Υποτίθεται πως ο Θεός είναι αυτάρκης. Συνεπώς δεν έχει ανάγκη την αγάπη και τις υπηρεσίες μας. Δεν χρειάζεται δορυφόρους, υμνητές, κόλακες. Ούτε μπορεί να θυμώνει με όσους δεν τον πιστεύουν, τον υβρίζουν ή δεν τηρούν τις εντολές του. Αυτά είναι παιδιαρίσματα. Δεν ταιριάζουν σε κανέναν σοβαρό άνθρωπο. Πόσο μάλλον στον Θεό...
Σωστά το είχε πει κάποιος σπουδαίος, δεν θυμάμαι το όνομά του: "Πρέπει να απομακρυνθείς από τον παραδοσιακό θεό για να πλησιάσεις το θείον"!
Ο Βουδισμός τα πήγε καλά μέχρι κάποιο σημείο. Ξεκίνησε ως αίρεση του Ινδουισμού και εξελίχθηκε σε μια μεγάλη θρησκεία χωρίς συγκεκριμένο θεό. Αλλά στην πορεία κάπου έχασε την μπαλίτσα. Κατέληξε σε μια απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής. Ίσως επειδή αναπτύχθηκε σε γεωγραφικές περιοχές που οι άνθρωποι ζούσαν κυριολεκτικά σε άθλιες συνθήκες. Που απ' τη γέννησή τους δεν είχαν καμία ελπίδα βελτίωσης. Μόνο συμφορές και δυστυχία τους περίμεναν.
Έτσι, έφτασε στο σημείο ο Βουδισμός να θεωρεί τη ζωή πόνο. Ήταν ένας διαρκής πόνος αφού οι ανθρώπινες επιθυμίες δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν. Και όσες εκπληρώνονταν τελικά δεν προσέφεραν την αναμενόμενη ικανοποίηση.
Οπότε, το ζητούμενο είναι να ξεριζώσουμε κάθε επιθυμία. Μόνο αυτή είναι η οδός που οδηγεί στη Νιρβάνα. Η ζωή δεν έχει αυτοτελή αξία. Και οι μικροχαρές της δηλητηριάζονται από τη συντομία της.
2 σχόλια:
Φυσικά και δεν πρέπει να δούμε τη ζωή μας ως "βασανιστήριο", αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως εκείνοι που κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, ίσως είχαν ανάλογα βιώματα....
άρα το θέμα είναι πού εστιάζουμε
Δημοσίευση σχολίου