Ας το διαβάσουν κάποιοι... αυστηροί "ορθόδοξοι γεροντάδες"!

 

Βρέθηκα κάποτε για λίγες μέρες σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Δεν έχει σημασία πού και πότε. 

Τη δεύτερη μέρα της παραμονής μου με πλησιάζει ένας βουδιστής καλόγερος κρατώντας μια μαγκούρα από μπαμπού. Και μου λέει: "Θα σε ρωτήσω τι είναι αυτό που κρατώ. Αν μου πεις πως είναι μαγκούρα θα σε χτυπήσω δυνατά. Αν μου πεις πως δεν είναι μαγκούρα θα σε ξαναχτυπήσω. Κι αν δεν πεις τίποτα, πάλι θα σε χτυπήσω".

Κάπου σάστισα. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, χρααααπππ, τρώω μια δυνατή. Πόνεσε πολύ αλλά το μπαμπού δεν σου κάνει ζημιά.

"Σκέψου το απόψε", μου λέει, "κι αύριο θα έρθω να σε ξαναρωτήσω".

Η αλήθεια είναι πως η στάση του καλόγερου με προβλημάτισε πολύ. Σίγουρα κάτι ήθελε να με διδάξει, αλλά τι; Όλη τη νύχτα έμεινα άγρυπνος, προσπαθώντας να βρω τη λύση του μυστηρίου. Άλλωστε δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναφάω πρωινιάτικα μια γερή μαγκουριά.

Μήπως έπρεπε να του πως πως δεν είναι σωστό να με βάζει σε μια κατάσταση που ό,τι και να κάνω χάνω; Μπα. Δεν θα του άρεσε η απάντηση και θα μου τη σβούριζε. Λίγο πριν τα ξημερώματα νόμισα πως βρήκα τη λύση.

Ήταν προφανές πως ο καλόγερος δεν περίμενε να του πω κάτι. Αλλά να κάνω κάτι. Να αφήσω τις θεωρητικούρες και την πολυλογία και να αναλάβω δράση. Χμμμμ. Άρχιζα να ετοιμάζω το σχέδιο.

Σε λίγη ώρα, να σου ο καλόγερος με τη μαγκούρα να μου κάνει την ίδια ερώτηση. Αλλά τώρα δεν με αιφνιδίασε. Ήμουν προετοιμασμένος. Με μια γρήγορη κίνηση του αρπάζω τη μαγκούρα και την πετάω μακριά. 

Δεν του είπα τίποτα, αλλά η κίνησή μου από μόνη της έλεγε πολλά. Π.χ. του έλεγε πως δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να μου υποβάλει ερωτήματα-παγίδες, δεν του επιτρέπω να μου επιβάλλει μια σχέση που βασίζεται στη βία, πως δεν είμαι κανένα γαϊδούρι να με δέρνει και πως είμαι ενήλικος και δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω μαθητής και υποτακτικός κανενός.

Ο καλόγερος έδειξε πολύ ικανοποιημένος. Με κοίταξε γεμάτος συμπάθεια και απλά μου είπε: "Τώρα είσαι έτοιμος να φύγεις απ' το μοναστήρι"!

Να γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας!

 

Κάποια καλοκαιρινή μέρα δυο φίλοι επισκέφτηκαν μια μονή που ήταν χωμένη βαθειά στο δάσος.

Εκεί, παρέα με έναν σεβάσμιο γέροντα, διάβαζαν μεταξύ άλλων και κάποιους βίους αγίων που είχαν το χάρισμα να μην τους ενοχλούν ούτε τα άγρια θηρία. Ξεχάστηκαν όμως κι άρχισε να βραδιάζει. Οπότε πήραν γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής διασχίζοντας το πυκνό δάσος.

Κάποια στιγμή καθώς περπατούσαν ακούστηκε ένα βαρύ γαύγισμα από τη διπλανή πλαγιά. Λίγο-λίγο το γαύγισμα γινόταν πιο έντονο, που σήμαινε πως το αγριόσκυλο τους πλησίαζε. 

Ο ένας απ' τους φίλους, επηρεασμένος απ' το κλίμα του μοναστηριού, πρότεινε να αντιμετωπίσουν το άγριο ζώο με προσευχή. Συμφώνησαν να λένε σιωπηρά τη νοερά προσευχή καθώς επιτάχυναν το βάδισμα. Όμως σε λίγη ώρα ο σκύλος φάνηκε ακριβώς πίσω τους σε απόσταση μόνο 20 μέτρων και έδειχνε σαφή διάθεση να τους επιτεθεί. Ήταν όντως γιγαντόσωμος και φαινόταν αποφασιστικός.

Οι δυο φίλοι κοιτάχτηκαν, σταμάτησαν να λένε την προσευχή κι άρχισαν να μαζεύουν πέτρες και να τις πετάν προς τον σκύλο. Το ζώο πράγματι αιφνιδιάστηκε απ' την αντίδρασή τους και ματαίωσε την επίθεση.

Οι φίλοι ξέφυγαν μεν από τον κίνδυνο, αλλά άρχισαν να έχουν συνειδησιακό πρόβλημα. 

Είχαν φανεί ολιγόπιστοι, εγκατέλειψαν την προσευχή όταν τα πράγματα έγιναν πολύ ζόρικα και, επιπλέον, χρησιμοποίησαν βία ενάντια στο ζώο, κάτι που ποτέ δεν θα έκανε π.χ. ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Βέβαια, οι δυο φίλοι δεν είχαν άδικα θητεύσει τόσα χρόνια στον εκκλησιαστικό χώρο. Όπως συνέβη σε μια προηγούμενη ιστορία μας, έτσι και τώρα βρήκαν τη "σωστή" απάντηση. Αυτή που τους έβγαζε από το πνευματικό αδιέξοδο. Κατέληξαν λοιπόν στα εξής συμπεράσματα:

- Ο Θεός έκανε πολύ καλά που δεν εισάκουσε την προσευχή τους γιατί ήταν αρκετά αμαρτωλοί και πνευματικά οκνηροί.

- Ευτυχώς που η προσευχή τους δεν έγινε δεκτή γιατί ποιος ξέρει σε τι πειρασμούς οίησης και υπερηφάνειας θα έπεφταν.

- Εν πάση περιπτώσει, όταν ο Θεός σου δίνει τον τρόπο να αντιμετωπίσεις έναν κίνδυνο με άλλον τρόπο (π.χ. πετώντας πέτρες), αν εσύ δεν χρησιμοποίησες το όπλο της προσευχής δεν είναι κάτι επιλήψιμο...

Η Αγία Γραφή έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα!

 

Κάποτε, σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι είχε γίνει καλόγερος ένας πρώην φοβερός και τρομερός αρχιληστής. Ο άνθρωπος αυτός είχε δείξει ειλικρινή μεταμέλεια, αλλά ο ηγούμενος επειδή δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί πλήρως, του έβαλε κανόνα: Θα είχε πάντα δίπλα του έναν πιο έμπειρο μοναχό και δεν θα έκανε τίποτα αν προηγουμένως δεν έπαιρνε την ευλογία-άδειά του.

Λίγο πριν μπει ο βαρύς χειμώνας, ο ηγούμενος έστειλε τον πρώην αρχιληστή με τη συνοδεία ενός γεροντότερου να πάνε με το γαϊδουράκι στο βουνό και να μαζέψουν ξύλα. 

Όλη τη μέρα υλοτομούσαν οι δυο μοναχοί αλλά το βράδυ καθώς επέστρεφαν έπεσαν σε ενέδρα ληστών που ήθελαν να τους πάρουν το φορτίο. 

Ο πρώην αρχιληστής στρέφεται στον συνοδό του και του λέει:  "Βρες γρήγορα τι λένε οι Γραφές να κάνουμε". Ο συνοδός του όμως ήταν απόλυτος. "Ο νόμος του Χριστού λέει υπομονή και αγάπη στους εχθρούς μας. Αν κάποιος μας χαστουκίσει εμείς πρέπει να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο!".

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι ληστές όχι μόνο τους πήραν το φορτίο και το ζωντανό αλλά έκαναν και τα καλογέρια τουλούμι στο ξύλο!

Όταν έφτασαν στο μοναστήρι ο ηγούμενος λυπήθηκε αλλά δεν μίλησε καθόλου. Απλά τους έδωσε ένα άλλο γαϊδαράκο και την άλλη μέρα τους έστειλε πάλι για ξύλα. Συνέβη όμως το ίδιο πράγμα. Οι δυο μοναχοί ξανάπεσαν θύματα των ίδιων ληστών και επέστρεψαν πάλι δαρμένοι και με άδεια χέρια.

Ο ηγούμενος την επόμενη μέρα τους έδωσε το τελευταίο γαϊδουράκι της μονής και τους ξανάστειλε στο βουνό. Το βράδυ οι δυο μοναχοί βρέθηκαν πάλι ενώπιον των ληστών. Ο πρώην αρχιληστής ξαναρωτάει τον συνοδό του: 

"Τι λένε οι Γραφές να κάνουμε;". 

"Απολύτως τίποτα, μόνο αγάπη και υπομονή". 

"Για θυμήσου καλύτερα. Δεν υπάρχουν άλλες Γραφές να λένε κάτι άλλο;".

"Υπάρχει και στην Παλαιά Διαθήκη ο νόμος του Μωυσή που λέει οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος".

"Και δεν το έλεγες τόσες μέρες άνθρωπέ μου; Αυτός μάλιστα, είναι καλός νόμος".

Οπότε ο πρώην αρχιληστής αρχίζει στις κλωτσιές και στις ουνιές του κλέφτες και τους έκανε αγνώριστους. Τους ανάγκασε μάλιστα να φέρουν και ό,τι τους είχαν κλέψει ως τότε και να μην τολμήσουν να ξαναπηράξουν μοναχό.

Όταν γύρισαν στη Μονή και εξιστόρησαν στον ηγούμενο τα καθέκαστα, εκείνος έκανε τον σταυρό του και δοξολόγησε τον Χριστό.

Οπότε ο πρώην αρχιληστής δεν άντεξε και το είπε:

"Μη δοξάζεις τον Χριστό άγιε ηγούμενε. Τον Μωυσή δόξαζε. Με το Νόμο του Μωυσή τα φέραμε πίσω όλα τα κλεμμένα. Αν συνεχίζαμε να πηγαίνουμε με τον Νόμο του Χριστού θα γυρνάγαμε πάλι δαρμένοι  κι αδειανοί!"

Πώς να βαφτίζεις το άσπρο μάυρο!

 

Θα σας μεταφέρω την ιστορία όπως ακριβώς μου την διηγήθηκε ένας Ρώσος ιερομόναχος. Συνέβη λίγο πριν το 1980, δεν θυμόταν ακριβώς τη χρονολογία.

Ένας φίλος του, ας τον πούμε Ιβάν, μόλις πρόσφατα είχε χειροτονηθεί ιερέας, και ξημερώματα Κυριακής μπήκε με πολύ ενθουσιασμό σε κάποια απ' τα μετόχια της Μονής προκειμένου να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Ξαφνικά βλέπει μέσα στην εκκλησία τρεις μεθυσμένους αλήτες. Ο ένας μάλιστα είχε το θράσος ν' ανάψει τσιγάρο απ' το καντηλάκι του ιερού. Θόλωσε το μάτι του Ιβάν, είχε και μια μοναδική σωματική διάπλαση, οπότε αρπάζει τον βέβηλο, τον μεταφέρει σηκωτό έξω απ' τον ναό και τον πετάει στον αέρα κάμποσα μέτρα μακριά.

Το σώμα του αλήτη διέγραψε μια εντυπωσιακή εναέρια τροχιά μέχρι να σκάσει στο έδαφος σαν σακί. Ακούστηκε ένας ανατριχιαστικός γδούπος και ο καημένος έμεινε κάτω ακίνητος.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Ιβάν ήρθε στα συγκαλά του, συνειδητοποίησε τι έκανε και τον έπιασε απελπισία. Σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες όποιος χειροδικούσε σε άνθρωπο έχανε το δικαίωμα να τελεί Θείες Λειτουργίες.

Ο Ιβάν σαν τρελός έτρεξε στο κελί του ηγούμενου, έβαλε μετάνοια και γεμάτος δάκρυα του εξομολογήθηκε όσα είχαν συμβεί.

Ο έμπειρος και κωλοπετσωμένος ηγούμενος δεν ταράχτηκε καθόλου.

"Γιατί αγχώνεσαι τέκνο μου; Εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη. Το χτύπημα δεν ήταν δικό σου αλλά του Αγγέλου!".

Οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά...