Περιδιαβαίνοντας σε κάποια γνωστά, αλλά κυρίως άγνωστα, ασκηταριά διαπιστώνω πιο ξεκάθαρα τη μεγάλη διαφορά της θρησκείας και της θρησκευτικότητας.
Οι
αναχωρητές μοναχοί μάλλον απαξιώνουν τη θρησκεία και όλα της τα
συστατικά: δόγματα, τελετουργίες, τυποποιημένης ηθικές συνταγές κ.λπ.
Οι
άνθρωποι αυτοί είναι μάλλον θιασώτες της θρησκευτικότητας. Στρέφονται
προς τα μέσα. Φιλοσοφούν γενικά τη ζωή. Ο Θεός τους είναι πανταχού
παρών. Μπορεί να πιστεύουν πως ο άνθρωπος επιζεί μετά τον σωματικό
θάνατο, αλλά δεν συμβιβάζονται με την ιδέα ενός Θεού που ανταμείβει ή
τιμωρεί τα δημιουργήματά του.
Κάποιος
ασκητής με έξυπνα μάτια μού το διευκρινίζει: "Δεν κάνω ό,τι κάνω για να
πάω στον παράδεισο ή για να αποφύγω την κόλαση. Το κάνω αποκλειστικά
για να δώσω χαρά στον Ιησού, ή, έστω, για να μην το λυπήσω"!
Η
θρησκευτικότητα είναι μια ιδιάζουσα ψυχολογική λειτουργία. Συγγενεύει
στενά με τον μυστικισμό. Οι "μυστικοί" όλων των θρησκειών δεν ποθούν τα
"αγαθά του παραδείσου". Αλλά τη μοναδική εμπειρία της ένωσής τους με τον
Θεό.
Περιφρονούν
την πρακτική ευσέβεια, τα κούφια λόγια, τη βαρύγδουπη αγαπολογία, τα
φιλοσοφικώς διατυπωμένα δόγματα, τον ορθολογισμό και τα λογικά
επιχειρήματα.
14 σχόλια:
Είναι πάντως αξιοπερίεργο το πώς η θρησκεία αποτελείται από "πελατολόγιο" ενός "μωσαϊκού" ψυχισμών, ψυχισμών που δεν θα συναντούσες στη ζωή σου, "συσπειρωμένους" σε τέτοιο βαθμό, υπό άλλες συνθήκες!
Από τη μια π.χ. άνθρωποι "καυλωμένους" με την ιδέα του "Νόμου" -στην κυριολεξία-, από την άλλη εκείνοι που είναι ερωτευμένοι με την "απόλυτη" Ελευθερία, λαχταράν το Άλλο!!!
Πολύ σωστή παρατήρηση για τον πολυσυλλεκτισμό των θρησκειών...
Πώς το εξηγείς αυτό;
Ίσως οφείλεται στο γεγονός πως η θρησκεία καλύπτει πολλές, διαφορετικές και ίσως
αντιφατικές ανάγκες των ανθρώπων. Π.χ. από την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε
ως την ανάγκη να μαζοχιστούμε...
Ίσως το: "δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι" έχει.... νόημα!
Άσχετο..
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις για το Ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Ιησού! Παρουσιάζει τον Ιησού να οργίζεται για "ασήμαντα" πράγματα....
Aυτό βγαίνει και στα επίσημα ευαγγέλια. Γιατί ξερανε
τη συκιά; Γιατί σκότωσε τα γουρουνάκια; Και οι εκρήξεις οργής
κατά των γραμματέων και φαρισαίων αλλά και των εμπόρων τιυ
ναού δεν δείχνουν ισορροπημένο άτομο.
Εννοείται πως προσωπικά αμφισβητώ την ιστορική ακρίβεια
όλων αυτών των παραδόσεων
Προφανώς δεν βγάζουν νόημα εάν πάρουμε ως "κανονικά" μονάχα τα επίσημα Ευαγγέλια! Αν τα πάρουμε όμως εν συνόλω; Γιατί ο Χριστός να μην οργίστηκε, όντας Θεάνθρωπος ταυτόχρονα;; Και ποιός μας είπε ότι η οργή είναι κάτι κακό; Άλλο η αναίρια οργή και άλλο η οργή "μετά λόγου"!! Αλλά και πάλι: στο πλαίσιο που ήταν Άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει και "λάθη"!! Γιατί όχι;; Φυσικά αυτό που λέω δεν το δέχεται η Εκκλησία, αλλά δεν με αφορά κιόλας!!! Είναι μια ερμηνεία δική μου που τη σχημάτισα από την επαφή μου με "πραγματικούς" ανθρώπους, στην "πραγματική" ζωή. Αν ο Χριστός σαρκώθηκε πραγματικά κι όχι "κατά δόκηση", κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν όπως περιγράφω, δεδομένων και των συνθηκών, φυσικά, και των ανθρώπων στους οποίους απευθυνόταν...
Λες για τους εμπόρους του Ναού... Μακάρι να ερχόταν και σήμερα και να 'κανε τα ίδια στους "εμπόρους" του Διεθνούς Οικονομικού Forum!!!! (WEF) Κακό θα 'τανε;;,
Ή στο (Μεγαλο)Παπαδαριό!!!
Ίδιες "φάτσες" και τότε, "ίδιες" και σήμερα.. Κι επειδή δεν μπόρεσαν να Τον πολεμήσουν αλλιώς, πρώτα Τον έφαγαν και μετά Τον παρουσίασαν σαν Δικό τους κι από τότε η μπίζνα τέλεια πουλάει.....
Τα παραπάνω κατά την άποψή μου ισχύουν εάν πάρουμε ως δεδομένη την "εξαιρετικότητα" του Ιησού και τη "θεϊκότητά" του. Αν κάποιος δεν πιστεύει στην παραπάνω, πάμε σε άλλες ερμηνείες....
πάντως δεν τους έκανε και τη μούρη κιμά των εμπόρων...
Δημοσίευση σχολίου