Η ... "αρρώστια του δόγματος"! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Λένε -πολύ σωστά κατ' εμέ!- πως όποιος ταυτίζει την αμαρτία με τον αμαρτωλό είναι επιπόλαιος..

Ναι, όμως, εάν ένας άνθρωπος αρέσκεται στο σεξ και για προσωπικούς λόγους δε θέλει να παντρευτεί ή ακόμα και αν έχει σχέση πριν το γάμο, του προσάπτουν την "ταμπέλα" ότι είναι πόρνος! Και οι πόρνοι έχουν θέση στη λίμνη της φωτιάς που είναι ο δεύτερος θάνατος, όπως λέει και η Αποκάλυψη... 

Δεν αφήνει η θρησκεία, δηλαδή, διεξόδους σε αυτή την πλευρά των ανθρώπων! Σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό· ή παντρεύεσαι ή θα μείνεις άγαμος, αλλά εγκρατής. Αυτούς τους δύο δρόμους αναγνωρίζει μόνο η Εκκλησία, ως "νόμιμους". 

Δαιμονοποιώντας έτσι τη φύση του ανθρώπου και γεμίζοντας ενοχές όλους όσους κάνουν το λάθος να την πάρουν στα σοβαρά! Εδώ πέρα ενοχοποιούν την αυτοϊκανοποίηση και την ονείρωξη, υποστηρίζοντας μια γεννητοκεντρική ηθική αφύσικη και λανθασμένη, όσον αφορά την ψυχοσεξουαλική ύπαρξη του ανθρώπου. 
Αλλά αυτά τα "ναυάγια" και οι ζημιές που προκαλεί η Εκκλησία σε αυτό το θέμα δεν έχει το θάρρος να τα καταγγείλει κάνεις! 

Πάρε ένα παράδειγμα για να δεις την παράλογη λογική τους! Ας υποθέσουμε ότι ένας νεαρός που έχει ολοκληρωμένες σχέσεις πριν να παντρευτεί πεθαίνει σε τροχαίο και πιθανότατα δεν του πέρασε από το μυαλό να μετανοήσει γι' αυτό. 
Πού θα πάει, σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς; Μάντεψε! Τι θα πουν στη μάνα του παιδιού οι παπάδες; Θα τολμήσουν να πουν ότι βρίσκεται στην κόλαση ή θα τα "κουκουλώσουν" με το γνωστό "έχει ο Θεός"; 

Όσο δε για τους ομοφυλόφιλους εκεί δε νομίζω να χρειάζεται να πω τίποτα!
Εκεί βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο της Εκκλησίας! Οι επιλογές ενός homosexual για την Εκκλησία είναι δύο λογιών: 1. ή δέχεται όλα αυτά που διδάσκει και η μόνη διέξοδος είναι να ζήσει με εγκράτεια, καταπιέζοντας τη φύση του εσαεί και ζώντας, στην πράξη, μέσα στην υποκρισία, ή 2. δεν τα δέχεται και ζει την ομοφυλόφιλη ζωή του στην πληρότητά της, αλλά αυτό όμως του στερεί τη Βασιλεία του Θεού και τον οδηγεί στην αιώνια κόλαση.
Εσύ, αν ήσουν ομοφυλόφιλος, τι από τα δύο θα διάλεγες;
Ειλικρινά, εμένα σα ρώσικη ρουλέτα μου φαντάζουν αυτές οι δύο επιλογές!
Και όσοι λένε το αντίθετο και τους φαίνονται λογικά όλα αυτά, δεν μπορεί, παρά να έχουν προσβληθεί από την "αρρώστια" του δόγματος...

Βαπτιστής Ιωάννης και Ιησούς: Βίοι παράλληλοι...

Ο Ιησούς είναι ο μόνος απ’ τους ιδρυτές των τριών "αβρααμικών" θρησκειών που περπάτησε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. 

Η Αγία Πόλη κι ο Ναός της ήταν σημαντικό μέρος της ζωής του. Κι είχε μια εμμονή με τη μοίρα τους. Υιοθετούσε κάποιες πολύ διαδεδομένες λαϊκές παραδόσεις και συνεχώς προέβλεπε την καταστροφή τους...

Ο Ιησούς ήταν μακρινός ξάδελφος του Ιωάννη του Βαπτιστή. Οι μητέρες τους ήταν ξαδέλφες. 

Ο Ιωάννης, λίγο μεγαλύτερος, είχε αποσυρθεί στην έρημο όπου και απέκτησε πολλούς οπαδούς. Όταν η επιρροή του επεκτάθηκε και στη Γαλιλαία, φυσικό ήταν να ενταχθεί στους "πιστούς" του κι ο Ιησούς. 

Η ομάδα του Ιωάννη διαλύθηκε όταν ο ηγέτης τους ενεπλάκη στις πολιτικές διενέξεις καταγγέλλοντας δημόσια τον τότε τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη Αντίπα, με τη γνωστή κατάληξη: συνελήφθη, φυλακίσθηκε στο οχυρό του Μαχαιρούντα όπου και εκτελέστηκε. 

Οι χριστιανοί υποστηρίζουν πως αιτία ήταν ένας χορός-στριπτίζ της Σαλώμης, αλλά ο Ιώσηπος δεν συσχετίζει την εκτέλεση του Βαπτιστή με τέτοια αστεία περιστατικά ...

Ένα μέρος των μαθητών του Ιωάννη, αποτελούμενο κυρίως από άξεστους "ταλιμπάν" της Γαλιλαίας, εντάχθηκε στην πολιτικο-θρησκευτική σέχτα του Ιησού. 

Ο τελευταίος δεν φαίνεται να είχε σε καμία εκτίμηση αυτούς τους αγροίκους-μαθητές του, γι’ αυτό κι αισθανόταν πιο άνετα με τις γυναίκες-μαθήτριές του καθώς και τον νεαρό Ιωάννη που μάλλον ήταν πιο θηλυπρεπής και χαμηλών τόνων...

Ο θάνατος του Ιωάννη έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα στον Ιησού. Παρά τις τρικλοποδιές που του έβαζαν, απέφευγε συστηματικά να καταφερθεί ενάντια στους τοπικούς τετράρχες και στη ρωμαϊκή διοίκηση. 

Εστίασε την κριτική του ιδίως στους θρησκευτικούς ηγέτες του Ναού, τους Γραμματείς και Φαρισαίους, που κι αυτοί ήταν επικίνδυνοι αλλά όχι τόσο όσο ο Ηρώδης και ο Πιλάτος.

Ο Ιησούς επισκεπτόταν συχνά το Ναό κατά την εορτή του Πάσχα. Εκείνες τις εορταστικές μέρες η Ιερουσαλήμ ήταν μια πολύ επικίνδυνη πόλη. 

Όλα τα εγκληματικά στοιχεία και οι φιλόδοξοι επαναστάτες συνέρρεαν για να επωφεληθούν απ’ την πολυκοσμία και το άφθονο χρήμα που κυκλοφορούσε. Συχνά κάποιοι επαναστατούσαν αλλά οι ενισχυμένες ρωμαϊκές φρουρές τους εξουδετέρωναν μάλλον εύκολα.

Το τελευταίο και μοιραίο Πάσχα του Ιησού κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι συνέβη. Πώς ο έως τότε συγκρατημένος Ιησούς μεταμορφώθηκε σε έναν σκληρό τρομοκράτη; 

Η παρουσία των εμπόρων στο προαύλιο του Ναού ήταν μόνιμη. Γιατί μόνο εκείνη τη φορά ο Ιησούς αντέδρασε τόσο βίαια εναντίον τους; Μήπως άραγε επεχείρησε να καταλάβει και ολόκληρο το Ναό; Παρασύρθηκε από κάποιους; Έπεσε σε μια καλοστημένη παγίδα; 

Απάντηση μάλλον δεν θα δοθεί ποτέ...

Κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο καλύτερο; - Δ' (Κρίστοφερ Χίτσενς)

Το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε: Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποστηριχθεί ότι η θρησκεία κάνει τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται πιο ευγενικά ή πολιτισμένα. Όσο μεγαλύτερος αμαρτωλός είναι κανείς, τόσο πιο αφοσιωμένος πιστός γίνεται. 
Μπορεί κανείς να προσθέσει ότι ορισμένοι από τους πιο ευσυνείδητους φιλανθρώπους είναι και ευσεβείς (παρότι οι σημαντικότεροι που έχω γνωρίσει τυχαίνει να είναι άθρησκοι που πρόσφεραν φιλανθρωπικό έργο χωρίς να προσπαθούν να προσηλυτίσουν για χάρη κάποιας θρησκείας). Ωστόσο, είναι σχεδόν εκατό τοις εκατό βέβαιο ότι εκείνοι που διέπραξαν τα εγκλήματα «είχαν μια πίστη», ενώ οι πιθανότητες ένας πιστός να είχε ταχθεί με το μέρος της ανθρωπιάς και της ευγένειας ήταν πενήντα-πενήντα. 
Αν το αναγάγετε αυτό στην ιστορία, οι πιθανότητες γίνονται όσες και οι πιθανότητες που έχει να βγει αληθινή μια αστρολογική πρόβλεψη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι θρησκείες δεν θα είχαν αναπτυχθεί, δεν θα είχαν εμφανιστεί καν, χωρίς την επιρροή φανατικών όπως ήταν ο Μωυσής, ή ο Μωάμεθ, ή ο Τζόζεφ Κόνι, ενώ η φιλανθρωπία και η πρόνοια, παρ' όλο που μπορεί να επικαλούνται την πονοψυχία των πιστών, είναι οι κληρονόμοι της νεωτερικότητας και του Διαφωτισμού. Πριν από τον Διαφωτισμό, η θρησκεία εξαπλωνόταν όχι επειδή έδινε το καλό παράδειγμα, αλλά ως βοηθός των ξεπερασμένων μεθόδων του ιερού πολέμου και του ιμπεριαλισμού.

Υπήρξα επιφυλακτικός θαυμαστής του εκλιπόντα πάπα Ιωάννη Παύλου Β', που για τα ανθρώπινα μέτρα ήταν ένα γενναίο και σοβαρό άτομο, ικανό να επιδείξει και ψυχικό και σωματικό θάρρος. Στα νιάτα του είχε συμμετάσχει στην αντίσταση κατά των Ναζί στην πατρίδα του και αργότερα βοήθησε πολύ στη χειραφέτησή της από τη σοβιετική ηγεμονία. 
Ως πάπας ήταν απαράδεκτα συντηρητικός και αυταρχικός από πολλές απόψεις, όμως φαινόταν απροκατάληπτος απέναντι στην επιστήμη και την έρευνα (με εξαίρεση τη συζήτηση σχετικά με το AIDS) και ακόμη και στο δόγμα του σχετικά με την έκτρωση έκανε κάποιες παραχωρήσεις προς μια «ηθική της ζωής» που, για παράδειγμα, δίδασκε ότι η θανατική ποινή ήταν σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις λάθος. 
Όταν πέθανε, ο πάπας Ιωάννης Παύλος επαινέθηκε μεταξύ άλλων για τις συγγνώμες που είχε ζητήσει. Σε αυτές κανονικά θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται η συγγνώμη για το ένα εκατομμύριο περίπου ανθρώπων που είχαν σφαγιαστεί στην Ρουάντα. Ωστόσο, είχε ζητήσει συγγνώμη από τους Εβραίους για τους αιώνες χριστιανικού αντισημιτισμού, από τον μουσουλμανικό κόσμο για τις Σταυροφορίες, από τους ορθόδοξους χριστιανούς για τους διωγμούς που είχαν υποστεί από τη Ρώμη και επέδειξε κάποια αόριστη μεταμέλεια για την Ιερά Εξέταση. 
Αυτό σήμαινε μάλλον ότι η Εκκλησία είχε κάνει πολλά λάθη και συμπεριφέρθηκε εγκληματικά στο παρελθόν, όμως πλέον είχε εξαγνιστεί από τις αμαρτίες της αφού τις εξομολογήθηκε και ήταν και πάλι έτοιμη να ξαναγίνει αλάθητη.

Να αγαπάμε και τους αλλόθρησκους? (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Στη Βίβλο συνολικά (παλαιά και καινή διαθήκη) τα περί αγάπης, αγαπάτε αλλήλους και αγάπα τον εχθρό σου, απευθύνονται στους Εβραίους μεταξύ τους και ειδικότερα στους πιστούς του Ιησού.
Πουθενά δεν γίνεται αναφορά, άλλωστε, στο να αγαπούν οι πιστοί του Θεού, τους άπιστους και τους αλλόθρησκους. 
Το έχουμε δει στην παλιά διαθήκη, όπου η εντολή είναι ξεκάθαρη εναντίον των "απίστων" και των διαφωνούντων γενικότερα.
Ο Θεός επιτίθεται με ωμότητα εναντίον τους, σαν να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Στην καινή διαθήκη πάλι, ο Ιησούς "σφάζει με το γάντι" τους άπιστους και τους ειδωλολάτρες.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Ειδωλολάτρισσας Ελληνόφωνης Συροφοινίκισσας που ζητάει από τον Ιησού να θεραπεύσει την κόρη της από το δαιμόνιο. Η ιστορία έχει ξαναειπωθεί βέβαια, αλλά πάντα είναι επίκαιρη.
Ο Ιησούς σε αυτόν τον διάλογο με την γυναίκα αποκαλεί τους -τάχα- ειδωλολάτρες (Έλληνες) "σκυλιά κατώτερα των αφεντικών τους, των Ιουδαίων".
Η ιστορία υπάρχει και στον Μάρκο και στον Ματθαίο.

Δεν υπάρχει Χριστιανισμός! Μόνο "Παυλισμός" και "Ιουδαιοχριστιανισμός"!

Όπως έχουμε ξαναπεί, παρά τις προσπάθειες του ρωμαϊκού κράτους και της εκκλησιαστικής ηγεσίας, ουδέποτε είχαμε έναν και ενιαίο Χριστιανισμό. 

Αλλά, αν θέλουμε σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, ν’ αναζητήσουμε τον "γνήσιο" χριστιανισμό, αυτόν δηλαδή που κήρυξε σε Ιουδαία και Γαλιλαία ο Ιησούς, τότε αναντίρρητα καταλήγουμε στον λεγόμενο "ιουδαιο-χριστιανισμό". 

Ο Ιησούς δεν κήρυξε καμία νέα θρησκεία, ήταν ένας ραβίνος, σαρξ εκ της σαρκός του ιουδαϊκού λαού, με τρόπο ομολογουμένως συγκρατημένο αυτοπροβαλλόταν ως Μεσσίας, ενεπλάκη στις συμπληγάδες μιας τραγικής συγκυρίας οπότε και βρήκε τον γνωστό τραγικό θάνατο...

Η πρώτη Εκκλησία στα Ιεροσόλυμα ήταν καθαρά ιουδαιοχριστιανική. Αλλά ανοιχτή στους εξ εθνών Ιουδαίους, που είχαν περιτμηθεί και εφάρμοζαν αυστηρά τον μωσαϊκό Νόμο. 

Αποτελούσαν μια ιουδαϊκή σέχτα-αίρεση, κάτι σαν τους Εσσαίους, αλλά πιο εξωστρεφείς. Οι αντίπαλοί τους Ιουδαίοι αλλά και εθνικοί τους αποκαλούσαν "Ναζωραίους" ή "Ναζαρινούς", ονομασία που και οι ίδιοι αποδέχθηκαν. 

Το όνομα "Χριστιανοί", που τελικά επικράτησε, το πήρε στην Αντιόχεια η πρώτη μεικτή Εκκλησία εξ Ιουδαίων και εθνικών. Για τους ιουδαιοχριστιανούς της Ιερουσαλήμ το όνομα αυτό δεν έλεγε τίποτα. Άλλωστε απέρριπταν τη λέξη "Χριστός", δηλαδή την ελληνική μετάφραση του εβραϊκού "Μεσσία".

Όμως και ο ιουδαιοχριστιανισμός δεν υπήρξε ενιαίος, ειδικά μετά τις δύο καταστροφές της Ιερουσαλήμ, πρώτα απ’ τον Τίτο και μετά επί Αδριανού. 

Οι μεταγενέστερες εκδοχές του ιουδαιοχριστιανισμού αλλοιώθηκαν με γνωστικές επιδράσεις και έλαβαν διάφορα ονόματα, με γνωστότερη την κοινότητα των Εβιωνιτών. 

Οι ιουδαιοχριστιανοί των πρώτων αιώνων είχαν τα δικά τους Ευαγγέλια, όπως το καθ’ Εβραίους, αλλά και κάποιες παραλλαγές των Ευαγγελιών του Μάρκου και του Ματθαίου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το Κατά Μάρκον ευαγγέλιο (στην "επίσημη" μορφή του) ξεκινάει με τη βάπτιση του Ιησού, και την αναφορά πως τότε ξεκινάει το χαρμόσυνο μήνυμα. Καμιά αναφορά στον λεγόμενο "Ευαγγελισμό της Θεοτόκου". Αυτό άλλωστε ήταν ένα απ’ τα βασικά πιστεύω των Ιουδαιοχριστιανών: ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος, που ο Θεός τον επέλεξε για Μεσσία και τον έχρισε την ημέρα της βάπτισής του στον Ιορδάνη.

Επίσης δεν είναι τυχαίος και ο τρόπος που ξεκινάει το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, που γράφτηκε στην αραμαϊκή και η αρχική-γνήσια μορφή του εξέφραζε έντονες ιουδαιοχριστιανικές αντιλήψεις. 

Το ευαγγέλιο αυτό ξεκινάει με το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού, που καταλήγει στους Δαβίδ και Αβραάμ, μια ακόμη βασική θέση των ιουδαιοχριστιανών-εβιωνιτών.

Οι Ιουδαιοχριστιανοί απορρίπτουν τον Παύλο, ως αποστάτη του Νόμου, ερμηνεύουν δε την παραβολή των ζιζανίων με τον δικό τους τρόπο: ο εχθρός-διάβολος που σπέρνει τα ζιζάνια στον αγρό είναι ο Παύλος, που διασπά και δηλητηριάζει με το κήρυγμά του τις ιουδαϊκές κοινότητες της Διασποράς.

Oι "τοξίνες", οι "μανούβρες" και ο χαμαιλεοντισμός της Εκκλησίας (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα που τέθηκε από έναν συνομιλητή μου επί τάπητος το θέμα του κατά πόσο ένας άθεος ή ένας θρησκευόμενος οδηγούνται πιο εύκολα στην ανηθικότητα... 
"Έχω ακούσει πολλούς άθεους να δικαιολογούν τον φόνο, την κλεψιά και άλλα πράγματα ως ανθρώπινη φύση", έλεγε... "Καλά όλα αυτά", του απαντώ, "όμως εγώ από την άλλη τον μόνο άθεο που γνωρίζω να πλησιάζει στις περιγραφές σας είναι ο Μαρκήσιος ντε Σαντ"! 
Από την άλλη, γνωρίζω θρησκευόμενους οι οποίοι δικαιολογούν τον φόνο στο εδώ και τώρα!!! Ας ξεκινήσουμε, εγχωρίως, από τον γνωστό και μη εξαιρετέο viral πατέρα Κλεομένη Κεφάλα!!!  Ας πάμε και στον Joseph Kony, επικεφαλής της ομάδας "Αντιστασιακός Στρατός Κυρίου", παπαδοπαίδι που ήθελε να κάνει τις 10 εντολές νόμο του κράτους...
Το "πνευματικό γάλα" της Εκκλησίας λοιπόν εκκρίνει πότε πότε και τοξίνες!!!! Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται εκεί... Αυτό που θέλω να καταδείξω είναι πως η ύπαρξη ενσυναίσθησης δεν έχει σχέση με το αν αυτός που την έχει είναι θρήσκος ή άθεος! Ή την έχεις ή δεν την έχεις! 
Από εκεί και πέρα, αναλόγως, εάν είσαι θρησκευόμενος επιλέγεις τα εδάφια που προδίδουν την εσώτερη διάθεσή σου και καλλιέργεια, (γίνεσαι ή Πορφύριος ή Αμβρόσιος). Eάν πάλι είσαι άθεος υποστηρίζεις είτε πως ο φόνος και η κλεψιά συναντώνται στη φύση, οπότε δικαιολογούνται (Σαντ), είτε πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός (Ρουσσώ)...

Στα σωφρονιστικά καταστήματα η συντριπτική πλειοψηφία είναι πιστοί και όχι συνειδητοποιημένοι άθεοι. Μήπως είναι τυχαίο η πρόκειται για μια ακόμα δοκιμασία;

Και έρχεται η δεύτερη "μανούβρα"! Άγιος δεν είναι απαραίτητα ο "καλός άνθρωπος" με τα πρότυπα του κόσμου, αλλά εκείνος που έχει κατορθώσει να φέρει σε ένα Α επίπεδο τη σχέση του με τον Χριστό.... 

Η χριστιανική θρησκεία και οι εκπρόσωποί της διαθέτουν μια καταπληκτική ευφυΐα, αυτό δεν μπορώ να το αμφισβητήσω! Αυτό, παράλληλα με την τακτική του χαμαιλέοντα που ακολουθούν, εξηγεί το γιατί έχει επιβιώσει και επιβιώνει το συγκεκριμένο σύστημα αιώνες τώρα, ακόμα και μετά την επιστημονική επανάσταση και την απομυθοποίηση πολλών πραγμάτων!! Άρα δεν είναι το ότι "πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς", αλλά το παραπάνω....