Πώς ο Ιουλιανός πολέμησε τον Χριστιανισμό!

 

Όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος, οι τρεις γιοι του προκάλεσαν αυτό που η ιστορία αναφέρει ως "σφαγή των ανακτόρων". Οι αδελφοί, γαμπροί και μεγαλύτεροι ανηψιοί του μακαρίτη δολοφονήθηκαν. Απ' τους λίγους που επέζησαν ήταν ο Ιουλιανός, γιος του ετεροθαλούς αδελφού του Κωνσταντίνου. Τη γλίτωσε γιατί ήταν μόνο πέντε ετών. Τον μετέφεραν όμως σε ένα απομονωμένο οχυρό της Μ. Ασίας όπου μεγάλωσε σε πλήρη απομόνωση.

Εκεί ο Ιουλιανός δέχθηκε συστηματική χριστιανική εκπαίδευση. Αλλά, καθώς ψυχολογικά είχε ταυτίσει τον χριστιανισμό με τα εγκλήματα που διέπραξε η δήθεν χριστιανική οικογένεια του Κωνσταντίνου, κρυφά είχε μισήσει τη θρησκεία αυτή. Και το εκδήλωσε ανοιχτά όταν μια σειρά συγκυριών τον οδήγησαν στον θρόνο
της αυτοκρατορίας.

Η φιλοδοξία του ήταν να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία με όλα τα συνεπακόλουθα, μαντική, οιωνοσκοπία, θυσίες κ.λπ. Τον χριστιανισμό, κατά τη γνώμη μου, τον έβλαψε μόνο έμμεσα, κι ας λένε οι χριστιανοί το αντίθετο. Προσπάθησε να αποφύγει κάθε βίαιο μέτρο εναντίον τους, αν και υπήρξαν εκτελέσεις κάποιων προκλητικών χριστιανών που προσέβαλαν βάναυσα το πρόσωπο και την εξουσία του. 

Ο Ιουλιανός χτύπησε τον Χριστιανισμό κυρίως με τους εξής τρόπους:

- Απελευθέρωσε όλους τους χριστιανούς επισκόπους που είχαν φυλακιστεί ή εξοριστεί από αντίπαλες χριστιανικές ομάδες στα πλαίσια της σύγκρουσης "ορθόδοξων" και "αρειανιστών". Με τον τρόπο αυτό πίστευε πως θα αυξάνονταν οι εσωτερικές διενέξεις και διχόνιες της "νέας" θρησκεία με συνέπεια την αποδυνάμωσή της.

- Πίεσε το ιερατείο των εθνικών θρησκειών να μιμηθούν τους χριστιανούς σε έργα και προσφορές κοινοφελούς χαρακτήρα. Ως τότε οι Χριστιανοί είχαν το μονοπώλειο της "φιλανθρωπικής δράσης", με συνέπεια να αυξάνεται το κύρος και η απήχησή τους.

- Απαγόρευσε στους χριστιανούς να διδάσκουν ρητορική, φιλοσοφία και αρχαία γραμματεία. Με το επιχείρημα πως αυτές οι επιστήμες βρίσκονται υπό την προστασία του Ερμή και των Μουσών, στους οποίους δεν πιστεύουν οι χριστιανοί, άρα δεν είχαν δικαίωμα να τις υπηρετούν. Βέβαια, στόχος του ήταν να εκμεταλλευτεί τον ισχυρό και ιερό δεσμό μαθητών-παιδαγωγών προς όφελος των δικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.

- Καθώς ο ίδιος είχε ανατραφεί χριστιανικά, γνώριζε πολύ καλά τα δόγματα και τα πιστεύω των Χριστιανών. Οπότε ήταν ο καταλληλότερος να εντοπίσει και να αναδείξει τα αδύναμα σημεία, τις αντιφάσεις, τα λάθη, τους παραλογισμούς και τις αφελείς δοξασίες της θρησκείας τους. Το έκανε γράφοντας ένα σημαντικό έργο ("Κατά Γαλιλαίων") που αν και δεν διασώθηκε ακέραιο, αποτελεί τη βάση κάθε αντιχριστιανικής συγγραφής.

- Επιχείρησε να αναβιώσει τον Ιουδαϊαμό, ανηκοδομώντας την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντα. Έτσι, θα προκαλούσε ένα ισχυρό χτύπημα στη βασική χριστιανική προπαγάνδα ότι ο Ιησούς είχε φέρει μια νέα συμφωνία Θεού-Αννθρώπου. Η Εβραϊκή Βίβλος, δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη των Χριστιανών, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αλλαγή του Μωσαϊκού Νόμου. Συνεπώς θα δημιουργούνταν ένα ισχυρό θρησκευτικό ανάχωμα στη χριστιανική προπαγάνδα.

Ένας πρόδρομος του Χίτλερ...

Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τον Αμβρόσιο, τον επίσκοπο Μεδιολάνων, τότε πρωτεύουσας του δυτικού ρωμαϊκού κράτους.

Ο Αμβρόσιος είναι ευρύτερα γνωστός για τη σύγκρουσή του με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο λόγω της σφαγής των Θεσσαλονικέων. Αλλά είχε ήδη προηγηθεί μια ακόμα σύγκρουση των δύο αντρών, που είναι ελάχιστα γνωστή. Αυτές οι συγκρούσεις ήταν προσχηματικές, και αφορούσαν στην πραγματικότητα το ποιος θα έχει το πάνω χέρι: ο επικεφαλής του κράτους ή ο αρχηγός της Εκκλησίας.

Ας δούμε όμως λίγο το ιστορικό πλαίσιο των συγκρούσεων Αμβρόσιου-Θεοδόσιου. Το 388 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του δυτικού κράτους Ουαλεντινιανός Β’ εξεστράτευσε στην Παννονία. Απ’ την απουσία του επωφελήθηκε ο Μάγνος Μάξιμος, που στασίασε και ουσιαστικά κατέλαβε την εξουσία. 

Ο Θεοδόσιος, ως αυτοκράτορας του ανατολικού τμήματος, είχε νόμιμο δικαίωμα να επέμβει για την αποκατάσταση της νομιμότητας. Πράγματι, εξεστράτευσε στη Δύση, νίκησε τον στασιαστή Μάξιμο και τον εκτέλεσε. Στη συνέχεια προσπάθησε να εδραιωθεί και στο δυτικό τμήμα, όπου δεν είχε ισχυρά ερίσματα. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Αμβρόσιος για "να σκίσει τη γάτα"!

Την ίδια χρονιά, 388 μ.Χ., στο Καλλίνικο, μια ρωμαϊκή πόλη στα περσικά σύνορα, συνέβη ένα σχετικά σημαντικό γεγονός. Ο τοπικός χριστιανός επίσκοπος, με εκτελεστικό βραχίονα μια ισχυρή συμμορία μοναχών, έκαψε την εβραϊκή συναγωγή και το ιερό άλσος και ναό μιας αιρετικής κοινότητας, των "ουαλεντινιανών". 

Ο Έπαρχος της πόλης έστειλε αναφορά στον Θεοδόσιο, ο οποίος διέταξε να τιμωρηθούν οι μοναχοί και η συναγωγή να ξαναχτιστεί με έξοδα της χριστιανικής εκκλησίας.

Όταν το πληροφορήθηκε ο Αμβρόσιος στο Μιλάνο, έγινε έξαλος. Έτσειλε άμεσα μια επιστολή στον Θεοδόσιο που απαιτούσε να ανακαλέσει την απόφασή του. Τα επιχειρήματά του είναι πολύ χαρακτηριστικά. Τα συνοψίζω:

- Οι χριστινοί επίσκοποι είναι υπέρμαχοι της ειρήνης, εκτός αν αισθάνονται πως κάτι προσβάλλει τον θεό ή την εκκλησία.

- Η προάσπιση του πολιτικού νόμου έχει δευτερεύουσα σημασία και έπεται της θρησκείας.

- Η συναγωγή είναι ένα ενδιαίτημα απίστων, ένας οίκος ασέβειας, ένα καταφύγιο παραφροσύνης, καταραμένο από τον ίδιο τον Θεό.

- Οι Εβραίοι κατηγόρησαν ψευδώς τον ίδιο τον Θεό. Άρα είναι αναξιόπιστοι και όλες οι καταγγελίες τους ψεύτικες.

- Αν προσβλήθηκαν οι Θεοί των Εβραίων και των Ουαλεντινιανών, ας εκδικηθούν αυτοί για την προσβολή που τους έγινε. 

- Αν ο Θεοδόσιος εμείνει στις αποφάσεις του, θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη σωτηρία της ψυχής του. Επιπλέον τον απειλεί πως θα τον καταγγείλει από τον άμβωνα και θα αρνούνταν να τελέσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αν ο αυτοκράτορας δεν αποχωρούσε από το ναό.

Για να μην τα πολυλογούμε, ο Θεοδόσιος τελικά υποχώρησε. Έδωσε αμνηστία στους εγκληματίες μοναχούς και ανέλαβε να αποκαταστήσει τις ζημιές των ναών με αυτοκρατορικά χρήματα, απαλλάσσοντας την τοπική χριστιανική εκκλησία...

Προστατεύουν οι Θεοί τους πιστούς τους;

 

Γράψαμε τις προάλλες για μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ  αντίπαλων χριστιανικών ομάδων της Ρώμης το 366 μ.Χ., που είχε δεκάδες ίσως και εκατοντάδες νεκρούς. Μια αντίστοιχη σύγκρουση παρά λίγο να ξεσπάσει λίγα χρόνια αργότερα στο Μιλάνο, τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Αυτοκρατορίας.

Το 374 μ.Χ. απεβίωσε ο μέχρι τότε επίσκοπος της πόλης, Αυξέντιος, που ανήκε στο αρειανικό δόγμα. Φυσικό ήταν να επιθυμούν την κατάκτηση του θρόνου και οι δύο αντίπαλες χριστιανικές παρατάξεις, δηλαδή οι "αρειανιστές" και οι "καθολικοί" ("ορθόδοξοι"). Οι οπαδοί τους ήταν έτοιμοι να αιματοκυλίσουν τα πάντα, αλλά τελικά ανέβηκε στο θρόνο ο Αμβρόσιος, υποτίθεται κοινής αποδοχής, που ένωσε τα αντίπαλα μέρη και επέβαλε την εκκλησιαστική ειρήνη. Φυσικά δεν ξέρουμε λεπτομέρειες, οπότε πάντα είμαστε επιφυλακτικοί...

Εκείνη περίπου την εποχή, κάποιοι εθνικοί συγκλητικοί ζήτησαν από τον χριστιανό αυτοκράτορα Ουαλεντινιανό να επιτρέψει την επιστροφή στο οίκημα της ρωμαϊκής συγκλήτου του βωμού της Νίκη που ανέγειρε ο Ιούλιος Καίσαρας το 30 π.Χ. Τον βωμό αυτόν είχε ξηλώσει το 382 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Γρατιανός.

Μόλις ο επίσκοπος πλέον Αμβρόσιος πληροφορήθηκε την κίνηση αυτή (384 μ.Χ.) έσπευσε να στείλει επιστολή στον αυτοκράτορα για να αποτρέψει την επιστροφή του ειδωλολατρικού βωμού.

Πολλά και διάφορα παραθέτει στην επιστολή του ο Αμβρόσιος, με σαφείς, έστω και έμμεσες, απειλές προς τον αυτοκράτορα. Προφανώς, ο "αληθινός Θεός" θα τον τιμωρούσε αν έδειχνε εύνοια στους "δαίμονες"! Και φυσικά όλο και κάποιος χριστιανός θα βρισκόταν να τον καρφώσει με ένα κοντάρι ή βέλος, όπως συνέβη στον καημένο τον Ιουλιανό.

Κρατάω όμως ένα σημείο απ' την επιχειρηματολογία του Αμβρόσιου. Απαντάει στον ισχυρισμό των εθνικών ότι οι αρχαίοι θεοί έσωσαν τη Ρώμη από τον Αννίβα και έδιωξαν του Σενόνες (Γαλάτες) όταν επεχείρησαν να εισβάλουν στο Καπιτώλιο. 

Και εύλογα λέει ο Αμβρόσιος πως αν οι θεοί των Ρωμαίων ήταν αληθινοί δεν θα είχαν καν επιτρέψει στον Αννίβα να φτάσει προ των τοιχών της πόλης. Ούτε στους Σενόνες να εισβάλουν στα ενδότερα του Καπιτωλίου, όπου χάρη σε μια τρομαγμένη χήνα ειδοποιήθηκε η ρωμαϊκή φρουρά (αυτό είναι μύθος) και τους εκδίωξε.

Καλά τα λέει ο "άγιος"! Σίγουρα δεν ήταν ο Δίας που έκραξε με το στόμα της χήνας για να ξυπνήσει τους φρουρούς. Αλλά μήπως στη συνέχεια οι χριστιανοί δεν κατασκεύασαν χιλιάδες τέτοιους ανόητους μύθους για να αποδείξουν δήθεν τη θεία προστασία της "χριστιανικής τους αυτοκρατορίας";

Αν ο δικός τους θεός ήταν αληθινός, όπως λένε, γιατί άφησε την Πόλη να αλωθεί; Την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και τα ίδια τα Ιερουσόλυμα; Έλα ντε...

Φως στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού (ΙΑ’ - Οι Χριστιανοί στη Δυναστεία των Σεβήρων...

Στη δυναστεία των Σεβήρων (193-235 μ.Χ.) συνέβησαν κάποιοι τοπικοί διωγμοί των Χριστιανών αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα σκληροί. Επί Σεπτίμιου Σεβήρου, το 203 μ.Χ., έχουμε και το περιβόητο για τους χριστιανούς μαρτύριο της Περπέτουας στην Καρχηδόνα.

Το προηγούμενο έτος ο Αυτοκράτορας είχε εκδόσει ένα διάταγμα που, μεταξύ άλλων, απαγόρευε στους Ιουδαίους και στους Χριστιανούς να κάνουν προσηλυτισμό, με την απειλή αυστηρών ποινών. 

Στα πλαίσια αυτά συνελήφθησαν μερικοί κατηχούμενοι νεαροί στην Καρχηδόνα. Μεταξύ αυτών και η Περπέτουα, με καλή ανατροφή και από επιφανή οικογένεια, 22 ετών και με ένα βρέφος στο στήθος. 

Στόχος των αρχών ήταν να τρομοκρατηθούν οι νεαροί κατηχούμενοι και να απαρνηθούν τον Χριστιανισμό. Γι’ αυτό και αρχικά δεν φυλακίστηκαν αλλά τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όμως κάποιοι ηγέτες της τοπικής εκκλησίας, με τη σύμφωνη ασφαλώς γνώμη και των συλληφθέντων, έσπευσαν να τους βαπτίσουν. Αυτό αποτέλεσε ύψιστη πρόκληση για της Αρχές, που αμέσως διέταξαν τη μεταφορά τους στις φριχτές φυλακές. Τελικά θανατώθηκαν επιδεικνύοντας σταθερή άρνηση να αποκηρύξουν την πίστη τους. 

Ο Καρακάλας έδειξε ευνοϊκή ουδετερότητα έναντι των Χριστιανών. Το 212 μ.Χ. εξέδοσε το γνωστό διάταγμα που έδινε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους ελεύθερους άνδρες της Αυτοκρατορίας. 

Αυτό όμως δυσκόλεψε περισσότερο τη θέση των Χριστιανών που πλέον, ως Ρωμαίοι πολίτες δεν είχαν πρόσχημα να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους έναντι της στράτευσης, της τιμής του Αυτοκράτορα και της λατρείας των "πάτρειων θεών".

Ο Αλέξανδρος Σεβήρος ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας. Σύμφωνα με τις πηγές, στο ατομικό του ιερό είχε αγάλματα του Ορφέα, του Απολλώνιου Τυαννέα, του Αβραάμ και του Ιησού. 

Αυτό από μόνο του δεν τον καθιστά "χριστιανό". Δείχνει όμως το συγκρητιστικό κλίμα της εποχής που χαρακτηριζόταν από μια έντονα μονοθεϊστική τάση. Οι διάφορες θεότητες αντιμετωπίζονταν πλέον ως διαφορετικές μορφές ή υπηρέτες του ενός και "μεγάλου" Θεού. 

Τον Αλέξανδρο διαδέχθηκε ο Μαξιμίνος Α’ ο Θραξ. Θέλοντας να "καθαρίσει" το κράτος απ’ τη σεβηριανή επιρροή, προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές των προσώπων της ανώτερης κρατικής ιεραρχίας. 

Κήρυξε και διωγμό εναντίον των Χριστιανών με βασικό στόχο τον ανώτερο κλήρο και τους πολυάριθμους πιστούς που είχαν εισχωρήσει στον αυτοκρατορικό οίκο του Αλέξανδρου...