Περί εξορκισμών....

  

Αυτό που οι Έλληνες ονομάζουμε "εξορκισμό", οι Ρώσοι το λένε "καθαρμό". Είναι μια τελετή με την οποία απομακρύνονται οι δαίμονες που υποτίθεται πως έχουν εισχωρήσει στην ψυχή του ανθρώπου. 

Έχω παρευρεθεί πολλές φορές σε τέτοιες τελετές. Ακούς απελπισμένες και απόκοσμες κραυγές. Βλέπεις ανθρώπους να κακαρίζουν, να τσιρίζουν, να βελάζουν, να μουγκρίζουν. Και να βλασφημούν σαν λιμενεργάτες.

Κατά τη γνώμη μου οι περισσότερες περιπτώσεις είναι απάτη. Συχνά αφορούν υστερικές γυναίκες ή ψυχικά ασθενείς. Αλλά όχι σπάνια κάποιοι "χαρισματικοί γέροντες" στήνουν επίτηδες ένα τέτοιο σκηνικό για να υποβάλλουν τους πιστούς και να τους πείσουν για την "πνευματικότητά τους"!

Δηλαδή παίζουν κανονικό θέατρο. Βάζουν κάποιο έμπιστο άτομο να παριστάνει το δαιμονισμένο, με όλα τα σχετικά... κραυγές, ουρλιαχτά, χτυπήματα στο έδαφος. Αλλά κατόπιν της παρέμβασης του "θεόπνευστου γέροντα" ο δαιμονισμένος γίνεται αρνάκι και κάθεται ήσυχα κάτω από το πετραχήλι του...

Γνώρισα έναν τέτοιον Ρώσο εξορκιστή. Με φιλοξένησε για ένα βράδυ στο κελί του. Μου έκανε εντύπωση πως κοιμόταν με το εξώρασο. Βρήκα το θάρρος και τον ρώτησα. Και η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. "Μπορεί να γίνει απόψε η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Είναι πρέπον ο Κύριος να συναντήσει έναν ιερέα του με τα εσώρουχα;".

Ο συγκεκριμένος ιερέας με πληροφόρησε πως πριν τη σοβιετική εποχή όταν οι γιατροί ήθελαν να διακρίνουν αν μια ασθένεια ήταν ψυχοπάθεια ή δαιμονισμός, έδιναν στον ασθενή να πιει ένα ποτήρι με αγιασμό της εκκλησίας. Αν δεν το έπινε ήταν δαιμονισμένος!

Μου έδειξε και τα αποκόμματα κάποιων εφημερίδων της δεκαετίας του '90 που έδειχναν ένα δεκάχρονο παιδί που όπου βρισκόταν τα πάντα γύρω του έπιαναν φωτιά χωρίς φυσικό αίτιο. Ψυγεία, καρέκλες, κρεβάτια, ντουλάπες, τα πάντα! Είχαν ασχοληθεί με την περίπτωσή του ακόμα και οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες. 

Κατά τη γνώμη του ιερέα το φαινόμενο οφειλόταν στο γεγονός πως το παιδί δεν είχε βαπτιστεί με τον τυπικά άρτιο της εκκλησίας...

Πόσο ανάγκη έχουμε τον Σατανά;

 

Οι παλιότερες γενιές είχαν πραγματικό πρόβλημα με τον Διάβολο. Από μικρά παιδιά η Εκκλησία και η Κοινωνία έστηνε μπροστά στα μάτια των παιδιών την τρομερή και απειλητική μορφή και δύναμη του Δαίμονα. Ο Σατανάς δεν ήταν φάντασμα. 'Ήταν υπαρκτή και συγκεκριμένη οντότητα, με υπερεξουσίες που του παραχώρησε ο ίδιος ο Θεός. Ήταν ο εχθρός του ανθρώπου. Αυτός που προσπαθούσε να τον αποσπάσει απ' τον θεό, ο συκοφάντης, ο αντίπαλος, ο απατεώνας, ο κατήγορος κι ο πειραστής.

Ο Διάβολος προορίζεται για τον ρόλο του εισαγγελέα στο Θείο Δικαστήριο. Αυτός καταγράφει και υπενθυμίζει στον Θεό-Δικαστή κάθε ανθρώπινο παράπτωμα και αμαρτία. Και φυσικά είναι ο ίδιος που στήνει αμέτρητες παγίδες προκειμένου ο άνθρωπος να πέσει στην αμαρτία. Φαύλος κύκλος...

Η προσωποποίηση του Κακού στο πρόσωπο του Διαβόλου κάπου είναι βολική. Ο άνθρωπος αποενοχοποιείται. Το Κακό δεν πηγάζει από μέσα του αλλά από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.  Έπαιρνε τη θέση του θύματος. Πώς να τα βάλει με μια τόσο υπέρτερη δύναμη; 

Αλλά έχει και τα κακά της. Γεμίζει τρόμο και απελπισία τους ανθρώπους. Απόλυτη ανασφάλεια και αγωνία. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην πέσουμε στα δίχτυα του Σατανά. 

Το έχουμε ξαναπεί. Η Εκκλησία δεν μπορούσε να διαχειριστεί την έντονη παρουσία του Κακού στον κόσμο. Η διδασκαλία της για έναν Καλό Θεό που έφτιαξε τα πάντα τέλεια δεν μπορούσε εύκολα να σταθεί. Στην προσπάθειά της να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο έπεσε, όπως ήταν φυσικό, σε αντιφάσεις. 

Κατασκεύασε την εικόνα του Διαβόλου, βάζοντας έτσι απ' την πίσω πόρτα τον διθεϊσμό: την ύπαρξη του Καλού και Κακού Θεού. Ο Καλός Θεός έπλασε τον κόσμο για να τον παραχωρήσει στον Εωσφόρο; Και άφησε το τελειότερο δημιούργημά του έρμαιο στα νύχια και στις παγίδες του Διαβόλου; 

Όμως στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε πως οι κακές σκέψεις και πράξεις μας προέρχονται από μέσα μας. Άρα δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικών και πειρασμικών επιδράσεων. 

Σε αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσει μια σύγχρονη χριστιανική Εκκλησία. Να σταματήσει να δημιουργεί αφελή και τρομαγμένα ανθρωπάκια. Να υποδείξει έναν εσωτερικό κόσμο ευγενέστερο. Να αναλάβει πρωτοβουλίες εξυψωτικές κι όχι οπισθοδρομικές...

Βρε μπας κι ο ίδιος ο Θεός έφτιαξε το Κακό;

 

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, ας αναφερθούμε και λίγο στον έτερο "ένοχο" του Κακού, δηλαδή τον Εωσφόρο (ο άλλος "ένοχος" είναι ο άνθρωπος, αυτό ποτέ δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε η θρησκεία μας!).

Σύμφωνα με τη βιβλική περιγραφή ο Εωσφόρος θέλησε να ανέβει στο επίπεδο του Θεού. Κι αυτό, εντελώς αυθαίρετα κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίστηκε "Κακό"! Για μια στιγμή, δεν κατάλαβα; Ο γέροντας Παΐσιος δεν μας δίδασκε να κάνουμε "δεξιούς λογισμούς"; Δηλαδή να σκεφτόμαστε πάντοτε καλοπροαίρετα και να υιοθετούμε την καλή εκδοχή των πραγμάτων;

Γιατί ο Θεός δεν έκανε "δεξιό λογισμό" στην περίπτωση του Εωσφόρου; Θα μπορούσε, π.χ., να θεωρήσει την πράξη του "Αγαθή"! Ως ένδειξη της υπερβολικής του αγάπης προς τον Πλάστη, εξ ου και η επιθυμία του να "θεωθεί". Να μεταλάβει έστω και δοκιμαστικά τη θεότητα. Να την κρίνει ως μια απλή περιέργεια με γνωστικά κίνητρα, βρε αδελφέ. 

Ο Θεός όμως τη χαρακτήρισε Κακή Πράξη! Πώς γίνεται αυτό αφού ως τότε ο Θεός δεν είχε καμία θεωρητική και πρακτική εμπειρία του Κακού; Μήπως, λοιπόν, ο Θεός έθεσε την απαρχή της ιδέας του Κακού;

Μια ανάλογη απορία αφορά και την Κόλαση; Με βάση ποιο πρότυπο ο Θεός τη δημιούργησε για να κλείσει εκεί μέσα τον Αρχιδιάβολο; Οι διάφορες φρικιαστικές περιγραφές αποδεικνύουν μια τέλεια εμπειρία του πράγματος. 

Αλήθεια, είχε μέσα του ο Θεός τόσο σαδισμό και τον έκρυβε. Και ήρθε η πτώση του Εωσφόρου και τον έβγαλε όλον στην επιφάνεια;

Αν υπάρχει Θεός, αυτός δημιούργησε και το Κακό!

 

Ένα απ' τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χριστιανική απολογητική είναι η παρουσία του Κακού στον Κόσμο. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να απεκδυθεί ο χριστιανικός Θεός κάθε ευθύνης για την ύπαρξη του Κακού, και να το φορτωθούν κάποιοι άλλοι, τα "εύκολα θύματα" της χριστιανικής διδασκαλίας, δηλαδή ο άνθρωπος και ο διάβολος.

Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους χριστιανούς απολογητές. Οι οποίοι κατέφυγαν, όπως πάντα κάνουν στα δύσκολα, σε ... σοφιστείες. Ξεχνώντας τη Θεία Εντολή πως ο λόγος μας πρέπει να είναι ευθύς, ξεκάθαρος κι όχι στρεψόδικος, ένα απλό "ναι" ή "όχι".

Ένα πρώτο ερώτημα ήταν αν ο Θεός μπορεί να κάνει το Κακό. Η απάντηση που έδωσαν ήταν πως ο Θεός ως παντοδύναμος μπορεί να θέλει και να κάνει τα πάντα. Όμως η δύναμή του δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια της θελήσεώς του. Δεν μπορεί δηλαδή ο Θεός να θέλει το Κακό, άρα δεν μπορεί και να το κάνει. 

Δεν αποτελεί αναίρεση της παντοδυναμίας του αλλά ένα είδος αυτοπεριορισμού. Βέβαια ο Θεός δημιούργησε την Κόλαση. Ή μήπως όχι. Και η Κόλαση είναι κάτι το Κακό. Ή μήπως όχι; Άρα, να που ο Θεός έκανε ήδη ένα μεγάλο κακό, το μεγαλύτερο ίσως!

Ένα κλασικό επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό συνδέεται με την κακή χρήση της ελευθερίας του ανθρώπου. Εδώ έχουμε με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Και η ευθύνη του Κακού ρίχνεται στον άνθρωπο, και εμμέσως πλην σαφώς ταυτίζεται η ελευθερία με το Κακό! 

Γιατί κακά τα ψέματα. Όσο εγώ είμαι ο Πάπας ή ο Βούδας, άλλη τόση σχέση έχει και ο χριστιανισμός με την ελευθερία. Αν μας ήθελαν πραγματικά ελεύθερους δεν θα έσπευδαν να μας βαφτίσουν στους έντεκα μήνες της ζωής μας. Δεν θα μας απειλούσουν πως αν δεν κάνουμε ό,τι μας λένε "ο Θεός θα ρίξει φωτιά να μας κάψει", δεν θα μας κατατρομοκρατούσαν με τα αιώνια καζάνια της κόλασης, δεν θα προσπαθούσαν να μας χειραγωγήσουν σπέρνοντας φοβίες, ενοχές, ανασφάλειες...

Ένα ακόμα διανουμίστικο επιχείρημα των χριστιανών είναι πως το Κακό δεν υπάρχει. Άρα αφού δεν υπάρχει, δεν ευθύνεται κανένας για την ύπαρξή του. Είναι "μη ον". Ανύπαρκτο οντολογικά. Ανυπόστατο. Δεν ανήκει στη φύση του ανθρώπου. Απλά έρχεται, σαν τη σκόνη, και επικάθεται στην ανθρώπινη φύση. Κακό είναι απλά η απουσία του Καλού. Όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός!

Μα καλά, αντιλαμβάνονται τι λένε; Πόσο αντιφατικά είναι όλα αυτά που μας αραδιάζουν; Δεν μπορεί να λες απ' τη μια πως ο διάβολος είναι η προσωποποίηση του κακού κι απ' την άλλη πως Κακό δεν υπάρχει. Δηλαδή ο διάβολος είναι προσωποποίηση του ανύπαρκτου; Και πώς ο άνθρωπος επιλέγει ελεύθερα το Κακό, δηλαδή πάλι κάτι ανύπαρκτο; Και γιατί χρησιμοποιούν το επιχείρημα του σκότους; Σύμφωνα με τη χριστιανική βίβλο ο Θεός δεν δημιούργησε το φως και το σκότος και μάλιστα ονόμασε το σκότος νύχτα;

Ουφ... κουράστηκα. Θα τα ξαναπούμε.