Ο φτωχός κι ο αγάμητος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικός άγιος!

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η θρησκεία είναι μια μεγάλη επένδυση. Για κάποιους συναισθηματική, για άλλους οικονομική. 

Οι λεγόμενοι θρησκευτικοί ηγέτες σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστοι κι ανιδιοτελείς. Αν δεν ήταν αρχομανείς, πλουτομανείς και δοξομανείς, δεν θα είχαν κανέναν λόγο να επιδιώξουν να γίνουν "ηγέτες". Τόσο απλά...

Οι θρησκευτικές ηγεσίες έχουν μια τεράστια ικανότητα και εμπειρία να εκμεταλλεύονται τους αφελείς πιστούς τους. Ποντάρουν στη δεισιδαιμονία, στην αμάθεια, στην ευήθεια, αλλά κυρίως στον εσωτερικό διχασμό του κάθε πιστού. 

Ξέρουν πολύ καλά πως αν μας αφήσουν απόλυτα φυσικούς και ελεύθερους, όπως ακριβώς γεννηθήκαμε, τότε δεν μπορούν να μας σκλαβώσουν. Γι' αυτό προσπαθούν να μας χώσουν όσο πιο γρήγορα και βαθειά γίνεται στο μαντρί τους. Ή δυνατόν κι απ' το βυζί της μάνας μας. 

Η προπαγάνδα τους είναι ύπουλη και καταστροφική. Προσπαθούν να μας γεννήσουν κάθε είδους ενοχές και τύψεις. Να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Και κυρίως πως δεν πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Θέλουν να μας πείσουν πως παντού γύρω μας, και κυρίως μέσα μας, συγκρούεται το "καλό" και το "κακό". Όπου "καλό" είναι αυτό που υποστηρίζουν οι θρησκείες και "κακό" είναι η ίδια η ζωή, με τις χαρές, τις απολαύσεις και τις όποιες ηδονές της. 

Δεν μας θέλουν ως ενιαίο σύνολο, αλλά τεμαχισμένους σε σώμα και ψύχη. Όπου το ένα πολεμάει ενελέητα το άλλο. Μέχρι που στο τέλος μένουμε τελείως απαρηγόρητοι, βρισκόμαστε στον προθάλαμου του τρελάδικου, για να έρθουν εκείνοι, οι θρησκευτικοί ηγέτες, να μας "λυτρώσουν". Από τι? Απ' την αρρώστια που αυτοί μας προκάλεσαν.

Κι έτσι τους παραδίδουμε τα κλειδιά του εαυτού μας. Τους επιτρέπουμε να ελέγχουν το κρεβάτι μας, το στομάχι μας, το τι θα φοράμε, το αν-πώς-πού-και με ποιους θα διασκεδάζουμε...

Κλείνω με μια εμπειρική διαπίστωση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει "πνευματικός" αν πρώτα δεν κλείσει τους λογαριασμούς του με τα φλέγοντα θέματα της ζωής. Δηλαδή αν πρώτα δεν γευτεί και κορεστεί απ' αυτές που ονομάζουμε "υλικές απολαύσεις". Είναι σαν να πηγαίνεις κατευθείαν στο πανεπιστήμιο χωρίς να περάσεις από δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. 

Πάρτε παράδειγμα τον Βούδα. Σχεδόν μέχρι τα τριάντα του ήταν ένα καλομαθημένο βασιλόπουλο. Είχε στο πιάτο του τα ωραιότερα κορίτσια της χώρας του, παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια, έζησε μέσα στους χορούς, τις μουσικές και τις διασκεδάσεις. Απολάμβανε τα εκλεκτότερα γεύματα, κοιμόταν σε πουλουλένια κρεβάτια, ζούσε σε υπέρλαμπρα παλάτια, με εξαιρετικούς κήπους κ.λπ. 

Αφού γεύτηκε κάθε εξωτερική χαρά άρχισε να βαριέται. να σκέφτεται πως πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ' όλα αυτά που είχε απολαύσει και χορτάσει. Ήταν πλέον ώριμος και έτοιμος να "φωτιστεί"...