Επιδίδονταν οι πρώτοι Χριστιανοί σε καννιβαλισμό και σεξουαλικά όργια? (Β' - Όταν ο σκύλος σβήνει το λυχνάρι...)

 

Δεν αμφιβάλλουμε πως οι κατηγορίες σε βάρος των πρώτων Χριστιανών για ανηθικότητα και κανιβαλισμό ήταν υπερβολικές και σε μεγάλο βαθμό αβάσιμες. Αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις θρησκείες, κάποιες λατρευτικές τελετές, συνήθειες ή πρακτικές έδιναν δικαιώματα στους κακόπιστους να κατασκευάσουν κατηγορίες.

Ο εθνικός Κορνήλιος Φρόνδος, φίλος του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, μας δίνει λίγο το αντιχριστιανικό κλίμα που επικρατούσε στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.

Επιλέγω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

- Ω Θαυμαστή βλακεία και απίστευτη θρασύτης! (Οι Χριστιανοί) περιφρονούν τα παρόντα βασανιστήρια, παρόλο που φοβούνται τα μελλοντικά και αβέβαια.

- Αποκαλούν ο ένας τον άλλον "αδελφό" και "αδελφή" και αναμιγνύονται με σαρκικό πόθο.

- Ακούω πως λατρεύουν την κεφαλή ενός όνου. (Δεν διευκρινίζεται αν πρόκειται για τον ομιλούντα όνο της Παλαιάς Διαθήκης, το πουλαράκι των Εισοδίων στην Ιερουσαλήμ ή κάτι άλλο).

- Λατρεύουν τα γεννητικά όργανα του ποντίφικα και ιερέα τους ωσάν να ήταν κοινός γεννήτοράς τους. Υποψιάζομαι πως αναφέρεται στον χαρακτηρισμό του Θεού ως "πατέρα όλων των ανθρώπων".

- Περιγράφει με ανατριχιαστικό τρόπο την υποτιθέμενη μύηση των νέων χριστιανών. Ένα βρέφος καλύπτεται με αλεύρι και σφαγιάζεται απ' τον μυούμενο. Και τότε όλοι γλείφουν το αίμα του, κατακρεουργούν τα υπόλοιπα μέλη του και δίνουν όρκους ενότητας.

Επίσης περιγράφει και την υποτιθέμενη οργιαστική τελετουργία. Πρώτα οι συγκεντρωμένοι τρώνε και πίνουν υπερβολικά ώστε να έρθουν σε ερωτική διέγερση. Κατόπιν, δένουν την ουρά ενός σκύλου στο λυχνάρι, πετούν ένα κόκκαλο στην άλλη άκρη, τρέχει ο σκύλος να το αρπάξει, πέφτει η λάμπα, σβήνει το φως και δίνεται το σύνθημα για την έναρξη των οργίων.

Ασφαλώς αυτές οι φρικτές κατηγορίες μπορεί να βασίζονται σε κάποιες τελετές ακραίων μυστηριακών αδελφοτήτων που δρούσαν στην αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Και με μια απλουστευτική λογική, αποδίδονται και στους χριστιανούς επειδή συναθροίζονταν μυστικά λίγο πριν την ανατολή του ήλιου.

Στις σχετικές κατηγορίες απάντησε αρκετά ειρωνικά και πειστικά ο Τερτυλλιανός. Παροτρύνει τις δικαστικές αρχές να τις ερευνήσουν σε βάθος και να μην αρκούνται σε φήμες. 

Να διαταχθούν ανακρίσεις και έρευνες ώστε να αποδειχθεί επιτέλους πόσα δολοφονημένα βρέφη έχει καταβροχθίσει κάθε χριστιανός, πόσες αιμομιξίες έγιναν, πότε, πού, ποιοι ήταν οι συνεργοί και σε ποιους ανήκαν οι σκύλοι...

Επιδίδονταν οι πρώτοι Χριστιανοί σε καννιβαλισμό και σεξουαλικά όργια? (Α' - Ασπασμοί με γλωσσόφιλα!)

 

Όπως έχουμε ξαναγράψει, μια από τις συνηθέστερες κατηγορίες κατά των πρώτων χριστιανών ήταν ότι εμπλέκονται σε κάθε είδους ανήθικη συμπεριφορά. Σε οιδιπόδειες μίξεις, αχαλίνωτη σεξουαλική διαγωγή και σε θυέστεια δείπνα, δηλαδή ανθρωποφαγίες!

Οι περισσότεροι ιστορικοί δεν ασχολούνται καν με αυτές τις κατηγορίες. Τις θεωρούν υοερβολικές συκοφαντίες και τις προσπερνάνε. Εμείς όμως κάτι τέτοια δεν τα αφήνουμε να περάσουν στο ντούκου. Τα ψάχνουμε, όσο βέβαια μας επιτρέπουν οι πηγές που έχουν διασωθεί.

Σήμερα θα ξεκινήσουμε με την πιο λάιτ πτυχή του μεγάλου αυτού θέματος. Και ξεκινάμε με ένα απλό ερώτημα. Πόσοι από μας ξέρουν ή έστω έχουν ακούσει πως ο "χριστιανικός ασπασμός", δηλαδή το "αδελφικό φίλημα" μεταξύ ομοπίστων, είχε γίνει αφορμή για να ξεσπάσουν σκάνδαλα στις πρώτες χριστιανικές εκκλησίες? Και πως το ζήτημα αυτό είχε απασχολήσει και κορυφαίες μορφές των χριστιανικών κοινοτήτων?

Ο χριστιανικός ασπασμός-φίλημα ήταν ένα σαφές σύμβολο αγάπης και ειρήνης μεταξύ των μεικτών χριστιανικών κοινοτήτων. Έλα όμως που ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Και δεν υπήρξαν λίγοι που επεχείρησαν να εκμεταλλευτούν τη διαδικασία αυτή για να ικανοποιήσουν σεξουαλικές τους ορέξεις. 

Έβλεπαν, π.χ., μια ωραία χριστιανή-αδελφή και της άλλαζαν τα φώτα στους ασπασμούς!

Πρέπει συχνά να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις. Γιατί ο Παύλος στην Προς Θεσσαλονικείς Α' επιστολή του το λέει ξεκάθαρα: "Φιλήστε όλους τους αδελφούς με φίλημα άγιον"! Τι χρειαζόταν η επεξήγηση? Υπήρχε περίπτωση το φίλημα μεταξύ χριστιανών να μην ήταν και τόσο "άγιον"? Ασφαλώς και υπήρχε.

Ο Αθηναγόρας ο Αθηναίος, γύρω στα 180 μ.Χ., το λέει πιο ξεκάθαρα. "Ο ασπασμός, ή μάλλον ο θρησκευτικός χαιρετισμός, αν μιανθεί από την ελάχιστη πονηρή σκέψη, μας αποκλείει από την αιώνια ζωή". Δηλαδή ένα πονηρό φιλάκι μας στέλνει κατευθείαν στην κόλαση! 

Ο Αθηναγόρας, μάλιστα, επικαλείται και κάποιο άγνωστο σε μας χωρίο των "Γραφών", σύμφωνα με το οποίο απαγορευόταν ο ασπασμός για δεύτερη φορά με κίνητρο την απόλαυση! Άρα το ζήτημα απασχολούσε έντονα τους παλιούς χριστιανούς.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, γύρω στα 190 μ.Χ., χαρακτηρίζει αναίσχυντο τον ασπασμό που προκαλεί ρυπαρές υποψίες. Και προτρέπει οι ασπασμοί να γίνονται με το στόμα κλειστό και να μην συνοδεύονται από χαϊδολογήματα.

Τέλος, κι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συχνά στα κηρύγματά του κατακεραύνωνε όσους "φιλούν άσεμνα"!

Αυτό λέγεται "χρύσωμα του χαπιού"!

 

Ο Ρόι Καμπανέλα, Αμερικάνος παίχτης του μπέιζμπολ αν δεν κάνω λάθος, είχε πει τα εξής:

Ζήτησα από τον Θεό δύναμη για να κάνω άθλους. Έγινα αδύνατος για να μπορώ ταπεινά να υπακούω.

Ζήτησα υγεία για να μπορώ να κάνω μεγάλα πράγματα. Μου δόθηκε αναπηρία για να μπορώ να κάνω μεγαλύτερα πράγματα.

Ζήτησα πλούτη για να μπορέσω να γίνω ευτυχισμένος. Μου δόθηκε φτώχεια για να μπορέσω να γίνω σοφός.

Ζήτησα εξουσία για να απολαμβάνω τα εγκώμια των ανθρώπων. Μου δόθηκε αδυναμία για να μπορώ να νιώθω την ανάγκη του Θεού.

Οι Εβραίοι στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού...

 

Οι Ιουδαίοι ήταν η πιο ισχυρή μειονότητα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κι όχι μόνο στον οικονομικό και εμπορικό τομέα. Αλλά και πληθυσμιακά. Υπολογίζεται πως στην εποχή του Ιησού οι Εβραίοι ήταν το 10% του συνολικού πληθυσμού. 

Βέβαια, η συντρηπτική πλειοψηφία ήταν όχι εκ γενετής Εβραίοι αλλά προσήλυτοι. Οι εβραϊκές κοινότητες είχαν συγκροτήσει ένα ισχυρότατο δίκτυο επιθετικού προσηλυτισμού, το οποίο λίγο αργότερα αντέγραψαν οι χριστιανοί.

Απ' τον 1ο αιώνα π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι ήλεγξαν την ανατολική Μεσόγειο και την Παλαιστίνη, αντιμετώπισαν ένα ισχυρό πρόβλημα. Πώς θα ενσωμάτωναν τον εβραϊκό κόσμο με ειρηνικό τρόπο, αποτρέποντας τις εξεγέρσεις αλλά και τις συχνές τοπικές συγκρούσεις Ιουδαίων και Εθνικών.

Γενικά, οι Ιουδαίοι, δεν ήταν καθόλου συμπαθής λαός. Σε αυτό συνέβαλε η απαξίωση εκ μέρους τους των εθνικών θεών, η αποχή τους απ' την καθημερινή κοινωνική, θρησκευτική και πολιτική ζωή, η διατήρηση περίεργων διατροφικών συνηθειών, η περιτομή που για τους εθνικούς ήταν ακροτηριασμός κ.λπ.

Παρ' όλ' αυτά, η ευέλικτη ρωμαϊκή εξουσία βρήκε αρχικά έναν τρόπο να συμβιβάσει τον σεβασμό στην ιουδαϊκή ιδιαιτερότητα με την εκ μέρους τους αναγνώριση της πολιτικής υπεροχής της Ρώμης. Στα πλαίσια αυτά δόθηκαν κατά καιρούς σημαντικά προνόμια στους Εβραίους, όπως απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία ή την υποχρεωτική συμμετοχή σε τοπικά πολιτικά αξιώματα που απαιτούσαν θυσία στους εθνικούς θεούς κ.λπ. 

Απ' την άλλη, οι Ιουδαίοι αναλάμβαναν να θυσιάζουν δύο φορές τη μέρα στο Ναό της Ιερουσαλήμ για λογαρισμό του εκάστοτε Ρωμαίου αυτοκράτορα. Έτσι, έμμεσα πλην σαφώς, τον αναγνώριζαν ως υπέρτατη πολιτική τους εξουσία...

Όμως, μέσα σε 60 περίπου χρόνια, απ' το 66 μ.Χ. ως το 136 μ.Χ., οι Ιουδαίοι οργάνωσαν τουλάχιστον τρεις μεγάλες αντιρωμαϊκές επαναστάσεις, που όλες πνίγηκαν στο αίμα με τραγικά γι' αυτούς αποτελέσματα. Ο Ναός καταστράφηκε, οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν απ' την Ιερουσαλήμ που ισοπεδώθηκε και ξαναχτίστηκε ως ρωμαϊκή πόλη με το όνομα Αίλια Καπιτωλίνα, επιβλήθηκε ετήσιος φόρος 2 δραχμών σε κάθε Εβραίο κ.λπ.

Η ζωή των Εβραίων έγινε ακόμα πιο δύσκολη όταν στον ρωμαϊκό θρόνο άρχισαν να ανεβαίνουν χριστιανοί. Από τον Κωνσταντίνο μέχρι και το 423 μ.Χ. εκδόθηκαν πλήθος διαταγμάτων που απαγόρευαν στους Ιουδαίους να χτίζουν νέες Συναγωγές, να αποστέλουν αντιπροσώπους για την είσπραξη εισφορών από τους ομοπίστους τους, να προσηλυτίζουν χριστιανούς κ.λπ. 

'Ολ' αυτά, σε συνδυασμό με την εύνοια της κεντρικής εξουσίας προς τον χριστιανισμό, συνέβαλλαν στον περιορισμό της ιουδαϊκής επιρροής στη ρωμαϊκή κοινωνία και στο κράτος...