Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Θ’ (Γιατί ο φτωχός Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση;)

Αλήθεια, γιατί πήγε στον Παράδεισο ο Λάζαρος;
Μήπως γιατί ήταν φτωχός;
Μα η φτώχεια, από μόνη της, δεν είναι αρετή! Αντιθέτως, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, πολλές φορές οι φτωχοί γίνονται συμπλεγματικοί, σκληρόκαρδοι, και γεμίζουν μίσος, φθόνο, χαιρεκακία...
Μήπως γιατί έκανε καλές πράξεις;
Όμως το Ευαγγέλιο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Απλώς μας πληροφορεί πως ζούσε εξαθλιωμένα, γεμάτος πληγές, έξω από την πόρτα του Πλούσιου, ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα.
Για ποιον, λοιπόν, λόγο πήγε στον Παράδεισο ο φτωχός Λάζαρος;
Κατά τη γνώμη μας, για δυο λόγους:
Ο πρώτος έχει να κάνει με το όνομά του: «Λάζαρος» στα εβραϊκά σημαίνει «βοηθός μου ο Θεός».
Ο Ιησούς σίγουρα δεν επέλεξε τυχαία το όνομα αυτό για τον φτωχό Λάζαρο. Μάλλον ήθελε να μας δείξει πόσο σημαντικό είναι για τη ζωή και τη σωτηρία μας η απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Λάζαρος, παρόλο που ζούσε τρισάθλια, δεν έβγαλε ούτε έναν γογγυσμό κατά του Θεού. Ούτε εκδήλωσε παράπονο, ζήλια ή φθόνο για τον πλούσιο!
Απ’ την άλλη, ούτε κι ο Πλούσιος φαίνεται να έκανε κάτι κακό στη ζωή του, που θα «δικαιολογούσε» την αιώνια τιμωρία του.
Ούτε έκλεψε, ούτε αδίκησε, ούτε σκότωσε...
Ενδεχομένως να τηρούσε πιστά το Νόμο του Μωυσή, και να θεωρούσε βέβαιη τη σωτηρία της ψυχής του. Μπορεί να αντιμετώπιζε τον επίγειο πλούτο του ως «εύνοια και ευλογία του Θεού», όπως κάνουν και οι προτεστάντες της Αμερικής...
Πήγε όμως στην Κόλαση!
Γιατί δεν αντιλήφθηκε πως η τήρηση του Νόμου έχει νόημα μόνο αν μαλακώνει τη σκληροκαρδία μας, αν μας βοηθά να κατανοούμε την κατάσταση των άλλων, να γινόμαστε πιο ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, πιο γενναιόδωροι μαζί τους, και καλύτεροι διαχειριστές του πλούτου μας...

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Η’ (Οι «ειλικρινείς γάιδαροι»)

Ολόκληρο σύνταγμα πονηρών πνευμάτων («λεγεών») καταδυνάστευε το δαιμονισμένο του Ευαγγελίου.
Κι ο Ιησούς τον ελευθέρωσε, δίνοντας εντολή στους δαίμονες να μπουν στους χοίρους που έβοσκαν εκεί γύρω. Έτσι τιμωρήθηκαν και οι ιδιοκτήτες τους, που παραβίαζαν το Νόμο.
Και οι μεν χοίροι γκρεμοτσακίστηκαν, ο δε πρώην δαιμονισμένος καθόταν στα πόδια του Ιησού «ιματισμένος και σωφρονών»!
Και, επιπλέον, αυτός, το φόβητρο όλων, μετατρέπεται σε ιεραπόστολο και ευεργέτη της κοινωνίας! Από τη μέρα εκείνη γύριζε όλη τη Πεντάπολη κηρύττοντας τα χαρμόσυνα νέα...
Η τέλεια απόδειξη της μεταμορφωτικής δύναμης του Ιησού στη ζωή μας.
Οι συμπατριώτες του, όμως, οι Γαδαρηνοί, ναι μεν θαύμασαν το παράδοξο γεγονός, αλλά έβαλαν πάνω απ’ όλα τα συμφεροντάκια τους.
Καλός ο Ιησούς, αλλά ήταν η αιτία να χάσουν τόσους χοίρους!
Αν μπαστικωθεί στα μέρη τους, γύρευε πόσες ζημιές ακόμα θα τους έκανε...
Αυτοί προτιμούσαν να ζουν χωρίς Θεό, στην παρανομία τους.
Γι’ αυτό και ζήτησαν ευγενικά απ’
τον Ιησού να απομακρυνθεί.
Τελικά, οι Γαδαρηνοί αποδείχθηκαν ειλικρινείς!
Γάιδαροι μεν, αλλά ειλικρινείς γάιδαροι!
Ενώ εμείς οι Χριστιανοί είμαστε σκέτοι γάιδαροι!
Θέλουμε και τις παρανομίες μας να συνεχίζουμε, και το Χριστό να έχουμε δήθεν «κορώνα στη ζωή μας».
Τελικά, ένα έχω διαπιστώσει:
Οι σημερινοί χριστιανοί, και ιδίως οι Έλληνες χριστιανοί, κληρονομήσαμε ό,τι χειρότερο διέθετε η εβραϊκή και η ελληνορωμαϊκή παράδοση!
Απ’ τους Εβραίους πήραμε την υποκρισία και την τυπολατρεία (κι αυτές μόνο όταν μας συμφέρουν).
Κι απ’ τους Ελληνορωμαίους πήραμε το ανακάτεμα των πάντων. Αυτό που η φιλοσοφία και η θεολογία ονομάζει «συγκρητισμό».
Στη ζωή των Ελλήνων χριστιανών «όλοι οι καλοί χωράνε»!
Μαζί ο Χριστός με το μαμμωνά, την ειδωλολατρεία, τους αστρολόγους, τους μάγους, τους μάντεις, τις δυσιδαιμονίες, την μετεμψύχωση, τη μοιρολατρεία, το διονυσιασμό...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

"Μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα"

Ανοίγω τα παλιά μου χειρόγραφα...
Ποιήματα, διηγήματα, απομνημονεύματα...
Οι ήρωές μου είναι άνθρωποι αιχμάλωτοι στα πάθη και στις ορμές. Που στοχάζονται πάνω στον Πόνο και στη Συμφιλίωση. Κάποιοι απ' αυτούς αναζητούν τη λύση των προβλημάτων τους στο χώρο του ορθόδοξου μυστικισμού...
Ο Θεός αγαπά να κρύβεται. Και φανερώνεται απρόσμενα εκεί που δεν τον περιμένεις!
Σ' έναν τεκέ, σε ένα μπορδέλο, στις φαβέλες, στη φυλακή, στα χαρακώματα...
Ο δυτικός πολιτισμός και τα ιδεολογικά του ρεύματα είναι διεκδικητικά, ωφελιμιστικά.
Εκπαιδεύουν τον άνθρωπο να ζητά κι όχι να προσφέρει, να παίρνει κι όχι να δίνει. Είναι μια ελευθερία υποκριτική.
Βαυκαλιζόμαστε πως κάποιοι άλλοι φταίνε για την κακοδαιμονία του κόσμου και τη δική μας. Είμαστε συνεχώς προσανατολισμένοι στην παρατήρηση της κακίας των άλλων...
Ο ορθόδοξος μυστικισμός μάς μαθαίνει να μην επιθυμούμε. Η σάρκα που αναριγάει από αμαρτία, θλίψη και πόνο συναντάει το σφιχταγκάλιασμα της αγάπης. Μιας αγάπης χωρίς ερωτηματικά και απαιτήσεις. Κι ο "μόσχος" της αγάπης είναι πολύς. Κανείς δεν φεύγει πεινασμένος.
Ο σταυρωμένος ληστής είχε βάψει τα χέρια του με πολύ αίμα! Αλλά σε πολλές ρωσικές αγιογραφίες βλέπουμε στον παράδεισο τον ληστή κι όχι τον Πέτρο να στέκει στην υποδοχή!
Ο Κομφούκιος έλεγε πως και το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα απλό βήμα!
Ο Θεός δεν μαθαίνεται σε λέξεις και θεωρίες. Είναι πορεία, είναι εμπειρία! Πρέπει να υπερνικήσουμε την πνευματική μας τεμπελιά. Όσο καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά!
Πρέπει ν' ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα δροσερός αέρας. Να βγούμε έξω για να μας λούσει το φως του ήλιου...
Η ανθρώπινη σοφία δεν έχει καμία απολύτως αξία στο δρόμο αυτό. Οι γνώσεις, ο πλούτος, η κοινωνική αξία δεν ωφελούν. Είναι βαρίδια...
Για να γίνεις σοφός πρέπει πρώτα να γίνεις "μωρός"! Να γίνεις "φτωχός" για να "πλουτίσεις", "ασθενής" για να δυναμώσεις...
Διαβάζω σε κάποιο χειρόγραφό μου για έναν ναυτικό που βρέθηκε στην Κούβα. Εκεί γνώρισε έναν ιερέα της Σαντερία. Είναι μια αφρο-κουβανική θρησκεία που συνδυάζει τις θεότητες των μαύρων σκλάβων της Αφρικής με τα εξωτερικά λατρευτικά στοιχεία του καθολικισμού.
Ο ιερέας προθυμοποιείται να του πει τα "τσαμαλόνγκος". Είναι κάτι τάπες σαν ζάρια. Τα ρίχνεις σε ένα χαλάκι και ο ιερέας σου "διαβάζει" τι λένε.
Και για τον ναυτικό μας τα "τσαμαλόνγκος" είπαν: "είσαι μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα"!

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Καντ ο Προτεστάντης!

Οι ορθολογιστές, όπως ο Ντεκάρτ, προσπάθησαν ν’ αποδείξουν πως ο Θεός υπάρχει απλά και μόνο επειδή εμείς έχουμε μέσα μας την ιδέα ενός τέλειου όντος.
Άλλοι, όπως ο Αριστοτέλης κι ο Θωμάς Ακινάτης, υποστήριζαν πως ο Θεός υπάρχει επειδή ο κόσμος έχει κατ’ ανάγκην μια αρχή κι ένα τέλος.
Ο Καντ, αντίθετα, δίδασκε πως ούτε η λογική ούτε οι εμπειρίες προσφέρουν σίγουρη απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού. Μόνο η πίστη δίνει απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα...
Και συμπλήρωνε: «είναι ηθικά αναγκαίο να δεχτούμε την ύπαρξη του Θεού»!

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Οι Καμπάνες της Κυριακής Ζ’ (Αγαπάμε τους εχθρούς μας;)

Ωχ! Τι είν’ τούτο πάλι;
Τι είν’ αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε Θεέ;
Πώς σου ’ρθε να μας ζητήσεις ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας;
Γίνονται τέτοια πράματα;
Μπορώ, τώρα, εγώ, ν’ αγαπήσω αυτόν που με συκοφάντησε, μου πήρε τη δουλειά, μου ’κλεισε το σπίτι, μου σκότωσε τον πατέρα;
Μεθυσμένος ήσουν όταν το πες;
Πάντως, σίγουρα, δεν θα ’σουν στα συγκαλά σου!
Τέτοια φτάνουμε να λέμε όταν ανοίγουμε συζητήσεις πάνω στο Λόγο του Θεού!
Γιατί μόνο ο διάολος παίρνει τα λόγια του Θεού και τα ψιλοκοσκινίζει!
Όπως έκανε και με τους πρωτόπλαστους, μέχρι να τους ξεκάνει...
Εγώ ένα ξέρω:
Όταν μιλάει ο Θεός, ο άνθρωπος το βουλώνει!
Κάνει βαθιά υπόκλιση στο φιλοθεάμον κοινό, κι αποσύρεται ταπεινά σε μια ακρούλα της σκηνής!
Κι από κει, παρακολουθεί άναυδος το Μεγάλο Μυστήριο...