Ερμηνεία λόγων Ιησού (Δ' - "Θέωση")

Βέβαια, ο Ιησούς ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη λέξη "θέωση", αλλά σύμφωνα με το βασικό χριστιανικό δόγμα "Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό"!

Εννοείται πως κι αυτό το δόγμα είναι αποκλειστικό δημιούργημα της ανθρώπινης δημιουργικής φαντασίας, αλλά με λίγη καλή θέληση μπορούμε να το ερμηνεύσουμε με πιο χαλαρό κι εποικοδομητικό τρόπο.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη "πτήσης". 

Κάποιοι άνθρωποι, ελάχιστοι, πετάν ψηλά σαν τους αετούς. Κάποιοι άλλοι πετούν χαμηλότερα. Οι περισσότεροι σερνόμαστε στο έδαφος και αρκετοί ζούμε κάτω κι απ' αυτό... εννοείται πως μιλάω μεταφορικά.

Οπότε "θέωση" νομίζω πως είναι η υπέρβαση της ζωώδους φύσης μας. Δηλαδή να πάψουμε να ζούμε κατά πώς μας υποχρεώνει η βιολογία και τα ένστικτα. 

Τότε θα σπάσουμε τον ομφάλιο λώρο με τα άλλα ζώα απ' τα οποία εξελικτικά προερχόμαστε. Και θα γίνουμε ένα είδος διαφορετικό κι ανώτερο. Κι αυτό μπορούμε να το πούμε όπως θέλουμε. Π.χ. "κατά χάριν Θεό", "Υπεράνθρωπο" κ.λπ.

Αλλά αυτό μάλλον δεν είναι εφικτό...

Ο μύθος του Ηρώδη σε περσική εκδοχή...

Σύμφωνα μ’ έναν παλιό περσικό μύθο, κυβερνούσε κάποτε τον τόπο ένα πολύ κακός βασιλιάς, ο Ζοχάκ, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των υπηκόων του. 

Κάποιο βράδυ ο Ζοχάκ ξύπνησε ταραγμένος. Είχε δει ένα όνειρο τρομερό. Τον εαυτό του δεμένο με αλυσίδες από έναν νεαρό πρίγκιπα. Κάλεσε, λοιπόν, όλους τους σοφούς στο παλάτι του να του εξηγήσουν το όνειρο. Όμως κανείς δεν μιλούσε από φόβο. Μόνο ένας πολύ γέρος του είπε: "Αχ, βασιλιά μου, μην περνιέσαι γι’ αθάνατος, ούτε να νομίζεις πως θα κυβερνάς για πάντα. Ένας νέος διάδοχος έρχεται για να σε συντρίψει και τον λένε Φεριδούν".

Τότε, λοιπόν, ο βασιλιάς διέταξε να σκοτώσουν όλα τα νεογέννητα προκειμένου να εξοντώσει και τον Φεριδούν.

Μόλις έμαθε την εντολή του Βασιλιά, η ετοιμόγεννη και όμορφη πριγκίπισσα Φεναρέκ αποφάσισε να γεννήσει στα κρυφά. Και μόλις ο γιος της ήρθε στον κόσμο, τον τύλιξε σε μαλακά υφάσματα και τον παρέδωσε στον κηπουρό της για να τον κρύψει. Εκείνος έβαλε το νήπιο στον στάβλο με τα ζώα, μέσα σε σανό και δίπλα σε μια αγελάδα που ανέλαβε να τον θηλάζει.

Λίγο αργότερα, για μεγαλύτερη ασφάλεια, η Φεναρέκ πήρε τον γιο της και τον πήγε στο μακρινό Ινδοστάν όπου τον παρέδωσε σε έναν σοφό γέροντα για να τον διαπαιδαγωγήσει και να τον προστατέψει.

Για να μην τα πολυλογούμε, κάποια στιγμή ο μικρός μεγάλωσε, επέστρεψε στην πατρίδα και ανέτρεψε τον απάνθρωπο βασιλιά ελευθερώνοντας τους ως τότε δυστυχισμένους υπηκόους του.

Η ομοιότητα του περσικού και χριστιανικού μύθου είναι εκπληκτική. 

Εντύπωση προκαλεί και η παραμονή του ανήλικου πρίγκιπα στη χώρα της Ινδίας, κοντά σε έναν σοφό. Υπάρχει σχετική παράδοση και για τον Ιησού ότι ως τα δώδεκα χρόνια του έζησε στο Κασμίρ, κοντά σε ινδουϊστές ή βουδιστές δασκάλους...

Ρώμη και Χριστιανισμός: αλήθειες και ψέματα (Δ΄ - Τι παιζόταν στο στρατό?)

Μέχρι τα τέλη του 3ου αιώνα η στράτευση ήταν προαιρετική. Παρ' όλ' αυτά δεν ήταν και λίγοι οι χριστιανοί στρατιώτες. Είτε κατατάσσονταν στο ρωμαϊκό στρατό για να έχουν ένα σίγουρο εισόδημα είτε γινόντουσαν χριστιανοί κατά τη διάρκεια της θητείας τους.

Ο Χριστιανισμός ουδέποτε ήταν εναντίον στου στρατού και του πολέμου. Οι πρώτοι χριστιανοί δεν ένιωθαν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να συμμετάσχουν σε μάχες, να σκοτώσουν αντιπάλους κ.λπ. 

Τις μόνες ηθικές υποχρεώσεις που όφειλαν να τηρούν ήταν να μην συκοφαντούν πολίτες, να μην βασανίζουν, να μη συμμετέχουν σε εκτελέσεις και να μη διαφθείρονται με κάθε είδους χρηματικές αμοιβές. "Να παίρνετε μόνο τον μισθό σας" ήταν η εντολή των χριστιανών ηγετών.

Εκείνο που ιδιαίτερα προβλημάτιζε τη χριστιανική εκκλησία ήταν η στάση των χριστιανών στρατιωτών απέναντι στις υποχρεωτικές θρησκευτικές (παγανιστικές) τελετές του στρατεύματος. Κατά κανόνα, και μέχρι την εποχή του Διοκλητιανού που αισθάνθηκαν ισχυροί και ξεσάλωσαν, οι Χριστιανοί έκαναν τις πάπιες. 

Είτε απέφευγαν με ευλογοφανή προσχήματα να θυσιάσουν είτε συμμετείχαν εντελώς τυπικά στις θρησκευτικές τελετές. Ακολουθούσαν μια μετριοπαθή όσο και έξυπνη τακτική. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που τήρησαν προκλητική στάση, διαταράσσοντας τη στρατιωτική πειθαρχία και υφιστάμενοι τις συνέπειας της απείθειάς τους. 

Τα άτομα αυτά επεδίωκαν εκουσίως το θάνατο καθώς ως τότε, αν και χριστιανοί, είχαν συστηματικά και επί μακρόν αποφύγει κάθε πρόκληση. Συμμετείχαν, τυπικά έστω, στις καθημερινές παγανιστικές τελετές της λεγεώνας τους. Αλλά τους τσίμπησε ξαφνικά η μύγα του μαρτυρίου με αποτέλεσμα να φέρνουν σε δύσκολη θέση και τους υπόλοιπους χριστιανούς των μονάδων που υπηρετούσαν.

Η βασικά αρμονική σχέση στρατού και χριστιανισμού διαταράχθηκε την εποχή του Διοκλητιανού. Τότε οι ισχυροποιημένοι πλέον χριστιανοί άρχισαν να συμπεριφέρονται προκλητικότατα. Πολλοί αρνήθηκαν να υπακούσουν στην υποχρεωτική στράτευση. 

Στα μαρτυρολόγια της Εκκλησίας διαβάζουμε για κάποιον νεαρό που εμφανίστηκε στη στρατολογία και δήλωσε άρνηση στράτευσης επικαλούμενος τη χριστιανική του ιδιότητα. Ο υπεύθυνος στρατολογίας ουσιαστικά τον αποστόμωσε λέγοντάς του "τόσοι χριστιανοί υπηρετούν ακόμα και στη σωματοφυλακή του αυτοκράτορα, εσύ γιατί αρνείσαι, θα μας τρελάνεις?".

Και όντως, απ' τον πρώτο κι όλας αιώνα υπήρχαν πολλοί χριστιανοί στα αυτοκρατορικά ανάκτορα είτε ως δούλοι, είτε ως σωματοφύλακες, είτε και ως στενοί συγγενείς του καίσαρα. Μην ξεχνάμε πως η σύζυγος και η κόρη του Διοκλητιανού είχαν ασπασθεί τον χριστιανισμό...

Κλείνουμε με μια απλή διαπίστωση: χωρίς τον έλεγχο του στρατού ο χριστιανισμός δεν θα έπαιρνε ποτέ την αυτοκρατορία. Γιατί ο αντικειμενικός σκοπός του ήταν η κατάληψη της εξουσίας. Κάτι που δεν συνέβαινε με καμία άλλη θρησκεία. 

Γι' αυτό και υποστηρίζω την άποψη πως ο Χριστιανισμός έγινε θρησκεία μετά τον 4ο αιώνα. Ως τότε ήταν ένα πολιτικο-επαναστατικό κίνημα με θρησκευτικό φερετζέ...

Ρώμη και Χριστιανισμός: αλήθειες και ψέματα (Γ΄ - Πώς η Ίσιδα, η Αθηνά κ.λπ. έγινε Παναγία!)

Στην προηγούμενη ανάρτησή μας αναφερθήκαμε στον θρησκευτικό πλουραλισμό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κυρίως στους κόλπους της ανώτερης τάξης επικρατούσε το φαινόμενου του "θρησκευτικού συγκρητισμού", όπου οι διάφορες λατρευτικές παραδόσεις συγχωνεύονταν και συχνά ταυτίζονταν τόσο που ήταν αδύνατο να τις διακρίνεις.

Για να ανατρέξουμε και λίγο στις πηγές, θα αναφέρουμε ενδεικτικά δύο έργα:

Α) Τη μονογραφία του Πλούταρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος, γραμμένη γύρω στα 115 μ.Χ.

"Δεν υπάρχουν διαφορετικοί θεοί σε διαφορετικούς λαούς - βάρβαρους και Έλληνες, βόρειους και νότιους. Όπως ακριβώς ο ήλιος, το φεγγάρι, η γη και η θάλασσα ανήκουν σε όλους, αν και οι διαφορετικοί λαοί τους δίνουν διαφορετικά ονόματα, έτσι και ο ένας Νους που διευθύνει το σύμπαν, και η μία Πρόνοια που κυβερνά έχουν διαφορετικά ονόματα και απολαμβάνουν διαφορετικές τιμές σε κάθε λαό, ανάλογα με τα έθιμά του"...

Β) Ο περίφημος εθνικός ρήτορας Σύμμαχος σ' έναν λόγο του λέει, μεταξύ άλλων:

"Τα πάντα είναι γεμάτα από τον Θεό... Ό,τι κι αν λατρεύουν οι άνθρωποι είναι ένα και το αυτό. Όλοι κοιτάζουμε ψηλά τα ίδια αστέρια, ο ίδιος ουρανός είναι πάνω απ' όλους μας, το ίδιο σύμπαν περιβάλλει τον καθέναν μας. Τι σημασία έχει με ποιο σύστημα γνώσης αναζητεί την αλήθεια ο κάθε άνθρωπος? Δεν φτάνει κανείς σε ένα τόσο μεγάλο μυστικό από ένα μόνο μονοπάτι.

Κλείνω με μια ακόμα παρατήρηση. Έχουν βρεθεί εικόνες της Ίσιδος που κρατάει στην αγκαλιά της τον Όσιρη της ίδιας ακριβώς τεχνοτροπίας με τις γνωστές αγιογραφίες της Παναγίας με τον Χριστό! Εννοείται πως οι πρώτες εικόνες είναι προχριστιανικές... περιττό να τονίσουμε ποιος είναι ο αντιγραφέας. 

Υπάρχει κι ένα μυθιστόρημα του Απουλήιου (Μεταμορφώσεις - Ο Χρυσός γάιδαρος) που μας δημιουργεί ανάλογους συνειρμούς. Εκεί, ο ήρωας του έργου λατρεύει την Ίσιδα με εκπληκτική τρυφερότητα, όπως κάνουν στην εποχή μας οι Μαριολάτρες! 

Κάποια στιγμή η θεά εμφανίζεται στο όνειρό του, του ανακοινώνει πως τον παίρνει υπό την προστασία της και του ζητάει να αφιερώσει σε αυτή ολόκληρη τη ζωή του. Εκείνος πάει στο ναό της Ίσιδας, νοικιάζει έναν χώρο στο εσωτερικό του και έκτοτε ζει με τους ιερείς περνώντας ατέλειωτες ώρες ονειροπολώντας μπροστά στο άγαλμα της Θεάς. Η οποία συνεχίζει διαρκώς να εμφανίζεται στα όνειρά του...

Είπατε τίποτα?