Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Χριστιανοί: Θύματα ή θύτες;

Τα Αγιολόγια-Μαρτυρολόγια της Εκκλησίας είναι σίγουρα τα πλέον αντι-ιστορικά κείμενα. Περιέχουν χιλιάδες μυθικά στοιχεία, παράλογα ψεύδη και ατεκμηρίωτες αναφορές που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα τις πίστευαν ούτε οι πιο ηλικιωμένες και αμόρφωτες γυναικούλες.
Η Δυτική Εκκλησία τις τελευταίες δεκαετίες έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να αφαιρέσει απ’ τα Αγιολόγιά της όσες αναφορές είναι εξόφθαλμα φανταστικές. 
Παρ’ όλ’ αυτά, η λαϊκή παράδοση συντηρεί και διαδίδει με φανατισμό ψευδείς διηγήσεις που υποτιμούν την προσωπικότητα όλων μας.
Για ν’ αναφέρω ένα παράδειγμα, σύμφωνα με τη δυτική παράδοση ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός συνάντησε κάποτε ένα τραυλό αγοράκι, ονόματι Ρωμαίο, που επειδή ήταν χριστιανόπουλο διέταξε να το ρίξουν στην πυρά. Όλως τυχαίως στο επεισόδιο πρωταγωνιστούν και τρεις Εβραίοι που κοροϊδεύουν το χριστιανόπουλο επικαλούμενοι το θαυμαστό γεγονός της δήθεν θεϊκής σωτηρίας των δικών τους τριών παίδων που ρίχτηκαν στην κάμινο. 
Όμως ο Θεός έσωσε τον Ρωμαίο και έριξε τη φωτιά πάνω στους Εβραίους και τους κατέκαψε. Ο Διοκλητιανός, οργισμένος για τη σωτηρία του μικρού, δίνει εντολή να του κόψουν τη γλώσσα. Αλλά, παρά το κόψιμό της, ο μικρός Ρωμαίος, αν και ως τότε τραυλός, άρχισε να φλυαρεί και να ρητορεύει εκπλήσσοντας την ομήγυρη!
Πιο χαζή και γελοία ιστορία πεθαίνεις...
Άσε που οι περισσότεροι μάρτυρες δεν ήταν καν ιστορικά πρόσωπα. 
Όπως, π.χ., η Αγία Αικατερίνη, ένα φανταστικό κατασκεύασμα των χριστιανών της Αλεξάνδρειας για να καλύψουν τη φήμη της φιλοσόφου Υπατίας αλλά και να ξεχαστεί το εις βάρος της άγριο έγκλημά τους.
Οι Χριστιανοί, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, θέλουν με το ζόρι να θεωρηθούν θύματα βαρβαροτήτων, μακελειών, ποταμών αίματος. Και παρουσιάζουν ως αιμοδιψείς αυτοκράτορες ξακουστούς για την αρετή τους, που χωρίς λόγο δήθεν έσφαζαν, έκαιγαν και έριχναν στα λιοντάρια άκακα παιδάκια, έφηβες παρθένες και σεβάσμιες χήρες, μόνο και μόνο επειδή τα θύματα αγαπούσαν όλον τον κόσμο, φρόντιζαν τους ασθενείς και ελεούσαν τους φτωχούς. 
Το παραμύθι έχει δράκο αλλά παραμένει παραμύθι.
Οι λεγόμενοι "διωγμοί των Χριστιανών" σε καμιά περίπτωση δεν είχαν την έκταση και τον αριθμό θυμάτων που αναφέρουν οι Χριστιανοί. Ήταν συνήθως τοπικοί, με θύματα τους επικεφαλής επισκόπους και πραγματική αιτία την συνωμοτική τους δράση ενάντια στη ρωμαϊκή εξουσία.
Κι ενώ τα εγκλήματα εις βάρος των Χριστιανών είναι κατά κανόνα ιστορικά ατεκμηρίωτα, εντούτοις είναι απόλυτα αποδεδειγμένα τα δικά τους φρικτά εγκλήματα: διώξεις εθνικών, ιερές εξετάσεις, εκκαθαρίσεις αιρετικών, σταυροφορίες, νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου, εκατονταετείς θρησκευτικοί πόλεμοι κ.λπ...

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Οι πρώτες μέρες του "χριστιανικού τζιχάντ"!

Το 379 μ.Χ. έγινε Αύγουστος στην Ανατολή ο Ισπανός στρατηγός Θεοδόσιος, τον οποίο η Εκκλησία επίσης ανακήρυξε "Μέγα"!
Ήταν φανατικός ορθόδοξος και πρώτο μέλημά του ήταν να ξεκινήσει έναν φοβερό διωγμό των Αρειανιστών, δείχνοντας αρχικά σχετική εύνοια στους Εθνικούς, τηρώντας μια στάση πολύ λιγότερο επιθετική απ’ ό,τι ο Κωνστάντιος. Συνέχισε όμως να απαγορεύει τις μαγείες, μαντείες, φαρμακείες, νυχτερικές τελετές κ.λπ.
Για να κατανοήσουμε αυτές τις απαγορεύσεις θα πρέπει να έχουμε λεπτομερή γνώση της εποχής τους. Τότε οι μάντεις, φαρμακοί κ.λπ. ήταν ουσιαστικά "εταιρείες δολοφόνων και συνωμοτών"! Παίρνοντας τεράστιες αμοιβές, προφήτευαν "την πτώση του αυτοκράτορα" ή αναλάμβαναν να συμβεί "κάτι κακό" σε αντιπάλους των πελατών τους. Στη συνέχεια κινητοποιούσαν έναν ολόκληρο εγκληματικό ή συνωμοτικό μηχανισμό για να "εκπληρωθούν" οι προφητείες τους...
Η στάση του Θεοδοσίου μεταβάλλεται ριζικά δέκα χρόνια αργότερα, οπότε και μετατρέπεται στον σκληρότερο διώκτη των Εθνικών. Απαγορεύει με ποινή θανάτου κάθε παγανιστική λατρεία, ακόμα και το να υψώσει κάποιος το βλέμμα του σε άγαλμα, που θεωρείτο ένδειξη σεβασμού.
Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για την ξαφνική μεταστροφή του Θεοδοσίου. 
Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο η κακή επίδραση που του ασκούσε ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος. 
Και σίγουρα συνέβαλαν και κάποιες ιστορικές συγκυρίες, όπως η επανάσταση του (χριστιανού) στρατηγού της Βρετανίας Μάγκνου Μάξιμου, την οποία έσπευσαν να στηρίξουν πολλοί Εθνικοί.
Ο Θεοδόσιος αποποιείται για πρώτη φορά στη ρωμαϊκή ιστορία τον τίτλο του "μέγιστου αρχιερέα" και διορίζει έπαρχο των πραιτορίων της Ανατολής τον συμπατριώτη του Κυνήγιο, που αρχίζει ανοιχτό πόλεμο κατά των Εθνικών.
Το 386 μ.Χ. είναι η πρώτη φορά που η επίσημη εξουσία θέτει στην υπηρεσία ενός επισκόπου (Μάρκελλου) τον αυτοκρατορικό στρατό προκειμένου να γκρεμίσει τον μεγάλο ναό του Δία στην Αμάσεια. 
Ο Μάρκελλος βρήκε λίγο αργότερα φριχτό θάνατο καθώς Εθνικοί τον συνέλαβαν τη στιγμή που προσπαθούσε να καταστρέψει έναν ναό τους στη Μπεκάα, και τον έκαψαν ζωντανό. Η ιδιωτική πολιτοφυλακή φαιοχιτώνων χριστιανών που τον συνόδευε δεν μπόρεσε να τον σώσει απ’ το μίσος του πλήθους...
Επόμενος στόχος του Κυνήγιου και των φανατικών χριστιανών έγινε ο λαμπρότερος ίσως ναός της παγκόσμιας ιστορίας, το Σεράπειο της Αλεξάνδρειας. Η απειλή προερχόταν κυρίως απ’ τα χαμηλά και αμόρφωτα στρώματα των φανατικών χριστιανών που ο Λιβάνιος περιγράφει σαν "συμμορίες που λυμαίνονται την ύπαιθρο λεηλατώντας και καταστρέφοντας ναούς, ταλαιπωρώντας και ληστεύοντας τους χωρικούς"...
Την ίδια περίοδο Παλαιστίνιοι και Σύριοι μοναχοί διέτρεχαν όλες τις ανατολικές επαρχίες προσπαθώντας να εκχριστιανίσουν με τη βία κυρίως τους επαρχιώτες χωρικούς. Η δράση τους προκάλεσε αντίδραση και η δημόσια τάξη άρχισε να διασαλεύεται.
Σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ο Θεοδόσιος αντικατέστησε τον παράφρονα Κυνήγιο και διόρισε ως ύπαρχο της Ανατολής τον εθνικό Τατιανό. 
Και κλείνουμε με μια υποσημείωση. Την περίοδο αυτή (τέλη του 4ου αιώνα) η Ελλάδα δεν ανήκε στη δικαιοδοσία του έπαρχου της Ανατολής. Οπότε οι καταστροφές των ναών της δεν χρονολογούνται σε εκείνη την περίοδο. Είναι μεταγενέστερες...

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Το αίνιγμα του Ιουλιανού: (Γ’ - Ποια ήταν η "θρησκεία" του;)

Μη φανταστείτε πως ο Ιουλιανός ήθελε ν’ αναβιώσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, όπως την ξέρουμε μέσα από τα κείμενα του Ομήρου ή από τις περιγραφές του 5ου π.Χ. αιώνα.
Ο Ιουλιανός είχε αποδεχθεί ένα συνονθύλευμα θρησκευτικών και φιλοσοφικών δοξασιών με έντονες τις ανατολίτικες επιδράσεις, που στην εποχή του ήταν πολύ της μόδας.
Η "θρησκεία" του δεν ήταν ούτε παλιά ούτε και νέα. Ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα να υιοθετήσει και πολλά στοιχεία της χριστιανικής εκκλησίας. Π.χ. καθιέρωσε το αξίωμα του "αρχιερέως", αντίστοιχο του χριστιανού επισκόπου. Στα καθήκοντα των "νέων αρχιερέων" περιλαμβάνονταν πλέον η φιλανθρωπία, η φιλοξενία, η φροντίδα ταφής νεκρών, δηλαδή στοιχεία που προέβαλε ο χριστιανισμός. 
Παρ’ όλ’ αυτά οι Χριστιανοί στους τομείς αυτούς διατήρησαν τα "πρωτεία". Ο χριστιανός επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος αναφέρεται περιπαιχτικά στους "εθνικούς αρχιερείς": "Ας μας πουν πόσους αιχμαλώτους απελευθέρωσαν, πόσους φτωχούς τάισαν, πόσους πρόσφυγες βοήθησαν"!
Ο Ιουλιανός στα πλαίσια προβολής της "επανιδρυμένης θρησκείας" του έκανε πολλές συμβολικές κινήσεις. Ανέβηκε ως προσκυνητής του Δία στην κορυφή του όρους Κασίου στη Συρία, στην Αίγυπτο ανακάλυψε τον τελευταίο ταύρο του Άπιδος, έδινε μεγάλη σημασία στην τελετουργία και υποτιμούσε τις εορτές και τις θυσίες. Ως διανοούμενος και νεοπλατωνιστής αντιπαθούσε τις υλικές προσφορές  και απείχε από το κρέας.
Ο Ιουλιανός τελικά σκοτώθηκε στην ηλικία περίπου του Ιησού. Στα βάθη της Μεσοποταμίας. σε μια εκστρατεία του εναντίον των Περσών. 
Κατά πάσα  πιθανότητα τον δολοφόνησε κάποιος χριστιανός από το στράτευμά του. Οι ίδιοι οι Χριστιανοί το απέδωσαν σε "θεία τιμωρία"...

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Χριστιανοί και Μπεκτασίδες (του θεολόγου Σταύρου Βαλλίδη) ΙΕ’ - Ο σταυρωμένος άγιος των Αλεβήδων!

Ο μυστικισμός δεν περιορίζεται στις λαϊκές δοξασίες των δερβίσικων ταγμάτων αλλά αποτελούσε από την αρχή κυρίαρχο στοιχείο στον στοχασμό των λογίων Οθωμανών. 
Η παράδοση αυτή προέρχεται από τα χρόνια των Σελτζούκων όταν διάσημοι λόγιοι και μύστες Πέρσες βρίσκουν καταφύγιο στην Καππαδοκία δηλ. στο Ικόνιο, την Καισαρεία, το Άκ Σαράι, τη Σεβάστεια, που ήταν λαμπρά κέντρα μυστικιστικού διαλογισμού.
Δεδομένη ήταν επίσης η επίδραση των Σούφι από τον Χριστιανισμό και τα δόγματά του. Παρατηρούμε όμως, ότι ενώ το Ισλάμ αποτέλεσε ένα δομημένο θρησκευτικό σύστημα με κανόνες και θεσμούς, η επίδραση του Χριστιανισμού εισχωρεί κατά κύριο λόγο στις ευμετάβλητες, φιλελεύθερες μορφές του Ισλαμισμού, και κυρίως στους οπαδούς των λαϊκών τάξεων, των πολύπαθων κατοίκων της Μικρασίας.
Οι Μουσουλμάνοι μετατρέπουν χριστιανικές εκκλησίες σε τζαμιά, όμως συγχρόνως τιμούν και τον χριστιανό άγιο προς χάριν του οποίου είχε πρωτοχτιστεί ο ναός, αποδεχόμενοι τα θαύματά του ή το αγίασμα που κυλούσε στο προαύλιο ή στις κρύπτες του ναού. 
Χριστιανοί άγιοι όπως ο άγιος Γεώργιος, ό άγιος Μάμας, ό άγιος Χαράλαμπος, ό άγιος Θεόδωρος, ο προφ. Ηλίας, θα ταυτιστούν με Μουσουλμάνους. Η λατρεία των αγιασμάτων, το προσκύνημα σε τάφους αγίων, το άναμμα κεριών σε εκκλησίες, ακόμα και η προσκύνηση των εικόνων από Μπεκτασήδες- Αλεβήδες αποτελούν δοξασίες προφύλαξης από το κακό. 
Όπως μας αναφέρει η καθηγήτρια κυρία Ζαχαριάδου Ελισάβετ, ακόμη και στην περίπτωση των μικτών γάμων οι χριστιανές γυναίκες -εφόσον είχαν από το Κοράνι το δικαίωμα να διατηρούν τη θρησκεία τους- είχαν στα σπίτια τους σταυρούς και εικόνες, μπροστά στις οποίες προσεύχονταν, κυρίως σε κρίσιμες ώρες, όπως όταν τα παιδιά τους ήταν άρρωστα ή όταν γινόταν σεισμοί.
Χαρακτηριστικό είναι η πίστη στην ισλαμική Αγία Τριάδα, με την συμμετοχή του Θεού, του Προφήτη Μωάμεθ και του Αλή. Ο Peter Brawn περιγράφει χαρακτηριστικά Λατίνων αγίων που συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με αυτά Μουσουλμάνων αγίων. Ο Brawn υποστηρίζει ότι οι άγιοι του Χριστιανισμού κατέχουν προνομιακή θέση και προστασία από τον Θεό, ενώ αντικαθιστούν τους αγγέλους παίζοντας το ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ Θεού και ανθρώπου. 
Τα ίδια χαρακτηριστικά εμφανίζονται και στους Μουσουλμάνους αγίους (awliya). Επίσης, κατά την επέτειο του θανάτου του Μουσουλμάνου αγίου Τζελαλεντίν, στην Μικρασία οι πιστοί γιορτάζουν τον «γάμο του αγίου» (urs) δηλ. την ένωση της ψυχής του αγίου με τον Θεό.
Υποστηρίζεται ότι η διαμόρφωση της φιλοσοφίας και των αρχών του Αλεβισμού έγινε από τον φιλόσοφο του Ισλαμισμού ο Αλ-Χαλάτζ Μανσούρ τον 10ο αιώνα. Ήταν περσικής καταγωγής, εξισλαμισθείς και γεννήθηκε στην περιοχή Tur του Beyza. Η περιοχή ανήκε στους Αμπασίδες, που μιλούσαν περσικά και πίστευαν στον Ζωροάστρη.
Στα πρώτα του βήματα, αν και Σουνίτης, έρχεται σε επαφή με Μουσουλμάνους Σιίτες καθώς και με Χριστιανούς. Μυείται στον Σουφισμό. Πηγαίνει στη Μέκκα για προσκύνημα όπου παραμένει εκεί για ένα χρόνο, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε σκληρές ασκητικές δοκιμασίες. Στη συνέχεια πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, επισκέπτεται τον χώρο της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού και συμμετέχει στην εορτή του Πάσχα. 
Ερχόμενος σε επαφή με τους Σιίτες διανοουμένους στην Βαγδάτη, μαθαίνει την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, ιατρική και γενικά μυείται στο ελληνικό πνεύμα. Γνωρίζει τον Χριστιανισμό από Νεστοριανούς που είχαν καταφύγει εκεί κυνηγημένοι από τους Βυζαντινούς.
Πιστεύει ότι άγιος δεν είναι αυτός που μεταφέρει το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους, αλλά αυτός που με τις πράξεις του θα καταφέρει να μεταβάλει τον εαυτό του σε Θεό. 
Με τις θεωρίες του ο Αλ-Χαλάτζ έρχεται σε μετωπική διάσταση με τον ορθόδοξο Ισλαμισμό, γιατί ταυτίζει τον εαυτό του με τον Χριστό που ήταν γιος του Θεού. Κηρύσσει τη διδασκαλία του Σωκράτη και μιμείται τη ζωή του. Έρχεται σε ρήξη με τους αντιπάλους του, φανατικούς ορθόδοξους Ισλαμιστές, όπως ο Σωκράτης με τους σοφιστές. Οι φράσεις του, «εγώ είμαι ο Θεός» και «εγώ είμαι η αλήθεια», θα αποτελέσουν βαριές βλασφημίες για το Σουνιτικό κατεστημένο. Δικάζεται με την γενική κατηγορία πως η διδασκαλία του έθετε σε κίνδυνο τα δόγματα του Ισλάμ. Ο Αλ Χαλάτζ εκτελέστηκε στη Βαγδάτη το 922 μ.Χ. και θα γίνει σύμβολο αγωνιστή ενάντια στον ισχυρό Βεζίρη και τους φανατικούς ιερωμένους. 
Παρότι ο Αλ-Χαλάτζ σταυρώθηκε, οι οπαδοί του δερβίσηδες καθιέρωσαν σαν σύμβολο του θανάτου του την αγχόνη, σε αντιδιαστολή με τον σταυρό. Έτσι στους πριν από την μύηση υποψηφίους δερβίσηδες, που θα εισέλθουν στο τάγμ, τοποθετούν συμβολικά στο κεφάλι τους μια αγχόνη.