Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

Η Εκκλησία τρέμει την κριτική και αυτοκριτική!

Η Εκκλησία, τουλάχιστον στην Ευρώπη, έζησε απ' τον 4ο αιώνα μέσα σε ένα προστατευτικό περιβάλλον. Ακόμα και στην οθωμανική περίοδο η Ανατολική Εκκλησία ήταν επίσημος θεσμός του κράτους με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και προνόμια. Κάθε διαφωνία ή ανυπακοή στην επίσημη εκκλησία είχε οδυνηρές συνέπειες...
Το καθεστώς αυτό βοήθησε μεν την Εκκλησία να εδραιωθεί και ν' αποκτήσει γερές ρίζες στη λαϊκή συνείδηση αλλά είχε και μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις. Όπως, π.χ., ένα αίσθημα ανασφάλειας και μια δυσανεξία έως φοβία σε κάθε κριτική φωνή.
Όμως τους τελευταίους αιώνες τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Πλέον δεν υπάρχει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, το τοπικός φεουδάρχης ή ο Σουλτάνος που θα σου πάρει το κεφάλι αν το σηκώσεις ενάντια στο εκκλησιαστικό κατεστημένο που τους υπηρετεί πιστά και αποτελεσματικά. 
Οπότε η Εκκλησία άρχισε σιγά-σιγά να χάνει την υψηλή προστασία. Αρχικά πανικοβλήθηκε, στη συνέχεια προσπάθησε να υψώσει νέα τείχη άμυνας, αλλά δεν μπορεί να κρύψει το άγχος της απέναντι σε όσους θεωρεί "επικίνδυνους εχθρούς", όπως την επιστήμη, τις τέχνες, την ελεύθερη σκέψη, τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό...
Οι σύγχρονοι "απολογητές" καταφεύγουν συνήθως σε μισόλογα, διπλοπροσωπία, διπλωματική γλώσσα, επιλεκτική προβολή και ωραιοποίηση βασικών αρχών της χριστιανικής πίστης. 
"Δεν πρέπει να προκαλούμε ή να τρομάζουμε την κοινωνία", τους ακούς να λένε. Γι' αυτό και επιδίδονται σε συνεχή και ανέξοδη αγαπολογία, αποκρύβοντας τον θρησκευτικό φανατισμό και τις ακρότητες που χαρακτηρίζει και τη χριστιανική θρησκεία.
Το ιερατείο κυρίως προσπαθεί να μείνει το ίδιο στο απυρόβλητο. Κάποτε οι αφελείς πιστοί δεν τολμούσαν να κριτικάρουν τους κληρικούς γιατί η "ιεροκατηγορία" θα προκαλούσε την οργή του Θεού και θα πάθαιναν μεγάλες συμφορές. 
Αλλά πλέον δεν πιάνει αυτό το κολπάκι. Οπότε τα σκάνδαλα πρέπει είτε να αποκρύβονται είτε να συζητούνται σε αυστηρά κλειστά όρια...
Η πλάκα είναι πως οι λεγόμενοι "Πατέρες" της Εκκλησίας άσκησαν στην εποχή τους σκληρή αυτοκριτική. 
Π.χ. ο Γρηγόριος Θεολόγος, στην κηδεία του Βασιλείου, ομολογεί ενώπιον χιλιάδων πιστών πως "γίναμε περίγελος όλων ως κλήρος". 
Ο Χρυσόστομος σε κήρυγμά του διαπιστώνει πως η κενοδοξία έχει μπήξει τα δόντια της βαθιά στο σώμα της Εκκλησίας, πως η αγάπη χάθηκε στους κόλπους της, ενώ αλλού στηλιτεύει τη μαγική θρησκευτικότητα του εκκλησιαστικού σώματος...

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

Λάθος η υποτίμηση και απαξίωση της Χριστιανικής Κοινότητας!

Διάβασα τις προάλλες στο "Γεροντικό" μια μάλλον κλασική και στερεοτυπική ιστορία. Ένας γέροντας αγαπούσε τόσο τον υποτακτικό του που ακόμα κι όταν εκείνος, για κάποιο λόγο, άρχισε να τον συκοφαντεί με τον χειρότερο τρόπο, ο γέροντας δεν άλλαξε καθόλου στάση απέναντί του, συνέχισε να τον υπεραγαπά, να τον μνημονεύει στις προσευχές του, να μην τον κακολογεί, αλλά αντίθετα να τον θεωρεί "θεραπευτή της κενοδοξίας του"!
Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή ο γέροντας αρρώστησε, παρακάλεσε τον θεό να τον θεραπεύσει "με τις ευχές του υποτακτικού του"! Κι αμέσως έγινε καλά...
Σίγουρα αυτές οι αφηγήσεις έχουν περισσότερο διδακτικό και λιγότερο ιστορικό χαρακτήρα. 
Αλλά, σκέφτομαι, πως μια Κοινότητα που "κατασκευάζει" τέτοια ηθικά πρότυπα δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους ούτε επιτρέπεται να την απαξιώνουμε με ισοπεδωτικό τρόπο...

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019

Προσευχή στον Άγνωστο (;) Θεό! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Θεέ μου,
Προστάτεψέ με από τους "φρουρούς" Σου, 
τους "αρχαγγέλους"*, τους "διακόνους", τους "απελεύθερούς" σου...
Φύλαξέ με από τους διάφορους "ομολογητάς" και "αγίους" Σου, 
οι οποίοι ξερνάν χολή και μίσος στο όνομά Σου...
Από την παλαβομάρα -επενδυμένη σε "δια Χριστόν σαλότητα"- των ακολούθων Σου, λύτρωσέ με, και το μυαλό μου μην αφήσεις να ταραχτεί! Ωσάν βαθρακοί θα κοάζουν, αλλά εμένα στερέωσέ με!!
Τους "φύλακες της πίστεως", αυτούς τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, να μη φοβάμαι, κάνε!
Την άποψή μου να λέω, άφοβα, στήριξέ με! Πνεύμα δειλίας μη μου δίνεις, αλλά πνεύμα ανυπακοής και αντιδραστικότητας, χορήγησέ μου!
Το διαφορετικό να μην κοιτάζω με καχυποψία, κάνε, και ευρύ πνεύμα, ινά μη φρίττω μπροστά στις αλλαγές, χάρισε!
Συναίσθηση, αγάπη να με πλημμυρίζει, κατανόηση για ολάκερη την κτίση και τα κτίσματα...
Και μη εισενέγκης εμέ εις τον πειρασμόν να καταντήσω "ομολογητής" οποιασδήποτε "πίστεως" (θρησκευτικής, κομματικής, ιδεολογικής, ποδοσφαιρικής κ.ά.), αλλά ελεύθερος στοχαστής να παραμένω για πάντα, εις τους αιώνας των αιώνων....
Αμήν

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Ερμηνεία λόγων Ιησού (Β' - "O Πατέρας μου κι εγώ είμαστε ένα")

Στο χωρίο αυτό βασίστηκαν κυρίως οι αντιαρινιστές θεολόγοι για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους περί ομοουσιότητας Πατέρα και Υιού. Εμάς όμως αυτά τα λόγια μάς θυμίζουν μια μακρόχρονη ανατολίτικη παράδοση σκέψης που επιβιώνει μέχρι σήμερα με την ονομασία Γνάνι-γιόγκα.
Σύμφωνα με τη σχετική άποψη για να γνωρίσει κάποιος την πραγματικότητα πρέπει να την εξιδανικεύσει. 
Ο μαθητής για να γνωρίσει τον εαυτό του πρέπει να τον εξιδανικεύσει, ουσιαστικά να τον θεοποιήσει. Έτσι θα συνειδητοποιήσει τη θεϊκή του φύση, που θα αγκαλιάζει και θα διαπερνά όλες τις τελειότητες, επιδρώντας ευεργετικά σε όλο το περιβάλλον του.
Αυτό νομίζω έκανε κι ο Ιησούς, και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε πως είναι "ένα" με το απόλυτο ον...