Όπως έχουμε ξαναπεί, απ’ την εποχή ακόμα του Κωνσταντίνου ο χριτιανικός κλήρος, και κυρίως οι επίσκοποι των μεγάλων αστικών κέντρων, διέθεταν μεγάλη κοινωνική και πολιτική ισχύ, και κατά συνέπεια και πλούτο.
Αυτοί έβαζαν χέρι στις πλούσιες δωρεές και στις κρατικές επιχορηγήσεις. Κυκλοφορούσαν με άμαξες και πολυτελή ενδήματα και παρέθεταν τράπεζες που ξεπερνούσαν σε αφθονία και εκείνες των βασιλέων. Όπως ήταν επόμενο, οι θέσεις αυτές ήταν περιζήτητες και αναπτύσσονταν μεγάλος ανταγωνισμός για την κατάκτησή τους.
Κι όταν λέμε "ανταγωνισμός", εννοούμε χρήση και κατάχρηση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου. Εξαγορές, απειλές, συκοφαντίες, ραδιουργίες, πολιτικά μέσα, ψευτοθαύματα, όλα στον υπέρ πάντων αγώνα για τον επισκοπικό θρόνο.
Μερικές φορές, όχι και τόσο σπάνιες, ο ανταγωνισμός αυτός έπαιρνε πολύ βίαιες μορφές. Οι πηγές σώζουν ένα σοβαρό επεισόδιο που συνέβη το 366 μ.Χ. όταν δύο κληρικοί, ο Δαμάσιος και Ουρσίνος, διεκδικούσαν τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, επιστρατεύοντας βίαια μέσα.
Οι οπαδοί τους προκάλεσαν φοβερά επεισόδια στην πόλη όπου επικράτησαν καταστάσεις πλήρους αναρχίας και τρόμου. Ο ίδιος ο τότε Έπαρχος Ρώμης Βικέντιος αναγκάστηκε να εγκαταλήψει το κέντρο της πόλης, ώστε από τα περίχωρα να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της τάξεως που διέθετε και να καταστείλει την εξέγερση.
Ο φανατικός όχλος των χριστιανών είχε διαιρεθεί σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις που συγκρούστηκαν με πολλά θύματα. Επίκεντρο των ταραχών ήταν η βασιλική του Σικίνιου, όπου σε μία μόνο μέρα μετρήθηκαν πάνω από 137 πτώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου