Οι απελπισμένοι σήμερα πιάνονται απ' το Ισλάμ κι όχι απ' τα μαλλιά τους!

Όπως έχουμε ξαναπεί, οι θρησκείες είναι ο απόλυτος συνδυασμός του "καλού" και του "κακού". Ανάλογα με το πώς θα τις διαχειριστεί κανείς μπορεί να τον οδηγήσουν στο βαθύτερο μίσος ή στην τελειότερη αγάπη. 

Πρόκειται περί ενός αντιφατικού, άρα και επικίνδυνου συνδυασμού. Κι επειδή η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει τη ροπή του ανθρώπου προς το "κακό", είναι επόμενο οι θρησκείες να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα και άλλοθι για να εκδηλώσουν οι άνθρωποι τα πιο πρωτόγονα και βάρβαρα ένστικτά τους...

Προσωπικά υπερτονίζω τη χρήση των θρησκειών ως "οχήματος" για την εξυπηρέτηση πολιτικών, οικονομικών, ψυχολογικών κ.λπ. συμφερόντων και επιδιώξεων. 

Για θυμηθείτε πώς συγκροτήθηκαν τα "εθνικά κράτη"? Κριτήριο ήταν συνήθως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ειδικά στον πρώην χώρο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αυτό ήταν πιο έντονο. 

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε "ριζοσπαστικό ισλάμ", "τζιχαντισμό" κ.λπ. πώς δημιουργήθηκε και τι εξυπηρετούσε? Δεν ήταν οι ΗΠΑ και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος που ενίσχυε με κάθε μέσο τους φανατικούς ισλαμιστές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν για να δημιουργήσουν προβλήματα στη Σοβιετική Ένωση?

Στις χώρες της Βόρειας Αφρικής πόσοι και πόσοι νέοι δεν προσπάθησαν μέσω του ισλάμ να εκδικηθούν την δυτική αποικιοκρατία? 

Και οι εξαθλιωμένοι 'Αραβες στις φτωχοσυνοικίες των δυτικών μεγαλουπόλεων, δεν χρησιμοποιούν το ισλάμ ως "όχημα" για να εκδηλώσουν την αγανάκτηση και το μίσος τους ενάντια σε μια κοινωνία που τους έχει σκόπιμα περιθωριοποιήσει? 

Τον ίδιο ρόλο θα μπορούσε να παίξει και μια πολιτική ιδεολογία, όπως π.χ ο Αναρχισμός. 

Στην Αθήνα έχω γνωρίσει πολλούς νέους των αραβικών χωρών που δηλώνουν "αναρχικοί", γιατί στο δικό μας περιβάλλον αυτός είναι ένας πιο αποδεκτός τρόπος έκφρασης της απελπισίας και του θυμού τους...