Σε
μια σπηλιά που έχει πρόχειρα διαμορφωθεί σε μικρό ασκητικό κελάκι,
συναντώ έναν χαρούμενο άνθρωπο με τριμμένο ρασάκι. Κάνω σαν τους παλιούς
περιφερόμενους προσκυνητές. Ζητάω την ευχή του και μπαίνω αμέσως στο
ψητό: "Πάτερ, πες μου μια κουβέντα πνευματική".
Εκείνος
με κοιτάει απ' την κορυφή ως τα νύχια. Ίσως φοβάται μην τον περιπαίζω.
Διαπιστώνει την ειλικρινή μου πρόθεση και μου λέει:
"Έλεγξε
τις σκέψεις σου, συγκράτησε τη γλώσσα σου, υπέταξε τα ένστικτά σου, να
'χεις έναν καλό λόγο για όλους και κάνε έργα που αντέχουν στο φως της
ημέρας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου