Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Το δόγμα και ο φόβος διαφθείρουν και παραλογίζουν... (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Το ότι οι χριστιανοί θεωρούν σαν απόδειξη της ύψιστης φιλανθρωπίας του Θεού την ύπαρξη κολάσεως -και τη διαιώνισή της στο διηνεκές- ως αποδεικτικό του σεβασμού απέναντι στην ελευθερία που έχει παράσχει στο ανθρώπινο είδος, με ξεπερνάει!
Έχω ακούσει ανθρώπους με εξαιρετική ποιότητα, όντας χριστιανοί, να επικαλούνται τέτοια επιχειρήματα και ανατριχιάζω πραγματικά από τη συνειδητοποίηση τού πόσο το δόγμα διαφθείρει τον ανθρώπινο νου καθώς και την κριτική σκέψη... Κάθε είδους δόγμα θρησκευτικό, πολιτικό ή μη διαφθείρει τον νου! 
Ακόμα και τα πιο αγνά κίνητρα να έχει κανείς στην πορεία της αναζήτησης, άπαξ και σκαλώσει στο δόγμα τελείωσε!! Είναι δύσκολη πορεία, ανηφορική, που θα έλεγε και κάποιος "γνωστός" -φερόμενος ως ιδρυτής θρησκείας-, η οποία κατάντησε άναλον άλας και ολοκληρωτισμός στα χειρότερά του...
Και είναι κοπιαστική πορεία διότι έρχεσαι σε σύγκρουση με πλείστα όσα στοιχειά και φόβους του εαυτού, της ύπαρξης και του υποσυνειδήτου, στο μεταξύ! Καραδοκεί συν τοις άλλοις και ο φόβος του θανάτου, αυτός ο φόβος που σε κάνει να πιστεύεις και να αποδέχεσαι παράλογα πράγματα προκειμένου να αισθανθείς μεγαλύτερη ασφάλεια!! 
"Καρφάκι το καρφάκι", από τη στιγμή που ο αναζητητής αφήνεται να υποκύψει στον συγκεκριμένο φόβο, αρχίζει να περιέρχεται προοδευτικά σε άρνηση, παίζει με τις λέξεις... Διότι ως γνωστόν "πίσω από τις λέξεις δεν κρύβεται πάντα ο Αλέξης", πολλές φορές αυτές αποτελούν όχημα, προκειμένου να εκφραστούν βαθύτερες προσδοκίες και επιθυμίες μας, ανικανοποίητες.. "Δεν είναι παράλογα", λέει, "αυτά που πιστεύω, είναι υπέρλογα"!!! Και γελάει το Σύμπαν... 
Ο κατάλογος των παραλογισμών αυτών τυγχάνει ατελείωτος κι ένας από αυτούς αφορά την ταυτόχρονη πίστη πως ο Θεός σου είναι φιλάνθρωπος και συνάμα επιτρέπει τον βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων για μια ολόκληρη αιωνιότητα μόνο και μόνο για πράξεις που συντελέστηκαν στον βραχύ αυτό βίο!!!! Για χαμπάμ... Να χαρώ εγώ φιλανθρωπία και αγάπη!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" άνθρωποι!

Υπάρχει μια ιστορία με τον Βούδα που θα την αναφέρω πολύ συνοπτικά:
Σε μια απομακρυσμένη περιοχή κατοικούσε ένας στυγνός εγκληματίας που σκότωνε όποιον άνθρωπο περνούσε απ’ τα μέρη του. Ακόμα και η μάνα του δεν τολμούσε να πλησιάσει. Οι τοπικές αρχές είχαν βάλει προειδοποιητικές πινακίδες ώστε οι ταξιδιώτες να αποφεύγουν το συγκεκριμένο πέρασμα.
Κάποια μέρα έφτασε στα μέρη εκείνα κι ο Βούδας με τη συνοδεία του. Είχε προγραμματίσει να περάσει απ’ την επικίνδυνη ζώνη και δεν δεχόταν ν’ αλλάξει πορεία.
Όταν, λοιπόν, συναντάει τον σίριαλ κίλερ τον πείθει μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία όχι μόνο να σταματήσει τα εγκλήματά του αλλά και να αφιερωθεί στην εξυπηρέτηση των συνανθρώπων του.
Φυσικό ήταν οι μαθητές του Βούδα ν’ αναρωτιούνται πώς τα κατάφερε. Κι εκείνος τους απάντησε: "Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Είναι απλά ζήτημα μεταμόρφωσης της ενέργειας"!
Η άποψη αυτή είναι πολύ σωστή και, πλέον, επιστημονικά τεκμηριωμένη. 
Υπάρχει πολύ ενέργεια αποθηκευμένη μέσα στο σώμα μας. Που αναζητά απεγνωσμένα να εξωτερικευτεί. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. 
Κανένας άνθρωπος δεν είναι ούτε άγιος ούτε αμαρτωλός. Απλά, οι πρώτοι ξέρουν τον τρόπο, ή οι συγκυρίες συμβάλλουν, ώστε να αποδεσμεύσουν την ενέργειά τους δημιουργικά. Ενώ οι δεύτεροι έχουν την ατυχία να την εκδηλώνουν καταστροφικά!

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

Κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο καλύτερο; - Γ' (Κρίστοφερ Χίτσενς)



Χωρίς να βγούμε από τα σύνορα των Η.Π.Α., ο μεγάλος συνταγματάρχης Ρόμπερτ Ίνγκερσολ, που υπήρξε ο κύριος υπέρμαχος του Αθεϊσμού στη χώρα μέχρι τον θάνατό του το 1899, εξόργιζε τους αντιπάλους του γιατί ήταν ένας απίστευτα γενναιόψυχος άνθρωπος, στοργικός και αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας, γενναίος αξιωματικός και είχε «όλα τα χαρακτηριστικά του τέλειου άνδρα», όπως έλεγε με συνειδητή υπερβολή ο Τόμας Έντισον.
Ζω στην Ουάσινγκτον και τελευταία κάποιοι μουσουλμάνοι με βομβαρδίζουν με αισχρά και απειλητικά τηλεφωνήματα στα οποία με διαβεβαιώνουν ότι θα τιμωρήσουν την οικογένειά μου επειδή δεν υποστηρίζω την εκστρατεία ψεύδους, μίσους και βίας ενάντια στην δημοκρατική Δανία. 
Όμως, όταν η γυναίκα μου ξέχασε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, ο Σουδανός ταξιτζής μπήκε σε πολύ μεγάλο κόπο και έξοδα για να βρει σε ποιον ανήκαν και οδήγησε μέχρι το σπίτι μου για να τα επιστρέψει άθικτα. Όταν έκανα το αγενές λάθος να του προσφέρω ένα μέρος του ποσού ως εύρετρα, μου κατέστησε ήρεμα αλλά αποφαστικά σαφές, ότι δεν περίμενε ανταμοιβή επειδή έπραξε το ισλαμικό του καθήκον. Σε ποια από τις αυτές δύο εκδοχές της πίστης πρέπει να βασίζεται κανείς;
Αν όλοι οι μουσουλμάνοι συμπεριφέρονταν σαν τον άνθρωπο που έχασε μιας εβδομάδας και περισσότερο μεροκάματα για να πράξει το σωστό, δεν θα ασχολιόμουν καθόλου με τις εξωφρενικές παραινέσεις του Κορανίου. 
Τα παραδείγματα καλής ή ευγενικής συμπεριφοράς εκ μέρους μου δεν είναι πολλά. Κάποτε στο Σαράγεβο, τρέμοντας από φόβο, έβγαλα το αλεξίσφαιρο γιλέκο μου και το δάνεισα σε μια ακόμη πιο φοβισμένη από εμένα γυναίκα που τη συνόδευα σε ασφαλές μέρος (δεν είμαι ο μοναδικός άθεος που έχει βρεθεί σε χαράκωμα). 
Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για εκείνη, και ταυτόχρονα το περισσότερο. Εκείνοι που βομβάρδιζαν και πυροβολούσαν ήταν Σέρβοι χριστιανοί, όμως από την άλλη, το ίδιο και η γυναίκα που βοήθησα.
Στη βόρεια Ουγκάντα στα τέλη του 2005, επισκέφτηκα ένα κέντρο αποκατάστασης για παιδιά που είχαν απαχθεί και αιχμαλωτιστεί από τη φυλή των Ακολί που ζουν στη βόρεια όχθη του Νείλου. Απαθή, ανέκφραστα, ταλαιπωρημένα αγόρια (και μερικά κορίτσια) βρίσκονταν γύρω μου. 
Οι ιστορίες τους ήταν θλιβερά παρόμοιες. Σε ηλικία από οκτώ έως δεκατριών ετών, τα είχαν απαγάγει από τα σχολεία ή τα σπίτια τους ανέκφραστοι πολιτοφύλακες που ήταν επίσης παιδιά που είχαν απαχθεί. Τα οδήγησαν στη ζούγκλα και τα «στρατολόγησαν» στην οργάνωση προσφέροντάς τους δύο επιλογές. Ή να συμμετάσχουν σε μια εκτέλεση για να αισθανθούν «βρώμικα» και ένοχα επειδή συμμετείχαν σε κάτι κακό, ή να υποστούν ένα παρατεταμένο και άγριο ξυλοδαρμό που συχνά έφτανε τα τριακόσια χτυπήματα με το μαστίγιο. («Τα παιδιά που έχουν βιώσει τη σκληρότητα», είπε ένας από τους πρεσβύτερους των Ακολί, «ξέρουν πολύ καλά πώς να την εφαρμόζουν»). 
Η δυστυχία που προκάλεσε αυτός ο στρατός των εξαθλιωμένων ζόμπι είναι σχεδόν ανυπολόγιστη. Ερήμωσε χωριά, δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό προσφύγων, διέπραξε στυγερά εγκλήματα, ακρωτηριασμούς και ξεκοιλιάσματα και (σαν να μην έφταναν αυτά) συνέχισε τις απαγωγές παιδιών, ενώ οι Ακολί σκέφτονταν να λάβουν ισχυρά αντίμετρα μη τυχόν και σκοτώσουν ή τραυματίσουν ένα από τα «δικά τους».
Ο «Αντιστασιακός Στρατός του Κυρίου», έτσι ονομαζόταν η πολιτοφυλακή, είχε επικεφαλής κάποιον Τζόζεφ Κόνι, ένα πρώην παθιασμένο παπαδοπαίδι που ήθελε να θέσει ολόκληρη την περιοχή υπό την κυριαρχία των Δέκα Εντολών. Βάπτιζε με λάδι και νερό, οργάνωνε βίαιες τελετές τιμωρίας και κάθαρσης και προστάτευε τους οπαδούς του από τον θάνατο. Ήταν έναν φανατικός προπαγανδιστής του Χριστιανισμού. Παράλληλα, το κέντρο αποκατάστασης στο οποίο βρισκόμουν διοικούνταν από μια φονταμενταλιστική χριστιανική οργάνωση. 
Έχοντας βρεθεί στη ζούγκλα και δει το έργο του Αντιστασιακού Στρατού του Κυρίου, μίλησα με τον άνθρωπο που προσπαθούσε να διορθώσει τη ζημιά. Πώς διακρίνετε, τον ρώτησα, τον αφοσιωμένο πιστό; Η οποιαδήποτε κοσμική ή κρατική οργάνωση θα μπορούσε να κάνει ότι έκανε εκείνος -να τοποθετήσει προσθετικά μέλη και να παράσχει προστασία και «ψυχολογική στήριξη»- αλλά για να γίνει κανείς Τζόζεφ Κόνι πρέπει να πιστεύει πραγματικά.
Προς έκπληξη μου, δεν απέφυγε να απαντήσει στην ερώτησή μου. Είναι αλήθεια, είπε, ότι το κύρος του Κόνι οφείλεται εν μέρει στο ότι μεγάλωσε σε χριστιανική ιερατική οικογένεια. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι άνθρωποι πίστευαν ότι έκανε θαύματα, επικαλούμενος τον κόσμο των πνευμάτων και βεβαιώνοντας τους οπαδούς του ότι είναι προστατευμένοι από τον θάνατο. Ακόμη και εκείνοι που είχαν εγκαταλείψει την οργάνωση ορκίζονταν ότι τον είχαν δει να κάνει θαύματα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ένας ιεραπόστολος ήταν να προσπαθήσει να δείξει στον κόσμο το διαφορετικό πρόσωπο του Χριστιανισμού.
Η ειλικρίνειά του με εντυπωσίασε. Θα μπορούσε να παρουσιάσει διάφορα επιχειρήματα. Ο Τζόζεφ Κόνι βρίσκεται προφανώς μακριά από το «κύριο ρεύμα» του Χριστιανισμού. Αν μη τι άλλο, χρηματοδότες και υπεύθυνοι για τον οπλισμό του είναι οι κυνικοί μουσουλμάνοι του σουδανικού καθεστώτος, που τον χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν προβλήματα στην κυβέρνηση της Ουγκάντα, που και αυτή με τη σειρά της υποστήριζε επαναστατικές ομάδες στο Σουδάν. 
Το Ισλάμ, μπορεί επίσημα να μην κάνει διακρίσεις ανάμεσα στις φυλές και τα έθνη, αλλά οι σφαγείς στο Νταρφούρ είναι Άραβες μουσουλμάνοι και τα θύματά τους Αφρικανοί μουσουλμάνοι. Ο «Αντιστασιακός Στρατός του Κυρίου» δεν είναι παρά η χριστιανική εκδοχή των Κόκκινων Χμερ σε αυτή τη γενικευμένη φρίκη.
Ακόμη ζωντανότερο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ρουάντα, που το 1992 έγινε το νέο συνώνυμο της γενοκτονίας και του σαδισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η πρώην βελγική κτήση, είναι η πιο χριστιανική από τις αφρικανικές χώρες, και αυτοδιαφημίζεται για την υψηλή αναλογία εκκλησιών κατά κεφαλήν, με το 65% των Ρουαντέζων να είναι ρωμαιοκαθολικοί και μόνο το 15% προτεστάντες. 
Το 1992, η φράση «κατά κεφαλήν» απέκτησε μακάβριο απόηχο, όταν οι ρατσιστές της «Κυβέρνησης των Χούτου», υποκινούμενοι από το κράτος και την Εκκλησία, επιτέθηκαν στη γειτονική φυλή των Τούτσι και τους έσφαξαν ομαδικά.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Η Εκκλησία προκαλεί καρκίνους, δεν θεραπεύει! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Η Εκκλησία ποιους ωφελεί και τι είδους ανθρώπους παράγει; Πού είναι τα χειροπιαστά αποτελέσματα; Ας σοβαρευτούμε λίγο.
Μου διαχωρίζεις, στο τέλος, τη θρησκεία από το "εγώ" των διαφόρων ιερωμένων. Κι όμως, εγώ σου λέω ότι το "εγώ" τους αυτό έχει γίνει υπερτροφικό από την ίδια τη θρησκεία που υποστηρίζουν! 
Όταν θεωρείς ότι είσαι ο "Νέος Ισραήλ" ή ότι η Εκκλησία κατέχει το θησαυροφυλάκιο της αλήθειας, θα συμπεριφέρεσαι κι εσύ ανάλογα...
Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι οι ερμηνείες που δόθηκαν.
Και κατ' επέκτασιν οι διδασκαλίες και η ανθρωπολογία που δημιουργήθηκε από την Εκκλησία.
Ανθρωπολογία, η οποία είναι σαφώς λανθασμένη.
Λανθασμένες απόψεις για τον άνθρωπο, τον ψυχισμό του, τις ψυχοσωματικές του λειτουργίες, τη βιολογικότητά του και πολλά άλλα...
Αυτά φυσικά τα καταλαβαίνουμε πληρέστερα τώρα που έρχονται στο φως με την πρόοδο της επιστήμης. Έλεγε ο Μέσκος ότι, εφόσον οι Πατέρες της Εκκλησίας θεολόγησαν με τη δημιουργική φαντασία τους σε τόσο νευραλγικά ζητήματα, ποιος μας εγγυάται ότι και οι υπόλοιπες απόψεις τους δεν είναι λάθος; Κι εδώ αρχίζει τώρα το δράμα για τους εκκλησιαστικούς...

Όσα διδάσκει η Εκκλησία για τον Ιησού και το πώς συμπεριφερόταν έχουν αποτελέσει, χρόνια ολόκληρα, "πυξίδα" συμπεριφοράς για τους ίδιους τους χριστιανούς. 
Να είναι πράοι, αναίσθητοι δηλαδή στο καθετί, στην κάθε προσβολή που τους κάνουν... Πράγματα αφύσικα! Ξέρεις τι προβλήματα δημιουργούν στον ψυχισμό όλα αυτά; 
Αυτός ο τρόπος ζωής, στην ουσία, η πραότητα, δημιουργεί απωθημένη οργή με μαθηματική ακρίβεια! Και η απωθημένη οργή, η οποία δεν εκδηλώνεται, προκαλεί ένα σωρό αρρώστιες, μέχρι και καρκίνους...

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Οι απελπισμένοι σήμερα πιάνονται απ' το Ισλάμ κι όχι απ' τα μαλλιά τους!



Όπως έχουμε ξαναπεί, οι θρησκείες είναι ο απόλυτος συνδυασμός του "καλού" και του "κακού". Ανάλογα με το πώς θα τις διαχειριστεί κανείς μπορεί να τον οδηγήσουν στο βαθύτερο μίσος ή στην τελειότερη αγάπη. 
Πρόκειται περί ενός αντιφατικού, άρα και επικίνδυνου συνδυασμού. Κι επειδή η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει τη ροπή του ανθρώπου προς το "κακό", είναι επόμενο οι θρησκείες να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα και άλλοθι για να εκδηλώσουν οι άνθρωποι τα πιο πρωτόγονα και βάρβαρα ένστικτά τους...
Προσωπικά υπερτονίζω τη χρήση των θρησκειών ως "οχήματος" για την εξυπηρέτηση πολιτικών, οικονομικών, ψυχολογικών κ.λπ. συμφερόντων και επιδιώξεων. 
Για θυμηθείτε πώς συγκροτήθηκαν τα "εθνικά κράτη"? Κριτήριο ήταν συνήθως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ειδικά στον πρώην χώρο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αυτό ήταν πιο έντονο. 
Αυτό που σήμερα αποκαλούμε "ριζοσπαστικό ισλάμ", "τζιχαντισμό" κ.λπ. πώς δημιουργήθηκε και τι εξυπηρετούσε? Δεν ήταν οι ΗΠΑ και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος που ενίσχυε με κάθε μέσο τους φανατικούς ισλαμιστές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν για να δημιουργήσουν προβλήματα στη Σοβιετική Ένωση?
Στις χώρες της Βόρειας Αφρικής πόσοι και πόσοι νέοι δεν προσπάθησαν μέσω του ισλάμ να εκδικηθούν την δυτική αποικιοκρατία? 
Και οι εξαθλιωμένοι 'Αραβες στις φτωχοσυνοικίες των δυτικών μεγαλουπόλεων, δεν χρησιμοποιούν το ισλάμ ως "όχημα" για να εκδηλώσουν την αγανάκτηση και το μίσος τους ενάντια σε μια κοινωνία που τους έχει σκόπιμα περιθωριοποιήσει? 
Τον ίδιο ρόλο θα μπορούσε να παίξει και μια πολιτική ιδεολογία, όπως π.χ ο Αναρχισμός. 
Στην Αθήνα έχω γνωρίσει πολλούς νέους των αραβικών χωρών που δηλώνουν "αναρχικοί", γιατί στο δικό μας περιβάλλον αυτός είναι ένας πιο αποδεκτός τρόπος έκφρασης της απελπισίας και του θυμού τους...

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο καλύτερο; - Β' (Κρίστοφερ Χίτσενς)



Κάποτε παρακολούθησα τον καθηγητή Α.Τζ. Άγιερ, διακεκριμένο συγγραφέα του βιβλίου «Γλώσσα, αλήθεια και λογική» και γνωστό ουμανιστή, να συζητάει με κάποιον επίσκοπο Μπάτλερ. Προεδρεύων στη συζήτηση ήταν ο φιλόσοφος Μπράιαν Μαγκί.
Η συζήτηση διεξαγόταν αρκετά πολιτισμένα, μέχρι που ο επίσκοπος, όταν άκουσε τον Άγιερ να δηλώνει ότι δεν είχε βρει καμία απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού, ξέσπασε και είπε: «Τότε, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ζείτε ζωή αχαλίνωτης ανηθικότητας».
Σε αυτό το σημείο ο «Φρέντι», έτσι τον ήξεραν οι φίλοι του, έχασε την συνήθη αβρότητά του και εξανέστη: «Οφείλω να πω ότι το υπονοούμενό σας είναι τερατώδες». 
Λοιπόν, ο Φρέντι είχε σίγουρα παραβιάσει τις περισσότερες από τις εντολές σχετικά με τον σεξουαλικό κώδικα όπως σκιαγραφήθηκε από το Σινά. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν γνωστός γι' αυτό, δικαίως. Ήταν όμως εξαιρετικός δάσκαλος, τρυφερός πατέρας και άνθρωπος που περνούσε τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του αγωνιζόμενος για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου. Το να πει κανείς ότι η ζωή του ήταν ανήθικη ισοδυναμεί με παρωδία της αλήθειας.
Έτσι, επανεξετάζω την ερώτηση του επισκόπου Μπάτλερ. Μήπως ουσιαστικά είπε στον Άγιερ, με τον δικό του αφελή τρόπο, ότι αν απελευθερωνόταν από τους περιορισμούς της θρησκείας του θα επέλεγε και εκείνος να ζήσει «ζωή αχαλίνωτης ανηθικότητας»; Ελπίζω, φυσικά, πως όχι. 
Ωστόσο, στην εμπειρία μας υπάρχουν πολλά που αποδεικνύουν το αντίθετο. Όταν οι ιερείς είναι διεστραμμένοι, είναι πολύ διεστραμμένοι, και διαπράττουν αμαρτήματα που μπροστά τους ωχριούν τα αμαρτήματα των μεγαλύτερων αμαρτωλών. 
Θα ήταν προτιμότερο ίσως να το αποδίδαμε στην σεξουαλική καταπίεση και όχι στη διδασκαλία της θρησκείας, όμως από την άλλη η θρησκεία διδάσκει την σεξουαλική καταπίεση... Έτσι, ο συσχετισμός είναι αναπόφευκτος, και τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας έχουν να αφηγηθούν κατεβατά από δημώδη αστεία, από καταβολής θρησκείας.