Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020

Ερμηνεία λόγων Ιησού (ΣΤ' - "Μη θησαυρίζετε επί της γης")

Όπως έχουμε ξαναπεί, στον χριστιανισμό έχουν επιβιώσει, έστω και κάπως αλλοιωμένες, πολλές απ' τις ανατολίτικες θρησκευτικές και φιλοσοφικές δοξασίες που ήταν ευρέως διαδεδομένες στην ανατολική Μεσόγειο την εποχή της ρωμαιοκρατίας.
Μια απ' αυτές τις δοξασίες ήταν και η αντίληψη πως το σύμπαν διέπεται από μια συνεχή ροή και αλλαγή. Και πως οι άνθρωποι όχι μόνο ζουν μέσα σε μια τεράστια ενεργειακή ροή αλλά και οι ίδιοι γίνονται κανάλια μέσα απ' τα οποία ρέει αυτή η ενέργεια. Συνεπώς, όταν γινόμαστε κτητικοί, όταν συσσωρεύουμε πράγματα, χρήματα κ.λπ., ουσιαστικά αντιστεκόμαστε στη φυσική τάξη του σύμπαντος και μοιραία οδηγούμαστε στη δυστυχία.
Οι άνθρωποι που σωρεύουν από ανασφάλεια, απληστία κ.λπ. αντιστέκονται στο νόμο της ροής και προκαλούν "μπλοκαρίσματα" που επιβαρύνουν τόσο την υγεία τους όσο και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, η προσφορά ανοίγει τα κανάλια, καταπολεμά τη συμφόρηση, βοηθά την ενέργεια να ρεύσει, ξεμπλοκάρει τα πάντα.
Η προσφορά ανοίγει πόρτες και δημιουργεί τον χώρο και τις προϋποθέσεις να λάβουμε. Η σπορά προηγείται πάντα της συγκομιδής. Γι' αυτό και ακούμε συχνά στους θρησκευτικούς κύκλους πως όταν δίνεις σου επιστρέφονται πολλαπλάσια, έστω κι αν αυτό αποδίδεται σε θεία εύνοια...

Σάββατο 20 Ιουνίου 2020

Έκαναν κομματάκια και έκαψαν τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας!

Όπως έχουμε ξαναπεί, οι λεγόμενες "Οικουμενικές Σύνοδοι" της Εκκλησίας δεν ήταν ούτε Οικουμενικές ούτε και Σύνοδοι.
Και δεν ήταν Οικουμενικές γιατί απλούστατα συμμετείχαν μόνο οι Επίσκοποι της Ρωμαϊκής Εκκλησίας και κανένας άλλος. Βλέπετε, οι Ρωμαίοι ήταν τόσο αλλαζόνες που θεωρούσαν πως η αυτοκρατορία τους περιελάμβανε όλη την οικουμένη κι ας ήξεραν πως ανατολικά τους υπάρχουν τεράστια σε έκταση κράτη όπως των Περσών και των Ινδών...
Αλλά δεν ήταν ούτε και Σύνοδοι. Γιατί στην πραγματικότητα ήταν μηχανισμοί καταστολής και δικαστήρια των αντιφρονούντων. Τις Συνόδους συγκαλούσε αποκλειστικά ο εκάστοτε αυτοκράτορας, που αποφάσιζε πού και πότε θα γίνουν, πόσοι και ποιοι επίσκοποι θα συμμετέχουν. Οι αποφάσεις ήταν πάντα προκαθορισμένες, με πολύ ίντριγκα, φοβερό παρασκήνιο, εξαγορές, απειλές και ενίοτε ωμή βία.
Χαρακτηριστική είναι η Σύνοδος της Χαλκιδόνας το 451 μ.Χ. όπου υποτίθεται συζητήθηκε και λύθηκε το ζήτημα των δύο φύσεων (θείας και ανθρώπινης) του Ιησού. 
Στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική συζήτηση δεν έγινε. Οι σύνεδροι ήταν χωρισμένοι σε δυο φανατικά αντίπαλα στρατόπεδα. Στους Σύρους-Αντιοχείς που είχαν εξασφαλίσει τη νίκη τους μέσω της αυτοκρατορικής καμαρίλας, και οι Αγύπτιοι-"μονοφυσίτες", που οδηγήθηκαν στη Σύνοδο ως πρόβατα επί σφαγή.
Βέβαια, δεν θα λυπηθούμε τους Αιγύπτιους της αλεξανδρινής εκκλησίας αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα τόσο εθνικών όσο και αλλόδοξων χριστιανών. 
Να θυμήσουμε απλά πως αλεξανδρινό ήταν το σώμα των περιβόητων "παραβολάνων" που τυπικά μεν αποτελούσαν μια φιλάνθρωπη αδελφότητα αλλά στην ουσία ήταν οι πραιτοριανοί του εκάστοτε Πατριάρχη Αλεξανδρείας, με μέλη όλα τα αποβράσματα της πόλης. Είναι αυτοί που κατακρεούργησαν και την Υπατία.
Αλλά ας επανέλθουμε στη Σύνοδο. Τις εργασίες της προήδρευσαν όπως πάντα αυτοκρατορικοί αντιπρόσωποι με επικεφαλής τον στρατηγό και διπλωμάτη Ανατόλιο. Φυσικά η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη και παρά την οχλαγωγία και τις εκατέρωθεν ύβρεις και κατηγορίες, οι ηττημένοι Αιγύπτιοι-μονοφυσίτες βρέθηκαν μπροστά στο κλασικό δίλημμα: είτε συνυπέγραφαν τις αποφάσεις είτε τους περίμενε καθαίρεση και εξορία, ίσως και ακόμα χειρότερα...
Οι Αιγύτιοι επίσκοποι, για να μη χάσουν τις έδρες και τις ζωές τους, έκαναν την κωλοτούμπα. Και άλλαξαν 100% γραμμή, εκτός του Πατριάρχη τους Διόσκουρου που αποδείχθηκε ότι δεν φορούσε ράσα αλλά πραγματικά παντελόνια. 
Δημιουργήθηκε όμως ένα τεράστιο ζήτημα: πώς οι Αιγύπτιοι επίσκοποι, που πρόδοσαν τις θέσεις τους και τον Πατριάρχη τους, θα γύριζαν πίσω στις πόλεις τους? Ήταν βέβαιο πως ο όχλος θα τους λιτζάριζε αμέσως. 
Βρέθηκε έτσι μια συμβιβαστική λύση. Οι Αιγύπτιοι θα έμεναν για ασφάλεια στην Κωνσταντινούπολη μέχρι να φτάσει στην Αλεξάνδρεια ο νέος "ορθόδοξος" Πατριάρχης που θα αναλάμβανε με την προστασία ισχυρής στρατιωτικής δύναμης να μεταβάλλει την κοινή γνώμη.
Πράγματι, στάλθηκε στην Αλεξάνδρεια "ορθόδοξος" Πατριάρχης, ο Προτέριος, που όμως δεν είχε καλή τύχη. Μόλις μαθεύτηκε ο θάνατος του προστάτη του αυτοκράτορα Μαρκιανού ο όχλος των μονοφυσιτών τον λιτζάρησε, τεμάχησε το πτώμα του, τον έκαψε και σκόρπισε τις στάχτες του!
Ο φανατισμός και των δύο πλευρών ήταν απίστευτος. Όταν οι Άραβες εισέβαλαν στις ανατολικές επαρχίες του κράτους, οι μονοφυσίτες ουσιατικά τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές. Υπάρχει και μια σημαντική μαρτυρία. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος έστειλε ισχυρό στρατό να εμποδίσει την αραβική προέλαση στα στενά της Κιλικίας. Στο αυτοκρατορικό στρατόπεδο ζήτησε καταφύγιο και προστασία ένας μονοφυσίτης επίσκοπος, ονόματι Επιφάνειος. Ο στρατιωτικός διοικητής τον ανέκρινε για τα θρησκευτικά του πιστεύω και όταν διαπίστωσε πως δεν ήταν "ορθόδοξος", τον αποκεφάλισε...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020

Οι θρησκείες είναι ο προθάλαμος των τρελάδικων...

Έχουμε ξαναγράψει για την τάση των ανθρώπων να "βαφτίζουν" αρετές τις αδυναμίες τους. Είναι ένας κλασικός ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός που σχετίζεται άμεσα και με το θρησκευτικό φαινόμενο.
Αρκετοί άνθρωποι, για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν μπορούν ή δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να χαρούν τη ζωή τους. Είναι καταθληπτικοί, αντικοινωνικοί, εσωστρεφείς, βλοσυροί, κατηφείς. Οπότε τους έρχεται γάντι να βαφτίσουν όλ' αυτά "εσωτερική νήψη" ή "πνευματικότητα", κι έτσι, αντί να θεωρούνται ως ψυχικά διαταραγμένα άτομα, να μοστράρουν ως "νηπτικοί", "αγωνιστές της πίστεως" και γενικά ως συμπαθείς και ασκητικοί θρησκευόμενοι.
Με τον τρόπο αυτό η θρησκεία γίνεται η "κρυψώνα" τους. Κάπως έτσι φτάσαμε να ταυτίζονται οι θρησκείες με την ψυχολογική διαταραχή. Να είναι η Εκκλησία η τελευταία στάση πριν το τρελάδικο. 
Εννοείται πως δεν φταίνε οι θρησκείες. Αλλά αυτοί που τις κατασκευάζουν στα δικά τους διαταραγμένα και ανισόρροπα μέτρα. Αυτοί βέβαια προσπαθούν μέσω της θρησκείας να διαχειριστούν και να κατευνάσουν τα άγχη, τις ενοχές, τις εμμονές και τις νευρώσεις τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Το κακό είναι που προσπαθούν να εντάξουν και τους υπόλοιπους στον δικό τους αρρωστημένο μικρόκοσμο...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2020

Ρώμη και Χριστιανισμός: αλήθειες και ψέματα (ΙΕ΄ - Τεχνάσματα χριστιανών)

Όπως είπαμε, ο "Μεγάλος Διωγμός" στις αρχές του 4ου αιώνα ήταν τεράστια δοκιμασία για τη χριστιανική εκκλησία. Κυρίως στην Ανατολή όπου τα αυτοκρατορικά διατάγματα εφαρμόστηκαν με μεγαλύτερη αυστηρότητα. 
Στη Δύση, αντίθετα, ο διωγμός κράτησε ουσιαστικά δύο χρόνια και ήταν ηπιότατος. Από την Ιταλία και Ισπανία δεν σώζεται κανένα απολύτως ιστορικά αξιόπιστο μαρτυρολόγιο, ενώ, όπως όλα δείχνουν, στη δικαιοδοσία του Κωνστάντιου (Γαλατία και Βρετανία) δεν άνοιξε μύτη...
Παρ' όλ' αυτά, οι συνέπειες του Διωγμού ήταν τραγικές. Οι χριστιανοί βέβαια διαστρεβλώνουν πλήρως την αλήθεια. Παρουσιάζουν τις μερικές εκατοντάδες "μαρτύρων" ως δεκάδες εκατομμύρια, ενώ συνήθως δεν κάνουν ούτε κουβέντα για τους "αποστάτες", που αποτελούσαν την πλειοψηφία των πιστών της Εκκλησίας.
Οι Διωγμοί δίχασαν σε απόλυτο βαθμό τη χριστιανική εκκλησία. Χιλιάδες πιστοί, υπό τον φόβο της περιουσιακής δήμευσης, των βασανιστηρίων και της θανατικής καταδίκης, αποστάτησαν. Ήταν οι περιβόητοι "αποστάτες", για την αποκατάσταση των οποίων προκλήθηκαν αλλεπάλληλα σχίσματα όπως αυτό των Μελιτιανών, των Δονατιστών κ.λπ. Μεταξύ των "αποστατών" περιλαμβάνεται μεγάλο μέρος του κλήρου αλλά και αρκετοί επίσκοποι, όπως ο πάπας Ρώμης Μαρκελλίνος που πρόσφερε θυμίαμα στους εθνικούς θεούς το 304 μ.Χ.
Μια άλλη, εξίσου μεγάλη κατηγορία χριστιανών ήταν οι λεγόμενοι "παραμένοντες". Αυτοί δεν αποστάτησαν μεν αλλά και δεν κλήθηκαν για διάφορους λόγους να ομολογήσουν ή να αρνηθούν δημόσια την πίστη τους. Με λίγα λόγια "έκαναν την πάπια". Το πιθανότερο ήταν να αποστατήσουν αν συλλαμβάνονταν.
Στην τρίτη και μικρότερη κατηγορία ανήκαν οι "ομολογητές", δηλαδή αυτοί που ευθαρσώς και συχνά προκλητικώς δήλωναν τη χριστιανική τους πίστη, πρόθυμοι να υποστούν τις όποιες συνέπειες. Υπολογίζεται πως τα 80% των χριστιανών μαρτύρων ήταν "εθελοντές μάρτυρες", δηλαδή ουσιαστικά χωρίς να ελεγχθούν απ' τις αρχές, μόνοι τους εμφανίζονταν δημόσια και με προκλητικά λόγια ή πράξεις ουσιαστικά υποχρέωναν τους τοπικούς διοικητές να διατάξουν τη θανάτωσή τους.
Κατά την εφαρμογή των διαταγμάτων του διωγμού συνέβησαν και πολλά ευτράπελα. Όπως είναι λογικό και φυσικό, αρκετοί χριστιανοί προσπάθησαν να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και να μην έρθουν σε σύγκρουση με τις κρατικές αρχές αλλά και να μην στοχοποιηθούν απ' τους ομοπίστους τους ως "αποστάτες". 
Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες χρησιμοποίησαν πολλές μεθόδους. Εκτός απ' την κλασική της διαφυγής στην ύπαιθρο ή σε απρόσιτα μέρη, ή της εξαγοράς ψευδούς βεβαίωσης ότι θυσίασαν, είχαμε και μερικά κωμικοτραγικά περιστατικά. 
Π.χ. κάποιοι προφασίζονταν απίθανες ασθένειες, ένας πέταξε στην πυρά αντί του χριστιανικού ευαγγελίου κάποια ιατρικά συγγράμματα, ένας άλλος δικαιολογήθηκε πως τα ιερά βιβλία που παρέδωσε ήταν τόσο φθαρμένα που δεν διαβάζονταν, ένας υποστήριξε πως παρέδωσε αιρετικά βιβλία κι όχι ορθόδοξα, ενώ πολλοί έστελναν να θυσιάσει αντί γι' αυτούς κάποιον δούλο τους ή φίλο εθνικό, ενώ υπάρχει και περίπτωση χριστιανού που θυσίασε αβίαστα αλλά μετά τον διωγμό εξασφάλισε ψευδείς μαρτυρίες πως είχε υποστεί φοβερούς βασανισμούς στους οποίους τελικά δήθεν υπέκυψε...
Πέρα απ' τα ευτράπελα, αξίζει να αναφέρουμε και τη μαρτυρία του Αθανασίου που παραδέχεται πως όταν ο διωγμός βρισκόταν σε έξαρση πολλοί χριστιανοί κρύφτηκαν από φίλους τους εθνικούς που το έκαναν με κίνδυνο της ζωής τους...