Παρασκευή 24 Ιουνίου 2022

Το "καλό" και το "κακό"...

Είναι γεγονός πως τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις τις διαμορφώνουμε στην παιδική μας ηλικία. Κυρίως υπό την επίδραση των μητέρων μας, που τις παλιότερες εποχές ήταν το πιο δεισιδαιμονικό και θρησκόληπτο κομμάτι της κοινωνίας μας. Οπότε μην απορείτε για το θέαμα και την κατάντια του θρησκευτικού και εκκλησιαστικού χώρου...
Κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι δεν πρέπει να βιάζονται να διαμορφώσουν θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η κοσμοθεωρία που θα υιοθετήσουμε, αν υιοθετήσουμε, είναι έργο ζωής και δεν μπορεί να κλειδώνει απ' τα πρώτα μας χρόνια. 
Πρέπει πρώτα να διανύσουμε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, να αποκτήσουμε αρκετές γνώσεις και εμπειρίες, να ζήσουμε καταστάσεις, προβλήματα και αδιέξοδα, και τότε έρχεται η ώρα να πάρουμε κάποιες σχετικές αποφάσεις. Που και πάλι δεν μπορεί να είναι οριστικές. Η ζωή έχει πολλές στροφές. Και οφείλουμε να είμαστε διαρκώς ανοιχτοί σε αναθεωρήσεις...
Προσωπικά, έχω πάψει πλέον να ασχολούμαι με αυτό που λέμε "Θεό". Δεν τον βρήκα πουθενά στη ζωή μου. Οι εμπειρίες μου δεν έχουν καμία σχέση με τον "θεό" όπως μου τον έμαθαν και όπως τον περιγράφει η θρησκεία και η εκκλησία της χώρας μου. Αλλά ούτε και στις άλλες θρησκείες βρήκα κάτι "αληθινό" για μένα, που να αγγίζει και να κουμπώνει στην προσωπική μου πορεία. 
Αντίθετα, έρχομαι πάντα αντιμέτωπος με δυο αόριστες και απρόσωπες δυνάμεις, του "καλού" και του "κακού". Αυτές οι δυνάμεις έχουν περίπου την ίδια ισχύ, συνυπάρχουν μέσα σε όλα τα όντα και τα φαινόμενα. Αλλά και αλληλοκαλύπτονται. Κάθε καλό έχει και την κακή του πτυχή, και κάθε κακό την καλή του πλευρά. 
Οι δύο αυτές δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό. Και μας δημιουργούν τα μεγαλύτερα εσωτερικά διλήμματα. Η κάθε μία παλεύει να μας κερδίσει κι εμείς βολοδέρνουμε ανάμεσά τους. Είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν "καλό και κακό εαυτό". Άλλοι το αποκαλούν "θεό" και "διάβολο". Υπάρχουν πολλές ονομασίες που ουσιαστικά δηλώνουν το ίδιο πράγμα.
Μετά θάνατον ζωή δεν υπάρχει. Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Δεν είμαστε αιώνιοι επειδή απλά το θέλουμε. Εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος. Κι έχει να κάνει απ' τη στάση μας απέναντι σε αυτό το δίπολο: το "καλό" και το "κακό". Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τον δρόμο μας. Κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της. Θετικές και αρνητικές. Ο καθένας ας τα βάλει κάτω κι ας πορευτεί ανάλογα...

8 σχόλια:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Και τι ονοματίζουμε, εντέλει, "καλό" ή "κακό", αντίστοιχα, πέραν αυτού που μας παρέχει ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα -προσωπικά-;

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Μία προφητεία του Lichtenberg

«Ο κόσμος μας θα γίνει τόσο πολιτισμένος που θα είναι τότε γελοίο να πιστεύει κανείς στον Θεό, όπως είναι γελοίο σήμερα να πιστεύουμε στα φαντάσματα. Ύστερα, μετά την παρέλευση ορισμένου χρόνου, ο κόσμος θα γίνει ακόμα πιο πολιτισμένος. Και θα συνεχίζει ακατάπαυστα με βιασύνη η διαδικασία που θα τον φέρει στην ύψιστη κορυφή του πολιτισμού. Όταν θα εγγίζει το αποκορύφωμα, η κρίση των ειδημόνων για άλλη μια φορά θα ανατραπεί και η γνώση θα φθάσει στην έσχατη μεταμόρφωσή της. Τότε –και αυτό θα είναι πράγματι το τέλος– θα πιστεύουμε μόνο στα φαντάσματα».

Giorgio Agamben: Η γυμνή ζωή και το εμβόλιο

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Η γυμνή ζωή και το εμβόλιο – του Τζόρτζιο Αγκάμπεν
20/04/2021
Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Αρκετές φορές στις προηγούμενες παρεμβάσεις μου επικαλέστηκα τη μορφή της γυμνής ζωής. Μου φαίνεται, πράγματι, ότι η επιδημία δείχνει, πέρα από κάθε πιθανή αμφιβολία, πως η ανθρωπότητα δεν πιστεύει πια σε τίποτα εκτός από τη γυμνή ύπαρξη που πρέπει να διατηρηθεί ως τέτοια με οποιοδήποτε τίμημα. Η χριστιανική θρησκεία με τα έργα της αγάπης και του ελέους και με την πίστη της που οδηγεί μέχρι το μαρτύριο, η πολιτική ιδεολογία με την απροϋπόθετη αλληλεγγύη της, ως και η εμπιστοσύνη στην εργασία και στο χρήμα, φαίνεται ότι περνούν σε δεύτερη μοίρα αμέσως μόλις απειληθεί η γυμνή ζωή, ακόμα και με τη μορφή ενός κινδύνου του οποίου το στατιστικό μέγεθος είναι ασταθές και ηθελημένα απροσδιόριστο.

Ήρθε η ώρα να διευκρινιστεί το νόημα και η προέλευση αυτής της έννοιας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί άπαξ δια παντός. Είναι μάλλον ο τόπος μιας συνεχώς ανανεούμενης ιστορικής απόφασης, η οποία κάθε φορά επαναπροσδιορίζει το όριο που χωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο, αυτό που είναι ανθρώπινο στον άνθρωπο από αυτό που δεν είναι ανθρώπινο σε αυτόν και έξω από αυτόν. Όταν ο Λινναίος αναζητά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για τις ταξινομήσεις του που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα πρωτεύοντα θηλαστικά, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι δεν το γνωρίζει και καταλήγει να θέσει δίπλα στο γενικό όνομα homo μόνο το παλιό φιλοσοφικό ρητό: nosce te ipsum, γνώθι σαυτόν, γνώρισε τον εαυτό σου. Αυτή είναι η έννοια του όρου sapiens που ο Λινναίος θα προσθέσει στη δέκατη έκδοση του έργου του «Σύστημα της φύσης»: ο άνθρωπος είναι το ζώο που πρέπει να αναγνωριστεί ανθρώπινο για να είναι άνθρωπος και επομένως πρέπει να διαιρέσει – να διαχωρίσει αποφασιστικά – το ανθρώπινο από αυτό που δεν είναι ανθρώπινο.

Ο μηχανισμός μέσω του οποίου αυτή η απόφαση εφαρμόζεται ιστορικά, μπορεί να ονομαστεί ανθρωπολογική μηχανή. Η μηχανή λειτουργεί αποκλείοντας τη ζωώδη ζωή από τον άνθρωπο και παράγοντας τον άνθρωπο μέσω αυτού του αποκλεισμού. Όμως, προκειμένου αυτή η μηχανή να μπορεί να λειτουργεί, είναι αναγκαίο ο αποκλεισμός να είναι επίσης μια ενσωμάτωση, ώστε μεταξύ των δύο πόλων — του ζώου και του ανθρώπου — να υπάρχει ένας διαρθρωτικός σύνδεσμος και ένα κατώφλι που τους χωρίζει και τους συνδέει ταυτόχρονα. Αυτός ο διαρθρωτικός σύνδεσμος είναι η γυμνή ζωή, δηλαδή, μια ζωή που δεν είναι ούτε κυριολεκτικά ζωώδης ούτε πραγματικά ανθρώπινη, αλλά στην οποία η απόφαση μεταξύ ανθρώπινου και μη ανθρώπινου εφαρμόζεται κάθε φορά. Αυτό το κατώφλι, το οποίο περνά αναγκαστικά μέσα από τον άνθρωπο, διαχωρίζοντας τη βιολογική από την κοινωνική ζωή του, είναι μια αφηρημένη και εικονική έννοια, που γίνεται εντούτοις πραγματική, ενσαρκούμενη κάθε φορά σε συγκεκριμένες ιστορικές μορφές και πολιτικά προσδιορισμένες: ο σκλάβος, ο βάρβαρος, ο homo sacer, τον οποίο ο καθένας μπορεί να φονεύσει χωρίς να διαπράξει έγκλημα, στον αρχαίο κόσμο· το enfant-sauvage, ο λυκάνθρωπος και ο homo alalus ως ο ελλείπων κρίκος μεταξύ της μαϊμού και του ανθρώπου, μεταξύ του Διαφωτισμού και του 19ου αιώνα· ο πολίτης στην κατάσταση εξαίρεσης, ο Εβραίος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτός που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση σε θάλαμο εντατικής θεραπείας και το σώμα που διατηρείται για την αφαίρεση οργάνων κατά τον 20ό αιώνα.

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Η γυμνή ζωή και το εμβόλιο – του Τζόρτζιο Αγκάμπεν (Συνέχεια)

Ποια είναι η μορφή της γυμνής ζωής που εμφανίζεται σήμερα στη διαχείριση της πανδημίας; Δεν είναι τόσο ο άρρωστος, που, ωστόσο, απομονώνεται και αντιμετωπίζεται όπως ποτέ ένας ασθενής δεν έχει αντιμετωπιστεί στην ιστορία της ιατρικής· είναι, μάλλον, ο μολυσμένος ή – όπως ορίζεται με μια αντιφατική τυπική έκφραση – ο ασυμπτωματικός ασθενής, δηλαδή κάτι που κάθε άνθρωπος είναι δυνητικά, ακόμα και χωρίς να το γνωρίζει. Το όλο ζήτημα δεν αφορά τόσο την υγεία, όσο κυρίως τη ζωή, μια ζωή που δεν είναι ούτε υγιής ούτε άρρωστη, η οποία, ως τέτοια, ως δυνητικά παθογόνος, μπορεί να στερηθεί των ελευθεριών της και να υπόκειται σε απαγορεύσεις και ελέγχους κάθε είδους. Όλοι οι άνθρωποι, υπό αυτή την έννοια, είναι δυνητικά ασυμπτωματικοί άρρωστοι. Η μόνη ταυτότητα αυτής της ζωής, που κυμαίνεται μεταξύ αρρώστιας και υγείας, παρέχεται με το μοριακό τεστ και το εμβόλιο, τα οποία, όπως και το βάπτισμα μιας νέας θρησκείας, ορίζουν την ανεστραμμένη μορφή εκείνου που κάποτε λεγόταν ιθαγένεια. Το βάπτισμα δεν είναι πλέον ανεξίτηλο, αλλά αναγκαστικά προσωρινό και ανανεώσιμο, γιατί ο νέος πολίτης, ο οποίος πρέπει πάντα να επιδεικνύει το πιστοποιητικό του, δεν έχει πλέον αναφαίρετα και αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, αλλά μόνο υποχρεώσεις που πρέπει να καθορίζονται και να επανακαθορίζονται συνεχώς.

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Μιλάμε για θρησκευτικές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες και πώς δημιουργούνται αυτές... αλλά δεν εστιάσαμε στις πιο επικίνδυνες, εκείνες με "επιστημονικό" και "κρατικό-πολιτικό" μανδύα!!!

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Πώς κολλάει αυτό με το πρώτο μου σχόλιο;
Απλούστατα: "ευχαρίστηση" για τον ιδεοψυχαναγκαστικό αποτελεί το διαρκές πλύσιμο των χεριών, ο έλεγχος κι η "ζωή με αντισηπτικό"· κάτι καλό και σωστό, επομένως· το αυτό δεν ισχύει και για εκείνον ο οποίος δεν έχει ανάγκη παρόμοιες νευρώσεις προκειμένου να νιώσει ψυχολογικά ασφαλής!! Για τον τελευταίο η όλη ιστορία με τα lockdowns και τα μέτρα που άγγιζαν τα όρια του παραλογισμού, από ένα σημείο κι έπειτα, είναι ενδεικτική της μαζικής υστερίας και συνεπώς της κακής ψυχολογίας που δημιουργούν τα ΜΜΕ κι οι πάτρωνές τους....

Ψονθομφανήχ είπε...

Με τόσα θέματα που ρίχνεις στο τραπέζι... αγχωθήκαμε!

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Σας δίνω "τροφή" για βδομάδες!!!