Είναι οι θρησκείες ... "μαγαζιά-γωνία";

Είναι γνωστό πως τα θρησκευτικά ιερατεία είναι ληστρικά κι αχόρταγα. Από αρχαιοτάτων χρόνων! 

Τέτοιοι ήταν οι ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου, οι "Μάγοι" της Μεσοποταμίας, οι χριστιανοί ιεράρχες κ.λπ.

Αλλά οι πρώτοι διδάξαντες, και χειρότεροι απ' όλους κατά τη γνώμη μου, ήταν οι Βραχμάνοι των Ινδιών.

Αποτελούσαν την ανώτερη κοινωνική τάξη-κάστα. Ήταν υπεράνω ακόμα και των βασιλιάδων! Θεωρούσαν ιδιοκτησία τους τα ιερά βιβλία του ινδουισμού (Βέδες κ.λπ.), ήταν οι μόνοι που τα γνώριζαν και διέθεταν το αποκλειστικό δικαίωμα ερμηνείας και διδασκαλίας τους. 

Αυτή τη νοοτροπία μετέφεραν κάποιοι στον χριστιανισμό διατυπώνοντας το αξίωμα πως "μόνο η Εκκλησία (δηλαδή οι Επίσκοποι) μπορεί να ερμηνεύει αυθεντικά την Αγία Γραφή". Λες και αυτοί έλαβαν μεγαλύτερη δόση Αγίου Πνεύματος από εμάς.

Πάντως, οι "βραχμάνοι" όλων των θρησκειών δεκάρα δεν δίνουν για τη δικιά μας σωτηρία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντα της "κάστας" τους και τα προνόμιά τους.

Οι Ινδοί Βραχμάνοι δεν πλήρωναν φόρους και δέχονταν δωρεές τεράστιας αξίας σε αγαθά, πολύτιμα μέταλλα, χρήμα και γαίες. Ως και ολόκληρα χωριά είχαν δικά τους. 

Μέχρι και τις πόρνες υποχρέωναν να τους καταβάλλουν ειδικές εισφορές, ενώ οι πλουσιότερες απ' αυτές τους έχτιζαν και ναούς (δηλαδή τα "μαγαζάκια" τους)...

Μπορούμε να βρούμε τον Θεό στον εκκλησιαστικό χώρο"? (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού με απασχολούσε, ανέκαθεν, από μικρό. Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να Τον βρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πότε μέσω της φιλοσοφίας, άλλοτε μέσω της θεολογίας και, τρίτον, μπαίνοντας ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. 

Το τρίτο μου αυτό εγχείρημα, τολμώ να πω, όχι μόνο μού προσέθεσε ακόμη περισσότερα ερωτήματα, στα ήδη υπάρχοντα, αλλά και λειτούργησε και σε παράπλευρους τομείς της ζωής μου, αρνητικά! Τα όσα θα πω παρακάτω είναι οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; 

Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!

Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;
Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόζει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα!

Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως -η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία!- λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!

Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....

Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!

Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά, δε, μπορεί ν' αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος, ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη...

Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών...
Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας...

Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!

Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο...  Αυτές, με δυο τρία λόγια, ήταν οι εμπειρίες μου από τον "τρόπο ζωής" που προωθεί η Εκκλησία.
Τη σήμερον ημέρα δηλώνω αγνωστικιστής και θεωρώ ότι αν δεν έμπαινα ποτέ στον εκκλησιαστικό χώρο και στεκόμουν απέξω, ή έστω με κανά κεράκι κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, μπορεί και να μην έμπαιναν στο μυαλό μου, ποτέ, τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, που ταλανίζουν την πίστη μου χρόνια! Και ρωτάω: Είναι δυνατόν ο Θεός, που είναι χαρά, να βρίσκεται μέσα σε κανόνες, που σκοτώνουν στην κυριολεξία, κάθε ελεύθερη ενεργητικότητα, και δημιουργούν φόβο στις ψυχές; Ή στον πουριτανισμό, τον ευσεβισμό και την υποκρισία;

Επίσης, και το έχω διασταυρώσει και με άλλους αυτό, σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα κατά πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; 

Τη στιγμή που σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένας αμαρτωλός, μια πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι ότι πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό που είσαι -από τον εαυτό σου δηλαδή-, προκειμένου να προσεγγίσεις το Θεό;

Πού βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία σήμερα; Γιατί κατά τη διαδρομή μου προς τα εκεί εγώ το μόνο που είδα είναι κάτι πιεστικούς και ψυχαναγκαστικούς κανόνες, που μόνο υγιής δε θα βγει κανείς τηρώντας τους κατά γράμμα! Εξυπηρετούν την αυτοδικαίωση των λίγων, θα έλεγα, και την ικανοποίηση του υπερτροφικού και ταυτόχρονα ενοχικού "εγώ" τους...
Ο Χριστιανισμός αγαπά την ομορφιά της ζωής, στην τελική; Διότι από εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, που έχω έρθει σε επαφή, βλέπω ότι επικρατεί μια ένοχη σιγή -έως και απαξίωση θα έλεγα- για τον έρωτα... 

Δημιουργούνται έτσι ενοχές στο όνομα του Χριστού και ταυτόχρονα μίσος ενδόμυχο απέναντι σε καθετί διαφορετικό... Θα τα ενέκρινε αυτά ο Χριστός;

Δυστυχώς, εγώ, αυτά διαπίστωσα και "εψηλάφησα" ιδίοις χερσίν...

Η Εκκλησία κρύβει τις παγανιστικές ρίζες της!

Σε προηγούμενη ανάρτηση είδαμε πώς το χριστιανικό δόγμα του αμαρτήματος και της θυσίας έχουν τις ρίζες τους στις πρωτόγονες φυσιολατρικές θρησκείες. Αλλά το ίδιο ισχύει και με το χριστιανικό δόγμα της "αναγέννησης".

Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι συλλαμβάνονται και γεννιούνται στην αμαρτία. Κανένας δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών αν δεν ξαναγεννηθεί "εν ύδατι και αγίω πνεύματι"!

Η χριστιανική Βάπτιση δεν είναι παρά αντιγραφή-παραλλαγή των αρχαίων παγανιστικών τελετών μύησης. 

Και στους πρωτόγονους λαούς υπήρχαν "δύο γεννήσεις". Με την πρώτη, τη "σαρκική", ο άνθρωπος απλώς έρχεται στον κόσμο. Με τη δεύτερη, μπαίνει στη φυλή, γίνεται μέλος των πολεμιστών της, η ύπαρξή του περνάει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Με την τελετή μύησης ο αναγεννημένος άντρας μπαίνει σε ένα καινούργιο στάδιο ζωής.

Οι ανθρωπολόγοι έχουν καταγράψει πολλά και διάφορα τελετουργικά μύησης. Αλλά κάποια μοτίβα είναι κοινά. 

Ο μυημένος πρέπει πριν αναγεννηθεί, να "πεθάνει", να αποβάλει την παλιά του ζωή, να καθαρθεί. Το "λούσιμο", αρχικά με αίμα και μετά με νερό, ήταν κλασική μέθοδος καθαρμού. 

Η εξαφάνιση στο δάσος (που συμβολίζει το θάνατο) και η επανεμφάνιση συνήθως μετά τρεις μέρες (που συμβολίζει την αναγέννηση) είναι κλασική μέθοδος μύησης. Ο μειούμενος πρέπει να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Η μακρά νηστεία, η σιωπή και η μοναξιά είναι μέρος της σχετικής διαδικασίας. 

Βλέπουμε δηλαδή σχεδόν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν και το χριστιανικό μυστήριο της Βάπτισης, ως τελετή μύησης των νέων πιστών.

Το ίδιο συμβαίνει και με το χριστιανικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πολύ διαδεδομένο στον παγανιστικό κόσμο. Η βρώση του "σώματος και αίματος" του θεού, ως προϋπόθεση ένωσης με αυτόν, συναντάται σε όλα τα αρχαία Μυστήρια. 

Το ίδιο ισχύει και με τους μύθους που θέλουν αναρίθμητους αρχαίους θεούς, συνήθως γεννημένους από παρθένες μητέρες, να θανατώνονται στην προσπάθειά τους να σώσουν την ανθρωπότητα. 

Η ιδέα του Θεού-Σωτήρα είναι πανάρχαια και παγκόσμια. Απλά, αυτό δεν είναι ευρύτερα γνωστό γιατί η χριστιανική Εκκλησία εδώ και αιώνες επιδίδεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξαφανίσει ό,τι προδίδει τα κοινά σημεία της με τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες...

Τι και ποιοι εμποδίζουν τις αλλαγές στον εκκλησιαστικό χώρο; (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Η λέξη "αλλαγή" είναι δαιμονοποιημένη από αρκετούς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο.

Τους το λες και σου κοπανάνε ότι η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι ο Χριστός δεν αλλάζει και είναι "ο ίδιος και παρατεινόμενος εις τους αιώνας".

Ειδικά οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν σπήλαια φανατικών και αντιδραστικών, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτού του "πολέμου" απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα αλλαγής!

Γι' αυτό συνηθίζω και λέω πως αν η Εκκλησία ήθελε να αλλάξει πραγματικά θα κοιτούσε να απομονώσει τέτοιες φωνές, ακόμα και να διαχωρίσει τη θέση της από τις εν λόγω παρασυναγωγές... Αλλά δεν το κάνει, είτε από φόβο μήπως χάσει οπαδούς, είτε διότι οι οργανωσιακοί κι η νοοτροπία τους έχουν διεισδύσει στον εκκλησιαστικό χώρο, διαβρώνοντάς τον. 

Παίζονται συμφέροντα. Φανταστείτε ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν μέχρι και εκπαιδευτήρια! "Απόστολος Παύλος", "Ελληνική παιδεία", "Θεομήτωρ" είναι μερικά από αυτά... Θυμηθείτε επίσης ιεράρχες όπως Χριστόδουλος, Αμβρόσιος, Καλλίνικος (και οι τρεις μέλη της "Χρυσοπηγής"), Μεσογαίας Νικόλαος (ο αδερφός του Αστέριος είναι στην παραεκκλησιαστική οργάνωση του "Σωτήρος") και πολλοί άλλοι. 

Χτυπητό παράδειγμα ιεράρχη οργανωσιακότατου στη νοοτροπία, ο οποίος μετέφερε το θεοκρατικό κράτος της πάλαι ποτέ Καλβινιστικής Γενεύης σε ακριτική πόλη της Ελλάδος, αποτελεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καντιώτης! Ζωντανό παράδειγμα του πόσο η τυπολατρία, σε συνδυασμό με λογής-λογής ψυχολογικές αγκυλώσεις και νοσηρή θρησκευτικότητα, καταντά άρρωστο κάποιον! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξωτερικά την επιγραφή του "ορθοδοξότατου", αλλά δεν ήταν παρά ένας καλβινιστής, πουριτανός!

Όχι στο γράμμα του δόγματος, αλλά στο πνεύμα...

Το εκνευριστικό σε αυτόν τον τύπο και τους οπαδούς του ήταν ότι θεωρούσαν εαυτούς ότι νομιμοποιούνταν να ελέγχουν και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα! Ασκούσαν το λεγόμενο "ελεγκτικό κήρυγμα", όπως προσφιλώς το ονομάζαν... Πνευματικό τέκνο αυτού ήταν και ο Σωτηρόπουλος, ο Νικόλαος, ο οποίος διακατεχόταν από την ίδια νοοτροπία μ' εκείνον.

Έλεγχος παντού, καυτηριασμός των κακώς (νομιζομένων) εχόντων, εμμονή στην αμαρτία -ιδίως τη σαρκική- και την αιώνια κόλαση...

Επειδή έχω δει κάποια πράγματα από μέσα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ευαγγελικό "πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί" ερμηνεύεται ... φαντάζεστε πώς! Μαντέψτε πόσοι είναι οι "κλητοί" και πόσοι οι "εκλεκτοί" τελικά και που ανήκουν! 

Η νοοτροπία ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία είναι δύσκολο να σβήσει, διότι είναι συνυφασμένη και με μπόλικο εθνικισμό!

Προφητείες για την (Μ)Πόλη, το ξανθό γένος και δε συμμαζεύεται δίνουν και παίρνουν έως σήμερα...

Ανανεωνόμαστε και εμπλουτιζόμαστε...

Το "Συ είπας" είναι ένα απ’ τα πιο παλιά ενεργά ιστολογία, αν όχι και το παλαιότερο!

Λειτουργεί ανελλιπώς απ’ τις 7 Γενάρη του 2008, με εβδομαδιαίες αναρτήσεις επί 11 γεμάτα χρόνια...

Ο παλιός ιστολόγος δεν κουράστηκε, δεν βαρέθηκε, δεν εξαντλήθηκε. Αντιθέτως...

Αλλά όπως όλα τα πράγματα, έτσι και το "Συ είπας" χρειάζεται μια ανανέωση, έναν εμπλουτισμό, ένα φρεσκάρισμα ρε παιδί μου.

Και νομίζω πως βρήκα το καταλληλότερο πρόσωπο. Τον Γιάννη Νικολουδάκη. Νεότερος σε ηλικία, με περισσότερο ζήλο κι ενθουσιασμό, ενδεχομένως με περισσότερες γνώσεις. 

Θα δημοσιεύουμε τακτικά τις απόψεις του, που και ενδιαφέρουσες είναι και διεισδυτικές και συχνά πρωτότυπες...