Εύλογα θεολογικά ερωτήματα (Α' - Ξεκινάει τον "χορό" ο Γιάννης Νικολουδάκης)

 

"Είσαι πολύ μικρός για να καταλάβεις και συνεπώς να κρίνεις τις βουλές του Θεού", είναι το προσφιλές εκείνο επιχείρημα θεολόγων και ιερωμένων όταν, εύλογα, διατυπώνουμε τις απορίες μας, σχετικά με τα "αδιέξοδα" του χριστιανικού δόγματος... Αδιέξοδα σε κοσμολογικό, αλλά και υπαρξιακό επίπεδο!
Καταρχάς, ξεχνούν κάτι βασικό: και οι ίδιοι (θεολόγοι, ιεροκήρυκες) χρησιμοποιούν το μυαλό τους (αυτοί άραγε είναι σε "απευθείας σύνδεση" με τον Δημιουργό;) προκειμένου να διατυπώσουν τα "επιχειρήματα" που διατυπώνουν! Εκτός αν νομίζουν ότι είναι ήδη "άγιοι" ή στη "σωστή πλευρά της ιστορίας" (προσφιλής φρασεολογία, τελευταία...), οπότε συνεπώς η γνώμη της αποκτάει επιπλέον βαρύτητα! Μπορεί να είναι κι έτσι...
"Εμείς", ωστόσο, θα αποπειραθούμε ως "κακοπροαίρετοι" άνθρωποι και με "αριστερό" λογισμό, να θέσουμε τα δικά μας ερωτήματα, επί τάπητος... Ή, για την ακρίβεια, τις απόψεις, οι οποίες γεννούν τα "αντίστοιχα" ερωτήματα!
Σχετικά με τον ίδιο τον Ιησού...
Θεωρώ πως τα διαθέσιμα στοιχεία δεν είναι αρκετά για να μας δώσουν την πλήρη εικόνα. Ακόμα και τα "Απόκρυφα" μιλούν με "γρίφους"! Τώρα για τον Θεό... ή είναι "παιχνιδιάρης" σε υπερβολικό βαθμό για τα ανθρώπινα δεδομένα ή είναι αγαθός, αλλά αδύναμος ή είναι παντοδύναμος αλλά απίστευτα Σατανικός ή "ή" "ή"................. πολλά "ή" μπορεί να διατυπώσει κανείς!!! Το ζήτημα είναι πως εδώ και μια χιλιετία -τουλάχιστον- το χριστιανικό δόγμα είναι νεκρό και δεν προσφέρει καμία απολύτως ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ απάντηση (θεολογική "πρόταση") σε αυτά τα ζητήματα, παρά μόνο σε εκείνους και εκείνες που είναι προδιατεθειμένοι/νες ΕΞΑΡΧΗΣ να "εξαπατηθούν"!!!! Ακόμα και θεολόγοι πλέον υποστηρίζουν μια πιο "φιλελεύθερη" εκδοχή, αναγνωρίζοντας ΕΜΜΕΣΩΣ το αδιέξοδο του δογματισμού! Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι... Ακόμα και σήμερα!!!

Όσον αφορά την ύπαρξη του κακού, έχει διατυπωθεί το εξής, σε ελεύθερη μετάφραση: 

"Το Κακό είναι μια ηθική οντότητα και όχι δημιουργηθείσα, αιώνια και όχι φθαρτή· υπήρχε πριν από τον κόσμο· απάρτιζε το τερατώδες, το απαίσιο ον, το οποίο επρόκειτο επίσης να δημιουργήσει έναν τόσο φρικτό κόσμο. Ως εκ τούτου θα υφίσταται και μετά τα πλάσματα του κόσμου αυτού που ονομάζονται "άνθρωποι".
(Μαρκήσιος ντε Σαντ)

Η αντίληψη αυτή -για έναν "Πάγκακο" Δημιουργό, ανεξαρτήτως της υπερβολής με την οποία είναι διατυπωμένη, είναι μια "εναλλακτική", την οποία "αντιμετωπίζει" ο "οποιοσδήποτε" μελετητής της φυσικής και ανθρώπινης ιστορίας, που δεν κλείνει τα μάτια του! Ή, εν πάση περιπτώσει, που δεν έχει τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο... Δεν αρέσει αυτή η άποψη φυσικά στους "πολλούς", διότι όχι μόνο "ξεβολεύονται", αλλά και φαντάζει μηδενιστικό όλο αυτό· προκειμένου περί των αξιών με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί.... Τι να κάνουμε όμως;
Η "συνύπαρξη" και η "αντίδραση" είναι στενά συνδεδεμένες και, με μαθηματική ακρίβεια, η δεύτερη ακολουθεί την πρώτη! Λέγοντας "συνύπαρξη" εννοώ εκείνη των ανθρώπων - μεταξύ τους. Όσο περισσότεροι μαζεμένοι σ' ένα μέρος, τόσο "χειρότερα" τα πράγματα... Η "αντίδραση"/"σύγκρουση" είναι θέμα χρόνου! Σοφά κάποιοι έθεσαν το θέμα του υπερπληθυσμού! Αυτός ο πλανήτης δεν μας χωράει όλους...
Και ρωτώ τώρα εγώ: είναι σοφός και αγαθός ο "δημιουργός" που ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ (εάν προέβλεψε, ακόμα χειρότερα!) ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Παντοδύναμος και Πανάγαθος, θυμάστε; "Αυξάνεστε και πληθύνεστε" δεν είπε; Ε... φάτε μάτια, ψάρια!! Μεγάλη "σοφία" αυτή η εντολή.... Φαίνεται πως το Μπαγκλαντές -χώρα μικρή με τεράστιο πληθυσμό- ανήκει στους "μετά Χριστόν, πλην εκτός Εκκλησίας, χριστιανούς", διότι αποδεικνύονται "χριστιανικότεροι" στον οικογενειακό προγραμματισμό από τους χριστιανούς εκείνους που παίρνουν προφυλάξεις, από ένα σημείο και μετά!

"Τι εστίν Αλήθεια;"

Στο τέλος της ζωής του Ιησού, ο Πόντιος Πιλάτος, σαν άλλη αρχαία σφίγγα, έθεσε το αιώνιο ερώτημα που απασχολεί τους ανθρώπους. "Τι εστίν Αλήθεια;".

Οι μεταφυσικές και υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου δεν απαντώνται με το "αγαπάτε αλλήλους" και το "ο Θεός αγάπη εστί". Ο άνθρωπος αναζητά συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα "πώς, πότε, πού, γιατί". Θέλει πειστικές απαντήσεις για το τι είναι το σύμπαν, η ύλη, ο θεός, η ζωή, ο θάνατος, η γνώση...

Αυτά είναι τα πρωτεύοντα ζητήματα. Κι ο Πιλάτος τα ξέρει. Και θέτει, καλοπροαίρετα πιστεύω, το σχετικό ερώτημα. Εσύ Ιησού λες πως είσαι ολόκληρη η αλήθεια. Ισχυρίζεσαι πως κατέχεις τις απαντήσεις. Λέγε, λοιπόν, σε ακούμε. Φώτισέ μας!

Αλλά ο Πιλάτος δεν παίρνει απάντηση. Ο Ιησούς σιωπά ως σήμερα. Όμως ο Θεός δεν παίζει κρυφτούλι. Κομίζει τη βεβαιότητα κι όχι την αμφιβολία. Δεν δίνει ο ίδιος λαβή στην απιστία.

Περί ταπεινοφροσύνης...

 

Απ' τη μια είχαμε τους γονείς που μας καλλιέργησαν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Κι απ' την άλλη έρχεται και η Εκκλησία που μας καλεί συνεχώς να είμαστε ταπεινοί.

Πώς μετά απ' όλα αυτά να σηκώσουμε κεφάλι οι καημένοι οι άνθρωποι και να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας;

Δεν ανακάλυψε ο Χριστιανισμός την Τριαδικότητα

 

Το δόγμα της Τριαδικότητας έχει την προϊστορία του:

- Ο Ησίοδος λέει ότι η Πρώτη Αρχή είχε τρία στοιχεία: Χάος-Γη-Έρωτα.

- Ο Ορφέας θέλει την Πρώτη Κοσμογονική Τριάδα να αποτελείται από τον Φάνην (πατέρας Ήλιος), Μήτιν (σοφία) και Ηρικεπαίον (Δύναμη).

- Ο Φερεκύδης ορίζει τις τρεις Πρώτες Αρχές: Ζευς-Χρόνος-Γη.

- Στον Πλάτωνα οι αντίστοιχες τρεις Αρχές είναι: Θεός-Ύλη-Είδος.

- Οι Αιγυπτιακές Τριάδες είναι: 'Αμμων-Ρα-Φθα και Όσιρις-Ίσις-Ώρος.

- Η Θεία Τριάδα του Ινδουισμού είναι: Μπράχμα (Δημιουργός), Βισνού (συντηρητής) και Σίβα (καταστροφέας).

Δυο δρόμους έχει η ζωή...

 

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στις αενάως αντιμαχόμενες και σχεδόν ισοδύναμες δυνάμεις του "καλού" και του "κακού". Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως και αυτή η άποψη δεν είναι πρωτότυπη. Τη βρίσκουμε στην αρχαία θρησκεία του Ζωροαστρισμού. 

Οι πιστοί της ήταν διθεϊστές. Δηλαδή δέχονταν την ύπαρξη δύο θεών: του "καλού θεού" (του "φωτός") που τον ονόμαζαν Άχουρα Μάσδα, και του "κακού θεού" (του "σκότους") που τον ονόμαζαν Αριμάν. Οι δυο αυτοί θεοί μάχονται διαρκώς μεταξύ τους αλλά στο τέλος, εσχατολογικά, θα επικρατήσει ο "καλός Θεός".

Προσωπικά θεωρώ τον Ζωροαστρισμό την πιο ρεαλιστική θρησκεία. Αυτή που βρίσκεται πλησιέστερα στην πραγματικότητα που οι εμείς, οι θνητοί άνθρωποι, βιώνουμε.

Απλά, δεν συμφωνώ με την θεοποίηση-προσωποποίηση των δυνάμεων του Καλού και του Κακού. Δεν μπορώ να τις δω σαν αρχηγούς δύο μεγάλων βασιλείων που μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως. Ούτε στο τέλος θα επικρατήσει κάποια από τις δύο. 

Οι ανθρωπομορφισμοί, αλλά και ο παραδοσιακός τρόπος προσέγγισης του θείου, κομπλάρουν και αποσυντονίζουν τις ζωές μας. Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, να συμβιβαστούμε μαζί της χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας λίγο πιο υποφερτές και ευχάριστες. 

Ο μύθος του Ηρακλή, που βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι και έπρεπε να επιλέξει είτε τον δρόμο του καλού είτε του κακού είναι πολύ κοντά στην πραγματική ζωή. Κάθε δρόμος έχει τα υπέρ και τα κατά του. Δηλαδή τις συνέπειές του. Η επιλογή πάντα έχει κάποιο ρίσκο. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και πορεύεται ανάλογα...