Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Αθωνικές εμεπειρίες...

Στη Λειτουργία του Μ. Βασιλείου υπάρχει μια ωραία ευχή: "θυμήσου Κύριε αυτούς που ζουν στις ερημιές, στα βουνά, στις σπηλιές και στις τρύπες της γης"!
Τα "σπήλαια και οι οπές της γης" έχουν για μένα μεταφορική σημασία. Αφορούν όλους εκείνους που προσπαθούν ν' αφουγκρασθούν τη λεπτή αύρα της φωνής του Θεού...
Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό του μέσα στη σιωπή της καρδιάς. Κι αυτή η σιωπή, εδώ είναι πιο "χειροπιαστή".
Όταν προσπαθείς να μιλήσεις για τη σιωπή είναι σα να παλεύεις να εικονίσεις το αόρατο. Μόνη της η σιωπή μιλά για τον εαυτό της. Όχι μέσα από λόγια αλλά μέσα από την εμπειρία.
Σε τούτη την έρημη περιοχή περνά ο ένας δίπλα από τον άλλον, κάνουμε ένα νεύμα ή χαμογελάμε, αλλά τηρούμε σιωπή! Στη σιωπή του μονοπατιού, της τράπεζας ή του παρεκκλησιού ακούγεται η φωνή του Θεού μέσα απ' τη σιωπή του διπλανού μας. Μέσα απ' αυτή τη σιωπή ανταλλάσσουμε την άρρητη διαβεβαίωση πως καθένας προσεύχεται για τον άλλον!
Συχνά αναρωτιέμαι πώς γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν την μοιραζόμαστε με τους άλλους. Πώς συμβαίνει και μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλο με τρόπο μοναδικό ώστε μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία να δεόμαστε ο ένας για τον άλλον, να ευχαριστούμε ο ένας για τον άλλον, και να προσφέρουμε ο ένας τον άλλον στο Θεό.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Απ' τα "καλντερίμια" του κόσμου στ' Αθωνικά μονοπάτια...

Σα φτάσεις στο λιμανάκι της Δάφνης πρέπει να συμμαζέψεις το μυαλό σου. Να παραβλέψεις τις αταξίες, την πολυκοσμία, τα αυτοκίνητα, τα εμπορεύματα, κι εκείνη την παράξενη κι αταίριαστη με το περιβάλλον βιασύνη...
Τα τροχοφόρα αυξήθηκαν, δρόμοι άνοιξαν παντού κι οδηγούν γρήγορα κι άκοπα σε σκήτες και μοναστήρια. Δε θέλει και πολύ να μπεις στη λογική του "να δούμε το ένα, να προλάβουμε και το άλλο". Όμως εδώ βρισκόμαστε όχι για "περιήγηση", "θρησκευτικό τουρισμό" ή ψυχαγωγία. Ήρθαμε για να συναντήσουμε κατάνυξη, χαρισματική ευγένεια και καλοσύνη που δεν βρίσκεις στον κόσμο...
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας ας μην αποφεύγουμε τη χαρά να περπατήσουμε στα παλιά κι ευλογημένα δρομάκια και μονοπάτια του Όρους. Οι πέτρες στα πανάρχαια αυτά καλντερίμια γυαλοκοπούν απ' τα βαδίσματα των παλιών γερόντων, σφραγίστηκαν με τα χωνεμένα δάκρυα των προσευχών, τους ιδρώτες υπακοής και τους ασκητικούς τους αγώνες ...
Στα λιθάρια που στέκονται δω κι εκεί στις άκρες των δρόμων, ξαπώστασαν τόσοι και τόσοι ασκητές. Ίσως ποτέ στη ζωή τους να μην αντίκρισαν τις φλογερά ερωτευμένες ματιές γυναικών αλλά απ' τα χείλη τους ανέβαιναν στον ουρανό σύννεφα νοητού θυμιάματος προς την κυρά-Θεοτόκο και τους αγίους...
Η οδοιπορία στο Όρος είναι αποτοξινωτική ευεργεσία, εισοδικό σε κόσμο ησυχίας και ειρήνης, νιώθεις να σε συνοδεύουν οι ανάσες του Γρηγόριου του Παλαμά και του Νικόδημου του Αγιορείτη, ανοίγετε κουβέντα και καταλήγετε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ... "φώτισόν μας το σκότος"!
Λίγο πιο κάτω θ' ανταμώσεις κι εκείνα τα ερειπωμένα ή άδεια κελλάκια, ίσκιους καθαγιασμένους από το χρόνο και την προσευχή. Περνάς το κατώφλι τους και παρατηρείς... Έχει απομείνει κάποιο ποτήρι, ένα τριμμένο στρωσίδι, μια μαυρισμένη απ' τη φωτιά κατσαρόλα. Αν είσαι λίγο τυχερός μπορεί να βρεις και κάποια εικόνα του Χριστού. Άλλοτε πιο αυστηρός άλλοτε πιο φιλάνθρωπος. Αλλά πάντα σε προσκαλεί να συνέλθεις, να ξαναρχίσεις απ' την αρχή, όσο κι αν έχεις ξεφύγει...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Άθεος...

Είχε εγκληματικά ένστικτα.
Ήθελε πολύ να σκοτώσει,
αλλά φοβόταν τις συνέπειες του νόμου.
Τελικά βρήκε τη λύση:
αποφάσισε να σκοτώσει το Θεό!
Ήταν ο μόνος φόνος που μπορούσε να κάνει
χωρίς συνέπειες.
Έτσι πίστευε και προχώρησε.
Σκότωσε το Θεό!
Στην αρχή το έκανε φραστικά.
Ύστερα με γραπτά κείμενά του,
που οι ειδικοί τα βρήκαν "σπουδαία"!
Τελικά, προχώρησε πιο πέρα...
σκότωσε τον Θεό και μέσα του.
Και τότε βρέθηκε μπροστά στην τιμωρία
που δεν είχε λογαριάσει:
στο κενό της απουσίας του Θεού!
Εκεί κατέρρευσε...

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Gay Pride και η αληθινή παραβολή "των ζιζανίων"!

Ο καλός Θεούλης είχε ένα χωραφάκι. Όχι πολύ μεγάλο ... ίσο με τη γη ένα πράμα.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να το καλλιεργήσει. Πήρε απ' τον εκλεκτότερο σπόρο κι έσπυρε το χωραφάκι του.
Όμως, ανάμεσα στα στάρια φύτρωσαν και κάτι ζιζάνια. Άλλοι τα υπολόγιζαν στο 3, άλλοι στο 7 κι άλλοι στο 10%. Τα είδαν οι εργάτες του Θεούλη και σκανδαλίστηκαν:
"Θεέ μας, είσαι απρόσεκτος, δεν φρόντισες το χωράφι σου κι ο σπόρος που έριξες ήταν τζούφιος! Γεμίσαμε ζιζάνια. Ψέκασέ τα με δηλητήριο να ψοφήσουν!"...
"Όχι", τους λέει ο Θεούλης, "αν ψεκάσω θα μαραζώσουν και τα στάχυα".
"Καλά", είπαν οι εργάτες, "τότε, αφού εσύ δεν θέλεις ή δεν μπορείς, δώσε την άδεια να ξεπατώσουμε εμείς τα ζιζάνια και να καθαρίσουμε το χωραφάκι σου"!
"Όχι", είπε πάλι ο Θεούλης, "αφήστε ήσυχα τα ζιζανιάκια μου. Αυτά, μόλις ωριμάσουν, θα δώσουν καρπό καλύτερο κι απ' τα στάχυα"!