Φως στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού (ΣΤ’ - Πώς η εισβολή των Γότθων ευνόησε τον Χριστιανισμό!)

 

Υπάρχει αρχαιολογικό υλικό που πιστοποιεί την ειρηνική διείσδυση του Χριστιανισμού στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στους τρεις πρώτες αιώνες της ιστορίας του. Στις κατακόμβες της Ρώμης βλέπουμε τοιχογραφίες που συνθέτουν αρμονικά χρηστιανικές και εθνικές σκηνές. Και στην Αλεξάνδρεια σώζονται μούμιες χριστιανών, κι ας απαγόρευε τη μουμιοποίηση η τότε νέα θρησκεία.

Στα μεγάλα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας, από τον δεύτερο αιώνα συναντάμε στις τάξεις των χριστιανών ολοένα και περισσότερους πλούσιους, ευγενείς και μορφωμένους. Πολλές αριστοκρατικές οικογένειες ιππέων, ακόμα και συγκλητικών, μεταστρέφονται στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή αυτή δεν είχε τότε τη μορφή της ριζικής απόρριψης του πολιτιστικού και θρησκευτικού παρελθόντος. Αρχικά είχε τη μορφή μιας διστακτικής υιοθέτησης του μονοθεϊσμού και των αυστηρών ηθών. Και στη συνέχεια έχουμε μια σταδιακή συγχώνευση θρησκευτικών συμβόλων και τελετών. Οι ανώτερες τάξεις είναι συνήθως συντηρητικές. Δεν κάνουν άλματα στο κενό. Αφομοιώνουν με τον δικό τους ρυθμό τα νέα δεδομένα.

Αρχικά, το μεγαλύτερο εμπόδιο της μεταστρτοφής της ελίτ στον χριστιανισμό ήταν το "αντιφιλοσοφικό" πνεύμα της νέας θρησκείας. Αλλά αυτό άρχισε να ξεπερνιέται καθώς απ’ τον δεύτερο αιώνα όλο και περισσότεροι φιλόσοφοι ασπάζονται τον χριστιανισμό και ανατρέπουν το στερεότυπου του αμόρφωτου και αγροίκου χριστιανού. 

Σιγά-σιγά ο χριστιανισμός μετατρέπεται σε ένα συγκροτημένο φιλοσοφικό-θεολογικό σύστημα και έτσι γίνεται περισσότερο ελκυστικός στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Τώρα πλέον η ελίτ δεν καλείται να απαρνηθεί την πνευματική της ταυτότητα. Απλά προσχωρεί σε ένα νέο φιλοσοφικό κίνημα με πολλά κοινά σημεία με το αντίστοιχο των στωικών, πυθαγόρειων, κυνικών και νεοπλατωνικών.

Ειδικά μετά την εισβολή των Γότθων, κυρίως στη Δύση, και τον άμεσο κίνδυνο του πολιτισμικού αφανισμού της ρωμαϊκής παράδοσης, πολλά μέλη της ανώτερης τάξης άρχισαν να συνειδητοποιούν πως απ’ το απόλυτο κακό ήταν προτιμότερο το λιγότερο κακό. 

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το "λιγότερο κακό" ήταν ο Χριστιανισμός. Γιατί η επικράτηση των Γότθων σήμαινε απόλυτη ανατροπή του παρελθόντος και πλήρη εκβαρβαρισμό. Ενώ μέσω του χριστιανισμού θα μπορούσε να διασωθεί ένα μέρος της ελληνορωμαϊκής παράδοσης.

Ο φτωχός κι ο αγάμητος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικός άγιος!

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η θρησκεία είναι μια μεγάλη επένδυση. Για κάποιους συναισθηματική, για άλλους οικονομική. 

Οι λεγόμενοι θρησκευτικοί ηγέτες σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστοι κι ανιδιοτελείς. Αν δεν ήταν αρχομανείς, πλουτομανείς και δοξομανείς, δεν θα είχαν κανέναν λόγο να επιδιώξουν να γίνουν "ηγέτες". Τόσο απλά...

Οι θρησκευτικές ηγεσίες έχουν μια τεράστια ικανότητα και εμπειρία να εκμεταλλεύονται τους αφελείς πιστούς τους. Ποντάρουν στη δεισιδαιμονία, στην αμάθεια, στην ευήθεια, αλλά κυρίως στον εσωτερικό διχασμό του κάθε πιστού. 

Ξέρουν πολύ καλά πως αν μας αφήσουν απόλυτα φυσικούς και ελεύθερους, όπως ακριβώς γεννηθήκαμε, τότε δεν μπορούν να μας σκλαβώσουν. Γι' αυτό προσπαθούν να μας χώσουν όσο πιο γρήγορα και βαθειά γίνεται στο μαντρί τους. Ή δυνατόν κι απ' το βυζί της μάνας μας. 

Η προπαγάνδα τους είναι ύπουλη και καταστροφική. Προσπαθούν να μας γεννήσουν κάθε είδους ενοχές και τύψεις. Να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Και κυρίως πως δεν πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Θέλουν να μας πείσουν πως παντού γύρω μας, και κυρίως μέσα μας, συγκρούεται το "καλό" και το "κακό". Όπου "καλό" είναι αυτό που υποστηρίζουν οι θρησκείες και "κακό" είναι η ίδια η ζωή, με τις χαρές, τις απολαύσεις και τις όποιες ηδονές της. 

Δεν μας θέλουν ως ενιαίο σύνολο, αλλά τεμαχισμένους σε σώμα και ψύχη. Όπου το ένα πολεμάει ενελέητα το άλλο. Μέχρι που στο τέλος μένουμε τελείως απαρηγόρητοι, βρισκόμαστε στον προθάλαμου του τρελάδικου, για να έρθουν εκείνοι, οι θρησκευτικοί ηγέτες, να μας "λυτρώσουν". Από τι? Απ' την αρρώστια που αυτοί μας προκάλεσαν.

Κι έτσι τους παραδίδουμε τα κλειδιά του εαυτού μας. Τους επιτρέπουμε να ελέγχουν το κρεβάτι μας, το στομάχι μας, το τι θα φοράμε, το αν-πώς-πού-και με ποιους θα διασκεδάζουμε...

Κλείνω με μια εμπειρική διαπίστωση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει "πνευματικός" αν πρώτα δεν κλείσει τους λογαριασμούς του με τα φλέγοντα θέματα της ζωής. Δηλαδή αν πρώτα δεν γευτεί και κορεστεί απ' αυτές που ονομάζουμε "υλικές απολαύσεις". Είναι σαν να πηγαίνεις κατευθείαν στο πανεπιστήμιο χωρίς να περάσεις από δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. 

Πάρτε παράδειγμα τον Βούδα. Σχεδόν μέχρι τα τριάντα του ήταν ένα καλομαθημένο βασιλόπουλο. Είχε στο πιάτο του τα ωραιότερα κορίτσια της χώρας του, παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια, έζησε μέσα στους χορούς, τις μουσικές και τις διασκεδάσεις. Απολάμβανε τα εκλεκτότερα γεύματα, κοιμόταν σε πουλουλένια κρεβάτια, ζούσε σε υπέρλαμπρα παλάτια, με εξαιρετικούς κήπους κ.λπ. 

Αφού γεύτηκε κάθε εξωτερική χαρά άρχισε να βαριέται. να σκέφτεται πως πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ' όλα αυτά που είχε απολαύσει και χορτάσει. Ήταν πλέον ώριμος και έτοιμος να "φωτιστεί"...

Διαθρησκευτικό ανέκδοτο...

ω

Κάποτε, σ’ ένα πανδοχείο της Ανατολής, αντάμωσαν ένας χριστιανός ιερέας, ένας Ινδός γιόγκι κι ο Νασρεντίν Χότζας, που ως γνωστόν ήταν δερβίσης. Ο καθένας πήγαινε να προσκυνήσει στον ιερό τόπο της θρησκείας του, αλλά συμφώνησαν να βαδίσουν μαζί μέχρι το σημείο που θα χώριζαν οι δρόμοι τους.

Την άλλη μέρα βρέθηκαν σ’ ένα χωριό και οι καημένοι πείνασαν. Για να μην τα πολυλογώ, συμφώνησαν να βγει στη γύρα για ελεημοσύνη ο Χότζας κι οι άλλοι δύο θα προσεύχονταν για λογαριασμό του. 

Με τα πολλά και τα λίγα, ο Χότζας κατάφερε να μαζέψει κάτι ψιλούλια και αγόρασε ένα μεγάλο κομμάτι χαλβά. Όταν επέστρεψε στην ιερή παρέα, ο καθένας είχε την απαίτηση να απολαύσει μεγαλύτερη μερίδα απ’ το ένα τρίτο που του αναλογούσε. Και φυσικά όλοι είχαν ένα γερό επιχείρημα.

"Εγώ είμαι ιερέας του μόνου αληθινού Θεού", είπε ο Χριστιανός, "άρα δικαιούμαι τη μερίδα του λέοντος"!

"Εγώ τρώω κάθε τρεις μέρες", είπε ο γιόγκι, "άρα πρέπει να φάω περισσότερο από σας που τρώτε καθημερινά!".

"Μα εγώ κουράστηκα να βρω τα λεφτά και να τον αγοράσω", έλεγε ο καημένος ο Χότζας, "συνεπώς εγώ δικαιούμαι το μεγαλύτερο κομμάτι"!

Τελικά, αποφάσισαν να κοιμηθούν νυστικοί και το επόμενο πρωί αυτός που θα διηγούταν το καλύτερο όνειρο θα έτρωγε και τον περισσότερο χαλβά.

Όταν ξύπνησαν λέει πρώτος ο Χριστιανός: "Είδα τον ιδρυτή της θρησκείας μου να με ευλγεί απ’ τον ουρανό και να μου προσφέρει στο πιάτο όλον τον χαλβά".

"Εγώ", είπε ο γιόγκι, "έφτασα στη νιρβάνα και απορροφήθηκα ολοκληρωτικά μέσα στον χαλβά".

Ο Χότζας δεν έλεγε τίποτα, αλλά έδειχνε βαρυστομαχιασμένος. Αφού τον πίεσαν οι άλλοι δυο, αποφάσισε να πει κι αυτός το όνειρό του: "Ήρθε στον ύπνο μου ο πνευματικός μου πατέρας, ο σεϊχης Κιντρ, και μου έδωσε εντολή να φάω όλον τον χαλβά! Και, φυσικά, δεν μπορούσα να μην κάνω υπακοή!"...

Να τα λέμε κι αυτά...

 

Ο Ιησούς γεννήθηκε ως Εβραίος, έζησε ως Εβραίος και πέθανε ως Εβραίος.

Δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη... Χριστιανός!