Η αλήθεια για τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών (Β' - Οι διωγμοί ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας!)

Συνήθως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούνταν με απόφαση της Συγκλήτου μετά το θάνατό τους. Ορισμένοι όμως "αποθεώνονταν" και εν ζωή. 

Η λατρεία των αυτοκρατόρων στην πραγματικότητα δεν είχε θρησκευτικό αλλά πολιτικό περιεχόμενο. Η συμμετοχή σε αυτές σήμαινε πρωτίστως αποδοχή-αναγνώριση της ρωμαϊκής κυριαρχίας και υποταγή στον εκάστοτε Καίσαρα. 

Γι' αυτό κι η "αυτοκρατορική λατρεία" δεν διαδόθηκε εκτός των ορίων του ρωμαϊκού κράτους. Κι έπαυε αυτομάτως σε οποιαδήποτε επαρχία αποσπώταν απ' τη ρωμαϊκή εξουσία...

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν απόλυτα ανεκτική σε κάθε είδους θρησκευτική λατρεία και παράδοση. 

Ως ενοποιητικό όμως παράγοντα επέβαλλε τη λατρεία του Αυτοκράτορα και των θεοτήτων της Ρώμης, δίπλα και παράλληλα με τις υπόλοιπες τοπικές λατρείες. Κάθε υπήκοος ή πολίτης μπορούσε να λατρεύει όποιον θεό ήθελε, αλλά ταυτόχρονα είχε ύψιστο πολιτικό καθήκον να αποδίδει θεϊκές τιμές στον Καίσαρα ως ένδειξη πολιτικής υποταγής και υπακοής.

Όποιοι αρνούνταν την αυτοκρατορική λατρεία, επικαλούμενοι δήθεν συνειδησιακό πρόβλημα, ουσιαστικά δήλωναν την πολιτική τους ανυπακοή. Εκείνη την εποχή τα πολιτικά μηνύματα περνούσαν μέσα απ' τις θρησκείες μια και δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα κ.λπ. 

Οι Χριστιανοί κι οι Εβραίοι είχαν σαφώς αντιρωμαϊκή διάθεση, γι' αυτό και αρνούνταν να μετάσχουν στην αυτοκρατορική λατρεία. 

Τυπικά, συνειδησιακό πρόβλημα είχαν πολλοί. Το να είσαι πολυθεϊστής δεν σημαίνει πως μπορείς να λατρεύεις ως θεό τον κάθε τυχάρπαστο που ανέβηκε στο θρόνο. 

Οι νεο-πυθαγόρειοι, οι κυνικοί, οι νεο-πλατωνιστές, οι επικούρειοι και πολλοί άλλοι ασφαλώς και δεν αποδέχονταν τη λατρεία των Καισάρων. Αλλά συμμετείχαν σε αυτή γιατί αντιλαμβάνονταν το αυτονόητο: δεν παραβίαζαν τις φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις αλλά απλά προέβαιναν σε μια δήλωση πολιτικής υποταγής.

Οι Χριστιανοί αρνούνταν σταθερά και με πείσμα να μετάσχουν στην αυτοκρατορική λατρεία. Προφανώς έτσι εξωτερίκευαν τον αντικαθεστωτικό τους προσανατολισμό. 

Όμως μένει αναπάντητο ένα ερώτημα: η αυτοκρατορική λατρεία διήρκεσε αδιάκοπα απ' το 30 π.Χ. έως τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Σε όλο αυτό το διάστημα οι Χριστιανοί διώχθηκαν συνολικά το πολύ 25 χρόνια. 

Άρα το επιχείρημα πως οι διωγμοί τους οφείλονταν στην άρνηση να προσφέρουν θυσίες στον Καίσαρα δεν πείθει...

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΙΗ') - Κοράνι: "θεϊκό" βιβλίο, αλλά έπεσε και κοπτοραπτική!

Στην προϊσλαμική Αραβία υπήρχε έντονο το χριστιανικό στοιχείο. Τον 5ο αιώνα η μητρόπολη Βόστρων ήταν το εκκλησιαστικό κέντρο της Πετραίας Αραβίας, και στην περίοδο της ακμής της περιελάμβανε 33 επισκοπές. 

Τον 6ο αιώνα ανέπτυξαν έντονη ιεραποστολική δράση μεταξύ των Αράβων οι μονοφυσίτες κι οι νεστοριανοί. Πολλές αραβικές φυλές ασπάστηκαν τον χριστιανισμό και ιδρύθηκαν δυο χριστιανικά αραβικά βασίλεια, των Γασανιδών και των Λαχμιδών.

Στον νότιο άκρο της Αραβίας, στη σημερινή Υεμένη, ο αρειανός αυτοκράτορας Κωνστάντιος απέστειλε ομάδα χριστιανών ιεραποστόλων το 356 μ.Χ. με επικεφαλής τον Θεόφιλο τον Ινδό, που ίδρυσε μεγαλοπρεπή ναό στο Άντεν...

Οι Βυζαντινοί δεν αντιμετώπισαν το Ισλάμ με ενιαίο τρόπο. Αρχικά η στάση τους ήταν σκωπτική και υποτιμητική. Ο Ιωάννης Δαμασκηνός έβρισκε τα δόγματα του Ισλάμ "γέλωτος άξια". Σταδιακά η στάση τους σκλήρυνε. Η νέα θρησκεία χαρακτηρίζεται "ασυνάρτητη" κι ο Θεός του Μωάμεθ αναθεματίζεται!

Όσο όμως πλησιάζουμε προς την κατάρρευση της αυτοκρατορίας παρατηρείται μια σταδιακή διάθεση κατανόησης του ισλάμ, και οι λεγόμενοι "Ανθενωτικοί" συμμαχούν μαζί του είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα.

Ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ πέρασε από πολλά και διάφορα στάδια στην πολυτάραχη ζωή του. Ξεκίνησε από βοσκός, δίπλα στους βεδουίνους, διατρέχοντας και γνωρίζοντας κάθε σπιθαμή της αμμώδους ερήμου.

Συνέχισε δίπλα στον θείο του ως έμπορος, όπου φιλοξενήθηκε πολλές φορές από χριστιανούς ερημίτες, δεχόμενος ισχυρές θρησκευτικές επιρροές. Ακολούθως άσκησε το επάγγελμα του οδηγού καραβανιών και του καμηλαγωγού, όπου διαπίστωσε την ανάγκη ενότητας των ληστρικών αραβικών φυλών. 

Σταδιακά μετατράπηκε σε ένθερμο οραματιστή, ευαίσθητο ποιητή, δυναμικό θρησκευτικό αναμορφωτή, ικανό πολεμικό και πολιτικό ηγέτη, άξ δικαστής και αρχηγό θεοκρατικού κράτους.

Δημιουργός του Κορανίου δεν θεωρείται ο Μωάμεθ αλλά ο ίδιος ο Αλλάχ. Είναι βιβλίο αιώνιο, προϋπάρχον της ιστορίας, ανεξάρτητο από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και μη εξαρτώμενο απ’ την προσωπικότητα του Προφήτη.

Βέβαια περιέχει πολλές φανταστικές ιστορίες και χιλιάδες πλαστογραφημένα γνωμικά. Η εκ των υστέρων προσθαφαίρεση ανεπιθύμητων χωρίων του Κορανίου χαρακτηρίζει και την ισλαμική θρησκεία, όπως ακριβώς έκαναν κι οι Χριστιανοί λίγους αιώνες νωρίτερα που κυριολεκτικά κατακρεούργησαν της "ιερές γραφές" τους...

Η αλήθεια για τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών (Α' - Μάλλον δεν ήταν και τόσο "αρνάκια"!)

 
Ένα απ' τα αγαπημένα θέματα του ιστολογίου είναι το μυστήριο των πρώτων Χριστιανών. Τι άνθρωποι να ήταν άραγε?

Οι ρωμαϊκές αρχές τους θεωρούσαν συνωμότες και τους καταδίωκαν.

Η χριστιανική εκκλησία επιμένει πως ήταν άνθρωποι ειρηνικοί, καλοκάγαθοι, αγαπησιάρηδες, ακίνδυνοι, που δεν ενοχλούσαν κανέναν αλλά, αντίθετα, προστάτευαν τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά.

Κάθε καλόπιστος ερευνητής θέτει το εύλογο ερώτημα: αν οι Χριστιανοί ήταν όντως έτσι όπως αυτοπροβάλλονται, θα αποτελούσαν τους ιδανικούς υπηκόους κάθε αυτοκρατορίας. Ποιος μονάρχης, όσο διεστραμμένος και να ήταν, θα θανάτωνε με τόσο άγριο τρόπο τόσο άκακα ανθρωπάκια?

Η χριστιανική εκκλησία προσπάθησε από νωρίς να δώσει απάντηση στο ερώτημα, αλλά το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ήταν μάλλον γελοίο: "Ο μισόκαλος διάβολος παρακινούσε τους Ρωμαίους αυτοκράτορες να διώξουν την Εκκλησία"!

Μόλις διαπίστωσαν πως μια τέτοια απάντηση δεν πείθει ούτε τους ίδιους, οι Χριστιανοί προχώρησαν σε μια πιο "επιστημονική" εξήγηση: "Κάποιοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες (όχι όλοι) δίωκαν τους Χριστιανούς επειδή αρνούνταν να μετάσχουν στην αυτοκρατορική λατρεία".

Ποια ήταν όμως αυτή η "αυτοκρατορική λατρεία"?

Στους λαούς της Ανατολής (Αίγυπτος, Περσία κ.λπ.) υπήρχε μακρά παράδοση θεοποίησης των βασιλιάδων τους. Από αυτούς το "κόλλησε" κι ο Αλέξανδρος ο Μακεδών κι ήθελε να τον προσκυνούν ως γιο του Άμμωνα-Δία.

Την Αλεξανδρινή παράδοση ακολούθησαν οι "επίγονοι" (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες κ.λπ.) που αυτοαποκαλούνταν με θεϊκά επίθετα ("Σωτήρ" κ.λπ.). 

Την παράδοση αυτή ακολούθησαν κι οι Ρωμαίοι όταν μετά το 30 π.Χ. κατέλυσαν τη Δημοκρατία και υιοθέτησαν τον μοναρχικό τρόπο διακυβέρνησης.

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΙΣΤ') - Ο Μωάμεθ ήταν ο "Μέγας Κωνσταντίνος των Αράβων"!

Το πρόσωπο του Μωάμεθ δεν το έχουν αναλύσει και εκτιμήσει αντικειμενικά οι Δυτικοί. 

Ο ιδρυτής του Ισλάμ είχε κυριολεκτικά οργώσει με τις καμήλες του την Αραβία, την Αίγυπτο και τη Συροπαλαιστίνη, είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία και γνώριζε απ’ την καλή και την ανάποδη τους Εβραίους, τους χριστιανούς αλλά και τους ελληνίζοντες.

Ήταν απαίδευτος μεν αλλά σοφότατος. Συνέλαβε την ιδέα της πολιτικής ένωσης των αραβικών φυλών και αντιλήφθηκε τη σημασία μιας νέας θρησκείας ως συγκολλητικής ουσίας. 

Μιας θρησκείας που θα συγκέντρωνε ό,τι υψηλότερο είχαν να επιδείξουν οι υπόλοιποι μονοθεϊσμοί, ώστε κάθε πιστός των παλιών αυτών θρησκειών να βλέπει μέσα στη νέα θρησκεία τον δικό του εαυτό εξιδανικευμένο.

Ο Μωάμεθ ήταν "ο Μέγας Κωνσταντίνος" των Αράβων. Όπως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας κατάφερε να συνενώσει τόσους λαούς, απ’ τη Σκωτία ως τη Μεσοποταμία, έτσι κι Μωάμεθ συνένωσε τις αλληλοσπαρασώμενες αραβικές φυλές ακολουθώντας την παλιά συνταγή: "μία θρησκεία-μία γλώσσα-μία νομοθεσία"...

Ο Μωάμεθ ασφαλώς και δεν ήταν "Προφήτης του Θεού". Αλλά ήταν ένας γίγαντας της ιστορίας, ένας τεράστιος μεταρρυθμιστής που εξύψωσε αφάνταστα το ηθικό και πνευματικό επίπεδο του λαού του. Σπάνια οι άνθρωποι πραγματοποιούν με τόση επιτυχία τα όνειρά τους...

Βρήκε την περσική και ρωμαϊκή αυτοκρατορία εντελώς εξασθενημένες και αποδιοργανωμένες. Ειδικά το λεγόμενο "βυζαντινό" κράτος ήξερε μόνο ν’ αρπάζει την παραγωγή και να φορολογεί αδίστακτα τους ανατολικούς λαούς, χωρίς να τους παρέχει και την παραμικρή ασφάλεια. 

Ο Μωάμεθ τους υποσχέθηκε φοροαπαλλαγές, σεβασμό των θρησκευτικών τους ελευθεριών και προσωπική ασφάλεια. Κι εκείνοι τον υποδέχθηκαν ως ελευθερωτή απ’ την αδίστακτη πολιτικοθρησκευτική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. 

Η μισαλλοδοξία των μουσουλμάνων προς τους χριστιανούς και τους Εβραίους είναι μεταγενέστερο φαινόμενο, ξένο προς τις αραβικές παραδόσεις. Είναι μια διαστρέβλωση του Κορανίου που προήλθε απ’ το φανατισμό των μη Αράβων προσήλυτων.

Ο Μωάμεθ προστάτεψε τους υποτελείς του που δεν ήταν οπαδοί του Ισλάμ (εκτός των "ειδωλολατρών"). Και φρόντιζε να τους εφοδιάζει με ειδικά προστατευτικά γράμματα, όπως αυτό που χορήγησε το 624 στην Ιερά Μονή του Σινά που κατοχύρωσε για πάντα την αυτοτέλεια και την προστασία της από κάθε προσβολή...

Μέγας Κωνσταντίνος: η αλήθεια κι οι χριστιανικές "μαϊμουδιές"!

Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας φιλικά διακείμενος στον Χριστιανισμό. Ο Αδριανός, π.χ., είχε ιδρύσει το 135 μ.Χ. εξ εθνικών την χριστιανική εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Ο Αλέξανδρος Σεβήρος λάτρευε στο Παλάτι του το άγαλμα του Ιησού μαζί μ’ εκείνα του Μωυσή, του Πυθαγόρα και του Απολλώνιου Τυαννέα. Επίσης, ο Φίλιππος ο Άραβας επεχείρησε το 248 μ.Χ., στη χιλιετία της Ρώμης, να αναγνωρίσει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους!

Ο Κωνσταντίνος είχε ζήσει από μέσα τις συνθήκες αποσύνθεσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στις αρχές του 4ου αιώνα. Κι όταν επικράτησε των ανταγωνιστών του προσπάθησε να ενισχύσει την ενότητα του κράτους επιβάλλοντας μια εξουσία (τη δική του), μια γλώσσα (τη λατινική), ένα νόμο (όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τότε κάθε επαρχία είχε διαφορετική νομοθεσία) και μία θρησκεία. 

Το γιατί τελικά επέλεξε, απ’ τις 400 θρησκείες που είχε στη διάθεσή του, τον Χριστιανισμό είναι ένα μεγάλο ιστορικό αίνιγμα. Αλλά από τη στιγμή που έκανε την ιστορική επιλογή του, αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια αμφίδρομη σχέση. Ο Κωνσταντίνος εκμεταλλεύτηκε τον χριστιανισμό και το ιερατείο του, διαμορφώνοντας έναν "κωνσταντίνειο χριστιανισμό", αλλά και το χριστιανικό ιερατείο χρησιμοποίησε τον Καίσαρα για να αυξήσει και εδραιώσει τα προνόμιά του.

Στα πλαίσια αυτά στήθηκαν πολλά "σκηνικά" και κατασκευάστηκαν τεράστιοι θρησκευτικοί μύθοι. Το 325 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα για εκτεταμένες ανασκαφές στην Ιερουσαλήμ προκειμένου να βρεθεί ο "Τίμιος Σταυρός". Και, "ως εκ θαύματος", ο Σταυρός του Ιησού "ανακαλύπτεται", κι αν κάποιος τολμούσε να το αμφισβητήσει θα τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι!

Το χριστιανικό ιερατείο επένδυσε πολλά στον Κωνσταντίνο. Την τελευταία περίοδο της ζωής του, όταν λόγω βαριάς ασθένειας είχε ουσιαστικά χάσει τον έλεγχο, αρχίζει η διαδικασία αγιοποίησής του. Ξεκινάει να χτίζεται το μαυσωλείο του, όπου τελικά ενταφιάζεται δίπλα στους υποτιθέμενους τάφους των λοιπών Αποστόλων, ώστε να καθιερωθεί κι ο ίδιος ως "ισαπόστολος". Πρόκειται για ένα γελοίο κατασκεύασμα, αφού στην πραγματικότητα στο μαυσωλείο δεν υπήρχε ο τάφος κανενός Αποστόλου αλλά απλά ομοιώματά τους!

Ταυτόχρονα οι Χριστιανοί επίσκοποι διαδίδουν πως ο Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε, κάτι που μάλλον δεν συνέβη. Αλλά κι αν συνέβη, τον βάπτισε ο φανατικός αρειανιστής Ευσέβιος Νικομήδειας. Άρα το βάπτισμά του από αιρετικό ήταν άκυρο, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας...

Ένα ακόμη ψεύδος των Χριστιανών ήταν πως ο Κωνσταντίνος πέθανε ανήμερα της Πεντηκοστής το έτος 337 μ.Χ. Η αλήθεια είναι πως πέθανε λίγες μέρες νωρίτερα, αλλά η μαϊμουδιά έπρεπε να γίνει προκειμένου να καθιερωθεί ο μύθος πως ο Κωνσταντίνος ανήλθε στον ουρανό την ημέρα της επιφάνειας του Αγίου Πνεύματος....