη τέλος πάντων. Και φυσικά ο Ιησούς δεν τους αποπήρε. Δεν είπε "τι ανοησίες λέτε... δεν υπάρχει μετενσάρκωση"!

Μια άλλη φορά, βλέποντας έναν εκ γενετής τυφλό, οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού ποιος αμάρτησε για να γεννηθεί τυφλός. Οι γονείς του ή ο ίδιος? Μα πότε πρόλαβε να αμαρτήσει ο ίδιος μιας και γεννήθηκε εξ αρχής τυφλός? Κι εδώ γίνεται σαφής αναφορά σε προηγούμενη ζωή και μετενσάρκωση. Και πάλι ο Ιησούς δεν απέρριψε αυτή την αντίληψη...

Μια άλλη φορά, και συγκέκριμένα μετά τη μεταμόρφωσή του, ο Ιησούς εμμέσως πλην σαφώς είπε στους μαθητές του πως ο Ηλίας είχε ήδη έλεθει πριν από αυτόν και θανατώθηκε. Προφανώς εννοούσε τη μετενσάρκωση του Ηλία ως Ιωάννη Βαπτιστή. 

Αλλά γιατί ο Ηλίας-Ιωάννης είχε αυτό το άδοξο τέλος? Γιατί αποκεφαλίστηκε? Γιατί αυτό επέβαλε το κάρμα του. Όπως ξέρουμε απ' την Παλαιά Διαθήκη ο Ηλίας είχε θανατώσει με αποκεφαλισμό 450 ιερείς του Βάαλ. Έπρεπε λοιπόν να υποστεί κι αυτός τις συνέπειες του συμπαντικού νόμου που ο Ιησούς τον κωδικοποίησε με τη φράση "μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις"!

Αλλά για την πίστη των πρώτων Χριστιανών στη μετενσάρκωση θα επανέλθουμε αργότερα...

Πολλά είναι τα ψέματα, ας πούμε και καμιά αλήθεια...

 

Κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση της ιστορίας του λεγόμενου "αρχέγονου χριστιανισμού" θα λέγαμε πως:

α) Οι ηθικές του απόψεις ήταν σχεδόν ταυτόσημες με τις αντίστοιχες αξίες των εθνικών. Λίγο να διαβάσει κανείς τον Επίκτητο και τον Μάρκο Αυρύλιο πολλά θα καταλάβει. Αλλά κι εκεί που εμφανίζονται αποκλίσεις, αυτές περιορίζονται στο θεωρητικό επίπεδο και δεν αντανακλώνται στην πραγματική συμπεριφορά.

β) Πριν τον Κωνσταντίνο οι περισσότεροι οπαδοί του χριστιανισμού ελκύονταν όχι απ’ τις θεολογικές και ηθικές διδασκαλίες της νέας θρησκείας, αλλά απ’ τα "θαύματα", τους εξορκισμούς, τις "θεραπείες" και τα μαρτύρια των προηγούμενων.

γ) Από την εποχή του Κωνσταντίνου και μετά, η μεταστροφή των λαϊκών μαζών στον χριστιανισμό ήταν κάθε άλλο παρά πλήρης και εκούσια. Χρειάστηκαν αιώνες εξαναγκασμού, πίεσης και απειλές σκληρότατων ποινικών τιμωριών για να ολοκλρωθεί.

δ) Η χριστιανική εκκλησία προσπάθησε σκληρά να επιβάλλει την άποψή της πως η θρησκεία της ερχόταν να προσφέρει κάτι καινούργιο στον κόσμο. Φυσικά αυτό δεν ισχύει. Ο Χριστιανισμός λεηλάτησε κυριολεκτικά τις παλιές θρησκείες και φιλοσοφίες. Στερούνταν καινοτόμου και δημιουργικής σκέψης. Πίσω απ’ τα κηρύγματα της αγάπης έκρυβε το σκληρό πρόσωπό του. Της μισαλοδοξίας και της διώξεως κάθε αντίθετης άποψης και φωνής.

ε) Η διάδοση του χριστιανισμού στηρίχθηκε αρχικά, ας το πούμε, στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Μέσω εμπόρων, στρατιωτών και δούλων που μετακινούνταν απ’ την Παλαιστίνη προς τα μεγάλα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας. Οι οργανωμένες αποστολικές δραστηριότητες ήταν μεταγενέστερες και όχι τόσο επιτυχημένες όπως τις εμφανίζει η εκκλησία. Άλλωστε κι απ’ τα επίσημα χριστιανικά κείμενα προκύπτει πως οι λεγόμενοι "απόστολοι" έβρισκαν χριστιανούς στις πόλεις που επισκέπτονταν.

στ) Ο χριστιανισμός ήταν αναμφίβολα ένα αντιρωμαϊκό κίνημα με θρησκευτικό φερετζέ. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, που απευθυνόταν στις κατώτερες και πιο καταπιεσμένες κοινωνικές και εθνοτικές ομάδες, τα λέει όλα. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν με ένα όνειρο: να διαλύσουν τη Ρώμη και να καταλύσουν την παγκόσμια εξουσία της, αντικαθιστώντας την με μία δική τους, που για ξεκάρφωμα την ονόμασαν "Βασιλεία των Ουρανών"!

ζ) Ασφαλώς και στους πρώτους χριστιανούς ανήκαν και άτομα ανώτερου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια, στην αμάθεια και στις προλήψεις. Η κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών ήταν ένας ισχυρός κράχτης και μεγάλος μαγνήτης που τράβαγε νέους πιστούς-οπαδούς. Όμως αυτό το παραμυθάκι γρήγορα ξεφούσκωσε οπότε το χριστιανικό κίνημα πέρασε σε επόμενες φάσεις εξέλιξης. Λιγότερο αγαπησιάρικες...

η) Ουδέποτε υπήρξε μία και ενιαία χριστιανική εκκλησία. Τους πρώτους αιώνες επικράτησε μια ανοιχτοσύνη, ελευθερία και ποικιλότητα. Η κάθε χριστιανική κοινότητα είχε τη δική της πίστη, τα δικά της ευαγγέλια, τη δική της λατρεία. Η ενοποίηση επιχειρήθηκε απ’ τα μέσα του 4ου αιώνα, ως πολιτκή επιλογή και εργαλιοποίηση της θρησκείας για την ενότητα της αυτοκρατορίας. Αλλά κι αυτή η προσπαθεια ουσιαστικά απέτυχε.

Ένα αντιδωράκι και πολύ σου είναι!

Στις Πράξεις των Αποστόλων περιγράφεται ένα σύντομο διάστημα κομμουνιστικής κοινοκτημοσύνης που επικράτησε στην πρώτη χριστιανική κοινότητα της Ιερουσαλήμ. 

Είναι άραγε ιστορικό γεγονός ή απλά ένα ακόμα προπαγανδιστικό τέχνασμα των πρώτων χριστιανών? Κι αν εφαρμόστηκε, πότε σταμάτησε και για ποιους λόγους δεν επαναλήφθηκε? Απαντήσεις δεν δίνουν τα επίσημα χριστιανικά κείμενα...

Από έγκυρες ιστορικές πηγές γνωρίζουμε πως η κοινοκτημοσύνη δεν ήταν κάτι καινούργιο τον 1ο αιώνα. Εφαρμοζόταν ήδη αιώνες πριν από τις αδελφότητες των Πυθαγορείων αλλά κι απ' την ιουδαϊκή αίρεση των Εσσαίων. 

Κοινοκτημοσύνη επικρατούσε και σε κάποιες χριστιανικές κοινότητες των επόμενων αιώνων, που όμως η επίσημη εκκλησία θεωρεί "αιρετικές", όπως την ομάδα του Κρυπτοκράτη. 

Προβληματισμό προκαλεί και η αναφορά του εθνικού σατιρικού συγγραφέα Λουκιανού, που αποκαλεί τον Ιησού "σοφιστή" και αναφέρει πως οι οπαδοί του τα είχαν όλα κοινά. Αυτά γράφονται τον 2ο αιώνα, που είμαστε σχεδόν σίγουροι πως πλέον η κοινοκτημοσύνη δεν χαρακτήριζε τις χριστιανικές κοινότητες.

Το πιθανότερο είναι πως η κοινοκτημοσύνη που περιγράφουν οι Πράξεις δεν ήταν και τόσο αυστηρή και απόλυτη. Ασφαλώς και βόλευε τους ακτήμονες, αλλά αποτελούσε ένα βαρύ φορτίο για τους ευκατάστατους. 

Σίγουρα μια αλληλεγγύη υπήρχε μεταξύ των μελών της χριστιανικής εκκλησίας, αλλά η κοινότητα των περιουσιακών στοιχείων πρέπει να αποτελούσε την εξαίρεση. 

Γιατί αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λένε οι Πράξεις τότε μιλάμε για ένα κομμουνιστικό σύστημα που αποτελείται μόνο από καταναλωτές. Αν είναι να ζούμε τρώγοντας την περιουσία του άλλου, κανείς δεν πρόκειται να δουλέψει για να παράγει πλούτο. Ίσως γι' αυτό και το σύστημα χρεοκόπησε. Γιατί στο τέλος όλοι θα κατέληξαν ζητιάνοι...

Προσωπικά πιστεύω πως μια χριστιανική κοινότητα κοινοκτημοσύνης σίγουρα υπήρξε τα πρώτα 20 χρόνια από τον θάνατο του Ιησού. Η υπόσχεσή του πως η Βασιλεία των Ουρανών και η συντέλεια του κόσμου θα έρθουν πριν παρέλθει "η παρούσα γενιά" συγκλόνιζε αλλά και τρόμαζε τους οπαδούς του. Όταν έχεις πειστεί ότι σε λίγα χρόνια, ίσως και μέρες, έρχεται η ώρα της αιώνιας Κρίσης, είναι δυνατόν να σκέφτεσαι χωράφια, χρυσάφια και επενδύσεις? Τα δίνεις όλα ελπίζοντας να εξαγοράσεις την αιώνια ευτυχία του Παραδείσου. Λίγα δίνεις και πολλά παίρνεις. 

Τα χρόνια όμως περνούσαν και οι εσχατολογικές προσδοκίες των Χριστιανών διαψεύδονταν. Οπότε άρχιζαν να ζώνουν τα φίδια, ειδικά τους πλουσιότερους. Είχαν πιαστεί κότσο και είχαν προσφέρει μπόλικο χρήμα στα κάθε είδους λαμόγια που σίγουρα εκμεταλλεύτηκαν την αφέλεια, τη θρησκοληψία αλλά και την κουτοπονηριά τους να πιάσουν πρώτη θέση στον παράδεισο. 

Και κάπως έτσι απεβίωσε κι η κοινοκτημοσύνη. Και καταλήξαμε στο... πάρε ένα αντιδωράκι χριστιανέ μου μετά από δυο ώρες ταλαιπωρίας στο ναό και πολύ σου είναι...

Ο Χριστιανισμός είναι απ' τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα!

 

Το κίνημα των Διαμαρτυρομένων στη Δύση έθεσε για πρώτη φορά με αποφασιστικό τρόπο το κρίσιμο ζήτημα της αυθεντικότητας της ίδιας της Βίβλου. Ταυτόχρονα, πολλοί εκπρόσωποι του Ορθολογισμού άρχισαν να ξετινάζουν κυριολεκτικά τα ιερά κείμενα των Χριστιανών. Και απέδειξαν πως ο ... βασιλιάς ήταν γυμνός.

Ο Σπινόζα, π.χ.,  διέκρινε "ζωηρή φαντασία" στους Προφήτες και ερμήνευε τα "θαύματα" ως φυσικά φαινόμενα και επιστημονικά εξηγήσιμα. Παράλληλα ξεκίνησε και μια διεξοδικότερη ιστορική έρευνα της ιστορίας του αρχέγονου χριστιανισμού, εστιάζοντας στα αίτια παρακμής της ρωμαίκής αυτοκρατορίας.

Το 1776 ο Εδουάρδος Γίββων θεώρησε τον χριστιανισμό ως μια βασική αιτία της παρακμής και πτώσης του ρωμαϊκού κόσμου. Και απέδωσε τον θρίαμβο των χριστιανών όχι στην πρόνοια κάποιου Θεού αλλά στον μισαλόδοξο ζήλο τους, στο δόγμα της μέλλουσαν ζωής, στους μύθους περί θαυμάτων, στα αυστηρά ήθη αλλά και στη σκληρή πειθαρχία της οργάνωσής τους.

Οι Γερμανοί θεολόγοι της Σχολής της Τυβίγγης κατέληξαν σε ριζοσπατικότερες θέσεις. Δεν φτάνει που αμφισβήτησαν τη γνησιότητα σχεδόν όλων των Επιστολών του Παύλου, υποστήιξαν και την άποψη πως η λεγόμενη Καινή Διαθήκη είναι απλά μια προσπάθεια σύνθεσης και συμβιβασμού των περισσότερων και αναταγωνιστικών χριστιανικών εκκλησιών των πρώτων αιώνων.

Ο Μαρξ αναφέρθηκε πολλές φορές στην ιστορία του πρώιμου χριστιανισμού. Αλλά πιο συστηματικά ασχολήθηκε ο Ένγκελς. Ο τελευταίος, αναλύοντας την Αποκάλυψη, υποστήριξε πως αρχικά ο χριστιανισμός ήταν μια σκληρή επαναστατική οργάνωση, παρόμοια με εκείνη των ριζοσπαστών εργατών στα μέσα του 19ου αιώνα.

Στη συνέχεια πολλοί ήταν εκείνοι που διαπίστωσαν σημαντικές ομοιότητες σοσιαλισμού και χριστιανισμού. Και τα δύο ήταν επαναστατικά κινήματα των καταπιεσμένων, κήρυσσαν τη λύτρωση απ' τη δουλεία και την αθλιότητα, προέκριναν την κοινοκτημοσύνη και πάλευαν για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μάλιστα κάποιοι τόνιζαν πως ο μεν χριστιανισμός χρειάστηκε τρεις αιώνες να επικρατήσει, ενώ στον σοσιαλισμό θα αρκέσουν 60 χρόνια...

Βέβαια, σε όλα αυτά ασκήθηκε αυστηρή κριτική. Ο Βέμπερ, π.χ., θεωρεί ανοησία τον παραλληλισμό χριστιανισμού και σοσιαλισμού. Κατά τη γνώμη του ο χριστιανισμός ήταν στην ουσία "αντεπαναστατικός", αφού, όπως όλες οι λυτρωτικές θρησκείες, θεωρούσε επικίνδυνες της εγκόσμιες επιδιώξεις και απέρριπτε κάθε μορφή ταξικού αγώνα...