Δυο δρόμους έχει η ζωή...

 

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στις αενάως αντιμαχόμενες και σχεδόν ισοδύναμες δυνάμεις του "καλού" και του "κακού". Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως και αυτή η άποψη δεν είναι πρωτότυπη. Τη βρίσκουμε στην αρχαία θρησκεία του Ζωροαστρισμού. 

Οι πιστοί της ήταν διθεϊστές. Δηλαδή δέχονταν την ύπαρξη δύο θεών: του "καλού θεού" (του "φωτός") που τον ονόμαζαν Άχουρα Μάσδα, και του "κακού θεού" (του "σκότους") που τον ονόμαζαν Αριμάν. Οι δυο αυτοί θεοί μάχονται διαρκώς μεταξύ τους αλλά στο τέλος, εσχατολογικά, θα επικρατήσει ο "καλός Θεός".

Προσωπικά θεωρώ τον Ζωροαστρισμό την πιο ρεαλιστική θρησκεία. Αυτή που βρίσκεται πλησιέστερα στην πραγματικότητα που οι εμείς, οι θνητοί άνθρωποι, βιώνουμε.

Απλά, δεν συμφωνώ με την θεοποίηση-προσωποποίηση των δυνάμεων του Καλού και του Κακού. Δεν μπορώ να τις δω σαν αρχηγούς δύο μεγάλων βασιλείων που μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως. Ούτε στο τέλος θα επικρατήσει κάποια από τις δύο. 

Οι ανθρωπομορφισμοί, αλλά και ο παραδοσιακός τρόπος προσέγγισης του θείου, κομπλάρουν και αποσυντονίζουν τις ζωές μας. Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, να συμβιβαστούμε μαζί της χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας λίγο πιο υποφερτές και ευχάριστες. 

Ο μύθος του Ηρακλή, που βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι και έπρεπε να επιλέξει είτε τον δρόμο του καλού είτε του κακού είναι πολύ κοντά στην πραγματική ζωή. Κάθε δρόμος έχει τα υπέρ και τα κατά του. Δηλαδή τις συνέπειές του. Η επιλογή πάντα έχει κάποιο ρίσκο. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και πορεύεται ανάλογα...