Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Πλάτων: ο "Αθηναίος Μωυσής"!

Ο πλατωνικός διάλογος Τίμαιος είναι στην ουσία όλος ο πλατωνισμός.
Είναι το μανιφέστο κάθε μυστικιστή, ο ισχυρότερος κρίκος που συνδέει τον χριστιανισμό με την αρχαία ελληνική σκέψη.
Όταν οι Ιουδαίοι και Χριστιανοί συγγραφείς αποκαλούσαν τον Πλάτωνα "Αθηναίο Μωυσή" δεν αναφέρονταν τόσο στην Μολιτεία και στους Νόμους του όσο στον Τίμαιο.
Γιατί ο διάλογος αυτός είναι το ακριβές αντίστοιχο της Γένεσης της Πεντατεύχου.
Μας δίνει όμως μια εκδοχή της δημιουργίας του Κόσμου σαφώς πιο συγκροτημένη και ολοκληρωμένη απ’ την αντίστοιχη της Βίβλου.
Επιπλέον, ο Πλάτωνας δεν το παίζει θεόπνευστος, γι’ αυτό και χαρακτηρίζει τη θεωρία τους όχι ως "θεία αποκάλυψη" αλλά ως "ευλογοφανή μύθο".
Οι Χριστιανοί, αντίθετα, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, επέμεναν στην κατά γράμμα κατανόηση της Δημιουργίας, όπως ακριβώς την περιγράφει το ιουδαϊκό κείμενο του 1200 π.Χ.!
Ας πούμε όμως δυο λόγια για τον Τίμαιο του Πλάτωνα:
Ο Κόσμος οφείλει την ύπαρξή του στη σοφή δράση ενός τέλειο αλλά όχι και παντοδύναμου Θεού.
Ο Θεός Δημιουργός περιορίζεται από ένα προϋπάρχον υλικό, το οποίο υποτάσσει και τακτοποιεί, καθώς και απ’ την άλογη Ανάγκη.
Ο Θεός κατασκευάζει τις αθάνατες ψυχές και τις διασκορπίζει στ’ αστέρια.
Τη σκυτάλη στο εξής παίρνουν οι κατώτεροι γεννημένοι πλην αθάνατοι Θεοί, που αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν τα θνητά-κατώτερα μέρη του ανθρώπου, δηλαδή το σώμα και τις λοιπές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού.
(Εδώ βλέπουμε και την αφετηρία της θεωρίας του Άρειου για τον Υιό-Κτίσμα του Θεού).
Στη διαδικασία "σωματοποίησης" των ψυχών αρχίζει το πρόβλημα της Δημιουργίας και η εμφάνιση του Κακού.
Η πλατωνική "πτώση" δεν έχει σχέση με "μήλα", "παρακουές", "φίδια" και "αμαρτίες"!
Η πτώση βρίσκεται στην εμφύτευση της τέλειας και αθάνατης ψυχής στο φθαρτό και ατελές σώμα.
Το ορμητικό ποτάμι του σώματος και τα βίαια ερεθίσματα εκτροχιάζουν την ψυχή, διαστρεβλώνουν τις κινήσεις της νόησης και προκαλούν μια χαώδη κατάσταση...

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή Α΄ (Πάσχα στ' Αγιονόρος)

Νιώθω πάλι σα να μπαίνω στη μηχανή του χρόνου.
Και να γυρνώ δέκα αιώνες πίσω...
Το μονοπάτι στενό κι επικίνδυνο.
Λίγο να ζαλιστείς, λίγο να γλιστρήσεις, έφυγες στη γκρεμοτσακίλα...
Και μόλις φτάνεις, κει π' αρχίζεις να στρίβεις τσιγάρο, σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να σου φωνάξει πως "απαγορεύεται το κάπνισμα της νικοτιανής"!
Το βράδυ θα ξομολογηθώ και στον πνευματικό μου.
Ξέρω πως ο Θεός δε λογιάζει τη καύλα γι' αμαρτία.
Άλλωστε, ποιος θνητός δεν ξεφτιλίστηκε κάποτε στη ζωή του για την καύλα...
Κάνει ακόμα ψύχρα τέτοια εποχή κει πάνω.
Θα δουλεύουν στο φουλ οι παλιές σόμπες, με το σύστημα των πήλινων σωληνώσεων.
Τ' απογέματα θα κάνω το μπάνιο μου στην ποτίστρα για τα μουλάρια.
Κι αξημέρωτα με το "καρυδότσοφλιο" θα βγαίνουμε για ψάρεμα.
Είμαι σίγουρος πως οι πατέρες θα το φορτώσουν σε μένα αυτό το διακόνημα.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τρέμουν περισσότερο τη θάλασσα κι απ' την ίδια την κόλαση!

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Τελικά, τι ακριβώς δίδαξε ο Ιησούς; Ανάσταση ή αθανασία;

Τις προάλλες μελετούσα το βίο του μεγαλύτερου ίσως ινδουιστή φιλοσόφου του 19ου αιώνα, συγκρητιστή και ιερέα της Θεάς Κάλι, του Ραμακρίσνα.
Στο τέλος διάβασα πως ο Διδάσκαλος "εγκατέλειψε το σώμα του στα 1886"!
Είναι η χαρακτηριστική έκφραση των ινδουιστών, αντί του δικού μας "πέθανε".
Ο Πλούταρχος διέσωσε ένα σημαντικό διάλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου με έναν γιόγκι ("γυμνοσοφιστές" του ονόμαζαν οι Αρχαίοι Έλληνες).
"Ποιοι είναι περισσότεροι, οι νεκροί ή οι ζωντανοί;", τον ρώτησε ο Μεγαλέξανδρος.
"Οι ζωντανοί!", απάντησε ο γιόγκι.
"Και πώς το ξέρεις;".
"Μα δεν υπάρχουν νεκροί!", ήταν η απάντηση του σοφού δασκάλου.
Η άποψη των ινδουιστών είναι σαφής: ο άνθρωπος είναι αθάνατος, το σώμα είναι ένα απλό "ρούχο" που κάποια στιγμή το αποβάλλει όπως το φίδι το δέρμα του, και συνεχίζει να υπάρχει σε μια άλλη διάσταση.
Κάτι αντίστοιχο πρέπει να δίδασκε κι ο Ιησούς.
Αλλά οι συγγραφείς των Ευαγγελίων, είτε από κακή κατανόηση είτε από μεταγενέστερη αλλοίωση του κειμένου, διέσωσαν την παράδοση αυτή κάπως αλλοιωμένη και αντιφατική.
Έτσι, διαβάζουμε στο Ματθαίο πως ο Ιησούς απαντώντας στους Σαδδουκαίους (που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών) λέει:
"Δεν γράφει η Βίβλος πως ο Θεός είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ; Δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών. Οι Πατριάρχες μολονότι είναι πεθαμένοι ζουν"...
Με άλλα λόγια, ο Ιησούς αφήνει να εννοηθεί πως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, αλλά συνεχίζουν να ζουν μετά το χωρισμό του σώματος απ’ την ψυχή.
Συνεπώς είναι αθάνατοι και ανάσταση δεν υπάρχει.
Γιατί αν εξακολουθούν να ζουν οι Αβραάμ-Ισαάκ-Ιακώβ, πώς είναι δυνατόν να αναστηθούν στη Δευτέρα Παρουσία;

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Ο παραλογισμός της χριστιανικής νηστείας...

Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι λαοί νήστευαν.
Οι Αιγύπτιοι στις γιορτές της Ίσιδας, οι Αθηναίοι στα Ελευσίνια Μυστήρια και στα Θεσμοφόρια, οι Σπαρτιάτες πριν από κάθε πολεμική εκστρατεία, οι Εβραίοι στην περίοδο του Εξιλασμού...
Σε όλες τις μυστηριακές θρησκείες η νηστεία χρησιμοποιήθηκε ως μέσο ψυχοσωματικής προετοιμασίας και κάθαρσης του ανθρώπου, για να μπορέσει ο μύστης να επικοινωνήσει και να ενωθεί με τον θνήσκοντα και αναστάντα Θεό του...
Όλες σχεδόν οι φιλοσοφικές σχολές τόνιζαν τη σημασία της διατροφής και της εγκράτειας στη διατήρηση της ψυχοσωματικής υγείας και της διαύγειας του πνεύματος.
Αλλά νομίζω πως ο Χριστιανισμός το παρατράβηξε.
Σχεδόν απολυτοποίησε τη νηστεία.
Τη θεώρησε μαζοχιστικά ως "θυσία" στο Θεό, μέσο εξιλέωσης από τις αμαρτίες, τρόπο έλκυσης της θείας χάριτος και προστασίας.
Ο Μ. Βασίλειος, υποτίθεται άνθρωπος μορφωμένος και σπουδαγμένος στις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας, έλεγε πράγματα απαράδεκτα περί νηστείας.
Που δεν θα τα έλεγε σήμερα και η πιο αμόρφωτη γριούλα.
Έλεγε, π.χ., πως με τη νηστεία η ψυχή καθαρίζει, με συνέπεια οι φύλακες-άγγελοί μας να γίνονται πιο πρόθυμοι στην προστασία μας!
Και πως σε κάθε Εκκλησία υπάρχουν άγγελοι του Θεού που "καταγράφουν" όσους τηρούν τη νηστεία!
Αυτά σε μάθαιναν βρε Βασίλειε στην Ακαδημία του Πλάτωνα?

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Τελικά ο Διόνυσος θα νικήσει τον Γιαχβέ!

Μια και στην προηγούμενη ανάρτηση αρχίσαμε να λέμε κάποιες "μεγάλες αλήθειες", ας πούμε και μερικές ακόμη.
Τους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας παρουσιάζεται το εξής παράδοξο φαινόμενο: ενώ σε διοικητικό, οικονομικό και στρατιωτικό πεδίο επικρατεί μεγάλη παρακμή, στο πνευματικό επίπεδο έχουμε πρωτοφανή άνθιση.
Σε όσους έχουν εμβαθύνει την έρευνα, το φαινόμενο δεν προκαλεί εντύπωση.
Την περίοδο αυτή η πολιτική και πνευματική ελίτ της βυζαντινής αριστοκρατίας αναζητά νέα εθνική και πολιτιστική ταυτότητα.
Ο "αυτοκρατορικός ρωμαϊσμός" και ο "χριστιανικός σκοταδισμός" έχουν χρεοκοπήσει.
Γι' αυτό, όλο και περισσότεροι στρέφονται στην κλασσική αρχαιότητα.
Και το όνομα "Έλλην", που παλιότερα αρκούσε να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, τώρα βρίσκεται συχνά στα χείλη ακόμα και των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Παλαιολόγων...
Η Βυζαντινή Αριστοκρατία έχει αντιληφθεί πως για την επιβίωση τη δικιά της και του κράτους της απαιτείται μια διπλή στροφή:
α) Προς τη Δύση, για την εξασφάλιση πολιτικής και στρατιωτικής βοήθειας.
β) Προς την κλασσική ελληνική αρχαιότητα για την απαραίτητη ανανέωση των πνευματικών δυνάμεων.
Αυτοί οι δυο άξονες συγκροτούσαν το πολιτικό πρόγραμμα της παράταξης των "Ενωτικών".
Στο μοναστικό-εκκλησιαστικό στρατόπεδο χτυπάει "κόκκινος συναγερμός".
Τρέμουν και μόνο στην ιδέα της δρομολογούμενης περιθωριοποίησής τους.
Και παραλύουν μπροστά στον κίνδυνο της αναβίωσης του τρισκατάρατου "ελληνορωμαϊσμού".
Γι' αυτό συγκροτούν την αντίπαλη παράταξη των "ανθενωτικών", με βασική πολιτική επιδίωξη την υποταγή στον οθωμανικό παρά στον "παπικό" ζυγό.
Πιστεύουν και ελπίζουν πως η οθωμανική κυριαρχία θα εξασφαλίσει τα προνόμιά τους και θα θάψει οριστικά τη λερναία ύδρα του "ελληνισμού", βυθίζοντας στο πνευματικό σκότος τους ραγιάδες.
Η νίκη των "ανθενωτικών" ήταν προσωρινή.
Το 1832 ιδρύεται "ελληνικό" κράτος και σε λίγα χρόνια καθιερώνεται το "αυτοκέφαλο" και η Εκκλησία ονομάζεται πλέον "ελληνική"!
Και μόνο η λέξη προκαλεί ρίγος στους ιουδαιο-χριστιανούς.
Γι' αυτό και οι Μεταλληνοί και οι Ζήσηδες φαγώνονται να μας αποκαλούν "Ρωμιούς" και λυσσάνε με τη "Ρωμιοσύνη" τους.
Θέλουν να βγάλουν απ' το λεξιλόγιό μας τη λέξη "Έλλην" και "Ελλάδα"!
Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Η σημερινή γενιά των Ελλήνων θα ζήσει τον χωρισμό της Εκκλησίας απ' το Κράτος.
Και κάποια μελλοντική γενιά, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα ζήσει την επιστροφή σε τούτη τη χώρα του ορθού λόγου και της καθαρής και ελεύθερης σκέψης.
Είμαι σίγουρος πως τελικά ο Διόνυσος θα νικήσει τον Γιαχβέ...

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Όταν οι Χριστιανοί "μωραίνονται", λένε μεγάλες αλήθειες!

Δυο κληρικοί μας, ο παπα-Γιώργης Μεταλληνός κι ο παπα-Θόδωρος Ζήσης, έχουν μια ιδιομορφία:
Είναι τόσο σίγουροι για την αξία και την ανωτερότητα του Χριστιανισμού που δεν αισθάνονται την ανάγκη να κρύψουν λόγια, να παραποιήσουν την αλήθεια ή να καταφύγουν σε φτηνές δικαιολογίες.
Κι έτσι λένε μεγάλες αλήθειες.
Ο πρώτος αποκάλυψε ποιο ήταν το πραγματικό πρόβλημα των Χριστιανών με την εθνική θρησκεία.
Οι θεολόγοι προσπαθούν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, πιπιλώντας τα γνωστά παραμυθάκια περί ειδωλολατρίας κλπ.
Οι Εθνικοί δεν ήταν ειδωλολάτρες, ή, καλύτερα, δεν ήταν περισσότερο ειδωλολάτρες απ' τους Χριστιανούς που προσκυνούν αγάλματα (στη Δύση) και ξυλοσανίδες (στην Ανατολή).
Πάντως οι αρχαίοι Έλληνες λείψανα δεν προσκυνούσαν ούτε "γεροντάδες" λάτρευαν...
Ο Μεταλληνός, λοιπόν, είπε τη μεγάλη αλήθεια: "ο Χριστιανισμός δεν μπορούσε (και δεν μπορεί) να ανεχθεί τη Διονυσιακή Ελευθεριότητα".
Δεν μπορεί ν' αντέξει το γέλιο, τη διασκέδαση, τις απολαύσεις της ζωής!
Το κοσμοείδωλό του είναι ο σταφιδιασμένος-καταθλιπτικός καλόγερος, που κλαίει μέρα-νύχτα για τις αμαρτίες του και ζει διαρκώς με "μνήμη θανάτου"...
Ο "έτερος Καππαδόκης", ο παπα-Ζήσης, είπε μια άλλη μεγάλη αλήθεια:
"Οι εικονομάχοι Ίσαυροι ήθελαν να φέρουν στο Βυζάντιο απ' τον 9ο αιώνα το μεγάλο κακό που συνέβη στη Δύση κάμποσους αιώνες μετά: το Διαφωτισμό"!
Γι' αυτό και οι τρισκατάρατοι Ίσαυροι προσπαθούσαν να συγκροτήσουν κοσμικό κράτος, να χωρίσουν την παιδεία απ' τη θρησκεία, να απαγορεύσουν στους καλόγερους να νέμονται άμεσα ή έμμεσα την εξουσία και τους καρπούς της.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Πώς φτάσαμε να θεωρείται "τέλειος Χριστιανός" ο ανέραστος Χριστιανός?

Το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μάς δίνει την ευκαιρία να ξανασχοληθούμε με το "κόλλημα" των περισσότερων χριστιανών με τα ... σεξουαλικά.
Για να κατανοήσουμε την αρνητική θέση του ιουδαιο-χριστιανισμού για τη σεξουαλικότητα πρέπει να γυρίσουμε χιλιάδες χρόνια πίσω, στις πρωτόγονες κοινωνίες, όπου κυριαρχούσε ακόμη ο αμοιβαίος φόβος των δύο φύλων.
Οι γυναίκες για χιλιάδες χρόνια δεν αισθάνονταν καμιά απόλαυση απ' τη σεξουαλική πράξη.
Έκαναν έρωτα όταν, όπου και όπως το ήθελαν οι άντρες.
Οι ίδιες πονούσαν, ταπεινώνονταν, κι ακολουθούσε η ακόμα πιο επίπονη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού.
Επόμενο ήταν να θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για όλ' αυτά, και να τους μισούν.
Οι άντρες, απ' την άλλη, είχαν πολλούς λόγους να θεωρούν τη γυναίκα φορέα θετικής ή αρνητικής θρησκευτικής δύναμης, και να τη συσχετίζουν με τον κόσμο των θεών και των δαιμόνων.
Ο πρωτόγονος άντρας δεν μπορούσε να κατανοήσει το αποκλειστικό προνόμιο των γυναικών να τεκνοποιεί.
Και ήταν φυσικό να το αποδίδει σε μια υπερφυσική-μαγική δύναμη του γυναικείου φύλου.
Η αιμορραγία για τον πρωτόγονο άνθρωπο συνδεόταν αποκλειστικά με αθεράπευτα τραύματα, προάγγελους του θανάτου.
Η γυναίκα όμως αιμορραγούσε κάθε μήνα χωρίς να πεθαίνει!
Θαύμα! Θεά!
Ο πρωτόγονος άντρας έκανε μια ακόμη αξιοσημείωτη παρατήρηση: κάθε φορά που έκανε έρωτα αισθανόταν, έστω και παροδικά, να χάνει τις δυνάμεις του, να μην έχει διάθεση να συμμετάσχει στο κυνήγι ή στις πολεμικές επιχειρήσεις της ομάδας-αγέλης.
Ένιωθε πως η γυναίκα κάτι του κάνει και του κλέβει τις δυνάμεις, την τόσο αναγκαία για την επιβίωση ικμάδα και ενέργειά του.
Άρα η γυναίκα ήταν ένα πλάσμα μυστήριο, τρομακτικό, επικίνδυνο...
Η γυναίκα και η σεξουαλικότητα δαιμονοποιήθηκαν.
Ο φόβος του πρωτόγονου άντρα για τη γυναίκα τον έκανε μισογύνη, και συγκρότησε ανδροκρατούμενες παρακοινωνίες.
Έτσι εμφανίζεται ιστορικά το φαινόμενο της αντρικής ομοφυλοφιλίας. 
Είναι χαρακτηριστικό πως στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφονται (και τιμωρούνται) όλες οι σεξουαλικές εκτροπές. Δεν αναφέρεται όμως η γυναικεία ομοφυλοφιλία! Γιατί κατά τον 13ο π.Χ. αιώνα δεν είχε ακόμη εμφανιστεί...
Στις ανδροκρατούμενες παρακοινωνίες, εκτός της ομοφυλοφιλίας, γιγαντώνεται η επιθετικότητα, η μαχητική ικανότητα, ο σαδισμός, και πρωτοεμφανίζεται ο κανιβαλισμός.
Απόρροια κι αυτός της σεξουαλικής στέρησης και καταπίεσης.
Με το πέρασμα των αιώνων κάνουν την εμφάνισή τους και οι πρώτες οργανωμένες θρησκείες.
Μεταξύ αυτών κι ο Ιουδαϊσμός.
Που απ' το παρελθόν κληρονομεί το μισογυνισμό, τη δαιμονοποίηση της γυναίκας και της σεξουαλικότητας.
Και τον μεταδίδει στα δυο "τέκνα του", τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό.
Οι σημερινοί Χριστιανοί, κυρίως στη Δύση, αγνοώντας τις ρίζες του φαινομένου, αισθάνονται φανερή αμηχανία μπροστά στις εμμονές της θρησκείας τους με τον έρωτα και το σεξ...