Ποιος έκανε τόσο αποκρουστικό τον Θεό;

 

Απ' τις παραβολές του Ιησού, μία μου έκανε ανέκαθεν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Αυτή με τον άρχοντα που είχε γιορτή και κάλεσε στο πλούσιο τραπέζι του συγγενείς και φίλους, οι οποίοι όμως έκοψαν ρόδα μυρωμένα επικαλούμενοι ο καθένας μια φτηνή δικαιολογία.

Τα πήρε στην κράνα ο άρχοντας και για να γεμίσει τις τραπεζαρίες του κάλεσε τους φτωχούς και ζητιάνους της πόλης. Αλλά, παραδόξως, ούτε κι αυτοί φάνηκαν πολύ πρόθυμοι να τον τιμήσουν. Οπότε, διέταξε τους υπηρέτες του να βγουν στην εξοχή, εκεί που βρίσκονταν οι πιο τιποτένιοι και άθλιοι άνθρωποι και να τους φέρουν με τη βία.

Η παραβολή είναι συγκλονιστική. Γιατί άρχοντας είναι ο Θεός και τράπεζα η εκκλησία του και η βασιλεία των ουρανών. Και γίνεται σαφές πως όλα αυτά είναι τόσο απωθητικά, βαρετά και ξινά που όλοι προσπαθούν να τα αποφύγουν. Ακόμα και οι πιο ελεεινοί μόνο δια της βίας αναγκάζονται να συμμετέχουν.

Η παραβολή αυτή μου θύμησε έναν λόγο του γέροντος Παϊσίου, που πρόσφατα αγιοποίησε η εκκλησία. Μιλώντας σε κάποιον επισκέπτη του, ο γέροντας είχε πει πως σκόπιμα ο Θεός στέλνει τις δοκιμασίες, γιατί αν δεν υπήρχαν οι αρρώστιες και ο πόνος οι άνθρωποι δεν θα πλησίαζαν καθόλου τον Θεό.

Οπότε, εύλογα γενινιέται η απορία, απευθυνόμενη κυρίως στο ιερατείο και στους θεολόγους: 

Ρε σεις καρντάσια, πώς τα καταφέρατε και κάνατε τον Θεό και την εκκλησία του τόσο απαίσιους που κανένας δεν θέλει να τους πλησιάσει. Και μόνο δια της βίας, των απειλών και των συμφορών υπάρχει περίπτωση να τσιμπήσουν κάποιοι;