Χαστούκια για τους δίκαιους ή τους αμαρτωλούς;

 

Η προηγούμενη ανάρτησή μας προβλημάτισε αρκετούς, ίσως και να τους σκανδάλισε λίγο. Τουλάχιστον αυτό μου εξομολογήθηκαν 2-3 φίλοι.

Η αλήθεια είναι πως ο Χριστιανισμός έχει εκπαιδεύσει και εθίσει, θα έλεγα, τους πιστούς του σε μια μαζοχιστική διάσταση. Ακούς πολλούς ιεροκήρυκες να διδάσκουν και να γράφουν διάφορα εξωφρενικά όπως... ο σταυρός είναι σκάλα προς τον ουρανό, ο μακάριος βασανίζεται στην παρούσα ζωή επειδή εξοφλά αμαρτίες, όταν επισκέπτεται ο πόνος τον χριστιανό τον επισκέπτεται ο Χριστός, ον αγαπά Κύριος παιδεύει, η χαρά γεννιέται από την πίκρα κ.λπ.

Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου διαβάζουμε πως κάποτε φιλοξενήθηκε με τη συνόδεία του σε ένα πολύ πλούσιο σπίτι. Βλέποντας ο άγιος τα αμύθητα πλούτη, ρώτησε τον οικοδεσπότη αν είχε δοκιμάσει ποτέ κάποια θλίψη στη ζωή του. "Όχι, ποτέ", του απάντησε εκείνος. "Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω ούτε και ποτέ αρρώστησα". 

Τότε ο άγιος είπε στη συνοδεία του: "Ετοιμάστε τις άμαξες να φύγουμε γρήγορα από δω! Γιατί αυτόν δεν τον επισκέφτηκε ποτέ ο Θεός".

Με άλλα λόγια, ο Θεός είναι κάτι σαν τέρας, μπαμπούλας, κακός δράκος! Η παρουσία του συνδυάζεται με συμφορές, πόνους, κακαστροφές κι αρρωστιές! 

Αν αυτή δεν είναι κατασυκοφάντηση του Θεού από αυτούς που υποτίθεται πως τον υπηρετούν, τότε τι είναι; Άν κάποιοι διέδιδαν για μένα παρόμοια πράγματα σίγουρα θα τους είχα κάνει μήνυση...

Κλείνω με μια μια προσωπική μου εμπειρία από έναν γνωστό γέροντα, μακαρίτη πλέον. Ένα πνευματικοπαίδι του έκανε την εξής εύλογη ερώτηση. "Γιατί, γέροντα, βλέπουμε συχνά δίκαιους ανθρώπους να υποφέρουν και αμαρτωλούς να μην αντιμετωπίζουν καμία δυσκολία;".

Και η απάντηση: "Τους ανθρώπους που έχει κοντά του ο Θεός, αν σφάλλουν λίγο, τους δίνει ένα χαστούκι και εξοφλούν. Κι αν τους δώσει περισσότερα, αποταμιεύουν. Σε όσους όμως είναι μακριά του, τους δίνει χρόνο για να μετανοήσουν".

Και η δική μου απορία: "Γιατί γέροντα ο Θεός δεν κάνει το αντίστροφο; Να δώσει χρόνο για μετάνοια στους δικαίους και χαστούκια στους αμαρτωλούς;"

Ποιος έκανε τόσο αποκρουστικό τον Θεό;

 

Απ' τις παραβολές του Ιησού, μία μου έκανε ανέκαθεν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Αυτή με τον άρχοντα που είχε γιορτή και κάλεσε στο πλούσιο τραπέζι του συγγενείς και φίλους, οι οποίοι όμως έκοψαν ρόδα μυρωμένα επικαλούμενοι ο καθένας μια φτηνή δικαιολογία.

Τα πήρε στην κράνα ο άρχοντας και για να γεμίσει τις τραπεζαρίες του κάλεσε τους φτωχούς και ζητιάνους της πόλης. Αλλά, παραδόξως, ούτε κι αυτοί φάνηκαν πολύ πρόθυμοι να τον τιμήσουν. Οπότε, διέταξε τους υπηρέτες του να βγουν στην εξοχή, εκεί που βρίσκονταν οι πιο τιποτένιοι και άθλιοι άνθρωποι και να τους φέρουν με τη βία.

Η παραβολή είναι συγκλονιστική. Γιατί άρχοντας είναι ο Θεός και τράπεζα η εκκλησία του και η βασιλεία των ουρανών. Και γίνεται σαφές πως όλα αυτά είναι τόσο απωθητικά, βαρετά και ξινά που όλοι προσπαθούν να τα αποφύγουν. Ακόμα και οι πιο ελεεινοί μόνο δια της βίας αναγκάζονται να συμμετέχουν.

Η παραβολή αυτή μου θύμησε έναν λόγο του γέροντος Παϊσίου, που πρόσφατα αγιοποίησε η εκκλησία. Μιλώντας σε κάποιον επισκέπτη του, ο γέροντας είχε πει πως σκόπιμα ο Θεός στέλνει τις δοκιμασίες, γιατί αν δεν υπήρχαν οι αρρώστιες και ο πόνος οι άνθρωποι δεν θα πλησίαζαν καθόλου τον Θεό.

Οπότε, εύλογα γενινιέται η απορία, απευθυνόμενη κυρίως στο ιερατείο και στους θεολόγους: 

Ρε σεις καρντάσια, πώς τα καταφέρατε και κάνατε τον Θεό και την εκκλησία του τόσο απαίσιους που κανένας δεν θέλει να τους πλησιάσει. Και μόνο δια της βίας, των απειλών και των συμφορών υπάρχει περίπτωση να τσιμπήσουν κάποιοι;

Θρησκεία και επιστήμη (Ε') - Άλλο πίστη κι άλλο θυματοποίηση!

 

Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε το ιερό βιβλίο των Εβραίων και μαζί του όλες τις αντιεπιστημονικές του απόψεις. 

Αυτό αποτέλεσε ένα μεγάλο τροχοπέδι για την ανάπτυξη της επιστήμης για πολλούς αιώνες, γιατί όποιος τολμούσε να διατυπώσει οποιαδήποτε άποψη διαφορετική από εκείνη της Βίβλου κινδύνευε να θεωρηθεί άθεος ή αιρετικός και να οδηγηθεί στη φυλακή ή στην πυρά...

Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε κάποια χτυπητά λάθη της Βίβλου:

Η γη αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος. Είναι ακίνητη και ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από αυτή.

Η διάκριση μέρας και νύχτας έγινε την πρώτη ημέρα της δηιουργίας. Ενώ ο ήλιος την τέταρτη. Άρα το φως της μέρας είναι ανεξάρτητο φαινόμενο και δεν οφείλεται στην ακτινοβολία του ήλιου.

Τα σύννεφα δεν οφείλονται στην εξάτμιση των υδάτων αλλά είναι αποθηκευμένα σ' ένα ουράνιο δοχείο που καλείται στερέωμα...

Παράλληλα χρειάζεται πολύ θάρρος, ή καλύτερα θράσσος, για να αυτοχαρακτηρίζεται ένας λαός ως "εκλεκτός" του Θεού. Και είναι επιεικώς αφελές να δέχεσαι πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι ημέρες και την έβδομη έκατσε να ξαποστάσει!

Όλες αυτές οι θεωρίες γίνονταν φανατικά και κατά κυριολεξία αποδεκτές επί αιώνες. Όταν όμως άρχισε το ποτήρι να ραγίζει και το πουλόβερ να ξηλώνεται, οι θεολόγοι το "γύρισαν" στη λεγομένη παραβολική ερμηνεία για να σώσουν ό,τι σώζεται. Δηλαδή τίποτα...

Φυσικά όλα αυτά δεν τα λέμε για να κλονίσουμε την πίστη κανενός. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει σε όποιον Θεό επιθυμεί. Αλλά άλλο πιστεύω σε κάποιον Θεό και άλλο αποδέχομαι άκριτα κάθε κείμενο που οι παμπόνηροι δήθεν εκπρόσωποι του Θεού το πλασάρουν ως "θεόπνευστο"...

Καταδικάζει τον πλούτο ο Χριστιανισμός; (ΙΔ' - Το "επιχείρημα της ανοιχτής παλάμης")

 

Οι καπιταλιστές και οι οπαδοί του καπιταλισμού προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποδείξουν πως ο πλούτος προέρχεται από τον Θεό, σε πρώτο χρόνο, και πως είναι απόδειξη της εύνοιάς του στους ευσεβείς, σε δεύτερο χρόνο.

Χρησιμοποίησαν πολλά επιχειρήματα. Ένα όμως είναι το χαρακτηριστικότερο, ίσως και αφελέστερο. Πρόκειται για το "επιχείρημα της ανοιχτής παλάμης"!

Σύμφωνα με αυτό, όταν ανοίξουμε τα δάχτυλα της παλάμης μας θα διαπιστώσουμε πως ο Θεός τα έκανε άνισα. Αν τα έκανε όλα ίσα, το χέρι μας δεν θα ήταν λειτουργικό. Έτσι είναι και οι ανθρώπινες κοινωνίες. Αν ο Θεός μας έκανε όλους πλούσιους ή όλους φτωχούς η λειτουργία της κοινωνίας θα ήταν αδύνατη...

Σίγουρα τα δάχτυλα του χεριού μας είναι άνισα και στην ανισότητα αυτή στηρίζεται πράγματι η επιδεξιότητά μας. Κανένα όμως από τα άνισα δάχτυλα δεν έχει εξασφαλισμένη προνομιακή διατροφή από τον οργανισμό. Κάθε κύτταρο κάθε δάχτυλου τροφοδοτείται από τον οργανισμό με τις ίδιες θρεπτικές ουσίες. Κι όταν κάποιο δάχτυλο αντιμετωπίσει μια έκτακτη ανάγκη, π.χ. τραυματισμό, ο οργανισμός το εφοδιάζει αδιάκοπα με αίμα, αδιαφορώντας αν είναι μεγάλο ή μικρό...

Έτσι και οι άνθρωποι. Διαφέρουμε από άποψη ψυχοσωματικής κατασκευής με την ποικιλία των ικανοτήτων και των κλίσεών μας. Η διαφορά όμως αυτή δεν συνεπάγεται και διαφορά στις ανάγκες συντήρησης...