Οι σημερινοί Ταλιμπάν είναι "άβγαλτα κοριτσάκια" συγκρινόμενοι με τους πρώτους Χριστιανούς!

 

Όπως έχουμε ξαναπεί, απ’ την εποχή ακόμα του Κωνσταντίνου ο χριτιανικός κλήρος, και κυρίως οι επίσκοποι των μεγάλων αστικών κέντρων, διέθεταν μεγάλη κοινωνική και πολιτική ισχύ, και κατά συνέπεια και πλούτο. 

Αυτοί έβαζαν χέρι στις πλούσιες δωρεές και στις κρατικές επιχορηγήσεις. Κυκλοφορούσαν με άμαξες και πολυτελή ενδήματα και παρέθεταν τράπεζες που ξεπερνούσαν σε αφθονία και εκείνες των βασιλέων. Όπως ήταν επόμενο, οι θέσεις αυτές ήταν περιζήτητες και αναπτύσσονταν μεγάλος ανταγωνισμός για την κατάκτησή τους.

Κι όταν λέμε "ανταγωνισμός", εννοούμε χρήση και κατάχρηση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου. Εξαγορές, απειλές, συκοφαντίες, ραδιουργίες, πολιτικά μέσα, ψευτοθαύματα, όλα στον υπέρ πάντων αγώνα για τον επισκοπικό θρόνο.

Μερικές φορές, όχι και τόσο σπάνιες, ο ανταγωνισμός αυτός έπαιρνε πολύ βίαιες μορφές. Οι πηγές σώζουν ένα σοβαρό επεισόδιο που συνέβη το 366 μ.Χ. όταν δύο κληρικοί, ο Δαμάσιος και Ουρσίνος, διεκδικούσαν τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, επιστρατεύοντας βίαια μέσα. 

Οι οπαδοί τους προκάλεσαν φοβερά επεισόδια στην πόλη όπου επικράτησαν καταστάσεις πλήρους αναρχίας και τρόμου. Ο ίδιος ο τότε Έπαρχος Ρώμης Βικέντιος αναγκάστηκε να εγκαταλήψει το κέντρο της πόλης, ώστε από τα περίχωρα να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της τάξεως που διέθετε και να καταστείλει την εξέγερση.

Ο φανατικός όχλος των χριστιανών είχε διαιρεθεί σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις που συγκρούστηκαν με πολλά θύματα. Επίκεντρο των ταραχών ήταν η βασιλική του Σικίνιου, όπου σε μία μόνο μέρα μετρήθηκαν πάνω από 137 πτώματα.

Φως στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού (Ι’ - Η απολογία του Τερτυλλιανού....

 

O Τερτυλλιανός ήταν γιος Ρωμαίου εκατόνταρχου και ένας απ' τους επιφανέστερους χριστιανούς συγγραφείς. Σφοδρός πολέμιος των αιρετικών, αλλά στο τέλος και ο ίδιος καταδικάστηκε απ' την Εκκλησία ως "αιρετικός". Έτσι γίνονται αυτά...

Ο Τερτυλλιανός, λοιπόν, ομολογεί πως οι Χριστιανοί του 200 μ.Χ. απέφευγαν στην πλειοψηφία τους τη στρατιωτική θητεία και τα δημόσια αξιώματα. 

Και το θεμελιώνει θεολογικά με τρόπο που ισχύει και σήμερα. Αν ο Χριστιανισμός ήταν μια συνεπής θρησκεία, θα έπρεπε και στις μέρες μας οι πιστοί της να αρνούνται να καταταχθούν στο στράτευμα και να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Όπως κάνουν π.Χ. οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όμως ο Τερτυλλιανός λέει κι άλλες αλήθειες. Εύλογα διαμαρτήρεται προς τις Ρωμαϊκές αρχές που διώκουν τους Χριστιανούς απλά και μόνο γιατί φέρουν το όνομα Χριστιανός. Όλοι οι άλλοι εγκληματίες καταδικάζονται για συγκεκριμένα αδικήματα και με συγκεκριμένες αποδείξεις. Και δεν τους δίνεται η ευχαίρεια να αποκηρύξουν το έγκλημά τους και να αθωωθούν. Ενώ αν οι Χριστιανοί αποκήρυσσαν την πίστη τους, αμέσως απελευθερώνονταν. 

Ρωτάει ακόμα ο Τερτυλλιανός: με βάση ποιες συγκεκριμένες αποδείξεις θεωρούνται οι Χριστιανοί "εχθροί του κράτους"?. Εδώ αντιφάσκει ασφαλώς. Γιατί ο ίδιος ομολογεί πως αρνούνται τη στράτευση, τα δημόσια αξιώματα, τις θυσίες στους πατρώους και προστάτες Θεούς αλλά και στην τύχη και ευημερία του Αυτοκράτορα. Αυτές από μόνες τους δεν είναι και μικρές κατηγορίες...

Τέλος, ασχολείται και με την μάλλον υπερβολική και αστήριχτη κατηγορία εις βάρος των Χριστιανών περί καννιβαλισμού και σεξουαλικών οργίων. Και ρωτάει τους κατηγόρους: "Πες τε μας, πόσα δολοφονημένα βρέφη γεύτηκε κάθε Χριστιανός, και πόσες ασελγείς πράξεις έκανε στο σκοτάδι?"...

Βέβαια, εκείνη την εποχή τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ευνοϊκά για τους Χριστιανούς. Όταν ο Τίβερης ξεχείλιζε, όταν ο Νείλος δεν πλημμύριζε για να γονιμοποιήσει τα χωράφια, αν δεν έβρεχε, αν γινόταν σεισμός ή έπεφτε πανώλη, όλοι ξεσηκώνονταν και απαιτούσαν την αυστηρή τιμωρία των Χριστιανών που "με τη στάση τους εξοργίζουν τους Θεούς".

Γιαπωνέζοι και Χριστιανισμός...

 

Στην Ιαπωνία υπάρχουν αρκετοί Χριστιανοί. Τι άραγε να τραβάει έναν απωανατολίτη σε αυτή τη θρησκεία που ξεκίνησε απ' τα άγονα μέρη της Παλαιστίνης? 

"Το νόημα της θυσίας!", μου απαντάει ένας ψαγμένος. "Γιατί η θυσία είναι για μας, τους Γιαπωνέζους, η ανώτατη λαχτάρα. Να θυσιαστούμε για το χώμα των προγόνων μας, για την τιμή μας. Κι έρχεται ο χριστιανισμός να μας ζητήσει να θυσιαστούμε για κάτι ακόμα μεγαλύτερο, για την ανθρωπότητα"...

Η θρησκευτικότητα των Γιαπωνέζων

 

Στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν κυρίως θρησκευτικές γιορτές. Αποτελούσαν ένα παγκόσμιο προσκύνημα στα ιερά κέντρα λατρείας του Δία, Απόλλωνα, Ποσειδώνα και των λοιπών θεών της εποχής. 

Η αρχαία εθνική θρησκεία των Γιαπωνέζων είναι ο Σιντοϊσμός. Η ηρωική λατρεία των προγόνων. Ο Γιαπωνέζος, έλεγαν, δεν έχει ανάγκη να προσεύχεται. Αρκεί που ζει πάνω στο χώμα της Ιαπωνίας.

Αλλά στην ιστορική πορεία η χώρα δέχθηκε πολλές επιρροές, φυσικά και θρησκευτικές. Πολύ πριν τον χριστιανισμό, ήρθε απ’ την Κίνα ο Κομφουκιανισμός κι ο Βουδισμός. Που η γιαπωνέζικη πνευτικότητα τους αφομοίωσε δημιουργικά, δίνοντάς τους ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο...

Πέλαγος ανεξερεύνητο η ψυχή του ανθρώπου. Δυσδιάκριτο και πολυδιάστατο το φαινόμενο της θρησκείας. Η Ανατολή, η μήτρα των περισσότερων θρησκιών, τυλίγεται στο μυστήριο του θρύλου, αναζητά την αλήθεια στην περισυλλογή και στην ενόραση. Κι όχι στη λογική έρευνα και στην απόδειξη. 

Όλα στο σύμπαν είναι ένα. Κι ο άνθρωπος, αναπόσπαστο μέρος του σύμπαντος, πρέπει να εναρμονίζεται στον ρυθμό Εκείνου. Οι Ιάπωνες δεν ασχολούνται με θεωρητικές διδασκαλίες και δογματικά προβλήματα. Η σωτηρία πραγματοποιείται στη γη και γι’ αυτό δεν αρκεί μόνο μια ζωή.

Η ηθική τους δεν θεμελιώνεται σε έναν ηθικό Νόμο. Δεν υπάρχουν έννοιες όπως "εντολή", "αμαρτία" και "ενοχή". Η διάκριση ύλης και πνεύματος, καλού και κακού, δεν έχει θέση στη φιλοσοφία τους. Ο άνθρωπος γεννήθηκε καλός, αλλά οι επιθυμίες και ο εγωισμός εμποδίζουν τη λύτρωση. 

Ο κόσμος της Ανατολής αγαπά την ασάφεια, τον υπαινιγμό, τα σύμβολα. Εδώ δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι διδασκαλίες περί υπερβατικού και προσωπικού θεού.