Η σκληρή κριτική του Νίτσε στο Χριστιανισμό είναι σε αρκετά σημεία της υπερβολική, ίσως και άδικη.
"Ακραία" θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε και την εμμονή του να συγκρίνει και να αντιπαραθέτει τον εαυτό του με τον Μεσσία των Χριστιανών.
Υπάρχουν όμως πολλά σημεία της κριτικής του που είναι πολύ εύστοχα. Όπως, π.χ., η διαπίστωση πως ο Χριστιανισμός έχει "πρόβλημα" με την ανθρώπινη αυτοπεποίθηση. Υπερπροβάλλεται ο Χριστός προκειμένου να υποτιμηθεί και ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Τα κεφάλια των πιστών πρέπει να είναι συνεχώς ευλαβικά σκυμμένα. Κι οι χριστιανοί πρέπει με κάθε ευκαιρία κι αφορμή να πέφτουν στα γόνατα, να προσκυνούν εικόνες και λοιπά είδωλα, να φιλούν με σαφή διάθεση υποταγής τα χέρια των κληρικών!
Το κλίμα που καλλιεργούσε ο χριστιανισμός την εποχή του Μεσαίωνα (θα το ήθελε και τώρα, αλλά δεν τον "παίρνει") μετέτρεπε τους ανθρώπους σε σκλάβους, στο όνομα της ταπεινότητας.
Πρόκειται για μια δυσοίωνη ιδεολογία που ευνουχίζει ψυχολογικά τους πιστούς, που ανάγει σε αρετή την ανωριμότητα και την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας. Προφανώς πρέπει να αισθανόμαστε ταπεινοί και αδύναμοι για να μπορεί να επιβληθεί ο θεσμός της Εκκλησίας με τις στομφώδεις ανοησίες της...
Ο Νίτσε προτείνει ν’ απαλλαγούμε απ’ τον δογματισμό της άσκοπης ταπεινότητας, να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τις ηθικές παρωπίδες του χριστιανισμού, ν’ απελευθερώσουμε τον "Αντίχριστο" (τον "μικρό ήρωα") που κρύβουμε μέσα μας και ν’ αναλάβουμε άμεσα δράση!
Να οικοδομήσουμε τη δική μας ταυτότητα-προσωπικότητα, αποφεύγοντας κάθε ένταξη σε ομάδες-κοπάδια, είτε πρόκειται για θρησκείες είτε για πολιτικά κόμματα κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου