Είναι οι θρησκείες ... "μαγαζιά-γωνία";

Είναι γνωστό πως τα θρησκευτικά ιερατεία είναι ληστρικά κι αχόρταγα. Από αρχαιοτάτων χρόνων! 

Τέτοιοι ήταν οι ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου, οι "Μάγοι" της Μεσοποταμίας, οι χριστιανοί ιεράρχες κ.λπ.

Αλλά οι πρώτοι διδάξαντες, και χειρότεροι απ' όλους κατά τη γνώμη μου, ήταν οι Βραχμάνοι των Ινδιών.

Αποτελούσαν την ανώτερη κοινωνική τάξη-κάστα. Ήταν υπεράνω ακόμα και των βασιλιάδων! Θεωρούσαν ιδιοκτησία τους τα ιερά βιβλία του ινδουισμού (Βέδες κ.λπ.), ήταν οι μόνοι που τα γνώριζαν και διέθεταν το αποκλειστικό δικαίωμα ερμηνείας και διδασκαλίας τους. 

Αυτή τη νοοτροπία μετέφεραν κάποιοι στον χριστιανισμό διατυπώνοντας το αξίωμα πως "μόνο η Εκκλησία (δηλαδή οι Επίσκοποι) μπορεί να ερμηνεύει αυθεντικά την Αγία Γραφή". Λες και αυτοί έλαβαν μεγαλύτερη δόση Αγίου Πνεύματος από εμάς.

Πάντως, οι "βραχμάνοι" όλων των θρησκειών δεκάρα δεν δίνουν για τη δικιά μας σωτηρία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντα της "κάστας" τους και τα προνόμιά τους.

Οι Ινδοί Βραχμάνοι δεν πλήρωναν φόρους και δέχονταν δωρεές τεράστιας αξίας σε αγαθά, πολύτιμα μέταλλα, χρήμα και γαίες. Ως και ολόκληρα χωριά είχαν δικά τους. 

Μέχρι και τις πόρνες υποχρέωναν να τους καταβάλλουν ειδικές εισφορές, ενώ οι πλουσιότερες απ' αυτές τους έχτιζαν και ναούς (δηλαδή τα "μαγαζάκια" τους)...

Μπορούμε να βρούμε τον Θεό στον εκκλησιαστικό χώρο"? (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού με απασχολούσε, ανέκαθεν, από μικρό. Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να Τον βρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πότε μέσω της φιλοσοφίας, άλλοτε μέσω της θεολογίας και, τρίτον, μπαίνοντας ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. 

Το τρίτο μου αυτό εγχείρημα, τολμώ να πω, όχι μόνο μού προσέθεσε ακόμη περισσότερα ερωτήματα, στα ήδη υπάρχοντα, αλλά και λειτούργησε και σε παράπλευρους τομείς της ζωής μου, αρνητικά! Τα όσα θα πω παρακάτω είναι οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; 

Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!

Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;
Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόζει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα!

Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως -η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία!- λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!

Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....

Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!

Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά, δε, μπορεί ν' αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος, ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη...

Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών...
Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας...

Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!

Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο...  Αυτές, με δυο τρία λόγια, ήταν οι εμπειρίες μου από τον "τρόπο ζωής" που προωθεί η Εκκλησία.
Τη σήμερον ημέρα δηλώνω αγνωστικιστής και θεωρώ ότι αν δεν έμπαινα ποτέ στον εκκλησιαστικό χώρο και στεκόμουν απέξω, ή έστω με κανά κεράκι κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, μπορεί και να μην έμπαιναν στο μυαλό μου, ποτέ, τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, που ταλανίζουν την πίστη μου χρόνια! Και ρωτάω: Είναι δυνατόν ο Θεός, που είναι χαρά, να βρίσκεται μέσα σε κανόνες, που σκοτώνουν στην κυριολεξία, κάθε ελεύθερη ενεργητικότητα, και δημιουργούν φόβο στις ψυχές; Ή στον πουριτανισμό, τον ευσεβισμό και την υποκρισία;

Επίσης, και το έχω διασταυρώσει και με άλλους αυτό, σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα κατά πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; 

Τη στιγμή που σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένας αμαρτωλός, μια πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι ότι πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό που είσαι -από τον εαυτό σου δηλαδή-, προκειμένου να προσεγγίσεις το Θεό;

Πού βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία σήμερα; Γιατί κατά τη διαδρομή μου προς τα εκεί εγώ το μόνο που είδα είναι κάτι πιεστικούς και ψυχαναγκαστικούς κανόνες, που μόνο υγιής δε θα βγει κανείς τηρώντας τους κατά γράμμα! Εξυπηρετούν την αυτοδικαίωση των λίγων, θα έλεγα, και την ικανοποίηση του υπερτροφικού και ταυτόχρονα ενοχικού "εγώ" τους...
Ο Χριστιανισμός αγαπά την ομορφιά της ζωής, στην τελική; Διότι από εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, που έχω έρθει σε επαφή, βλέπω ότι επικρατεί μια ένοχη σιγή -έως και απαξίωση θα έλεγα- για τον έρωτα... 

Δημιουργούνται έτσι ενοχές στο όνομα του Χριστού και ταυτόχρονα μίσος ενδόμυχο απέναντι σε καθετί διαφορετικό... Θα τα ενέκρινε αυτά ο Χριστός;

Δυστυχώς, εγώ, αυτά διαπίστωσα και "εψηλάφησα" ιδίοις χερσίν...

Η Εκκλησία κρύβει τις παγανιστικές ρίζες της!

Σε προηγούμενη ανάρτηση είδαμε πώς το χριστιανικό δόγμα του αμαρτήματος και της θυσίας έχουν τις ρίζες τους στις πρωτόγονες φυσιολατρικές θρησκείες. Αλλά το ίδιο ισχύει και με το χριστιανικό δόγμα της "αναγέννησης".

Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι συλλαμβάνονται και γεννιούνται στην αμαρτία. Κανένας δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών αν δεν ξαναγεννηθεί "εν ύδατι και αγίω πνεύματι"!

Η χριστιανική Βάπτιση δεν είναι παρά αντιγραφή-παραλλαγή των αρχαίων παγανιστικών τελετών μύησης. 

Και στους πρωτόγονους λαούς υπήρχαν "δύο γεννήσεις". Με την πρώτη, τη "σαρκική", ο άνθρωπος απλώς έρχεται στον κόσμο. Με τη δεύτερη, μπαίνει στη φυλή, γίνεται μέλος των πολεμιστών της, η ύπαρξή του περνάει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Με την τελετή μύησης ο αναγεννημένος άντρας μπαίνει σε ένα καινούργιο στάδιο ζωής.

Οι ανθρωπολόγοι έχουν καταγράψει πολλά και διάφορα τελετουργικά μύησης. Αλλά κάποια μοτίβα είναι κοινά. 

Ο μυημένος πρέπει πριν αναγεννηθεί, να "πεθάνει", να αποβάλει την παλιά του ζωή, να καθαρθεί. Το "λούσιμο", αρχικά με αίμα και μετά με νερό, ήταν κλασική μέθοδος καθαρμού. 

Η εξαφάνιση στο δάσος (που συμβολίζει το θάνατο) και η επανεμφάνιση συνήθως μετά τρεις μέρες (που συμβολίζει την αναγέννηση) είναι κλασική μέθοδος μύησης. Ο μειούμενος πρέπει να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Η μακρά νηστεία, η σιωπή και η μοναξιά είναι μέρος της σχετικής διαδικασίας. 

Βλέπουμε δηλαδή σχεδόν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν και το χριστιανικό μυστήριο της Βάπτισης, ως τελετή μύησης των νέων πιστών.

Το ίδιο συμβαίνει και με το χριστιανικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πολύ διαδεδομένο στον παγανιστικό κόσμο. Η βρώση του "σώματος και αίματος" του θεού, ως προϋπόθεση ένωσης με αυτόν, συναντάται σε όλα τα αρχαία Μυστήρια. 

Το ίδιο ισχύει και με τους μύθους που θέλουν αναρίθμητους αρχαίους θεούς, συνήθως γεννημένους από παρθένες μητέρες, να θανατώνονται στην προσπάθειά τους να σώσουν την ανθρωπότητα. 

Η ιδέα του Θεού-Σωτήρα είναι πανάρχαια και παγκόσμια. Απλά, αυτό δεν είναι ευρύτερα γνωστό γιατί η χριστιανική Εκκλησία εδώ και αιώνες επιδίδεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξαφανίσει ό,τι προδίδει τα κοινά σημεία της με τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες...

Τι και ποιοι εμποδίζουν τις αλλαγές στον εκκλησιαστικό χώρο; (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Η λέξη "αλλαγή" είναι δαιμονοποιημένη από αρκετούς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο.

Τους το λες και σου κοπανάνε ότι η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι ο Χριστός δεν αλλάζει και είναι "ο ίδιος και παρατεινόμενος εις τους αιώνας".

Ειδικά οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν σπήλαια φανατικών και αντιδραστικών, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτού του "πολέμου" απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα αλλαγής!

Γι' αυτό συνηθίζω και λέω πως αν η Εκκλησία ήθελε να αλλάξει πραγματικά θα κοιτούσε να απομονώσει τέτοιες φωνές, ακόμα και να διαχωρίσει τη θέση της από τις εν λόγω παρασυναγωγές... Αλλά δεν το κάνει, είτε από φόβο μήπως χάσει οπαδούς, είτε διότι οι οργανωσιακοί κι η νοοτροπία τους έχουν διεισδύσει στον εκκλησιαστικό χώρο, διαβρώνοντάς τον. 

Παίζονται συμφέροντα. Φανταστείτε ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν μέχρι και εκπαιδευτήρια! "Απόστολος Παύλος", "Ελληνική παιδεία", "Θεομήτωρ" είναι μερικά από αυτά... Θυμηθείτε επίσης ιεράρχες όπως Χριστόδουλος, Αμβρόσιος, Καλλίνικος (και οι τρεις μέλη της "Χρυσοπηγής"), Μεσογαίας Νικόλαος (ο αδερφός του Αστέριος είναι στην παραεκκλησιαστική οργάνωση του "Σωτήρος") και πολλοί άλλοι. 

Χτυπητό παράδειγμα ιεράρχη οργανωσιακότατου στη νοοτροπία, ο οποίος μετέφερε το θεοκρατικό κράτος της πάλαι ποτέ Καλβινιστικής Γενεύης σε ακριτική πόλη της Ελλάδος, αποτελεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καντιώτης! Ζωντανό παράδειγμα του πόσο η τυπολατρία, σε συνδυασμό με λογής-λογής ψυχολογικές αγκυλώσεις και νοσηρή θρησκευτικότητα, καταντά άρρωστο κάποιον! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξωτερικά την επιγραφή του "ορθοδοξότατου", αλλά δεν ήταν παρά ένας καλβινιστής, πουριτανός!

Όχι στο γράμμα του δόγματος, αλλά στο πνεύμα...

Το εκνευριστικό σε αυτόν τον τύπο και τους οπαδούς του ήταν ότι θεωρούσαν εαυτούς ότι νομιμοποιούνταν να ελέγχουν και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα! Ασκούσαν το λεγόμενο "ελεγκτικό κήρυγμα", όπως προσφιλώς το ονομάζαν... Πνευματικό τέκνο αυτού ήταν και ο Σωτηρόπουλος, ο Νικόλαος, ο οποίος διακατεχόταν από την ίδια νοοτροπία μ' εκείνον.

Έλεγχος παντού, καυτηριασμός των κακώς (νομιζομένων) εχόντων, εμμονή στην αμαρτία -ιδίως τη σαρκική- και την αιώνια κόλαση...

Επειδή έχω δει κάποια πράγματα από μέσα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ευαγγελικό "πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί" ερμηνεύεται ... φαντάζεστε πώς! Μαντέψτε πόσοι είναι οι "κλητοί" και πόσοι οι "εκλεκτοί" τελικά και που ανήκουν! 

Η νοοτροπία ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία είναι δύσκολο να σβήσει, διότι είναι συνυφασμένη και με μπόλικο εθνικισμό!

Προφητείες για την (Μ)Πόλη, το ξανθό γένος και δε συμμαζεύεται δίνουν και παίρνουν έως σήμερα...

Ανανεωνόμαστε και εμπλουτιζόμαστε...

Το "Συ είπας" είναι ένα απ’ τα πιο παλιά ενεργά ιστολογία, αν όχι και το παλαιότερο!

Λειτουργεί ανελλιπώς απ’ τις 7 Γενάρη του 2008, με εβδομαδιαίες αναρτήσεις επί 11 γεμάτα χρόνια...

Ο παλιός ιστολόγος δεν κουράστηκε, δεν βαρέθηκε, δεν εξαντλήθηκε. Αντιθέτως...

Αλλά όπως όλα τα πράγματα, έτσι και το "Συ είπας" χρειάζεται μια ανανέωση, έναν εμπλουτισμό, ένα φρεσκάρισμα ρε παιδί μου.

Και νομίζω πως βρήκα το καταλληλότερο πρόσωπο. Τον Γιάννη Νικολουδάκη. Νεότερος σε ηλικία, με περισσότερο ζήλο κι ενθουσιασμό, ενδεχομένως με περισσότερες γνώσεις. 

Θα δημοσιεύουμε τακτικά τις απόψεις του, που και ενδιαφέρουσες είναι και διεισδυτικές και συχνά πρωτότυπες...

Κι όμως, υπήρξε "Κήπος της Εδέμ"!

Το γεγονός πως οι θρησκείες και οι μύθοι τους είναι προϊόντα της ανθρώπινης δημιουργικής φαντασίας, δεν σημαίνει πως πρέπει και να απαξιώσουμε πλήρως το θρησκευτικό φαινόμενο. Άλλωστε οι περισσότεροι μύθοι έχουν κάποιον ιστορικό πυρήνα που καλούμαστε ν’ ανακαλύψουμε.

Όλοι πλέον συμφωνούμε πως το λεγόμενο "προπατορικό αμάρτημα" είναι ένα απλό παραμυθάκι. Δεν υπήρξε ποτέ Κήπος της Εδέμ, καταραμένος όφις, μήλο, Εύα και Αδάμ, όσο κι αν αυτό γκρεμίζει το χριστολογικό δόγμα της Εκκλησίας και ολόκληρη την πίστη της. 

Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά πρέπει επιτέλους να το αποδεχθούμε και να το ομολογήσουμε...

Όμως αυτό το παραμυθάκι δεν είναι τελείως φανταστικό. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σε όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδόσεις συναντάμε την πεποίθηση πως στο πολύ μακρινό παρελθόν υπήρξε μια ιδανική κοινωνία, ένας "χρυσός αιώνας" που όμως κάτι έγινε (μια "αμαρτία") και όλα ανατράπηκαν προς το χειρότερο ("πτώση")!

Κατά την προσωπική μου άποψη αυτές οι παραδόσεις διασώζουν μια μεγάλη αλήθεια. 

Στα προϊστορικά χρόνια οι ανθρώπινες κοινωνίες-αγέλες λειτουργούσαν όπως οι κυψέλες κι οι μυρμηγκοφωλιές. Σίγουρα δεν υπήρχαν οι ανέσεις και η ευημερία, αλλά επικρατούσε απόλυτη ομοψυχία και αρμονία. 

Πάνω απ’ όλα ήταν η φυλή και η ανάγκη επιβίωσής της, οπότε η ζωή του κάθε μέλους είχε μηδαμινή αξία. Δεν υπήρχαν προσωπικά "θέλω", ατομικές φιλοδοξίες, δικαιώματα και διεκδικήσεις.

Κάποια στιγμή το σκηνικό αυτό ανατράπηκε. Καθώς μεγάλωσε ο εγκέφαλος του ανθρώπου και πλέον ήταν ικανός να κάνει πολυπλοκότερες σκέψεις, κάπου άρχισε να μπαίνει στη μέση το "εγώ", το "συμφέρον", η "ατομικότητα". Αυτό που οι ανθρωπολόγοι ονομάζουν "αυτοσυνειδησία". 

Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται και το φαινόμενο της ιδιοκτησίας. Και πλέον ανατρέπονται όλα. Οι ισορροπίες καταρρέουν, οι ανταγωνισμοί κι οι ενδοφυλετικές συγκρούσεις κάνουν την εμφάνισή της. Και αρχίζουν τα μεγάλα δεινά για τις ως τότε ομονοούσες και ενωμένες ανθρώπινες αγέλες.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που οι θρησκείες θεωρούν μεγαλύτερη αμαρτία τον εγωισμό, το ίδιον θέλημα, τον πλούτο, τον ατομισμό....

Κι αν το καλοσκεφτούμε, τι ζητούν οι θρησκείες; 

Μα να επιστρέψουμε πάλι στον "Κήπο της Εδέμ", στον "αρχέγονο παράδεισο", στον "χρυσό αιώνα" του μακρινού παρελθόντος. Που όλοι θα είμαστε ίσοι και ίδιοι, θα τα έχουμε όλα κοινά, θα θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον...

Όμως αυτό δεν γίνεται πλέον. 

Γι’ αυτό και οι θρησκείες χάνουν οριστικά την επικαιρότητα και την επιρροή τους. Ο ρομαντισμός τους μάς είναι συμπαθής, αλλά όταν μπαίνει επιτακτικά το δίλημμα, απαντούμε στα ιερατεία... "όχι, δεν θα πάρουμε, πίσω δεν γυρίζουμε"!

Τελικά, υπάρχει Θεός?

Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε πως το ερώτημα αν υπάρχει Θεός είναι άτοπο. Με ποια λογική δεν ρωτάμε, π.χ., αν υπάρχουν θεοί? Πώς ξεκινάμε με δεδομένο ότι αν υπάρχει Θεός, αυτός είναι ένας?

Πέρα απ' αυτό, αν υποθέσουμε πως ο Θεός υπάρχει και είναι ένας, πρέπει να διαπιστώσουμε ποιας θρησκείας είναι ο αληθινός θεός. Γιατί αν πιστεύουμε σε λάθος θεό, ποιο το όφελος?

Ακριβέστερη θεωρώ μια ερώτηση πιο συγκεκριμένη. Π.χ. "υπάρχει ο Θεός όπως τον πιστεύουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί?". Σ' ένα τέτοιο ερώτημα μπορείς ευκολότερα ν' απαντήσεις...

Κατά τη γνώμη μου οι θεοί όλων των θρησκειών είναι ανύπαρκτοι. Αποτελούν προϊόντα της δημιουργικής φαντασία των ανθρώπων και ειδικά των ιερατείων. 

Οι επικεφαλής κάθε θρησκείας έχουν πολλούς λόγους να κατασκευάζουν θεούς στα μέτρα τους.

Αλλά και οι απλοϊκοί άνθρωποι έχουν απόλυτη ανάγκη την ύπαρξη έστω και ενός Θεού που θα τους παρηγορεί, προστατεύει, γιατρεύει, θα τους υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν και τι όχι, και θα τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στην άλλη ζωή..

Βέβαια, η χριστιανική θρησκεία το έχει "τερματίσει" το ζήτημα Θεός. Τον έχουν τόσο υπεραναλύσει, που απορώ πως κι οι ίδιοι δεν σοκάρονται με τόσες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που γνωρίζουν για το θεϊκό μυστήριο. 

Αλλά όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, έτσι και η πολύτομη χριστιανική δογματική μπάζει από παντού. Να πω ένα πολύ απλό παράδειγμα:

Λένε πως ο Θεός είναι δικαιοσύνη και γι' αυτό τιμωρεί. Αλλά είναι και αγάπη, και γι' αυτό συγχωρεί! 

Αλλά με ποια ακριβώς σειρά εκδηλώνονται αυτές οι ιδιότητες του Θεού? Αν προηγείται η δικαιοσύνη-τιμωρία τότε δεν έχει κανένα νόημα η εκ των υστέρων συγχώρεση. Αν προηγείται η αγάπη-συγχώρεση, τότε προς τι η τιμωρία? Χάος...

Βέβαια, παραμένει ανοιχτό το ερώτημα αν υπάρχει κάποια Ανώτερη Δύναμη. Που, φυσικά, μας είναι τελείως άγνωστη και δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς και τα δόγματα των θρησκειών.

Η ψυχρή λογική λέει πως δεν υπάρχει ούτε κάποια ανώτερη δύναμη. Αλλά η λογική αποδεδειγμένα κάνει τεράστια λάθη. Μήπως λογική δε φαινόταν η περιστροφή του ήλιου γύρω από τη γη? Κι όλοι δεν θεωρούμε πως το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού είναι λογικά γαλάζιο. Αλλά η επιστήμη έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο!

Εμπειρικά ο καθένας μας θα μπορούσε να αναφέρει πολλά γεγονότα της προσωπικής του ζωής που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας Ανώτερης Δύναμης. Αλλά υπάρχουν και άλλα τόσα γεγονότα που συνηγορούν στο αντίθετο.

Οπότε σοφότερο είναι να μην πολυασχολούμαστε με τέτοια ζητήματα. Ας φροντίζει ο καθένας μας να βελτιώσει τον εαυτό του, να τον κάνει πιο λειτουργικό κοινωνικά, να ζήσει πιο γεμάτα και ποιοτικά, περισσότερο συλλογικά και λιγότερο ανταγωνιστικά-εγωκεντρικά. 

Οι μεταφυσικές αναζητήσεις περισσότερη σύγχυση προκαλούν παρά ανακούφιση...

Η θυσία του Ιησού κατάλοιπο των αρχαίων ανθρωποθυσιών!

Είδαμε ήδη πως η ιστορία των θρησκειών είναι μια ιστορία ψευδαισθήσεων. 

Όλα είναι σχήματα που κατασκευάζει το ανθρώπινο μυαλό, που τείνει μονίμως να αποδίδει τα πάντα με ανθρώπινες μορφές.

Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν διαχώριζε τον εαυτό του απ’ τον εξωτερικό κόσμο. 

Τότε ήταν απόλυτα φυσικό να επιλέξει ένα μεγαλόσωμο ζώο του περιβάλλοντός του και να του αποδώσει τιμές ως "ευεργέτη της φυλής", "πανάρχαιο πρόγονο" ή "τοτέμ"!

Όταν άρχισε να καλλιεργεί τη γη και βλέποντας, π.χ., τα σιτηρά να αναγεννιούνται κάθε χρόνο και να σώζουν τους ανθρώποις απ’ την πείνα, ήταν φυσικό να πιστέψει πως υπάρχει κάποιο "πνεύμα των σιτηρών" που κάνει κάθε χρόνο αυτή τη δουλειά. Την ίδια στιγμή, τρώγοντας το σιτάρι ή το ζώο-τοτέμ, ήταν φυσικό να αισθάνεται ενοχή, πως προκαλεί την δίκαιη οργή των πνευμάτων που ζουν σε αυτά, οπότε για να εξιλεωθεί έπρεπε να προσφέρει μια αντίστοιχη θυσία για να κατευνάσει τις ευεργετικές (αλλά και καταστροφικές) δυνάμεις της φύσης. Έτσι καταλήγουμε στο φαινόμενο των τελετουργικών ανθρωποθυσιών.

Ακόμα και στην Εβραϊκή Βίβλο ("Παλαιά Διαθήκη" των Χριστιανών) βλέπουμε κατάλοιπα αυτής της πρωτόγονης αντίληψης. 

Ο Θεός-Ιεχωβά αυτοαποκαλείται "ζηλότυπος" που απαιτούσε τη θυσία των πρωτοτόκων. Που σταδιακά αντικαθίστανται με την προσφορά κάποιου υποκατάστατου, π.χ. ζωοθυσία, προσφορά καρπών κ.λπ.

Το φαινόμενο των ανθρωποθυσιών στον μεσογειακό χώρο είχε ουσιαστικά εξαλειφθεί πριν τους ρωμαϊκούς χρόνους. 

Αλλά στη Νότια Αμερική περιγράφονται από Ευρωπαίους φρικτές ανθρωποθυσίες τον 16ο αιώνα (κυρίως μικρών παιδιών και αιχμαλώτων πολέμου) απ’ τους Αζτέκους κ.λπ.

Η έννοια του αμαρτήματος και της θυσίας πέρασε και στον Χριστιανισμό, ασφαλώς με μια πιο φιλοσοφημένη και φιλάνθρωπη μορφή. 

Πλέον το "αμάρτημα" δεν έχει να κάνει με την προσβολή των "πνευμάτων της φύσης" αλλά με την "παρακοή στο θέλημα του Θεού". Και η θυσία αναφέρεται περισσότερο στην καταστολή των φυσικών ορμών και ενστίκτων μας. 

Όμως το "πρωτόγονο πνεύμα" επιβιώνει και στον Χριστιανισμό, αφού για τον εξιλασμό των ανθρώπινων αμαρτημάτων έπρεπε να θυσιαστεί και να πεθάνει πραγματικά κι όχι συμβολικά ο ίδιος ο μονογενής Υιός του Θεού!

Εύλογη απορία...

Για πιο λόγο ο Θεός απαιτεί

να τον "πιστεύουμε"?

Σκέψεις πάνω στην "Αποκάλυψη"... (Γ‘)

9) Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, πριν τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού θα έλθουν δύο προφήτες-μάρτυρες. Κατά την Εκκλησία αυτοί θα είναι ο Μωυσής και ο Ηλίας, ενώ κατ' άλλους ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αλλά η διδασκαλία αυτή δεν επιβεβαιώνει έμμεσα την "κρυμμένη πίστη" του Χριστιανισμού στη μετενσάρκωση? Υπάρχουν αρκετές ακόμα αναφορές στα Ευαγγέλια που υπονοείται εμμέσως πλην σαφώς αυτή η ανατολικής προέλευσης πίστη...

10) Κατά την επιστημονικότερη άποψη, ο "Αντίχριστος" της Αποκάλυψης είναι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας του 1ου μ.Χ. αιώνα, ο Νέρωνας. Άλλωστε ο αριθμός 666 αντιστοιχεί στις λέξεις "Νέρων Καίσαρ", στην εβραϊκή γλώσσα. Ο Νέρων αναγκάστηκε ν' αυτοκτονήσει όταν ο επαρχιακός στρατός με επικεφαλής τον Γάλβα στασίασε και εισέβαλε στη Ρώμη. Ο Νέρων όμως ήταν τόσο αγαπητός στο λαό της Ρώμης αλλά και της επαρχίας που για χρόνια επικρατούσε η φήμη πως θ' αναστηθεί και θα επιστρέψει ως "Μεσσίας" για να εκδικηθεί και τιμωρήσει τους εχθρούς του, δηλαδή την ανίερη συμμαχία συγκλητικών-χριστιανών. Αυτή τη λαϊκή δοξασία φαίνεται πως αποδέχεται και η Αποκάλυψη, γι' αυτό και γράφει πως μια απ' τις κεφαλές του θηρίου κόπηκε αλλά θεραπεύτηκε θαυματουργικώς και όλος ο κόσμος εξεπλάγη...

11) Είναι γνωστό πως οι Χριστιανοί υπήρξαν πρωταθλητές της πλαστογραφίας. Ακόμα κι αυτά τα ιερά τους βιβλία, Ευαγγέλια και Επιστολές, δεν δίστασαν μέχρι τον 4ο αιώνα να τα υποβάλλουν σε άγρια "κοπτορραπτική", ανάλογα με τα συμφέροντα της κάθε αντιμαχόμενης παράταξης. Γι' αυτό κι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, στο τέλος του βιβλίου, γράφει κάτι συγκλονιστικό. Έχοντας ζήσει τους χριστιανούς "από μέσα" τόσα χρόνια, δηλώνει βέβαιος πως μόλις το βιβλίο του πέσει στα χέρια των ομοπίστων του θ' αρχίσουν να το παραχαράσσουν ανελέητα. 

Μιλάμε τώρα για αδίστακτους ανθρώπους. Νομίζω πως μόνο οι Χριστιανοί έχουν τόσο πολύ "χακερώσει" τα ιερά τους βιβλία. Οπότε ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, χρησιμοποιεί το έσχατο όπλο του για να διαφυλάξει την ακεραιότητα του έργου του: την απειλή! Τους λέει, με απλά λόγια, πως όποιος τολμήσει να αφαιρέσει ή να προσθέσει κάτι στο βιβλίο του, ο Θεός θα του αφαιρέσει χαρές ή θα του προσθέσει συμφορές!

Αλλά σιγά μην μάσησαν οι θεομπαίχτες...

Ο "Αντίχριστος" του Νίτσε ως αντίδραση στην χριστιανική ανωριμότητα...

Η σκληρή κριτική του Νίτσε στο Χριστιανισμό είναι σε αρκετά σημεία της υπερβολική, ίσως και άδικη. 

"Ακραία" θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε και την εμμονή του να συγκρίνει και να αντιπαραθέτει τον εαυτό του με τον Μεσσία των Χριστιανών.

Υπάρχουν όμως πολλά σημεία της κριτικής του που είναι πολύ εύστοχα. Όπως, π.χ., η διαπίστωση πως ο Χριστιανισμός έχει "πρόβλημα" με την ανθρώπινη αυτοπεποίθηση. Υπερπροβάλλεται ο Χριστός προκειμένου να υποτιμηθεί και ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Τα κεφάλια των πιστών πρέπει να είναι συνεχώς ευλαβικά σκυμμένα. Κι οι χριστιανοί πρέπει με κάθε ευκαιρία κι αφορμή να πέφτουν στα γόνατα, να προσκυνούν εικόνες και λοιπά είδωλα, να φιλούν με σαφή διάθεση υποταγής τα χέρια των κληρικών!

Το κλίμα που καλλιεργούσε ο χριστιανισμός την εποχή του Μεσαίωνα (θα το ήθελε και τώρα, αλλά δεν τον "παίρνει") μετέτρεπε τους ανθρώπους σε σκλάβους, στο όνομα της ταπεινότητας. 

Πρόκειται για μια δυσοίωνη ιδεολογία που ευνουχίζει ψυχολογικά τους πιστούς, που ανάγει σε αρετή την ανωριμότητα και την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας. Προφανώς πρέπει να αισθανόμαστε ταπεινοί και αδύναμοι για να μπορεί να επιβληθεί ο θεσμός της Εκκλησίας με τις στομφώδεις ανοησίες της...

Ο Νίτσε προτείνει ν’ απαλλαγούμε απ’ τον δογματισμό της άσκοπης ταπεινότητας, να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τις ηθικές παρωπίδες του χριστιανισμού, ν’ απελευθερώσουμε τον "Αντίχριστο" (τον "μικρό ήρωα") που κρύβουμε μέσα μας και ν’ αναλάβουμε άμεσα δράση! 

Να οικοδομήσουμε τη δική μας ταυτότητα-προσωπικότητα, αποφεύγοντας κάθε ένταξη σε ομάδες-κοπάδια, είτε πρόκειται για θρησκείες είτε για πολιτικά κόμματα κ.λπ.

Σκέψεις πάνω στην "Αποκάλυψη"... (Β‘)

5) Σύμφωνα με το βιβλίο, ο συγγραφέας εξορίστηκε στην Πάτμο επειδή "κήρυττε το λόγο του Θεού". Όμως η συνέχεια του έργου μάλλον τον διαψεύδει. Ακολουθεί μια υποθετική-φανταστική μάχη μεταξύ της χριστιανικής Εκκλησίας και της ρωμαϊκής εξουσίας. Που λήγει με συντριβή της δεύτερης και ολοκληρωτική καταστροφή της Ρώμης ("πόρνης Βαβυλώνας"). Είναι προφανές πως η Αποκάλυψη αποτελούσε ένα αντικαθεστωτικό-επαναστατικό μανιφέστο που απηχούσε τις αντιρωμαϊκές διαθέσεις του συγγραφέα της και του κύκλου του. Τι πιο φυσικό να θεωρηθούν οι άνθρωποι αυτοί "επικίνδυνοι" και να διωχθούν ποινικά;

6) Υποτίθεται πως το έργο γράφτηκε αυθόρμητα, σε κατάσταση έκστασης του συγγραφέα και καθ’ υπαγόρευση του αγγέλου (όπως ακριβώς το Κοράνι μερικούς αιώνες αργότερα)! Όμως αυτό δεν είναι αληθές. Το περιεχόμενο του βιβλίου σε καμία περίπτωση δεν είναι πρωτότυπο. Αποτελεί μια συστηματική σύνθεση διαφόρων πηγών και παραδόσεων, κυρίως ιουδαϊκών (εσσαϊκών, αποκρυφιστικών, καμπαλιστικών κ.λπ.). Επιπλέον δεν μπορεί να θεωρηθεί και "θεόπνευστο" αφού αυτοδιαψεύδεται πανηγυρικά. Ο συγγραφέας βεβαιώνει πως όσα γράφει θα συμβούν "εν τάχει", δηλαδή "άμεσα". Αλλά πέρασαν σχεδόν 2.000 χρόνια κι ακόμα περιμένουμε...

7) Εκτός απ’ το αντιρωμαϊκό πνεύμα, ο συγγραφέας φαίνεται απογοητευμένος απ’ τη χαλαρότητα και τις συμβιβαστικές τάσεις που άρχισαν να εκδηλώνονται στις τάξεις των πιστών. Σίγουρα, η καθυστέρηση της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού ήταν τεράστια δοκιμασία για τις χριστιανικές εκκλησίες στα τέλη του 1ου αιώνα. Αλλά η "χαλαρότητα" και οι "συμβιβασμοί" είναι μάλλον αναχρονισμοί και ίσως να περιγράφουν καταστάσεις του 4ου αιώνα...

8) Στην Αποκάλυψη δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος για αγάπη και φιλανθρωπία. Κυριαρχεί το πάθος για τιμωρία και εκδίκηση των ασεβών. Ο Ιησούς είναι πολέμαρχος κι ο μανδύας του κατακόκκινος απ’ τα αίματα των εχθρών του. Του χριστιανικού στρατού προπορεύεται άγγελος που καλεί τα όρνια να σπεύσουν να τραφούν απ’ τις σάρκες των ασεβών. Ουσιαστικά καταργούνται οι υποτιθέμενες βασικές αρχές του χριστιανισμού περί αγάπης, συγχωρητικότητας κ.λπ. Αλλά μήπως, τελικά, η Αποκάλυψη "αποκαλύπτει" το πραγματικό πρόσωπο του Χριστιανισμού. Γιατί το περιεχόμενό της "κουμπώνει" σχεδόν απόλυτα με την ιστορία του Μ. Κωνσταντίνου, που ανέδειξε τον Ιησού και τον σταυρό του σε κατεξοχήν πολεμικό σύμβολο. Και ουσιαστικά κατάργησε τη Ρώμη και την αντικατέστησε με την Κωνσταντινούπολη, που οι χριστιανοί της εποχής του αποκαλούσαν "Νέα Ιερουσαλήμ"!

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΚΕ') - Oι Σηίτες...

Κάποιοι θεωρούν τους Σηίτες ως "προτεστάντες του ισλαμισμού". Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο προτεσταντισμός είναι ένα κλαδί που ξεπετάχτηκε σχεδόν 1500 χρόνια απ’ την πρώτη εμφάνιση του χριστιανισμού. Ενώ ο Σηιτισμός είναι ένας απ’ τους δυο αρχικούς κορμούς του Ισλάμ.

Μετά τον θάνατο του Μωάμεθ η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων της Μέκκας συσπειρώθηκε γύρω απ’ τον διάδοχό του Αμπού Μπακρ. Μόνο μια μικρή μερίδα στάθηκε στο πλευρό του Αλή, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλή κατά την περίοδο των τριών πρώτων χαλιφών αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στη διδασκαλία των οπαδών του. Αλλά μετά τον θάνατο του Οθμάν ανέλαβε τη χαλιφεία το 656 μ.Χ. Αντιμετώπισε όμως πολλές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων και της Αϊσα, μιας απ’ τις χήρες του Μωάμεθ. 

Αρχικά κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει αλλά τελικά ανατράπηκε φονευόμενος το 661 μ.Χ. Ακολούθησε διωγμός των οπαδών του Αλή με αποκορύφωμα τη σφαγή του γιου του Χουσεϊν στην Καρμπάλα το 680 μ.Χ., γεγονός που σημάδεψε την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία των σηιτών. 

Έκτοτε υπερτονίζουν τη θρησκευτική σημασία του πάθους, της θυσίας και του μαρτυρικού ιδεώδους.  Ο Χουσεϊν ανακηρύχθηκε ως ο κατεξοχήν μεγαλομάτης και η επέτειος του θανάτου του, τη 10η μέρα του μηνός μουχαράμ γιορτάζεται με σκληρές αυτομαστιγώσεις και αυτοτραυματισμούς των οπαδών του.

Κεντρικό ρόλο στην παράταξη των σηιτών παίζει ο θεσμός των ιμάμηδων. Πρώτος και μεγαλύτερος ιμάμης ήταν ο Αλή που θεωρείται "άγιος του Θεού", που μαζί με τον Προφήτη προϋπήρχε της Δημιουργίας. 

Ο ιμάμ είναι πολιτικο-θρησκευτικός ηγέτης της κοινότητας, φορέας του θείου φωτός, φίλος του Θεού και έχει επιλεγεί από αυτόν ως εκπρόσωπος της θεότητας και οδηγός προς τη σωτηρία.

Η πλειοψηφία των σηιτών δέχονται την ύπαρξη 12 ιμάμηδων, ενώ μια μικρότερη ομάδα αποδέχεται μόνο 7. Ο δωδέκατος ιμάμης, ο Αλ-Μαχντί, δεν πέθανε αλλά εξαφανίσθηκε το  878 μ.Χ. και θα επανέλθει για να ανακαινίσει το Ισλάμ και να εγκαθιδρύσει παγκόσμια βασιλεία. Πρόκειται για τη σηιτική εκδοχή του Μεσσία...

Σκέψεις πάνω στην "Αποκάλυψη"... (Α‘)

1) Κατ’ αρχήν, το βιβλίο μου φάνηκε πολύ ... γραφειοκρατικό. Το περιεχόμενό του, μας λέει ο συγγραφέας, το έδωσε ο Θεός στον Ιησού Χριστό, εκείνος στον άγγελο κι ο άγγελος στον Ιωάννη. Έτσι ακριβώς! Για να τηρείται μάλλον η ιεραρχία...

2) Ποιος να ήταν ο συγγραφέας της Αποκάλυψης; Η Εκκλησία επιμένει πως ήταν ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο συγγραφέας αυτοαποκαλείται "προφήτης". Ήταν άραγε και προφήτης ο Ευαγγελιστής; Στα μέσα του 3ου αιώνα υπήρχαν έντονες αμφισβητήσεις για τη γνησιότητα του έργου. Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Διονύσιος (265 μ.Χ.) υποστήριξε πως το βιβλίο έγραψε κάποιος άλλος, κι όχι ο Ευαγγελιστής. Στήριξε την άποψή του στο γεγονός πως η Αποκάλυψη έχει πολλές ασυνταξίες σε σχέση με το γλωσσικά άρτιο Ευαγγέλιο του Ιωάννη...

3) Ως χρόνο συγγραφής η Εκκλησία θέτει το έτος 94-95 μ.Χ. Αλλά απ’ το περιεχόμενο του βιβλίου προκύπτει ένα πρωιμότερο χρονολογικό πλαίσιο, λίγο μετά την ανατροπή του Νέρωνα, δηλαδή γύρω στα 70 μ.Χ.

4) Σύμφωνα με το κείμενο, το έργο γράφτηκε όσο ο συγγραφέας ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Αν δεχθούμε ως έτος συγγραφής το 95 μ.Χ., τότε μιλάμε για την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δομιτιανού, που σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας "διέταξε μεγάλο διωγμό κατά των Χριστιανών". Όμως ένας τόσο "μεγάλος" διωγμός δεν τεκμηριώνεται ιστορικά. Αυτό προκύπτει και έμμεσα, καθώς δεν νοείται "μεγάλος" και "σκληρός" διωγμός των Χριστιανών, με τον ηγέτη τους στη Μ. Ασία Ιωάννη να εξορίζεται απλά για ένα έτος στη γειτονική Πάτμο...

Το Ντάρμα και η Παραβολή των Ταλάντων...

Δε νομίζω πως υπάρχει χριστιανός που να μην ξέρει σε γενικές γραμμές την Παραβολή των Ταλάντων. 

Αυτή που μας λέει, με λίγα λόγια, πως ο Θεός προίκισε κάθε άνθρωπο με κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα, τα οποία όμως οφείλει να τα χρησιμοποιήσει για το γενικότερο συμφέρον κι όχι μόνο για τον εαυτούλη του.

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως και αυτή η Παραβολή του Ιησού είναι απλή εκδοχή-αναπαραγωγή μιας ευρύτερα διαδεδομένης στην Ανατολή σχετικής διδασκαλίας.

Η σανσκριτική λέξη "ντάρμα" σημαίνει "σκοπός της ζωής", αλλά και την αντίστοιχη "διδασκαλία". 

Σύμφωνα με το Νόμο του Ντάρμα ο καθένας μας έχει κάποια μοναδικά χαρίσματα και ταλέντα τα οποία καλείται στην παρούσα ζωή να τα ανακαλύψει, να τα καλλιεργήσει και να τα αξιοποιήσει για το κοινωνικό σύνολο κι όχι εγωκεντρικά. Μόνο τότε επιτελεί τον προορισμό του στη γη...

Σύμφωνα με το Νόμο του Ντάρμα, η σωστή ερώτηση είναι "Τι μπορώ να δώσω" κι όχι "Τι μπορώ να πάρω". 

Την ίδια διδασκαλία αναπαρήγαγαν ο Σωκράτης, ο Χριστιανισμός κι άλλες γνωστές θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα...

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΚΔ') - Αιρέσεις του Ισλάμ

Χαριζίτες: Είναι ένα παράδοξο μείγμα πουριτανικής αυστηρότητας και φιλελεύθερου πνεύματος. Αποκλειστικός διαιτητής των ανθρωπίνων πραγμάτων είναι ο Θεός. Ακόμα και ένας νέγρος δικαιούται να εκλεγεί ηγέτης της μουσουλμανικής αδελφότητας, αρκεί να έχει τα αναγκαία προσόντα. Ηθικώς είναι αυστηρότατοι. Δεν είναι αρκετή η προ της προσευχής νίψη του σώματος. Η καθαρότητα καταστρέφεται απ’ το ψεύδος, τη διαβολή και την κακολογία. Άπιστος θεωρείται και όποιος αρνείται να πολεμήσει άδικους κυβερνήτες. Μεγαλύτερη απήχηση είχε η αίρεση στους Βέρβερους της Β. Αφρικής.

Ουαχαμπίτες: Θεωρούνται παραφυάδα των Χαριζιτών, αλλά απομακρύνθηκαν απ’ τις φιλελεύθερες θέσεις εκείνων. Έχουν στον έλεγχό τους τη Σαουδική Αραβία και τους εκεί ιερούς τόπους του Ισλάμ. Είναι εχθροί κάθε νεωτερισμού, ζουν βίο αυστηρό και λιτό, η ενδυμασία τους είναι απέριττη, αποφεύγουν τη μουσική, το κάπνισμα, ακόμα και το σκάκι. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως "μόνους γνήσιους μουσουλμάνους" και πρωτοστατούν στο σύγχρονο τζιχάντ.

Μουταζίλα: Είναι μια κίνηση περισσότερο φιλοσοφική. Θεωρούνται "νεωτεριστές". Δεν δέχονταν τον απόλυτο προορισμό (κισμέτ) ούτε την αιωνιότητα του Κορανίου. Γενικά απέρριπταν την παράδοση και τα αυστηρά δόγματα.

Μουρζίτες: Το όνομά τους σημαίνει "αναβάλλοντες". γιατί αποφεύγουν οποιαδήποτε κρίση εις βάρος των συνανθρώπων τους, αλλά την αναβάλλουν για την έσχατη ημέρα. Είναι επιεικείς προς κάθε κατεύθυνση, αρνούνται να μετέχουν σε πολέμους. Το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα είναι ο πολυθεϊσμός. όλα τα υπόλοιπα επαφίενται στην ευσπλαχνία του Θεού.

Αχμαντίγια: Είναι η νεώτερη μουσουλμανική αίρεση με αφετηρία το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν. Εκεί περί το 1890 ο ιδρυτής της Αχμάντ υποστήριξε πως είναι ο Μεσσίας και αργότερα πως είναι μετενσάρκωση του Βισνού. Θεωρούν πως ο Ιησούς πέθανε όπως και οι άλλοι προφήτες και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς. Η περίοδος του Ιερού Πολέμου έχει παρέλθει, ο Άδης δεν είναι αιώνιος και η αποστασία δεν τιμωρείται με θάνατο. Αναπτύσσει πολύ έντονη ιεραποστολική δράση σε όλο τον κόσμο.

Η αλήθεια για τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών (Ε' - Υπάρχουν αποδείξεις πως οι Χριστιανοί ήταν πολιτικοί συνωμότες?)

Σε προηγούμενη ανάρτηση γράψαμε πως οι Χριστιανοί διώχθηκαν από ορισμένους Ρωμαίους αυτοκράτορες για "εσχάτη προδοσία" και ως μέλη "μυστικής εταιρείας" που επεδίωκε τη διάλυση του κράτους.

Γεννάται όμως το εύλογο ερώτημα: μήπως το παραπάνω συμπέρασμα είναι αυθαίρετο? Από πού προκύπτει πως ο Χριστιανισμός ήταν περισσότερο μια αντιρωμαϊκή συνωμοτική οργάνωση παρά θρησκευτικό κίνημα?

Καταρχήν η Αυτοκρατορική Αστυνομία σίγουρα θα διέθετε τότε επαρκείς αποδείξεις που δυστυχώς δεν σώζονται σήμερα αφού κάποιοι φρόντισαν να τις εξαφανίσουν! (Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ποιους υπονοώ).

Ο Θεός όμως αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Και στην προκειμένη περίπτωση "κλέφτης" είναι οι Χριστιανοί και "νοικοκύρης" η αλήθεια. 

Οι πραγματικές προθέσεις των Χριστιανών ευτυχώς διασώζονται αυτούσιες και ανόθευτες μέσα σε ένα απ' τα Ιερά τους Βιβλία: την Αποκάλυψη! Κι ευτυχώς που οι Χριστιανοί συμπεριέλαβαν το συγκεκριμένο βιβλίο στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης γιατί αλλιώς θα είχαν χαθεί οι πολύτιμες πληροφορίες που μας παρέχει...

Τι μας λέει με λίγα λόγια η Αποκάλυψη?

Περιγράφει έναν Πόλεμο μέχρις εσχάτων. Το αίμα ρέει ποτάμι. Απ' τη μια οι Χριστιανοί με ηγέτη τους τον Ιησού. Κι απ' την άλλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με ηγέτης της τον Αντίχριστο-Νέρωνα (το 666 είναι το άθροισμα των γραμμάτων της φράσης "Νέρων Καίσαρ" στα εβραϊκά).

Οι Χριστιανοί καταφέρνουν να συντρίψουν τους Ρωμαίους και εγκαθιδρύουν τη δική τους Βασιλεία. Η Ρώμη ("πόρνη Βαβυλώνα") πυρπολείται κι από πάνω άγγελος Κυρίου ρίχνει μια τεράστια μυλόπετρα για να μην μείνει τίποτα όρθιο. Τη θέση της Ρώμης παίρνει η πρωτεύουσα του Χριστιανικού Βασιλείου, η "Νέα Ιερουσαλήμ"...

Βέβαια, η μάχη που περιγράφει η Αποκάλυψη είναι φανταστική. Δεν έγινε ποτέ. Αλλά απ' την όλη διήγηση αποκαλύπτονται ξεκάθαρα το μίσος των Χριστιανών για τη Ρώμη και το πάθος τους για την καταστροφή της.

Και όλως τυχαίως ξεσπάει επί Νέρωνος (64 μ.Χ.) η μεγάλη πυρκαγιά που καταστρέφει το 1/3 της Ρώμης. Μετά από πολύμηνες ανακρίσεις η Αυτοκρατορική Αστυνομία συντάσσει πόρισμα που χαρακτηρίζει την πυρκαγιά όχι τυχαίο γεγονός αλλά συνωμοτική-τρομοκρατική ενέργεια για την ανατροπή του Νέρωνα. 

Ως ηθικούς αυτουργούς κατονομάζει συγκεκριμένους αριστοκράτες-συγκλητικούς (μεταξύ των οποίων και τον Σενέκα, δάσκαλο του Νέρωνα) και ως εκτελεστικό βραχίωνα την ομάδα των Χρστιανών που ακολουθούσε τυφλά τον Παύλο!

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΚΓ') - Η πρώτη διάσπαση...

Το Ισλάμ μπορεί να μην παρουσιάζει την πολυδιάσπαση του χριστιανικού κόσμου, αλλά, παρά τη δογματική μονολιθικότητα και απλοϊκότητα, γνώρισε κι αυτό σημαντικά σχίσματα, έριδες και συγκρούσεις.

Οι θεολογικές έριδες στο Ισλάμ εντοπίζονται κυρίως σε τρεις τομείς:

α) Οι "θείες δυνάμεις" είναι αφηρημένες και θεωρητικές ή πραγματικές;

β) Το Κοράνι είναι "αιώνιο" ή όχι. Εκτός του αιώνιου Θεού υπάρχει και κάτι άλλο αιώνιο;

γ) Υπάρχει ή όχι "απόλυτος προορισμός"; Υφίσταται ελευθερία βούλησης του ανθρώπου ή τα πάντα εξαρτώνται απ’ τον Θεό;

Όπως και στον χριστιανικό κόσμο, έτσι και στο Ισλάμ οι πολιτικές έριδες έπαιρναν συχνά τον μανδύα της θεολογικής διαφωνίας. Ειδικά στο Ισλάμ, που δεν γίνεται διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικές αντιθέσεις έλαβαν σχεδόν αμέσως θρησκευτική διάσταση. 

Δεν πέρασαν ούτε 30 χρόνια απ’ το θάνατο του Προφήτη και ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι που διέσπασαν τη μουσουλμανική κοινότητα.

Το 632 μ.Χ. διάδοχος του Μωάμεθ (δηλαδή "χαλίφης" - πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης) αναδείχθηκε ο φίλος του Αμπού Μπακρ. Αυτόν διαδέχθηκε μετά δύο έτη ο Ομάρ, τον οποίο δολοφόνησε και πήρε τη θέση του ο Οθμάν (644 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από ένδοξη οικογένεια της Μέκκα η οποία αρχικά είχε αντιταχθεί με σφοδρότητα στον Μωάμεθ. Αυτό προκάλεσε μέγα σκάνδαλο, ειδικά στους πιστούς της Μεδίνα, που οδήγησε στη δολοφονία του το 656 μ.Χ. και την άνοδο στο θρόνο του χαλίφη του Αλί, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλί ήταν ο πρώτος εξ αίματος συγγενής-διάδοχος του Μωάμεθ. Οι τρεις πρώτοι ήταν εξ αγχιστείας. Στην εποχή του Αλί έγινε το πρώτο μεγάλο σχίσμα στο Ισλάμ, για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα. 

Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν ακολούθησαν τον Αλί και συγκρότησαν την πλειοψηφούσα τάση, τους Σουνίτες. Οι οπαδοί του Αλί συγκρότησαν το δικό τους "κόμμα" και ονομάστηκαν Σιίτες (Σι-ατ-Αλί=παράταξη του Αλί).

Θα συνεχίσουμε παραθέτοντας τις γνωστότερες αιρέσεις του Ισλάμ όσο πιο συνοπτικά μπορούμε...

Γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο στον εχθρό μας;

Αντιμετωπίζοντας καθημερινά "δύσκολους" ανθρώπους είναι επόμενο ν’ αναρωτιόμαστε αν η ευγένεια και η υπομονή ωφελούν πάντα.

Η χριστιανική εκκλησία μάς έχει κάνει πλύση εγκεφάλου ν’ αγαπάμε εκείνους που μας αδικούν και να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο όταν δεχόμαστε ένα ράπισμα. Είναι όμως αυτό κοινωνικά λειτουργικό; Αποδίδει καρπούς, ή μήπως κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα;

Πολλές "θρησκευτικές αξίες" διαμορφώθηκαν πολλούς αιώνες πριν και συνήθως αποδεικνύονται στην εποχή μας συναισθηματικά βασανιστικές και πνευματικά ανθυγιεινές. Η γνώση δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Κάθε ιστορική περίοδος έχει τα χαρακτηριστικά της. 

Σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για κολάσεις, παραδείσους, "ταγκαλάκια", θειάφια. Έτσι, καθίσταται αναγκαία και μια συνολική αναθεώρηση της χριστιανικής ηθικής υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων της επιστήμης και ιδιαίτερα της Ψυχολογίας.

Αυτός που θα μας έχει ήδη δώσει μια σφαλιάρα, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, δεν είναι σίγουρα ένα άτομο ώριμο και ισορροπημένο. Συνεπώς, αν στρέψουμε και το άλλο μας μάγουλο, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να φιλοτιμηθεί, να συνειδητοποιήσει το λάθος του, να υποστεί εσωτερική συντριβή και αναγέννηση.

Αυτός που μας σφαλιάρισε είναι ήδη ένας κακομαθημένος νταής, ένας άνθρωπος ανώριμος, προβληματικός, ίσως και διαταραγμένος. Θα ερμηνεύσει τη δικιά μας ευγένεια-υποχωρητικότητα ως αδυναμία. Θα θεωρήσει πως δικαιώθηκε η επιθετική-βάναυση συμπεριφορά του, άρα θα πρέπει να τη συνεχίσει τόσο εις βάρος μας όσο και εις βάρος πολλών συνανθρώπων μας. 

Συνεπώς, η στάση που προτείνει ο Χριστιανισμός είναι λάθος. Βλάπτει τόσο το θύμα όσο και τον θύτη. Και διαιωνίζει την επιθετικότητα και τη βία εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

Προσωπικά δεν προτείνω την ωμή αντι-βία και εκδίκηση. Που ως συναισθήματα και αντιδράσεις είναι νευρωτικές. 

Αλλά ο κάθε είδους νταής πρέπει να υφίσταται κάποιες αρνητικές συνέπειες ώστε να ξανασκεφτεί πολλές φορές αν θα επαναλάβει την αντικοινωνική του συμπεριφορά.

Δεν υπάρχει αγάπη δίχως όρους και όρια. Ούτε είναι μέτρο αγάπης η ακραία ανεκτικότητα. Δεν πρέπει να ανταμοίβουμε ούτε και έμμεσα τις αρνητικές συμπεριφορές. 

Η αγάπη μας δεν μπορεί να είναι δεδομένη για όλους ανεξαίρετα. Δεν αξίζουν όλοι την αγάπη μας. Πρέπει να μοχθήσουν για να την εξασφαλίσουν. Η αγάπη αν γίνει ένα "πληθωριστικό νόμισμα", που σκορπίζεται ανεξέλεγκτα προς τον καθένα, χάνει την αξία της και δημιουργεί στρατιές κακομαθημένων, νευρωτικών και εγωκεντρικών εκμεταλλευτών της!

Οι ηθικές αρχές του Ευαγγελίου χρειάζονται διόρθωση. "Αγάπη" και "συγχωρητικότητα" σημαίνει πως δεν κρατάω θυμό, δεν θέλω να εκδικηθώ αλλά ταυτόχρονα δεν ξεχνώ και αντιδρώ λελογισμένα στην κακία ώστε να μην πολλαπλασιάζεται...