Η Εκκλησία, τουλάχιστον στην Ευρώπη, έζησε απ' τον 4ο αιώνα μέσα σε ένα προστατευτικό περιβάλλον. Ακόμα και στην οθωμανική περίοδο η Ανατολική Εκκλησία ήταν επίσημος θεσμός του κράτους με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και προνόμια. Κάθε διαφωνία ή ανυπακοή στην επίσημη εκκλησία είχε οδυνηρές συνέπειες...
Το καθεστώς αυτό βοήθησε μεν την Εκκλησία να εδραιωθεί και ν' αποκτήσει γερές ρίζες στη λαϊκή συνείδηση αλλά είχε και μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις. Όπως, π.χ., ένα αίσθημα ανασφάλειας και μια δυσανεξία έως φοβία σε κάθε κριτική φωνή.
Όμως τους τελευταίους αιώνες τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Πλέον δεν υπάρχει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, το τοπικός φεουδάρχης ή ο Σουλτάνος που θα σου πάρει το κεφάλι αν το σηκώσεις ενάντια στο εκκλησιαστικό κατεστημένο που τους υπηρετεί πιστά και αποτελεσματικά.
Οπότε η Εκκλησία άρχισε σιγά-σιγά να χάνει την υψηλή προστασία. Αρχικά πανικοβλήθηκε, στη συνέχεια προσπάθησε να υψώσει νέα τείχη άμυνας, αλλά δεν μπορεί να κρύψει το άγχος της απέναντι σε όσους θεωρεί "επικίνδυνους εχθρούς", όπως την επιστήμη, τις τέχνες, την ελεύθερη σκέψη, τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό...
Οι σύγχρονοι "απολογητές" καταφεύγουν συνήθως σε μισόλογα, διπλοπροσωπία, διπλωματική γλώσσα, επιλεκτική προβολή και ωραιοποίηση βασικών αρχών της χριστιανικής πίστης.
"Δεν πρέπει να προκαλούμε ή να τρομάζουμε την κοινωνία", τους ακούς να λένε. Γι' αυτό και επιδίδονται σε συνεχή και ανέξοδη αγαπολογία, αποκρύβοντας τον θρησκευτικό φανατισμό και τις ακρότητες που χαρακτηρίζει και τη χριστιανική θρησκεία.
Το ιερατείο κυρίως προσπαθεί να μείνει το ίδιο στο απυρόβλητο. Κάποτε οι αφελείς πιστοί δεν τολμούσαν να κριτικάρουν τους κληρικούς γιατί η "ιεροκατηγορία" θα προκαλούσε την οργή του Θεού και θα πάθαιναν μεγάλες συμφορές.
Αλλά πλέον δεν πιάνει αυτό το κολπάκι. Οπότε τα σκάνδαλα πρέπει είτε να αποκρύβονται είτε να συζητούνται σε αυστηρά κλειστά όρια...
Η πλάκα είναι πως οι λεγόμενοι "Πατέρες" της Εκκλησίας άσκησαν στην εποχή τους σκληρή αυτοκριτική.
Π.χ. ο Γρηγόριος Θεολόγος, στην κηδεία του Βασιλείου, ομολογεί ενώπιον χιλιάδων πιστών πως "γίναμε περίγελος όλων ως κλήρος".
Ο Χρυσόστομος σε κήρυγμά του διαπιστώνει πως η κενοδοξία έχει μπήξει τα δόντια της βαθιά στο σώμα της Εκκλησίας, πως η αγάπη χάθηκε στους κόλπους της, ενώ αλλού στηλιτεύει τη μαγική θρησκευτικότητα του εκκλησιαστικού σώματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου