Κλεμμένα τα χριστιανικά δόγματα!

Όπως έχουμε ξαναπεί, το δόγμα του Σωτήρος-Θεού δεν συνιστά ιδιαίτερο γνώρισμα του Χριστιανισμού. Μπορεί οι χριστιανοί να δανείστηκαν την ιδέα απ’ τον ιουδαϊκό μεσσιανισμό, αλλά ήδη απ’ τον 3ο π.Χ. αιώνα η πανάρχαια αυτή παράδοση ήταν πολύ της μόδας, κυρίως στην Αλεξάνδρεια.

Στους αρχαίους χρόνους η ζωή των ανθρώπων ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή. Φυσικό και επόμενο ήταν να περιμένουν οι πάντες την έλευση ενός Σωτήρα που θα τους λύτρωνε απ’ τα αναρίθμητα δεινά του. Κι αν δεν υπήρχε τέτοιος "Σωτήρας", οι άνθρωποι όφειλαν να τον κατασκευάσουν για να ισορροπήσουν και να μην τρελαθούν...

Ο Όσιρις ήταν ο αιγυπτιακός Σωτήρας, που λύτρωνε τους ανθρώπους τόσο εν ζωή όσο και μετά τον θάνατο. Ο Μίθρας ήταν η περσική εκδοχή του δόγματος. Μεσολαβούσε ανάμεσα σε Θεό και ανθρώπους καιμε τα μυστήριά του φάνταζε τόσο κοντά στον χριστιανισμό ... όσο και ο Ανίκητος ήλιος! 

Το ίδιο και με τον Κρίσνα, τον Ηρακλή, τον Απόλλωνα, ακόμα και τον Διόνυσο. Από κοντά κι ο Σωτήρας των Γνωστικών, που υπήρχαν πολύ πριν τον Χριστιανισμό, όσο κι αν θεωρήθηκαν χριστιανική αίρεση...

Το χριστιανικό ιερατείο έκανε μια διπλή "απάτη": Αφενός υιοθέτησε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε απ’ τις παλαιότερες θρησκείες, και αφετέρου προσπάθησε να καταστρέψει συστηματικά τις αποδείξεις της "κλοπής". 

Και όπου δεν το κατάφερε, ανακάλυψε την μπαρούφα περί... "σπερματικού λόγου". Πως δήθεν οι παλαιότερες θρησκείες είχαν ασπαστεί χριστιανικά δόγματα, κατά θεία παραχώρηση, ώστε να προετοιμάσουν την ανθρωπότητα για την έλευση του Ιησού...

Εσείς μπορείτε να μου δείξετε έναν που ν’ αξίζει την αιώνια Κόλαση;

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν Δανός και έζησε περίπου την ίδια εποχή που ο Όθωνας βασίλευε στην Ελλάδα. Όλοι τον ξέρουμε ως "μεγάλο παραμυθά", αλλά οι ιστορίες του, όσο απλοϊκές κι αν φαίνονται, κάθε άλλο παρά "παραμυθάκια" είναι. Κρύβουν βαθιά νοήματα και συμβολισμούς.

Ο Χανς ήταν πιστός Χριστιανός. Αλλά δεν είχε καμία σχέση με την ασκητική και μυστική παράνοια αυτής της θρησκείας. Ο αγαπημένος μας συγγραφέας πρέσβευε έναν χριστιανισμό της κοινωνικής και ανθρωπιστικής δράσης, ονειρευόταν μια κοινωνία γεμάτη απ’ το φως της ζωής και της αγάπης.

Θα σας αναφέρω πολύ περιληπτικά μιας απ’ τις ιστορίες του. 

Σε μια κωμόπολη του Βορρά, όπου ο βαρύς χειμώνας μόλις είχε τελειώσει κι η άνοιξη έμπαινε, όλα στη φύση φώναζαν πως "ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους". Μόνο στην εκκλησία ο πάστορας έδειχνε όχι και τόσο ευχαριστημένος με τις ευλογίες που ο Θεός σκορπούσε στους ανθρώπους. Το κήρυγμά του ήταν πολύ θυμωμένο. Φώναζε πως οι άνθρωποι ήταν πολύ ασεβείς κι είχαν εξοργίσει το θεό. Και πως εκείνος θα τους τιμωρούσε σκληρά για τις αμαρτίες τους, θα τους έστελνε στην Κόλαση όπου θα έβραζαν αιώνια χωρίς καμία ελπίδα λύτρωσης. 

Οι πιστοί ανατρίχιαζαν από τρόμο ακούγοντας για το θειάφι που έκαιγε αδιάκοπα στην Κόλαση, το σκοτάδι και τη σιωπή που βασίλευαν στον τόπο της αιώνια καταδίκης.

Το ίδιο βράδυ ο πάστορας είδε ένα παράξενο όνειρο. Ένας άγγελος τον επισκέφτηκε και τον κάλεσε να γυρίσουν μαζί αόρατοι όλη την πόλη και να του δείξει έναν απ’ τους "αμαρτωλούς" που, κατά τη γνώμη του, θα καταδικάζονταν σίγουρα στην αιώνια Κόλαση. 

Κι αρχίζει έτσι μια περιπλάνηση της παράξενης αυτής παρέας, απ’ την οποία, για  να μην σας τα πολυλογώ, ο πάστορας κατέληξε στο συμπέρασμα πως κανείς, μα κανείς, δεν ήταν άξιος αιώνιας καταδίκης. Όλοι οι θεωρούμενοι "αμαρτωλοί" ήταν θύματα των συγκυριών, της άγνοιας, της χαμηλής διανοητικής τους ικανότητας.

Από τότε ο πάστορας δεν ξαναμίλησε για την Κόλαση αλλά μόνο για την απέραντη καλοσύνη του Θεού...

Δείξε μου τον Θεό που λατρεύεις να σου πω ποιος είσαι! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Δεν ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει, αλλά σε αρκετές θρησκείες το θείο απεικονίζεται ως κάτι "απόλυτο", "απαιτητικό" και ενίοτε ψυχοπαθητικό! Δείτε π.χ. τον θεό της Παλαιάς διαθήκης, τον Αλλάχ του Κορανίου... 

Γνωρίσματα που σε έναν άνθρωπο τα απεχθανόμαστε, κατηγοριοποιώντας τον ως "κοινωνιοπαθή", τα συναντάμε, τα "εξιδανικεύουμε", τα προβάλλουμε και στο τέλος τα λατρεύουμε (!) υπό τη μορφή κάποιου Ανώτερου Όντος!!! 

Σα να αποδίδουμε φόρο τιμής σε έναν "εξωσυμπαντικό" Χίτλερ ένα πράγμα! Γιατί; Τι είναι αυτό που μας προκαλεί δέος σε αυτή την αρνητικότητα; Να είναι άραγε ο φόβος που γεννάει; Και πώς ο φόβος -ο τρόμος στη συγκεκριμένη περίπτωση- μπορεί να σου εμπνεύσει πραγματικά ευγενή αισθήματα; 

Μια θεωρία μου είναι πως τα ορμέμφυτα αυτά κρατάνε από την πρωτόγονη εποχή, τότε που ο άνθρωπος έπρεπε να επιδείξει σκληρότητα για να επιβιώσει. Τώρα, βέβαια, θα μου πεις, άλλο σκληρότητα και άλλο βαρβαρότητα και για ποιο λόγο ο "Απόλυτος Βάρβαρος" εξακολουθεί να δεσπόζει ως "εξουσιαστική μορφή" στις ψυχές μας, έως σήμερα, είναι κάτι που αξίζει να χυθούν τόνοι μελάνης ψυχιατρικών μελετών!  

Θα το πάω πιο "βαθιά" το θέμα. Γιατί φανταζόμαστε τον Θεό ως κάτι "μεγάλο", "τεράστιο", με υπέρ το δέον ανθρώπινες ιδιότητες; Δεν αντανακλά μία νοοτροπία -έναν "αταβισμό", αν θες- πως το καθετί ανώτερο ταυτίζεται με ό,τι πιο μεγάλο σε μέγεθος φανταστεί κανείς;

Γιατί π.χ. δεν πηγαίνει αυτόματα το μυαλό μας πως ο Θεός έχει το μέγεθος μυρμηγκιού ενώ πηγαίνει πως σίγουρα είναι ένας " Γκοτζίλα", να πούμε; Η φετιχοποίηση του μεγέθους είναι εγγενής στον άνθρωπο -πως ό,τι δηλαδή μεγαλύτερο και ογκοδέστερο ίσον και καλύτερο, αποτελεσματικότερο και άξιο εμπιστοσύνης- και αυτό φαίνεται, μεταξύ των άλλων, και από τους μύθους, τις θρησκείες και τις παραδόσεις τους! 

Και μέχρι σήμερα αυτό που θαυμάζεται ευρέως είναι το "πολύ"! (πολύ κορμί -υψηλό ανάστημα, μυϊκή μάζα αυξημένη-, πολλά λεφτά, πολλά χρόνια ζωής, πολλές επιτυχίες στον ερωτικό τομέα, πολλή προϋπηρεσία στη δουλειά κ.ο.κ.).

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι κοκορεύονται διότι σκότωσαν έναν ελέφαντα, αγνοώντας πως αυτό το πλάσμα είχε αισθήματα. Στοίχημα πάω πως τον εξέλαβαν απλά σαν κάτι "μεγάλο", "ανώτερο" κι επομένως απειλητικό γι’ αυτούς! 

Μήπως κι ορισμένοι άθεοι διακατέχονται από την ίδια ψυχολογία; Να "σκοτώσουν" τον "πατέρα", να "εκθρονίσουν" τον "Βασιλιά", προκειμένου να κερδίσουν το χαμένο αίσθημα αυτοεκτίμησης που τους στέρησε το σκιάχτρο, το οποίο διδαχτήκανε από γονείς και δασκάλους; Μήπως, τελικώς, η οπτική του "Θεού ως Παντοδύναμου Εξουσιαστή" έχει κάνει περισσότερο κακό, στη συγκεκριμένη ιδέα, από χίλια αθεϊστικά κινήματα μαζί;

Υπάρχει, εντέλει, Θεός, που "σέβεται" τον εαυτό του, ο οποίος δε θέλει να λατρεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ο Βουδισμός δεν διαθέτει τέτοιο θεό, για την ακρίβεια κανέναν! Ο Ινδουισμός πάλι έχει μπόλικα "φυλετικά" χαρακτηριστικά... Ο Δίας μήπως ήταν καλύτερος; ..Που κάρφωσε τον Προμηθέα στον βράχο, μόνο και μόνο, διότι έδωσε την "φωτιά"-γνώση στον άνθρωπο;

Τι Μίθρας, τι Ανίκητος Ήλιος, τι Χριστός...

Κατά τη γνώμη μου, ένας απ' τους πολλούς λόγους που παρήκμασε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και άνοιξε ο δρόμος για την επικράτηση του Χριστιανισμού, ήταν η σταδιακή υποβάθμιση της λατινικής παραδόσεως και η επικράτηση του βαρβαρισμού. 

Φυσικά, πολύ πριν τον Κωνσταντίνο άρχισαν να γίνονται αυτοκράτορες συνήθως στρατηγοί καταγόμενοι από βαρβαρικά έθνη, ακόμα κι απ' την Αραβία. Όλες αυτές οι βαρβαρικές φυλές πάντα έβλεπαν τους Ρωμαίους ως κατακτητές, ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με τις "λατινικές αξίες" και στην ουσία μισούσαν τον λεγόμενο ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, που τον έβλεπαν ως σύμβολο καταπίεσης και εξανδραποδισμού. Σίγουρα, στους κατακτημένους-καταπιεσμένους λαούς, ήταν πολύ πιο συμπαθής ένας ιουδαίος μεσσίας-επαναστάτης που οι κατακτητές καταδίκασαν σε ατιμωτικό-σταυρικό θάνατο.

Ο Κωνσταντίνος, που συμβατικά θεωρείται ως ο "πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας", ήταν μια τέτοια περίπτωση. Γεννήθηκε σε μια βάρβαρη (τότε) περιφέρεια, τη σημερινή Σερβία, είχε ως μητέρα μιαν άξεστη ασιάτισα, κόρη κάπελα, και ο ίδιος μεγάλωσε μέσα στα στρατόπεδα, μιας και ο πατέρας του Κωνστάντιος Χλωρός ήταν σπουδαίος στρατηγός και συναυτοκράτορας στα πλαίσια της τετραρχίας που καθιέρωσε ο Διοκλητιανός.

Στις αρχές του 4ου αιώνα στην αυτοκρατορία επικρατούσε το απόλυτο χάος. Έφτασαν στο σημείο να υπάρχουν ταυτόχρονα επτά (!) αυτοκράτορες, που αλληλοσφάζονταν, την ίδια στιγμή που Γερμανοί, Φράγκοι και Αλαμανοί εισέβαλαν κατά κύματα και λεηλατούσαν τα πάντα. Μέσα από έναν μακροχρόνιο εμφύλιο, ο Κωνσταντίνος κατόρθωσε τελικά να επικρατήσει και να καταστεί μονοκράτορας. 

Είχε όμως διαπιστώσει το αυτονόητο: για να συνεχίσει να υπάρχει η αυτοκρατορία σε ενιαία μορφή έπρεπε να εξαλειφθεί η πολυμορφία και να επιβληθεί, έστω δια της βίας, μία γλώσσα, μία θρησκεία, ένας νόμος. Αρχικά φλέρταρε με το θεό Μίθρα-Ήλιο, αλλά στη συνέχεια, για ιστορικά μη εξακριβωμένους λόγους, επέλεξε ως ενοποιητική θρησκεία τον χριστιανισμό, ο οποίος βέβαια φρόντισε να υιοθετήσει και αφομοιώσει τα περισσότερα δόγματα και τελετές του μιθραϊσμού.

Τα εγκλήματα που διέπραξε ο Κωνσταντίνος είναι πολύ γνωστά. Δεν συμπεριφέρθηκε με απόλυτη σκληρότητα μόνο στους εχθρούς του, παραβιάζοντας τις δήθεν αρχές του χριστιανισμού, αλλά κυριολεκτικά ξεκλήρισε όλο του το σόι. 

Αρχικά είχε παντρευτεί τη Μινερβίνα, που τη χώρισε για να παντρευτεί την Φαύστα, κόρη του Μαξιμιανού, φροντίζοντας ασφαλώς να θανατώσει τον Κρίσπο, γιο του απ' τον πρώτο γάμο. Λίγο αργότερα σκότωσε και τη Φαύστα και τον πεθερό του και γενικά κάθε πρόσωπο που θεωρούσε ύποπτο για συνωμοσία. Ο Κωνσταντίνος ζούσε διαρκώς υπό το άγχος της ανατροπής και δολοφονίας του. Νομίζω έκανε τη ζωή του επίγεια κόλαση.

Η χριστιανική εκκλησία όμως τον ανακήρυξε άγιο. Γι' αυτή μετρά μόνο που της άνοιξε την πόρτα για την κοσμική εξουσία...

Απ' έξω "νέο Ισραήλ" και από μέσα βελανιδοφάγοι! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Εκτός τόπου και χρόνου είναι το ελληνικό σχολείο. Κλείνει τα παιδιά σε μια γυάλα, τα γεμίζει με γνώσεις στείρες και μη πρακτικές για την ζούγκλα-ζωή που θα συναντήσουν απέξω! Όλα ιδεολογικοποιημένα, επιβραβεύουν τον μαθητή που ανταποκρίνεται καλύτερα στην "ιδεολογικοποίηση" της ζωής του και στον "μη-ρεαλισμό", τον οποίον βαφτίζουν άκριτα "ιδεαλισμό"!! 

Μετά όμως την πληρώνει τη λυπητερή ο μαθητής, όταν βγαίνει παραέξω και διαπιστώνει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, από τη στιγμή που πάει να ζητήσει δουλειά· ακόμα και σε μαγαζί ξηρών καρπών, όταν τον κοιτάζουν σαν "εξωγήινο", απευθύνοντάς του την ερώτηση: "τι έκανες τόσα χρόνια;". Εννοείται πως οι σπουδές για κάποιους είναι χάσιμο χρόνου, αλλά θα περίμενε κανείς, αν μη τι άλλο, οι εκπαιδευτικοί φορείς να μη κλείνουν τα μάτια των υποψηφίων απέναντι στην πραγματικότητα και να τους εφοδιάζουν για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν... 

Το τι έκανε τώρα ο Περικλέας πριν 2500 χρόνια ή ποια είναι η λύση της εξίσωσης αx + β = 0, δεν ξέρω πια κατά πόσο πρέπει να κατέχει κεντρική θέση στη μαθητική ζωή του εφήβου... Φυσικά όταν βγαίνει έξω κανείς, έχοντας την εντύπωση πως είναι απόγονος μιας "βασιλικής γενιάς", η οποία έδωσε τα φώτα της στον κόσμο, και αντ' αυτού αντικρίζει ένα βαλκανιλίκι, ένα αίσχος μαύρο, ένα πτώμα σε προχωρημένη σήψη -του οποίοι οι "ιθύνοντες" κοιτούν να το φτιασιδώνουν από το 1832 κ.ε.-, το πρώτο πράγμα που ακολουθεί είναι το σοκ! 

Μετά έρχεται η άρνηση... ποικίλων ειδών αρνήσεις υπάρχουν! "Φταίνε οι άλλοι", "φταίει το κράτος, όχι το έθνος", "φταίνε οι Γερμανοί"... υπάρχουν πολλά στη λίστα για να διαλέξεις! Τρίτον ακολουθεί η οργή! Καταριέσαι τους πάντες και τα πάντα, βρίζεις με πρώτη ευκαιρία, κατεβάζεις καντήλια... 

Και τέλος έπεται ο τελικός σκοπός· η πολυπόθητη, η μακάρια αναισθησία, όταν έχεις φτάσει στο σημείο να τους γράψεις όλους και όλα -λόγω και έργω- στα παλιά σου τα παπούτσια, να μη σε αγγίζει τίποτα!!

Όσο για τη συνωμοσιολογία, και αυτή από την ελλειπή παιδεία, από τον τρόπο που παρέχεται καλλιεργείται.. Ο τρόπος διδασκαλίας της ιστορίας, τα υποχρεωτικά θρησκευτικά, η απουσία της διδασκαλίας της θεωρίας της εξελίξεως... όλ' αυτά συντελούν!! Στην πραγματικότητα, περισσότερο θα έπρεπε να απορούμε πώς δεν υπάρχουν περισσότεροι "συνωμοσιολόγοι", όχι γιατί υπάρχουν αυτοί που υπάρχουν!!! 

Λατρεία προς το παρελθόν, λατρεία της ιδεολογίας, του καθωσπρεπισμού, της στείρας ηθικολογίας, της πειθαρχίας και όλα τα ωραία που παραπέμπουν σε άλλες... εποχές... Όσο πιο "ήσυχο" παιδί είναι, τόσο επιβραβεύεται ο μαθητής!! Τώρα αν είναι αντικοινωνικός, καταθλιπτικός ή οτιδήποτε άλλο, αυτό δεν έχει σημασία!!! Τον επιβραβεύουμε και πάλι!!! Αρκεί εμείς οι "συνάδελφοι" να κάνουμε τη δουλειά μας....

Η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει από έναν εκπαιδευτικό, αλλά από πολλούς! Δυστυχώς όμως εδώ στην Ελλάδα -του λαμπρού πολιτισμού, των μη-βελανιδοφάγων, του "νέου Ισραήλ", του εκλεκτού λαού κτλ. κτλ. ισχύει  σε μεγάλο ποσοστό το "με διορίζει το κόμμα μου", "έχω συμπάθειες", "δόντι" και τα σχετικά... 

Μόνο άμα σταματήσουμε να συντηρούμε το "φάντασμα" θα πάμε μπροστά, επιτέλους! Ας μαθαίναμε τουλάχιστον μέσω της Ιστορίας από τα λάθη του παρελθόντος κι όχι να μαϊμουδίζουμε αδιακρίτως και με κατάφωρο κρετινισμό το "ένδοξο" παρελθόν...".